[ archief ] Waarom hebben we in Nederland geen rouwverlof?

[Mirrna]

‘Heb je het een plekje kunnen geven?’ en ‘Ben je er al een beetje overheen?’ werd er gevraagd een half jaar (!) na het overlijden van mijn zusje. Brieven, kaartjes, knuffels, berichtjes, e-mails, condoleances, bloemen en bezoek in de eerste maanden nadat een moeder, vader, broer of zus er niet meer is. Daarna moeten de nabestaanden weer ‘verder’ zoals dat wordt verwacht. De klap van het gemis komt meestal na die paar maanden van aandacht, je staat zowaar in de overlevingsstand. Maar hoe komt het dan toch dat er wordt verwacht dat nabestaanden het leven weer zo snel weer oppakken?

Een quick fix is voor veel mensen in deze tijd voor de hand liggend. Zo snel mogelijk weer werken, studeren en je dagelijkse leven leiden. Er is eigenlijk geen tijd meer om even stil te staan, terwijl veel mensen soms een pauze nodig hebben. De omgeving van de nabestaanden geeft rouwenden ongeveer drie maanden de tijd. Drie maanden… en vaak nog korter! Het lijkt alsof er geen ruimte is voor het verdriet en er wordt minder naar gevraagd. Ook ik werd op den duur vermeden; alsof het verdriet besmettelijk was. Een constant gevecht met jezelf en je omgeving.

In een maatschappij gericht op vernieuwing en verbetering is er geen ruimte voor rouw. Dat kost namelijk tijd. Die tijd wordt gezien als weggegooid, omdat we zo goed mogelijk moeten presteren. Laten zien hoe goed we zijn, onszelf bewijzen, daar gaat het om. In Nederland is er dan ook helemaal geen rouwverlof, is dat niet raar? Nabestaanden kunnen misschien een paar dagen vrij vragen. Alsof rouw in die paar dagen meteen is verdwenen!

Er is dus een groot contrast tussen de aandacht en medelijden in het begin en later de verwachting dat alles weer goed moet gaan. Als rouw niet goed verloopt hebben nabestaanden meer kans op depressies en andere mentale problemen. Ik hoop dat er daarom meer aandacht wordt besteed aan rouw en dat er belangstelling is voor de verhalen. Ook ná drie maanden. Praat met elkaar, een half jaar, een jaar of nog jaren later. Dat is toch al veel beter dan het vermijden?

[ZaBo]

Ik denk, dat het geen onwil is van mensen en dat ze iemand heus wel rouwtijd gunnen, maar toch ook weer met div andere zaken bezig zijn (zeker als het niet dichtbij is)

Maar aan de andere kant is het toch ook wel weer beter (kan me heel goed indenken dat, dat heel moeilijk is) om toch weer verder te gaan, en bij een enorm verlies kan het juist heel fijn zijn om even met iets anders bezig te zijn, zonder, dat er continue gevraagd wordt hoe het gaat etc!!

En begrijp ook heel goed, dat het voor sommige mensen, lastig is om na drie maanden te vragen, hoe het nu eigenlijk is (misschien bang gevoelige snaar te raken)

[rvjapio]

Rouwtijd bepaalt u zelf. Sterker nog: Rouwen is helemaal niet aan tijd gebonden, tenzij u zich laat overrulen door mensen om u heen die het wel welletjes vinden. U noemt zelf al de onbenullige vragen die u worden gesteld. Voor een rouwende zijn ze gewoon onbeleefd. Nu, over drie maanden en over vijf jaar.

Helaas is het grote probleem dat wij mensen elkaar graag in vakjes stoppen. dat voelt veilig en vertrouwd en geeft zekerheid. Totdat iemand eruit valt. Door een scheiding, door het verlies van familie of bekenden en meer. In feite zijn de vragen 'of u er al een beetje overheen bent' dus geen persoonlijke belangstelling naar u, maar een middel voor de vragensteller om terug te keren naar een vertrouwde situatie in relatie met u. Kijken of de kust weer veilig is, zeg maar. En dan lijkt het er erg op dat u niet voldoende tijd wordt gegund voor uw verdriet.

