Zeker, heb ik recent nog gehad bij een te ontruimen boerderij-perceel, waarbij de boerderij eigendom was van de bewoner en de rest van het perceel ontruimd moest worden. Erfgrens werd ter plekke voor het eerst (!) uitgezet door een landmeter en bleek 40cm áchter de voorgevel van de boerderij te lopen. Ik kreeg de opdracht de ontruiming van de overige percelen door te zetten en dus een deel van de boerderij te slopen. Dat heb ik uiteraard geweigerd. Ik heb in plaats daarvan voorgesteld de erfgrens te verleggen (tegen betaling uiteraard). Onder druk van een deurwaardersrenvooiprocedure is de advocaat van de opdrachtgever gezwicht en is het aldus opgelost.
Volgens mij is Nederland koploper in het bedenken, en vooral handhaven, van starre, stugge, idiote regels. En dat komt niet eens altijd van de kant van de overheid.
Vanavond wordt Moneyman bij RADAR in het zonnetje gezet
Ik heet geen Carla
Ben nu al benieuwd. Ik zie in het verhaal dingen waar ik niet blij van wordt, zoals het veel te lang niet reageren op telefoontjes. Waar ik wel blij van wordt, is dat de KBvG terecht en in lijn met eerdere reacties mijnerzijds aangeeft wat de rol van de gerechtsdeurwaarder is - en wat niet.
Ben érg benieuwd of Radar er vanavond voor de verandering eens een niet tendentieus verhaal van maakt.
Waar één telefoontje een paar weken geleden toe kan leiden... Want ING dacht dat, door jaren geleden eenmalig de woekerrente te verlagen, dat ze voldaan hebben aan het variabele van het doorlopend krediet. Dat heb ik ze dus duidelijk gemaakt dat dat niet het geval is...
Nu nog het contract uit 1999 opzoeken, en alle maandafschriften, die heb ik al die jaren ergens keurig bewaard. En daarna heb ik nog een heet hangijzer voor ze...
Je hoeft echt niet de archieven in te duiken hoor. Trouwens ik lees dat de Consumentenbond er zich mee bemoeit, op meer dan 20 euro hoeft niemand dus te rekenen.
Met de consumentenbond heb ik geen binding, die spreekt niet namens mij. Ik handel mijn zaakjes zelf wel af, dat levert over het algemeen het beste resultaat op.
Een kleine twee weken geleden gaf iemand aan moeite te hebben met aanrakingen tijdens een gesprek. Het was te homoseksueel gedrag. Dat was in het onderwerp over meer dan twee geslachten in het lespakket van de basisschool.
Zelf denk ik, dat zo'n gevoel vooral cultureel bepaald is.
Slavische cultuur heeft een andere omgang tussen mannen en vrouwen. Aan de ene kant is het gewoon om in het openbaar niet te laten merken hoeveel je om iemand geeft (liefdesrelatie). Aan de andere kant is elkaar omarmen, elkaar op de wang zoenen, elkaar knuffelen als begroeting onder vrienden of goede kennissen volkomen normaal en daarbij maakt de sekse niet uit.
In de westerse cultuur lijkt de opvoeding beslissend hoe makkelijk je anderen fysiek aanraakt. Of hoe lastig je dat vindt.
Een hand op je arm als je met elkaar staat te praten is een non-verbaal signaal. 'Ik vertrouw je'. Dat geldt ook voor de mensen, die niet van je haar kunnen afblijven, even je kleren recht trekken of met een hand over je rug gaan. Soms is het plagen, meestal is het goed bedoeld. 'ik geef om je'.
We laten het gebeuren, zoeken er niets achters. Blijkbaar hebben we de uitstraling van een knuffelbeer - en sinds het afstand houden is losgelaten, gebeurt het vaker. Niets mis mee.
'Ik vertrouw je'. Kan zijn, maar een wildvreemde vertrouw ik dus niet. Dus ze blijven maar lekker van me af. Ga eerst maar eens een gesprek aan, stel je eerst maar eens voor om mee te beginnen.
In Duitsland wordt tijdens een verjaardag of feest het "feestvarken" geknuffelt, ook als het een verre kennis of buurman/vrouw is, moest ik erg aan wennen.
De Duitsers kijken dan weer vreemd op dat in NL ook de familie van het feestvarken gefeliciteerd wordt. Ook de kringverjaardagen kennen ze daar niet zo.
Zo zie je maar dat zelfs al zijn het buren, de gewoontes kunnen heel anders zijn.
'Ik vertrouw je'. Kan zijn, maar een wildvreemde vertrouw ik dus niet. Dus ze blijven maar lekker van me af. Ga eerst maar eens een gesprek aan, stel je eerst maar eens voor om mee te beginnen.
Dat niet-vertrouwen gaat van jou uit. Jij bent iemand, die onbekenden wel vertrouwen en als jij bij zulke mensen het initiatief neemt, dan blijf jij in controle. Stel je zelf als eerste voor en toon wat interesse, dan is het voor de ander snel genoeg duidelijk hoe jij met anderen om wilt gaan en waar je grens ligt.
