e gemiddelde depressie kan na 6 weken verminderen en is na enige maanden over,maar wat als je niet tot het gemiddelde behoort en een chronische depressie hebt?
Je hebt elke therapie gehad en bent uitgepraat? wat dan?
Dat is allemaal maar onzin, het kan jaren duren als je het niet aanpakt bij de bron. Je hoeft niet eens te weten 'wat' de oorzaak is, het kunnen 1000 dingen zijn die tezamen de situatie maken zoals het is.
Het is eigenlijk al verkeerd om over de problemen te praten onder de noemer van een ziekte die door veel mensen wordt gezien als een biologische aandoening.
Het begrip voor de complexiteit en de ware kern van de problemen bij iemand persoonlijk gaat daarmee verloren. Als jij een depressie hebt, en iemand anders ook, dan hebben jullie dezelfde 'ziekte'. Dat is gewoon onzin. Je moet de problemen eigenlijk bekijken zoals ze zijn.
Indien je geen depressie zou kunnen voelen, dan heb je ook geen wil om te leven. Dat klinkt misschien vreemd, maar je gevoel komt voort uit je eigen perceptie van 'de waarheid'. Van alles om je heen, je situatie, je geschiedenis etc. Je voelt je zo omdat je het beter wil hebben. Het gevoel komt voort uit jouw wil om te leven, om tot verbetering te komen, om deel te nemen aan de evolutie van de mens.
Ieder levend wezen op deze planeet wordt gedreven door de wens om tot verbetering / vooruitgang te komen. Dat is de essentie van het leven.
Het klinkt misschien te simpel, maar dat is nu eenmaal de kern van het leven en dus ook die van mensen met een depressie.
Wanneer je er dieper op ingaat kun je bijvoorbeeld het volgende proces als voorbeeld nemen hoe iemand in een chronische depressie terecht kan komen.
Het is bekend dat veel mensen aan verwachtingen willen voldoen. Een studente kan kiezen voor de opleiding tot arts omdat het haar ouders trots zou maken, die hun hele leven daar naartoe hebben geleefd. De vrouw is zeer ijverig en behaalt haar doctoraat en gaat werken als cardioloog in een ziekenhuis. Ze lijkt het perfecte leven te hebben, vind een leuke vriend maar naarmate ze ouder wordt, in haar 30er jaren, begint ze vanuit het niets haar drive te verliezen. Ze heeft meer moeite met concentreren en door haar drukke baan waarin ze veel verantwoording heeft leidt dit tot een opeenhoping van kleine miniscule probleempjes. Ze komt een keer te laat en krijgt een berisping, ze maakt een klein foutje tijdens het werk etc. Kleine dingen die bij iedereen kunnen voorkomen maar zij verwerkt de problemen onbewust intern (psychisch) via een keuze omlaag waardoor ze in een spiraal omlaag terecht komt.
Zoals je mogelijk weet: een heuvel op fietsen is moeilijker dan een heuvel afrijden. Het toegeven aan de depressieve gevoelens geeft in het begin verlichting en een goed gevoel ook al zal niemand dat bekennen. Het kiezen voor de weg omlaag kun je op eenvolgende manier bekijken: stel dat je een klein foutje hebt gemaakt op het werk, dan moet je dat op een juiste manier verwerken. De meeste mensen die tot prestaties willen komen zullen proberen om van de fout te leren maar de vrouw die ik aan het omschrijven ben die kampt met een voor de buitenwereld en haarzelf verborgen probleem waardoor ze de mogelijkheid heeft om het probleem 'persoonlijk aan te trekken'. Het probleem is te klein om ophef over te maken waardoor de kern van het probleem in haar zelf wordt gezocht. Haar psyche die constant bezig is met het verwerken van de waarneming van haar omgeving, haar situatie en haar eigen persoon die kan vanuit haar eigen perceptie bekeken fouten maken die oneigen zijn aan de kern van haar 'goede persoon'. Als je gelooft dat je een goed mens bent die altijd voor anderen klaar staat kan het bijvoorbeeld zijn dat je intern een situatie herleeft waarin je een perceptie op een situatie neemt waardoor je vanuit je eigen natuur niet op een juiste manier zou hebben gehandeld. Dit opzich kan dan door je gebruikt worden om verantwoording te geven aan de depressieve gevoelens die tot uiting komen op basis van het probleem dat je hebt ervaren op het werk die, opzichzelf, een andere oorzaak hebben.
De vrouw zou bijvoorbeeld vanuit haar natuur veel liever sociaal werk voor kinderen hebben willen doen. Ze hoefde die status als Doctorandus en rijke leven van een arts niet. Diep van binnen, misschien zonder dat ze het zelf al wist, wilde ze veel liever kinderen die het moeilijk hebben helpen.
Haar leven lijkt de perfecte basis voor een gelukkig leven maar toch werd ze chronisch depressief. Haar perceptie op de realiteit maakt het dat ze niet kan erkennen dat er iets is in haar leven dat haar depressief kan maken. Ze kan niet zeggen dat ze het werk niet wilde want ze had van kinds af aan al tegen iedereen geroepen dat ze arts wilde worden (omdat haar ouders dat zo graag wilde). Ze had met hoge cijfers haar studie afgerond en altijd vol overgave gewerkt als cardioloog. Haar vader was ook cardioloog. Dus het kon absoluut niet zijn dat haar werk het probleem was.
Wanneer de vrouw de tijd zou nemen om de essentie van de depressie te ontdekken voor haar persoonlijk, dan zou ze kunnen ontdekken waar haar hart ligt. Dan zou ze mogelijk tot de kern van haar persoon terug kunnen komen en ontdekken dat ze met kinderen wil werken. En wanneer ze vervolgens veranderingen in haar leven in gang zet om haar vernieuwde doel te bereiken zal ze zich al direct een stuk beter kunnen voelen en op termijn het hoogst haalbare gevoel van geluk
kunnen ervaren die ze anders, door cardioloog te blijven, noot bereikt zou
kunnen hebben.
Wanneer een psychiater haar geleerd zou hebben dat het een ziekte is, dan zou ze die ontdekkingstocht helemaal niet gestart zijn. Dan zou ze de rest van haar leven chronisch depressief blijven.
Daarom vind ik het dus per definitie zo slecht dat mensen medicijnen nemen, ook al zou het een suikerpil zijn. Je kunt niet tot de essentie of kern van een probleem komen die je juist veel goeds kan brengen want psychische problemen zijn er echt niet voor niets.
