[ archief ] Psychofarmaca in tehuizen

[Ameretia]

De moeder van een kennis van mij is sinds kort opgenomen in een verzorgingshuis ivm gevorderde dementie. De vrouw is lichamelijk nog goed en ze is ook lief tegen mensen maar ze laat zich niets opdringen wat ze niet wil, ze heeft dus nog echt een eigen willetje, als ze dan wordt vastgehouden en opgesloten wordt ze kwaad en gaat huilen en schreeuwen. Ze heeft ook veel bij dagbestedingen gelopen, daar hield ze het maximaal een halve dag vol en daarna werd ze onrustig en wilde ze naar huis, dan kwam haar dochter haar ophalen die mantelzorger is. Als ze met haar dochter is, is ze vrijwel altijd rustig omdat ze goed met haar kan omgaan en ze zich vertrouwd en veilig bij haar voelt.

Voor de dochter werd het allemaal ook te belastend omdat de vrouw volledige dagzorg nodig heeft omdat ze niet meer alleen kan zijn en ook niet alleen de straat op mag omdat ze dan haar huis niet meer terug kan vinden, dus zodoende is besloten voor een opname.

Om te testen of de vrouw het tehuis "aangenaam" vond werd een bezoek gebracht zonder te zeggen waarvoor ze daar waren, daar een kopje koffie genoten op de afdeling, de vrouw zei direct spontaan dat ze daar gek zou worden als ze daar zou wonen. De hele week daarna was ze bij de dagbestedingen heel onrustig en niet meer te houden omdat ze toch min of meer doorhad wat er ging gebeuren. Na overleg met het tehuis werd toch aangedrongen om de opname niet uit te stellen en ze er wel mee konden omgaan omdat ze meer met "lastige" gevallen te maken hebben.

De vrouw is de eerste dagen heel rustig en zo mak als een lammetje, geheel buiten haar natuurlijke reactie om, dus zij is volgestopt met middelen die haar rustig houden en haar emoties onderdrukken, zgn psychopharmaca.

De vrouw was zelf altijd tegen en wantrouwend voor geneesmiddelen die niet direct nodig waren en ze heeft veel aangegeven dood te willen wat niet meer kan worden gehonoreerd omdat ze wilsonbekwaam is, maar blijkbaar mogen ze tegen haar wil haar wil en persoonlijkheid afnemen om haar te "temmen" en ze haar rustig in het tehuis kunnen houden terwijl ze daaar eigenlijk helemaal niet wil zijn. Is dit ethisch en wettelijk toegestaan en wat voor gezondheidsrisico's hangen er daar voor haar aan?

Het komt mij over dat een verzorgingshuis meer een farmaceutische instelling is terwijl je verwacht dat deze mensen worden geholpen met liefde door mensen die weten hoe ze met deze mensen om moeten gaan om ze rustig te krijgen.

[sjohie]

De moeder van een kennis van mij is sinds kort opgenomen in een verzorgingshuis ivm gevorderde dementie. De vrouw is lichamelijk nog goed en ze is ook lief tegen mensen maar ze laat zich niets opdringen wat ze niet wil, ze heeft dus nog echt een eigen willetje, als ze dan wordt vastgehouden en opgesloten wordt ze kwaad en gaat huilen en schreeuwen. Ze heeft ook veel bij dagbestedingen gelopen, daar hield ze het maximaal een halve dag vol en daarna werd ze onrustig en wilde ze naar huis, dan kwam haar dochter haar ophalen die mantelzorger is. Als ze met haar dochter is, is ze vrijwel altijd rustig omdat ze goed met haar kan omgaan en ze zich vertrouwd en veilig bij haar voelt.

Voor de dochter werd het allemaal ook te belastend omdat de vrouw volledige dagzorg nodig heeft omdat ze niet meer alleen kan zijn en ook niet alleen de straat op mag omdat ze dan haar huis niet meer terug kan vinden, dus zodoende is besloten voor een opname.

Om te testen of de vrouw het tehuis "aangenaam" vond werd een bezoek gebracht zonder te zeggen waarvoor ze daar waren, daar een kopje koffie genoten op de afdeling, de vrouw zei direct spontaan dat ze daar gek zou worden als ze daar zou wonen. De hele week daarna was ze bij de dagbestedingen heel onrustig en niet meer te houden omdat ze toch min of meer doorhad wat er ging gebeuren. Na overleg met het tehuis werd toch aangedrongen om de opname niet uit te stellen en ze er wel mee konden omgaan omdat ze meer met "lastige" gevallen te maken hebben.

