[ archief ] begraven van huisdier?

[Diny Boer]

Hoi allemaal.
Ik heb een vraag...of eigenlijk liever gezegd een opmerking...
Er is namelijk iemand.....waarvan ik wéét dat zij 3 honden had en er voor 2 hondenbelasting betaalde. Nu heb ik van haar zoontje gehoord dat er één hond is overleden en dat zij deze hond (een bouvier van 40kg!!!) in de tuin hebben begraven (notabene een huurhuis!!!).
Mijn man en ik hebben al gezegd tegen hem dat dat dus echt helemaal niet mag!! maar daar heeft zijn moeder maling aan. Ze wilde hem nu eenmaal in de eigen tuin (wat heet 'eigen' als je in een huurhuis woont?) begraven.....jakkes....het idee alleen al....je zal maar ná hun daar komen te wonen....Zuiderpolder in Haarlem.....laat maar waaien.
Maar wat mijn vraag eigenlijk is......kan ik hier anoniem iets mee? Ik vind dit ongehoord en behoorlijk asociaal......

[shiva72]

Ik ga nu niet veroordelen.
Zowel jouw niet als je buurvrouw niet.
Persoonlijk kan ik me wel iets voorstellen bij haar actie.
Daarmee bedoel ik te zeggen dat je toch een "heel leven" hebt gedeeld met een dier en dat is dan eigenlijk bijna familie geworden "een deel van je gezin."
Sommige mensen hebben daardoor zo'n sterke band met het dier gekregen, dat ze er eigenlijk geen afstand meer van kunnen doen.
Voor deze mensen zou het voelen of ze hun eigen partner, kind, broer/zus na overlijden in de dichtstbijzijnde container dumpen, als ze een dier afgeven bij de dierenarts, waar het vervolgens naar de distructor gaat en wordt verwerkt om gebruikt te worden in bv diervoeders.

Als je tegenwoordig gaat kijken op begraafplaatsen...
De graven die uiteindelijk geleegd worden om plaats te maken voor een ander....
De botten van deze overleden mensen worden (voor zover ik weet) o.a. gebruikt om asfalt te maken.

Ik weet dat er dierenbegraafplaatsen zijn en ook crematoriums voor dieren, maar dit is niet voor iedereen een optie of mogelijkheid.
Persoonlijk kan ik de keuze van je buurvrouw wel een beetje begrijpen.
Zij kan gewoon (nog) geen afstand doen van het dier.
Mijns inziens zit de liefde voor het dier bij haar erg diep geworteld.

Wat je eraan kunt doen, weet ik niet, maar ik zou persoonlijk zowiezo een beetje respect hebben voor een rouwperiode.
Het lijkt me niet de bedoeling om iemand te kwetsen bij dit soort gevoelige onderwerpen.
Ik weet niet hoe oud het zoontje van je buurvrouw is, maar aangezien je het verkleinwoord gebruikt, lijkt het me dat het nog een jong kind is.
Waarom spreek je een kind hierop aan?
Ik denk dat je beter (met een beetje begrip en meevoelendheid) de moeder aan kunt spreken ipv een kind!
Dat jochie kan hier niets aan doen en het is ook niet zijn actie.

A-sociaal lijkt deze actie mij overigens niet.
Het getuigd eerder van sociaal gedrag bij verlies van een "dierbare" vriend.
Probeer eens met haar te praten op een begripvolle manier en vraag haar waarom ze het dier in haar tuin heeft begraven.
Ik denk dat je met begrip en een beetje medeleven verder komt, dan met instanties.
Probeer je te verplaatsen in haar situatie en praat met haar, dat is het enige advies dat ik je kan geven.

Groetjes Sue,

[misses melow]

Hallo,
Ik kan me de actie van de buurvrouw ook wel voorstellen.Als ik een tuin had gehad had ik ws hetzelfde gedaan.Ook al is het een huurhuis,dat heeft er mijnsinzien niets mee te maken.De volgende bewoner weet dat toch niet,tenzij iemand hem/haar dat gaat vertellen(roddelen!!)Wie weet waar je zelf op woont of iemand anders.Kan allemaal vroeger wel een begraafplaats zijn geweest of iets dergelijk.Daar moet je gewoon niet teveel over nadenken.Ook de actie tegen hte zoontje begrijp ik niet,wat ik denk ik beter begrijp uit je verhaal is dat je het helemaal niet zo met deze buren kunt vinden...anders was je wel naar hun zelf toegestapt en had je de opmerking over de hondenbelasting wel achter wegen gelaten want dat heeft met je onderwerp niets te maken.Hoop je dat de hondenbelasing meeleest of zo..ook het adres wordt bekant genoemd.Ik vindt jou actie dus veel minder als de actie van de buurvrouw om hun hond een waardig einde te gunnen.