[hänschen klein]

Dat is een lastige, ook voor de omgeving ...

Het is pas twee generaties geleden, dat de omgeving aan de kleding kon zien wanneer iemand 'in de rouw' was. Moest blijven! Daar werd dus rekening mee gehouden, maar de rouwtijd was met één jaar voor menigeen ook mogelijk erg lang. Zèlfs wanneer iemand dit nu zou willen handhaven zijn de gewoontes inmiddels al zover verdwenen, dat niemand de rouwtekenen meer herkent/begrijpt. Maar u zoudt tenminste een zwarte band kunnen blijven dragen zolang u zèlf behoefte hieraan heeft. Of u hierop dan wordt aangesproken? Ikzelf had daar tot nu toe juist géén behoefte aan.

Overblijfsel in de klederdrachten: https://nl.wikipedia.org/wiki/Klederdracht_(Nederland)

[mh73]

Tja, ik denk zelf dat het verder gaan na het overlijden van een geliefd persoon alleen maar goed is. Mijn ouders zijn overleden toen ik 21 en 23 jaar was. Ik heb dat wel redelijk snel verwerkt. Ja nu heb ik nog wel eens dat het even door me heen gaat: kon ik dat nog maar even aan mijn moeder vragen, een stukje gemis blijft altijd.

Wat wij zelf veel moeilijker vonden was dat mijn man een paar weken na de geboorte van onze tweede dochter door zijn werkgever gevraagd werd weer te gaan werken. Ze lag toen op de IC, ze had een aangeboren afwijking en heeft daardoor een hersenbeschadiging opgelopen. Wij hebben die periode als vele malen zwaarder ervaren dan het overlijden van mijn ouders, maar werden steeds geconfronteerd met onbegrip.

[kweenie]

Juist omdat het van persoon tot persoon zo verschilt, is er eigenlijk maar één manier om er echt achter te komen hoe het met je gaat. En dat is er naar vragen. Dat doen de mensen dan ook. Maar misschien dat het lastig is om dat precies in de juiste bewoording te doen en dat het daarom al snel als bot overkomt. Zelfs binnen een relatie kun je daarin ook heel verschillend staan, wat dus tot een behoorlijke spanning kan leiden.

Maar veel mensen hebben ook het idee dat je er misschien niet steeds mee geconfronteerd wilt worden. Dat ze daarom 'gewoon' naar je willen doen, met het idee dat je er zelf over begint als je er behoefte aan hebt. Dat is dus heel wat anders dan desinteresse of het onderwerp vermijden.

Wat praktische zaken betreft, bij de meeste werkgevers kun je buitengewoon verlof opnemen. Dan krijg je weliswaar geen loon, maar je kunt wel de tijd nemen die je nodig hebt. Ook kun je vaak rustig aan weer beginnen en langzaam maar zeker weer naar de normale werktijd terug gaan. Of eventueel tussendoor even weer een tijdje wat meer rust, als dat nodig zou zijn. Gewoon bij HR of je leidinggevende aankaarten.

[BL2]

Een korte reactie: TS geeft aan het zeer belangrijk te vinden om na het overlijden van een dierbare langer te rouwen.
Mijn vraag: Maakt rouwverlof dit goed, wil je langere tijd niet werken om te verwerken. Persoonlijk denk ik dat je snel in een cirkel terecht komt waar je niet meer uit komt, omdat je met niets anders meer bezig bent dan rouwen.
Hoelang zou dit rouwverlof dan moeten duren, de een Verwerkt het in enkele weken, de ander komt over een verlies nooit meer heen.
Mij lijkt het beste om na enkele dagen/ maximaal een week het leven weer zo goed als mogelijk weer op te pakken.

Overigens is dit onderwerp geen consumentenkwestie, benieuwd hoe de moderatie hier tegen aan kijkt.........