De vrouw is de eerste dagen heel rustig en zo mak als een lammetje, geheel buiten haar natuurlijke reactie om, dus zij is volgestopt met middelen die haar rustig houden en haar emoties onderdrukken, zgn psychopharmaca.

De vrouw was zelf altijd tegen en wantrouwend voor geneesmiddelen die niet direct nodig waren en ze heeft veel aangegeven dood te willen wat niet meer kan worden gehonoreerd omdat ze wilsonbekwaam is, maar blijkbaar mogen ze tegen haar wil haar wil en persoonlijkheid afnemen om haar te "temmen" en ze haar rustig in het tehuis kunnen houden terwijl ze daaar eigenlijk helemaal niet wil zijn. Is dit ethisch en wettelijk toegestaan en wat voor gezondheidsrisico's hangen er daar voor haar aan?

Het komt mij over dat een verzorgingshuis meer een farmaceutische instelling is terwijl je verwacht dat deze mensen worden geholpen met liefde door mensen die weten hoe ze met deze mensen om moeten gaan om ze rustig te krijgen.

Dat is nogal een straffe conclusie, áls er al zo medicatie wordt toegediend, is dat volgens mij op aangeven van een arts, en in overleg met de mantelzorger en/of wettelijke vertegenwoordiger. Dat is sowieso altijd gedocumenteerd, en zou je kennis dus weet van moeten hebben, of te weten moeten kunnen komen. Dit mag nl wel, maar alleen om een paar zwaarwegende redenen, niet zomaar omdat de verzorgers op maandagmorgen een kater hebben, en een lekker rustige dienst willen ofzo.

[berndv]

de regels voor deze maatregelen zijn zeer streng, zo verneem ik regelmatig van mijn vrouw, welke werkt als verpleegkundige in een verpleeghuis. Rustgevende medicatie mag niet zomaar gegeven worden omdat het hun op dat moment praktisch uit komt, die mag alleen gegeven worden als er zonder die medicatie risico's zijn voor het personeel of de client. Vrijheidsbeperkende maatregelen zijn nagenoeg helemaal niet meer toegestaan.

maar ze laat zich niets opdringen wat ze niet wil, ze heeft dus nog echt een eigen willetje, als ze dan wordt vastgehouden en opgesloten wordt ze kwaad en gaat huilen en schreeuwen.

En hiermee vormt zij geen risico voor zichzelf, de medebewoners of het personeel? Hebben ze de laatste tijd dat ze nog thuis woonde geprobeerd om haar meerdere dagen op te sluiten? Het is dan wel heel erg voorbarig om te concluderen dat het niet noodzakelijk was dat mevrouw rustgevende medicatie krijgt toegediend.

De vrouw is de eerste dagen heel rustig en zo mak als een lammetje, geheel buiten haar natuurlijke reactie om, dus zij is volgestopt met middelen die haar rustig houden en haar emoties onderdrukken, zgn psychopharmaca.

dat is nogal een conclusie. Ze is rustig, dus ze hebben haar wat rustgevends gegeven.

omdat ze wilsonbekwaam is, maar blijkbaar mogen ze tegen haar wil haar wil en persoonlijkheid afnemen om haar te "temmen" en ze haar rustig in het tehuis kunnen houden terwijl ze daaar eigenlijk helemaal niet wil zijn. Is dit ethisch en wettelijk toegestaan en wat voor gezondheidsrisico's hangen er daar voor haar aan?

Is het überhaupt ethisch verantwoord om onze ouderen in een tehuis te stoppen als we het zelf even niet aan kunnen? Natuurlijk is het de beste oplossing voor alle partijen, uiteindelijk. De mantelzorgster krijgt weer wat rust en haar moeder krijgt de zorg die ze nodig heeft. U geeft aan dat ze wilsonbekwaam is, maar toch mogen ze er geen medicijnen in stoppen. Als de dochter de vertegenwoordiger is, is het ook mogelijk om het dossier in te zien en is het ook gewoon mogelijk om in gesprek te gaan met de mensen die er werken, die mensen kunnen wellicht uitleggen wat er gebeurt en waarom er iets gebeurt.

Het komt mij over dat een verzorgingshuis meer een farmaceutische instelling is terwijl je verwacht dat deze mensen worden geholpen met liefde door mensen die weten hoe ze met deze mensen om moeten gaan om ze rustig te krijgen.

Weet u wel zeker dat ze is opgenomen in een verzorgingstehuis? Verzorgingstehuizen in de oude zin bestaan namelijk niet meer. Dementen worden over het algemeen ook opgenomen in een verpleeghuis op de afdeling PsychoGeriaterie.