Dan moet je terug naar een ver verleden. Of je moet kunnen thuiswerken maar ook in die situatie kun je niet de volledige aandacht aan een kind geven.Graag wil ik disscuseren over de volgende stelling:
Kinderopvang zou niet nodig moeten zijn.
Moet je kind ook nooit een ziekte krijgen zodat je hem/haar noodgedwongen achter moet laten in een ziekenhuis. Je opa en oma en later je ouders zul je ook in huis moeten nemen, want als we heel stellig zijn in onze mening dat kinderopvang niet nodig is, dan dit ook consequent doortrekken naar de ouderenzorg en verstandelijk gehandicaptenzorg.
Zwaar verstandelijk gehandicapten dus ook thuis verzorgen zodat er ook voor hen altijd 1 op 1 aandacht is.
Ik zelf denk dat de gulden middenweg het beste werkt. Veel eigen inbreng in de opvoeding aangevuld met de voordelen van opvang (andere kinderen ontmoeten, leren in een groep te handhaven etc). Vader en moeder allebei uren inleveren en zo samen voor de kleine zorgen met eventueel 2 dagen opvang zou een ideale situatie zijn.
Helaas lukt dit niet altijd. De werkgevers zijn daarin niet altijd even flexibel. Ook de omgeving is ook van mening dat vooral de moeder verantwoordelijk is voor de opvoeding van het kroost.