[croce]

Hoi Diny,

behoorlijk asociaal????

Zeg heb je niets anders om je druk over te maken?

Genoeg ellende op de wereld en jij maakt je druk om een buurvrouw die haar hond in haar tuin begraaft.

Ik vind het NIET asociaal!

Ik had ook 2 Bouviers.
Eentje moest ik in laten slapen een hij is cremeert.
Zijn as is in mijn tuin uitgestrooid.
Ik heb een huurhuis.
Jammer genoeg is mijn tuin te klein,anders had ik hem ook begraven.

Ik denk dat je buurvrouw diep genoeg gegraven heeft,zo dat een nieuwe bewoner geen last heeft als hij bloemetjes plant.

En nog iets,je buurvrouw had drie hondjes en voor 2 betaalde ze maar belasting.
Wat jij niet alles weet...
Ik ben in Oostduitsland geboren en opgegroeid.
Daar waren alleswetende buren heel erg in trek.

En hoezo spreek je het zoontje aan?
Geen lef om met de buurvrouw zelf te praten.



God bewaar me voor een buurvrouw zoals jij.

Misses Melow en Shiva72 helemaal met jullie mening eens!

Groetjes Rita,
die niet schrijft wat ze echt denkt (forumregels)

En ik hoop jullie vergeven me mijn spellingsfouten.

[coinchantal]

Raar vind ik het niet dat ze de hond in de tuin begraaft. Mijn ouders deden het ook altijd met de katten als ze dood gingen. Dat kan ik me nog herrineren toen ik een klein kind was. Beter dat dan dat een beest verpulverd word in hondenvoer ofzo iets.

[shiva72]

misses melow

de opmerking over de hondenbelasting wel achter wegen gelaten want dat heeft met je onderwerp niets te maken.

Jij schrijft wat ik dacht.
Alleen wou ik het niet zo aankaarten.

Maar inderdaad...
Het lijkt wel of ze het minder goed met haar buren kan vinden ofzo.
Mij lijkt echter dat je dit als volwassen mensen bespreekbaar moet kunnen maken en niet op een kinderachtige manier met een vingertje moet gaan wijzen.
Daar bereik je niets mee.

Een goed gesprek met het nodige inlevingsvermogen zal je veel meer opleveren, maar zou in ieder geval een rouwperiode in acht nemen als ik jou was en niet rauw op hun dak vallen.
Een beetje respect zou je sieren als mens.
Als je dat doet kan ik me voorstellen dat je buurvrouw en jij een probleem hebben of krijgen.

Ik persoonlijk nogmaals kan begrip opbrengen voor wat ze deed.
Het is inderdaad een waardig afscheid van je beste maatje!

Groetjes Sue,

[pardon]

kijk, en dit noemen ze nu hier (kwooitonge) in brabant , kwadetongen die over andere mensen slecht spreken. je begint over de hondenbelasting en vervolgens hun hond die in de tuin ligt begraven . als dat mens toch graag haar hond bij zich heeft.op den duur verteerd het toch.wat had had je nu zelf gedacht om te doen?

[petty1950]

Asociaal? Jazeker miss Kwooitonge (mooie term Pardon ) maar dan heb ik het niet over die mevrouw met haar hondje in de tuin maar over ''uw'' eigen inborst die maar al te graag een ander wil verlinken... anoniem zelfs! Nou nou...dat getuigt van grote durf hoor
Mens, get a life en gooi die gordijnen dicht.
Kijk vervolgens eens goed en lang in de spiegel en probeer niet te schrikken van wat ''u'' ziet...nl een bedenkelijke kwaadspreekster met een chronisch gebrek aan sociale vaardigheden en inlevingsvermogen.

Mijn moeder, ook een brabantse zei altijd ''kind, het is simpeler om de splinter in een anders oog te zien dan de balk in je eigen oog, maar haal die er eerst maar uit ''
Wijze vrouw ,mijn moeder.... Ze had jou ook nog wel wat kunnen leren

B.t.w. Ik heb ook mijn hond in mijn (huur)tuin begraven....Er groeien inmiddels prachtige blommetjes op en in het midden ,n heuse perenboom. Ze was dol op peren nl...op blommen minder, die spitte ze om
Een mooi plekkie ter nagedachtenis van mijn lieve meissie die 4 jaar geleden overleed en die ik nog steeds mis....
Zal ik je fijn mijn adres geven? Plus het telnr van de gemeenteambtenaar die speciaal voor dit soort wereldschokkende zaken is aangesteld?Ik maak zooooo graag iemand blij

[pardon]

volgens mij kunnen ze dan wel hele wijken omspitten, vroeger deden ze toch niets anders als hun hond of kat in de tuin begraven. tegenwoordig laten veel mensen hun hond cremeren . maar daar is niet altijd geld voor.

