Ik snap het helemaal, denk ik.300 gratis sms-jes is gratis toch?!?!?
Wat ik met mijn kinderen (weliswaar stiefkinderen, maar voor mijn gevoel waren het mijn eigen kinderen) deed, was het volgende. Als ze iets gedaan hebben wat niet mocht, gaf ik ze een waarschuwing, en vertelde er meteen bij wat voor straf ze zouden krijgen als ze de regel tóch overtraden.
In het begin was het lachen gieren brullen natuurlijk, maar vanwege mijn autisme ( ) kan ik behoorlijk consequent zijn, en dat merkten ze dan ook. Na verloop van tijd wisten ze dat, als ze een waarschuwing kregen, het ook menens was. Feitelijk hadden ze dan een keuze, namelijk: stoppen, of doorgaan, en een straf krijgen. Feitelijk verleende ik ze, door hen een keuze te geven, een stukje waardigheid. En daarbij hadden ze een stuk structuur, omdat ze wisten waar ze aan toe waren.
Moet ik er wel bij zeggen dat het allemaal erg kortdurend was. Wat ik tussen de middag bijvoorbeeld als waarschuwing gaf, gold natuurlijk niet meer ná de middag.
Met de jongste gaf het eigenlijk geen problemen. De oudste overtrad wel eens bewust een regel, om me even uit te proberen. Als hij dan de aangekondigde straf kreeg, was hij nog dolgelukkig ook.
Met een jongetje op school (ik was een tijdje overblijfkracht) was het een stukje complexer, en het ging om een redelijk ernstig iets. Met hem had ik een afspraak (een heuse mannendeal, hij was immers 7) gemaakt, en de eerste twee weken herinnerde ik hem iedere dag even aan de afspraak. De eerste twee of drie keer dat ik hem vroeg of hij zich aan de 'deal' zou houden moest hij héél even nadenken wat die deal ook weer was, en dan was het heel enthousiast: "Jaaaah".
Daarna was het twee keer per week, één keer per week, eens in de twee weken. En dat ging toen ook erg goed. Het manneke is niet meer in herhaling gevallen.
Op het gevaar af dat ik nu even de plank mis sla: sommige kinderen moet je niet teveel uitleggen, maar gewoon duidelijke afspraken maken, en daar consequent aan vasthouden.