[ZaBo]

Een korte reactie: TS geeft aan het zeer belangrijk te vinden om na het overlijden van een dierbare langer te rouwen.
Mijn vraag: Maakt rouwverlof dit goed, wil je langere tijd niet werken om te verwerken. Persoonlijk denk ik dat je snel in een cirkel terecht komt waar je niet meer uit komt, omdat je met niets anders meer bezig bent dan rouwen.
Hoelang zou dit rouwverlof dan moeten duren, de een Verwerkt het in enkele weken, de ander komt over een verlies nooit meer heen.
Mij lijkt het beste om na enkele dagen/ maximaal een week het leven weer zo goed als mogelijk weer op te pakken.

Overigens is dit onderwerp geen consumentenkwestie, benieuwd hoe de moderatie hier tegen aan kijkt.........

Het is inderdaad geen consumenten kwestie.
Maar helaas hebben wij hier allemaal mee te maken :-(
Wat een gewenste rouwtijd is, is per persoon en situatie verschillende.

De een wil graag alle aandacht en belangstelling, de ander is misschien introvert en wil die belangstelling juist niet

Denk dat op dit punt niet echt een wetgeving dan wel verplichting te maken is

[Moneyman]

Ik denk, dat het geen onwil is van mensen en dat ze iemand heus wel rouwtijd gunnen, maar toch ook weer met div andere zaken bezig zijn (zeker als het niet dichtbij is)

Maar aan de andere kant is het toch ook wel weer beter (kan me heel goed indenken dat, dat heel moeilijk is) om toch weer verder te gaan, en bij een enorm verlies kan het juist heel fijn zijn om even met iets anders bezig te zijn, zonder, dat er continue gevraagd wordt hoe het gaat etc!!

En begrijp ook heel goed, dat het voor sommige mensen, lastig is om na drie maanden te vragen, hoe het nu eigenlijk is (misschien bang gevoelige snaar te raken)

Helemaal mee eens.

Los daarvan heb ik een vraag aan TS: welk doel heb je met het open van dit topic? Wat verwacht je ervan/ van ons?

[Mucha]

[Bericht verwijderd door de Moderator in overleg met de gebruiker.]

[BL2]

@- Moneyman: Ik denk een CAO aanvulling dat er bv 4 weken rouwverlof gegeven wordt voor het verwerken van het verlies van een dierbare tot in de derde graad, als ik de topictitel zo zie.......

Hoe groot het verlies ook is, zo snel als mogelijk de dagelijkse draad weer oppakken is echt het beste.
Dit wordt ook geadviseerd bij traumatische ervaringen in de werksfeer, bij brandweer, politie, spoorweg- en ziekenhuispersoneel.

[kuklos]

In Nederland is er dan ook helemaal geen rouwverlof, is dat niet raar? Nabestaanden kunnen misschien een paar dagen vrij vragen.

En hoeveel vrij zouden mensen dan moeten krijgen voor dat rouwverlof? En wie moet dat betalen?

[mh73]

En wanneer rouwverlof? Voor het overlijden van je ouders, je kind, je broer/zus? Maar je kan net zo veel, zo niet meer verdriet hebben van het verlies van je beste vriendin. Sommige mensen zijn weken van slag van het verlies van een huisdier. Wat te denken van het verwerken van de zoveelste miskraam?
Zoiets is niet in regels vast te leggen en lijkt mij nog het best op te vangen via ziekteverlof of het al eerder genoemde buitengewoon verlof.

[hänschen klein]

Zoals er een fouum is voor consumenten, is er ook een forum voor rouwverwerking: http://www.steunbijverlies.nl/index.php/sbvforum

[Klaas Jan]

Hall @Mirrna, omgaan met een groot verdriet is iets heel persoonlijks. Persoonlijk vond ik het oppakken van het 'gewone leven' na verlies juist heel prettig. Ik had er niet aan moeten denken om niets te doen en alleen maar met verdriet bezig te zijn. Rouw en bijvoorbeeld werk kunnen wat mij betreft prima naast elkaar bestaan. Werk hoeft geen 'quick fix' te zijn maar kan gewoon afleiding betekenen.
Verder snap ik volledig wat je bedoelt. Het leven gaat vaak wel heel erg snel weer door. Het is aan de omgeving maar ook aan de rouwende zelf om in gesprek te blijven als dat nodig is.
Ken je het boekje 'Je mag me altijd bellen' van Karin Kuiper trouwens? Misschien is het iets voor jou of andere lezers. Groeten.

