Mijn buurman is na herkeuring gedeeltelijk arbeidsongeschikt. hij moest weer gaan werken en kwam in een reintegratieproject terecht. De baan die hij na een half jaar kreeg bleek achteraf ongeschikt door zijn handicap. Toen moest hij van de UWV opnieuw in een reintegratieproject. Dit terwijl hij als werkwillende zelf al een bureau ingeschakeld had, maar deze werd niet erkent. Mijn buurman had echter meer vertrouwen in het bureau dat hij zelf had ingeschakeld, er werd serieus gekeken wat de mogelijkheden waren en waar de kansen lagen, temeer omdat mijn buurman voor zichzelf wilde beginnen. Vervolgens kreeg UWV een interne strijd, want hoorde buurman nou in de WAO, of de WW. Uiteindelijk kwam buurman weer in de WAO. De medewerker van de WAO wilde hem,je raad het al, weer opnieuw naar een reintegratiebureau sturen. Kennelijk waren de rapporten van de twee voorgaande reintegratieprojecten niet goed. Inmiddels verstrijkt de tijd, moet hij van de WW naar de bijstand en jawel, weer naar een reintegratiebureau.
Dit is in grote lijnen wat er speelt, in werkelijkheid is er nog veel meer gebeurt, maar dan wordt het zo'n lang verhaal.
LET OP: Dit topic is meer dan drie jaar geleden geplaatst. De informatie is mogelijk verouderd. |
[ archief ] reintergratiebureau's
Re: reintergratiebureau's
Bij toeval vertelde een collega hoeveel de gemeente heeft betaald om een van onze cliënten aan werk te helpen, ik hoop dat ik het verkeerd begrepen heb, en ik hoop dat het onjuist is, maar er werd verteld dat dit circa €8000,- is geweest.
Mijn cliënt heeft er niets aan gehad, hij heeft een tijdje stage gelopen bij een bedrijf dat hem niet kon of wilde aannemen. Hij heeft daar leuk gewerkt (met behoud van uitkering) en zou daar best hebben willen werken maar toen hij niet meer gratis was had men geen interesse in hem.
Hij heeft inmiddels zelf werk gevonden (op eigen kracht) en wordt niet meer lastig gevallen door het intergratie bureau met voor hem zinloze gesprekken.
Maar mijn indruk blijft dat deze integratiebureaus hoofdzakelijk alleen maar bezig zijn om zichzelf in de markt te plaatsen, en de succesen die zij soms behalen alleen maar toeval zijn, een kwestie van geluk en niet van kennis van zaken en inzet.
Mijn cliënt heeft er niets aan gehad, hij heeft een tijdje stage gelopen bij een bedrijf dat hem niet kon of wilde aannemen. Hij heeft daar leuk gewerkt (met behoud van uitkering) en zou daar best hebben willen werken maar toen hij niet meer gratis was had men geen interesse in hem.
Hij heeft inmiddels zelf werk gevonden (op eigen kracht) en wordt niet meer lastig gevallen door het intergratie bureau met voor hem zinloze gesprekken.
Maar mijn indruk blijft dat deze integratiebureaus hoofdzakelijk alleen maar bezig zijn om zichzelf in de markt te plaatsen, en de succesen die zij soms behalen alleen maar toeval zijn, een kwestie van geluk en niet van kennis van zaken en inzet.