(Het is een manier om je innerlijke flow niet te ontregelen, niet mee te gaan in de ruis van buitenaf, dicht bij jezelf te blijven zonder je te ergeren en spookgedachten te ontwikkelen)
Zeker, heb ik recent nog gehad bij een te ontruimen boerderij-perceel, waarbij de boerderij eigendom was van de bewoner en de rest van het perceel ontruimd moest worden. Erfgrens werd ter plekke voor het eerst (!) uitgezet door een landmeter en bleek 40cm áchter de voorgevel van de boerderij te lopen. Ik kreeg de opdracht de ontruiming van de overige percelen door te zetten en dus een deel van de boerderij te slopen. Dat heb ik uiteraard geweigerd. Ik heb in plaats daarvan voorgesteld de erfgrens te verleggen (tegen betaling uiteraard). Onder druk van een deurwaardersrenvooiprocedure is de advocaat van de opdrachtgever gezwicht en is het aldus opgelost.
Ik denk dat we in Nederland toch wat pragmatischer omgaan met zo’n situatie dan het met starre regels doordrenkte Duitsland.
Nee dus
De eerste Nederlandse kadastergrenzen stammen uit de tijd van Napoleon, en zijn zeker in het landelijk gebied dan ook niet altijd zo nauwkeurig, zeker als deze onveranderd zijn sindsdien. Overigens gaat het ook vaak al mis als mensen een pdf kaartje van het kadaster in adobe acrobat printen met de standaard instellingen. Door de default "fit to printer margins" wordt dat al wat verkleind namelijk, dus als men daar vervolgens een schaallat langs legt, klopt het ook niet (helemaal). Hebben we op de zaak ook nog steeds af en toe gedonder mee als er onderzoekstrategieën bepaald moeten worden, en vooral de ruimtelijke eenheden voor asbestondezroeken.
Maar goed, de grenzen uit kadata even in de topconn, paar punten prikken, en presto, opgehelderd.
Nou Jablan, in mijn ervaring zijn er teveel die kennelijk de antenne niet hebben wat een ander wel of niet wil. Ruim twee jaar geleden ontmoette ik tijdens de Pelgrimstocht (wandelroute van wandelnet) een man die dezelfde route liep. We besloten samen op te trekken, temeer omdat we wisten dat er een paar moeilijke stukken zouden komen. Althans, wat de beschrijving van de route betreft. We hadden inderdaad elkaar nodig.
Die man voelde als een warm bad: het vertrouwen over en weer werd stapje voor stapje opgebouwd. De gesprekken werden van - eerst - oppervlakkig naar steeds meer persoonlijk. En aanraken? Bij het afscheid, een hand.
Dat is wat ik eigenlijk verwacht in contacten met mensen. En juist dat zie je zo weinig in dit land. Het is of heel erg afstandelijk, of heel erg belerend, of mensen duiken er direct volop in met allerlei ongepaste vragen. Ik denk dat het gevolg is dat veel mensen niet echt open staan voor vriendschap; in mijn nieuwe woonplaats maak ik vaak genoeg praatjes met buren en mensen in het hele dorp. En steevast zeggen we tegen elkaar: 'je hoeft geen vrienden te zijn, en je hoeft de deur niet bij elkaar plat te lopen, maar een praatje op zijn tijd met mensen die je regelmatig tegenkomt is best wel fijn'. En ook dat voelt als een warm bad. Dat je tenminste met mensen kan praten zonder direct je hele hebben en houden op straat te moeten gooien.
Ik mag dan de autist zijn; maar ik heb toch het idee dat eigenlijk een grote meerderheid problemen heeft met de sociale antenne.
Nog een vreemde gewoonte in Duitsland.
Bijna alle baby's worden in het ziekenhuis geboren en moeder en kind blijven meestal een paar dagen opgenomen.
In die tijd organiseerd de vader een feestje, het zgn "Kind pinkeln lassen" (kind laten plassen) (in Munsterland Kind pissen lassen)
Al zijn vrienden , de familie, collega's en buren worden dan uitgenodigd voor een feestje ter ere van het kind. Meestal loopt het uit de hand en wordt het een zuippartij. Blijf het een vreemde gewoonte vinden.
"Mensen, die niet van je haar kunnen afblijven, even je kleren recht trekken" weten kennelijk niet hoe het hoort. Over de rug wrijven is bv bij een collega nog wel toelaatbaar in uitzonderlijke omstandigheden, bv als troostend gebaar bij plotselinge emotie, maar verder niet; bij onbekenden is het volstrekt ongepast.
@Julio: in Oost-Nederland is het kraamschudden / kroamschuddn.
@Erthanax: het zijn nooit onbekenden, eerder collega's, kennissen, sollicitanten (hangen ook wel eens om mijn nek) en nogmaals: dit is cultureel bepaald. Ben allang blij dat het drie keer zoenen eruit is en het handen schudden nog niet helemaal terug.
En nu een hele praktische vraag. Met 3 volwassen op een zaterdag met de trein naar Amsterdam en dan verder met het GVB: welke kaartjes zijn het handigst om te nemen als je verder nooit met het OV reist? En waar verkrijgbaar?
gezet