[witte angora]

Ik begrijp dit niet zo. We hébben toch rouwverlof? Als naaste familie overlijdt kun je een of meerdere dagen vrij krijgen, afhankelijk van de relatie tot de overledene. De vraag is of het genoeg is om het overlijden een plekje te geven. Wel... sommigen komen hun leven lang niet meer over de dood van een geliefde heen. Wil je die dan permanent uit het arbeidsproces halen?

De topictitel stelt dat er in Nederland geen rouwverlof is. Hoe is het in andere landen geregeld dan?

De vraag moet volgens mij niet zijn of er meer of minder rouwverlof nodig is; de vraag moet zijn hoe je met elkaar om moet gaan op momenten dat de ander kwetsbaar is. Korter of langer thuis zitten beschermt echt niet tegen onnadenkende en gevoelloze opmerkingen.

[olaf79]

Is dit een consumenten kwestie? Ik denk het niet.

Los daarvan, rouwverwerking is voor iedereen anders. Bij de een duurt het nu eenmaal langer dan bij de ander. Een persoon verliezen die je echt heel dierbaar en na was zul je nooit echt helemaal verwerken. Ook zijn de ervaringen bij iedereen anders. De een vind erover praten fijn, de ander juist niet. Soms is het lastig voor de omgeving daarmee om te gaan. Als je echt moeite hebt, ga dan gewoon naar je huisarts bespreek het daar en zorg voor goede hulp. Het is geen schande bij zo'n proces hulp te zoeken of te krijgen.

[olaf79]

Ik begrijp dit niet zo. We hébben toch rouwverlof? Als naaste familie overlijdt kun je een of meerdere dagen vrij krijgen, afhankelijk van de relatie tot de overledene. De vraag is of het genoeg is om het overlijden een plekje te geven. Wel... sommigen komen hun leven lang niet meer over de dood van een geliefde heen. Wil je die dan permanent uit het arbeidsproces halen?

De topictitel stelt dat er in Nederland geen rouwverlof is. Hoe is het in andere landen geregeld dan?

De vraag moet volgens mij niet zijn of er meer of minder rouwverlof nodig is; de vraag moet zijn hoe je met elkaar om moet gaan op momenten dat de ander kwetsbaar is. Korter of langer thuis zitten beschermt echt niet tegen onnadenkende en gevoelloze opmerkingen.

Je hebt in Nederland geen wettelijk recht op vrije dagen na overlijden van een dierbare. Je hebt wel recht op calamiteitenverlof om de begrafenis te regelen van een direct familielid. Dat is familie in de eerste of tweede graad.

[ZaBo]

Vandaag hebben wij helaas onze buurvrouw verloren, aangezien wij een van de weinige (hechte )contacten van haar waren, hebben wij diverse buren op de hoogte gesteld van haar overlijden.

Terugkomend op dit topic, wij kregen verschillende reacties, van zeer verdrietig tot onverschillig, dus dit sterk mij meer in mijn overtuiging, dat er geen algemene richtlijn voor rouwverwerking dan wel duur van rouwverwerking zou kunnen worden opgesteld

[GJvdZ]

Het grootste probleem lijkt me hoe je die functie dan blijft vervullen. In Nederland zijn veruit de meeste bedrijven relatief klein, dus praktisch moeten collega's het werk erbij pakken of er moeten voor veel geld tijdelijk krachten worden ingehuurd (wat ook niet voor iedere functie mogelijk is. (ik neem even aan dat rouwverlof onbetaald verlof wordt, anders wordt het wel heel erg kostbaar).