6 jaar geleden kreeg ik, na een gespannen tijd om de hartinfarct van mijn man, seroxat voorgeschreven.
1 per dag.
Na 2 a 3 maanden waren de eerste verschijnselen van paniekaanvallen, angstsyndromen, psychoses, hoe je het ook maar wilt noemen, aanwezig.
Het werd opgelost door een pilletje erbij, dus 2 per dag. De jaren verstreken, er kwam nog een pilletje bij, een andere vorm van individuele therapie, nog een pilletje. Ik ging binnen zitten, gordijnen dicht, was alleen nog maar met mezelf bezig, zielige programma's bekijken. Mensen lastig vallen met wat ze me in het verleden aangedaan hadden.Ik kreeg flashbacks van traumatische jeugdervaringen. Er viel niet met me en tegen me te praten. De hele wereld was tegen me.
Van de ziektewet naar de WAO, posttraumatisch stress syndroom had ik, verlatingsangst. Het werd erger en erger. Ik raakte aan de alcohol, wilde dood, probeerde zelfmoord te plegen. Verziekte het leven van mijn man, zette mijn man voor gek, maakte hem te schande.
Bezoek kon ik niet meer ontvangen, ging ruzie met iedereen maken. Inmiddels was het 4e pilletje per dag er ook bijgekomen. Zes jaar na dat eerst pilletje kreeg ik gelukkig een nieuwe huisarts. Ze schrok de eerste keer dat ze me zag en vertelde me dat het zo niet langer kon. Ze wilde me helpen met afkicken.
Vorig jaar september ben ik zonder hulp van wat voor een pil dan ook, afgekickt. Veel op internet gelezen. Er is een kleine groep mensen die tegenovergesteld reageert.Na 3 maanden was het ergste voorbij. Nu heb ik er heel wat voor teruggekregen. Iedereen is blij met me. Ik ben weer vrolijk, wil de kinderen weer op bezoek hebben. De alcohol kon ik vrijwel gelijk met de seroxat laten staan. Heel zelden als er iets heel emotioneels gebeurt, zoals het in laten slapen van mijn hond, die mijn grootste maatje in die tijd was. Dan zal ik nog een fles wijn pakken en in paniek mensen bellen die me dierbaar zijn en daarna val ik in slaap.
Het moeilijkste bij het afkicken was het omgaan met m'n gevoel. Dat moest ik doseren. Er kwam natuurlijk ontzetten veel los na 6 jaar.
Werken kan ik nooit meer. Ik had een goede baan als internationaal directie assistent. Die ben ik hierdoor kwijtgeraakt.
Ik kan me niet meer concentreren, neem niets meer in me op. Last van geheugenverlies. Langzaam komen er weer dingen terug. Ik kan weer een boek lezen, bezoek ontvangen, m'n talen komen langzamerhand weer terug. Maar het zal nooit meer zo worden als het was.
Nu een jaar later, voel ik me zoveel beter. Ik ben er nog lang niet, maar ik heb de fut weer om mezelf omhoog te knokken. Ben ik eindelijk tevreden met mijn niet-werkende status. Heb eindelijk wat bezigheden gevonden en kijk niet meer steeds terug. Toch, toen ik gisteren hoorde over deze uitzending, kon ik het toch niet laten reacties op te zoeken.
| LET OP: Dit topic is meer dan drie jaar geleden geplaatst. De informatie is mogelijk verouderd. |
