Leojes30 schreef:Tja ik krijg altijd een dubbel gevoel bij dit soort casussen, aan de ene kant zeg ik WERKEN, desnoods een paar uurtjes kantoren of scholen poetsen hoef je niet voor te schrijven en kan ook sávonds zodat echtgenoot bij dochter kan blijven,
Maar aan de andere kan 50 jaar geleden kwam mijn oma met 5 kinderen van uit Indonesie hier aan met de boot (haar man had het jappenkamp niet overleefd), uiteraard spraken zij wel nederlands maar het was zo wennen in dit koude verre land, en vind het ook heel fijn dat zij toen niet gedwongen werd om te gaan poetsen (al weet ik zeker dat ze het gaan had) en bij haar kinderen waarvan er ook een echt gezondheisproblemen had mocht blijven.
Ik wil er mee zeggen we weten niet wat er met die vrouw is en we moeten te makkelijk oordelen
Ik wil niet oneerbiedig doen maar dat was echt een heel andere tijd. Vrouwen mochten, als ze gingen trouwen, niet eens meer werken. Ik spreek nu al over 1961, okay, voor de meesten lang geleden, maar tijden veranderen
en kwamen rond die tijd de eerste gastarbeiders, alleen, zonder gezin toen nog. Juist die, nu oude mensen, zijn of terug of spreken nog steeds geen woord Nederlands. Daarom moeten kinderen mee om te tolken bij bezoek arts of ziekenhuis. En ook niet onbelangrijk: de "Indische" mensen pasten zich aan; iets wat wij ook doen als wij in een ander land gaan wonen. Dat ontbreekt inderdaad bij de meeste "hedendaagse" medelanders, alweer, de goede niet te na gesproken.