[Molly66]

Ik heb zelf diverse konijnen met onze kinderen in mijn tuin begraven evenals, vogels en 3 grote puppy's. En dan nog wat de vorige huurders hebben begraven. 4 jaar terug zijn we onze tuin gaan opknappen, en ik heb niets, nog geen botje terug gevonden, en mijn tuin heeft een metamorfose ondergaan. Is helemaal leeggehaald, omgespit en opnieuw opgebouwd. Mijn huis was toen ook nog een huurhuis. (Inmiddels hebben we het gekocht).

Ik wil hiermee aangeven, er is geen stank overlast. Botten verdwijnen in de grond (wordt weggezogen door de aarde) of verteerd.
Maar er liggen nog meer dode dieren onder de grond, overal. Wat te denken van onze wilde dieren, vogels, egels, muizen etc.
Waarom je hier over zorgen maken, terwijl mensen die hun dieren hebben lief gehad een waardig afscheid in hun eigen omgevig kunnen geven.
Vooral voor kinderen vind ik het belangrijk dat ze hiermee leren omgaan.

Het is een natuurlijk proces, de natuur geeft en de natuur neemt en laat niets achter.

Helaas zou ik mijn dieren niet meer in mijn tuin kunnen begraven, omdat alles bestraat is, anders zou ik het zo weer doen.

[mijnhond]

Heb mijn hondje lekker in de tuin begraven vandaag. Dat was haar laatste wil. En ik woon in een huurhuis in Emmen. En de gemeente vindt dat niet erg.

[TdeHond]

in mijn huur tuin liggen: 2 1/2 kg hond, ruim 1 kg konijn en bijna 1 kg cavia begraven.

[meissie12]

wie kan mij vertellen hoe ik mijn hond het beste kan begraven in de tuin.
Moet zij in een doos of zo in de aarde gelegd worden? en hoe diep moet je de kuil maken?
Graag reacties.

[TdeHond]

Ik heb destijds een klein hondje zo in de aarde begraven. Als je de hond begraaft op een plek waar hij niet door andere dieren opgegraven wordt hoeft de laag er overheen niet te groot te zijn.

Misschien is het verstandig om even in de APV van de gemeente te kijken of je huisdieren mag begraven in je tuin.
Mijn medeleven met het overlijden van je hond.

[meissie12]

Tot dusver bedankt voor de reacties.

Misschien moet ik toch wat vertellen over MIJN hond.
Ze heette Meissie en juist die naam trok 5 jaar geleden mijn aandacht.
Op een avond zat ik te internetten en kwam via marktplaats op de site van honden( spaniels.). Zo'n 25 jaar daarvoor had ik spaniels gehad.
De naam van deze spaniel en het feit dat ze al ouder was trokken mij aan.Want neem je een pup, dan ben je minstens 10 jaar verantwoordelijk daarvoor.En ik wist niet of ik dat nog wel wilde.

We zijn toen vanuit Koog aan de Zaan naar Enschede gereden.
Meissie woonde daar in de buurt van de vuurwerkramp.
Volgens de vorige eigenaar had de hond al heel wat meegemaakt o.a. asiels, mishandeld,enz.Ze had daarom een hekel aan vrouwen.We hebben haar meegenomen naar Koog aan de Zaan.
Mijn partner is op de Martin Gaus cursus in de Rijp gegaan.
Misschien omdat het te snel was, slaagde Meissie en mijn partner niet voor de cursus.De vier jaar die volgden had ze vaak iets waardoor we naar de dierenkliniek moesten.Vorig jaar draaide ze ineens in rondjes toen we haar sávonds laat uitlieten.
In Utrecht kwamen ze er via een MRI-scan achter dat ze een ontsteking in haar kleine hersenen had.Gelukkig hielpen de medicijnen.
Langzaam aan veranderde Meissie in een hond die weer vertrouwen kreeg en gek op mijn partner werd.Eind vorig jaar wandelden we en viel ze ineens flauw.
We dachten eerst aan epilepsie. We kwamen weer in Utrecht. 2 Weken geleden hoorden we dat ze een zeer zeldzame ziekte had.
Pulmonale hypertensie.
Deze ziekte komt bij ongeveer 200 tot 1000 mensen in Nederland voor.
Er is geen genezing mogelijk. De geneesmiddelen zijn symptoom bestrijdend.De artsen van de Universiteit in Utrecht waren erg lief en zeer vakkundig. Met de geneesmiddelen leek het tot vrijdag 3 april goed te gaan. We hadden al 10 dagen geen aanval meer gehad en donderdagavond was ze zelfs weer een beetje spelerig en rende zelfs een stukje.Vrijdagmiddag ging het ineens mis. Waarschijnlijk een bloedprop en een attack. We moesten besluiten om haar in te laten slapen.
Ze was mijn alles, mijn schaduw, mijn maatje.
In haar herkende ik zoveel van mezelf.Ze hunkerde naar liefde, maar na een minuut wist ze niet om te gaan met geknuffel en liep dan weg.
als je hoestte, stond ze op en kwam kijken of alles wel goed ging.
Ze zat mee te kijken in de boeken voor vakantie of naast je in de auto.
Na het eten kreeg ze altijd twee koekjes. Je zette de bak met koekjes op de grond, ze haalde er één uit en at die eerst helemaal op.Daarna pakte ze het tweede koekje voorzichtig. Buiten ging ze altijd haar eigen gangetje.

