Tegelijkertijd vraag ik mij af of die gegevens niet op een andere manier beschikbaar kunnen zijn. Hoe ging dat dan voorheen, vóór het digitale tijdperk, zeg maar? Vraag (ook) aan Isabel.
Vroeger wist je niets, dan mocht je hopen dat de patient of familieleden zelf bij kennis waren en wisten wat ze moesten zeggen. Als iemand op de ehbo kwam was dat echt puzzelen. Als iemand op een andere afdeling terecht kwam moest je alle zorgverleners bellen en hopen dat die dat dossier wilde copieeren en opsturen. Dan zat je daar met een patient en moest je vaak 2 weken wachten totdat je een compleet (hoop je dan) en volslagen onleesbaar dossier had dat geen enkele vorm van chronologie kende (elke zorgverlener had een eigen dossier). Alles stond op een andere plaats dus het was altijd een beetje puzzelen. Maakte verder ook niet uit, want je was allang met behandelen begonnen. Je regelde dat dus via de telefoon. Ik bedenk me eigenlijk dat we daar ook nooit toestemming voor vroegen, dat deden we ook gewoon.
In het handgeschreven papieren dossier wat nogal eens "kwijt" is of onleesbaar zodat er een specialist uit zijn bed gebeld moet worden, erg handig als iedere minuut telt.
en aan die specialist had je helemaal niks, als je geluk had was er een huisarts die de patient kende en anders kreeg je aan de telefoon het antwoord 'tja dat weet ik eigenlijk niet meer, beoordeel de situatie maar ter plekke'.
Op de ehbo moet ik zeggen is dat ook best vaak fout gegaan (ik heb geen cijfers ofzo maar gewoon eigen ervaring) meestal gaat het goed, maar als het fout gaat gaat het goed fout. Dat is heel erg voor de patient (of de nabestaanden) maar dat gaat je als verpleegkundige ook niet in de koude kleren zitten.
Probleem is dat ze in noodgevallen er niet meteen van uit gaan dat deze gegevens ook van jou zijn en kloppen, een simpel voorbeeld, het is leuk een medaillon bij je te hebben met daarin je bloedgroep maar daar doen ze niets mee, ze prikken altijd om te controleren.
Jawel dat doen we wel, we gaan ervanuit dat de info van jou is (als je het toen meegekregen hebt: de man ergens in de jaren 90 in denhaag die een portemonnee gestolen had met een niet-reanimeren verklaring erin is niet gereanimeerd) Bij bloedgroepen is verplicht protocol, prikken, checken lab, checken verpleegkundige, checken verpleegster (3x check dus) Bij alle andere dingen geloven wij wat er in de informatie staat.
Dus toch een "dubbele boekhouding" voor de huisarts?
zonder hier cynisch te willen zijn: nee hoor, geen dubbele boekhouding, ik ga ervanuit dat een huisarts alles relevant zal vinden (ook in termen van aansprakelijkheid) dus geen dubbele boekhouding, maar ook geen keuze voor de patient.
Wat betreft die keuze van de patient, ik vraag me af (zonder te denken dat mensen dom zijn) of patienten eigenlijk wel kunnen beslissen wat in hun dossier moet, ik denk dat de gemiddelde patient dat niet kan overzien.
Ik denk inderdaad dat er makkelijkere manieren zijn, maar elke manier heeft ook nadelen. Wat betreft risico patienten: dat werkt niet, want iemand is altijd gezond geweest voordat er iets gebeurde waardoor hij risico patient wordt. Soms zijn het van die domme dingen die echt uitkunnen maken waar mensen gewoon niet bij stilstaan, ze zullen die zaken misschien ook niet in het dossier willen omdat ze niet kunnen overzien waarom het belangrijk is. (is natuurlijk ook taak van huisarts om dat uit te leggen)
isabel
