Als (oud) werkgevers zijn we gewend om vaak al het werk te doen wat blijft liggen in een bedrijf. Vooral de startende ondernemer en dus werkgever, loopt ‘s avonds of in het weekeinde vaak de rommel (letterlijk) of die van anderen nog snel even op te ruimen. Geen baantje te min dus!
Het is dan ook geen wonder dat die selfmade werkgevers, maar ook de meer luxe paarden daaronder, vaak denken dat minderwaardige baantjes niet bestaan. Het is gewoon werk en het moet gebeuren. Zelf ken ik dit fenomeen van veel te hard werken heel goed.
Vanuit die optiek wordt vaak het principe ‘’werk is werk’’ en passend werk bestaat niet meer, overgenomen door de uitkeringsverstrekkers en re-integratie bedrijven. Jammer is wel, dat ze vaak, in tegenstelling tot de werkgevers die ooit zelf de mouwen uit de handen staken, zelf geen ‘’rot’’ klusjes hebben gedaan. Rotklusjes deed je zelf (als startend ondernemer), meestal uit respect aan je principes, respect ten aanzien van je personeel dat z’n eigen taak naar behoren deed, of omdat je het geld niet overhad of kon betalen, voor een goeie assistent. De drive om die klussen te doen was er in elk geval.
Juist dat is echter wel, wat de bemiddelaar of consulent van een verwijzer of re-integratiebedrijf, moet kunnen invoelen. ‘’Wat is van mijn boodschap’’ de drive en wat is de eer en/of voldoening van deze klus, juist bij mensen die eerder heel ander werk deden, daaruit weg gereorganiseerd zijn, of het niet meer kunnen. Vaak op echt hoger niveau gewerkt, nu op leeftijd zijn en niets meer te eisen hebben. Met respect voor de situatie, dien je iets van die drive over te dragen. Ik heb werk, rotklusjes, maar het is belangrijk dat het gebeurt en iemand moet het doen enne… ’t heeft perspectief naast het feit dat je uitkering je verplicht zelf waar mogelijk je inkomen te verdienen. Zo motiveer je mensen… toch?
Work first.
Op dit moment hebben consulenten een nieuwe mogelijkheid om hun cliënten aan het werk te zetten. Het motief: werkervaring opdoen en dagritme invullen. De weerstand tegen dit werk is groot. Het werk: in de sociale werkplaatsen poetsdoeken scheuren of doosjes snoepgoed vullen. Behalve dat het werk dus weggehaald wordt bij de ‘’echte’’ doelgroep van de sociale werkplaatsen, de vaak verstandelijk gehandicapten, levert het ook agressie op bij bijvoorbeeld oudere werknemers die werkloos zijn geworden en door de leeftijd in combinatie met de leer- achterstand, geen kans meer maken om ooit zelfs maar in de schaduw van hun oude beroep te komen. Vooral het vaak ontbreken van respect in de relatie, is hier funest. Voor een aantal (jongere?) mensen zal dit nog wel wat kunnen zijn; Inderdaad, je bent van de straat af, je bent weer onder de mensen, maar het effect??
Ik heb daar heel veel vraagtekens bij. Immers, een ‘’echt’’ ontwikkelingseffect zit daar voor die oudere werknemer niet meer in. Een echte kans op werk?? Nauwelijks. Beroerd is dat die sociale werkplaatsen vaak een arbeidsovereenkomst voor een halfjaar aangaan en daarmee de premie ‘’verdienen’’ die een re-integratietraject met zich meebrengt. Draaideurwerklozen levert dat dus op en het zotte is dat we als burgers, ook nog eens daarnaast meebetalen aan het in stand houden van die werkplaatsen t.b.v onze ‘’nieten’’ in de maatschappij.
Education permanente
Dat is natuurlijk waar die oudere of wellicht zelfs de onaangepaste werknemer mee bezig moet zijn. Als gediplomeerd poetslapscheurder, zal waarschijnlijk toch de leeftijd weer het struikelblok zijn, want de kans op een RSI arm, hernia en toch net iets hoger salarisvraag dan een jeugdige, zijn (te) groot. Uitzichtloos dus en ook nog eens respectloos behandeld worden? Wel zou je voor die ‘’leerweg-ontwikkeling’’ of de ‘’education permanente’’, in de zomermaanden kunnen vragen om de land- en tuinbouw te helpen, domweg omdat daar het seizoenswerk anders niet gebeurt. Het met succes doorlopen van een leertraject en dat mag wat mij betreft net zo goed, of zelfs liever in een aantal gevallen bij een bedrijf zelf en tegen betaling, zou je WEL kunnen verbinden aan de hoogte en duur van een uitkering. Ook bv de plicht om naast die cursus, in de zomermaanden rotklusjes te doen, gewoon omdat die moeten gebeuren. WEL moet de overeenkomst getuigen van respect. Voor het werk dat MOET gebeuren, maar ook voor de situatie buiten dat (seizoen)werk en het perspectief dat zichtbaar moet blijven. Een respectvolle plaats in de samenleving!
Natuurlijk kunnen we ons afzijdig houden. Omdat het immers de andere kant van de maatschappij is, van hen die er niet (meer) bijhoren. U leest het goed… die er niet meer bij horen. Ik ken namelijk mensen die in deze situatie zijn beland en zichzelf geen dienst meer kunnen bewijzen. Door de respectloosheid van het systeem en teveel mensen die daarin hun werk hebben, zijn ze verhard en presenteren zich soms als anti’s, als aso’s.
Heel dom, heel erg verkeerd, maar soms ook wel begrijpelijk. ELK mens heeft gewoon behoefte aan respect en… aan perspectief.
Ik zou graag willen dat we meer gaan investeren in mensen EN daar gelijkertijd wat voor terugvragen. Bijvoorbeeld dat ze de seizoensklussen (of klusjes, als er fysieke beperkingen zijn) mee helpen oplossen. Beter dan verder gaan met de huidige tweedeling van de maatschappij. DAT is mijn cadeau verzoek aan Sinterklaas voor dit jaar!
