Umad schreef:
BBCS schreef:Van een Bauknecht mag en kun je niet dezelfde kwaliteit en levensduur verwachten als van een Miele, dus kun je ook niet al die wasmachines op één grote hoop gooien!!! En dat is precies wat men wel doet. Kan dus nooit!
Het gaat ook om de verwachtte levensduur en die kan per apparaat verschillen.
Die kent de wetgeving niet.
Diverse fabrikanten geven een bepaalde levensduur op, bijvoorbeeld bij lampen van beamers: 2.000 uur. Dat wilt zeggen dat die lampen na 2.000 uur nog maar 50% licht geven. Dat valt dus onder de normale garantiebepaling.
Fabrikanten geven òf een garantieperiode op òf een bepaalde verwachte levensduur. Dat is dus een bepaalde periode waarin zij bepaalde gebreken uitsluiten. Zie 7:6a BW.
Fabrikanten en winkeliers zijn niet verplicht om garantie te verstrekken.
Het is nog altijd zo:
De koper gaat naar de verkopende partij en deelt zijn wensen/eisen aan de verkopende partij mede. Als de verkopende partij die accepteert zoekt de verkopende partij het bijbehorende product erbij. Gaan de koper en verkoper daarmee akkoord, is de koop gesloten en dient het product volgens die overeenkomst geleverd te worden en dient het product die eigenschappen te bezitten welke volgens die overeenkomst dient te bezitten.
Daarbij zijn ook de uitspraken van de verkopende partij en zijn voorverkopers bindend.
Dat is zo in de wetgeving bepaald.
Volgens de Europese richtlijn is de verjaringstermijn voor de aansprakelijkheid van de verkopende partij voor ieder gebrek aan die overeenkomst (dus niet het product zelf!) twee jaar na aankoop, terwijl volgens de Nederlandse wetgeving de aansprakelijkheid voor ieder gebrek aan de overeenkomst geen verlooptermijn kent.
Zoals gezegd, kent de wetgeving geen gemiddelde levensduur, verwachte levensduur enz.
Het punt is nu dat veel consumentenorganisaties het niet eens zijn met de lengte van de garantieperiodes. Zij vinden die veel te kort. Zij zijn van mening dat een product gedurende de gemiddelde levensduur (die zij zelf verzonnen en bepaald hebben) probleemloos mee moet gaan. En zo is dus het fabeltje van de gemiddelde levensduur/verwachte levensduur ontstaan.
Neem een computer, de garantieperiodes lopen uiteen van één tot drie jaar standaard garantie. Ook de kwaliteit en betrouwbaarheid verschillen sterk. Die consumentenorganisaties zijn van mening dat het niet echt duidelijk is wat de consument moet verwachten, omdat die periodes sterk verschillen. Dus hebben zij zelf maar één gemiddelde gepakt. Zo zijn die verwachte levensduur tabellen ontstaan: wasmachine x jaar, computer x jaar, enz.
Dat die organisaties dat zeggen, wilt nog niet zeggen dat het ook werkelijk zo is.
Veel juristen weten het ook niet meer, en zeggen maar wat. Dus als men zegt dat een product een x jaar mee moet gaan, zit men altijd goed.
Ook dat geneuzel van de minimale verplichte 2 jaar garantie. Veel juristen kennen het verschil niet tussen verplichte garantie en aansprakelijkheid omtrent de overeenkomst. Zitten grote verschillen in, maar veel juristen kennen ze niet.
Dus wordt Apple keihard aangepakt, waarbij Apple een lange neus trekt naar die juristen die er geen moer vanaf weten. Bij Apple zitten namelijk juristen die wel weten hoe het precies zit.
Let maar op: als Apple een boete krijgt, gaat Apple echt wel in hoger beroep.