Meissie heb ik niet genomen, maar Meissie heb ik gekregen.
Ik had haar om het ene verdriet te vergeten en nu zit ik met opnieuw verdriet.Het doet ontzettend veel pijn.
Mijn partner heeft een kort gedichtje gemaakt ter ere van Meissie.

Haar naam is Meissie
En ze was een eigenwijssie
Ze had heel wat meegemaakt
En daardoor het vertrouwen in de mens gestaakt.
Maar met heel veel liefde en geduld
Is haar hart weer liefdevol gevuld
Een goed leven is wat wij haar hebben meegegeven
En ze blijft in onze harten voor heel ons leven.

Als laatste:
Beste mensen wij hadden een dierenverzekering voor haar.
Ik wil iedereen aanraden, doe dat.

[petty1950]

Ik ben helemaal stil van jouw verdrietige maar ook ontroerend mooie verhaal over een hondje dat op het pad van een mens kwam , die haar de mooiste en de liefste vond en zooo de moeite waard.....
Want juist deze hondjes kruipen diep in je hart en elke vooruitgang is een reden tot feest...
Ik weet dat uit ervaring want ik heb zelf ook ,n Meissie... de verhalen lijken zelfs op elkaar alleen is mijn hondje wat jonger en lichamelijk inmiddels gezond.

En als zo,n hondje sterft dan gaat een deel van je met haar mee want zo ontzettend veel pijn doet dit dan he?
Jouw meissie was ondanks haar ziekte en akelig verleden een hondje dat alsnog de hoofdprijs kreeg....twee baasjes die haar weer een ECHT leven gaven en tot over de dood heen van haar gehouden hebben.....dat spreekt uit alle woorden die je typt...heel veel liefde!
En dat lieve baasjes van Meissie, maakt dat een kamertje in jullie hart, altijd bewoond zal blijven door dit hondje dat mocht leven tot het leven niet meer fijn was voor haar en het ultieme geschenk van onbaatzuchtige liefde nodig maakte.... en dat kreeg ze, ze mocht gaan.....
Het is goed zo.....

Ik wens jullie beiden heel veel sterkte toe in de komende tijd!

Meissie....rust zacht lief hondje.....

[maradonna2]

wat ik hier lees vind ik getuigen van geen respect naar uw buurvrouw.
het is al treurig genoeg om je makker te moeten verlaten naar het hiernamaals.
wat is het verschil als je een huisdier begraaft op grond van de gemeente (huurhuis) zoals u het zegt, of een koopwoning op grond van de (bank).
en zeuren over hondenbelasting, volgens mij heeft u duits bloed.
schei eens uit zeg en geniet van het leven.

[puma73]

erg interessant om te reageren op een ruim 3 jaar oude topic

[witte angora]

Zeker interessant. Maar ik wil je mijn mening wel geven. Als mevrouw uit haar huurwoning weg gaat, ik kom er te wonen, wil de tuin opnieuw aanleggen en kom een karkas tegen van die hond, wat dan? En voor een koopwoning geldt hetzelfde, koop je een huis, ga je met de tuin aan de gang, en bingo.

Ik snap het probleem van de eigenaar heus wel. Maar een huis is een huis, en geen dierenbegraafplaats. Je zult toch rekening moeten houden met degene die na je komt.

Of ga je overleden familieleden ook in je achtertuin begraven?

[zwabbertje]

Dat laatste is onzin, menselijke resten in je tuin begraven is bij wet verboden. Veel gemeenten hebben geen verbod op het begraven van huisdieren in de tuin. Advies is wel om altijd minstens 80 cm diep te begraven. De kans dat een ander dier ze opgraaft is dan nihil net als de kans dat een eventuele volgende bewoner zo diep gaat graven.

En wat als je in de tuin van je nieuwe huis nu toch eens stuit op resten (botten) van een overleden en begraven dier? Gewoon opnieuw begraven.

Kortom: ik begrijp het probleem niet.