De huisarts liet mij kiezen: pillen, therapie of beide. Therapie wilde ik direkt, ben nooit zo van 'gelijk maar medicijnen slikken' geweest. Via-via vond ik een wereldmens van een therapeute. Om de situatie weer 'leefbaar' te maken in ons gezin, werd mij aangeraden sowieso een medicijn te nemen. (Dat klonk als zeer tijdelijk ....)
Dat werd in eerste instantie Triptizol, waar ik een soort zombie van werd, ik kon bijna staand slapen ....
Het werd uiteindelijk Fluvoxaminemaleaat (Fevarin).
Dit heb ik de laatste 8 jaar geslikt, 150 mg 's ochtends, 150 mg 's avonds.
Ook tijdens de totaal onverwachte zwangerschap van mijn jongste zoon in 2005, alleen mocht ik van de psychiater/huisarts niet meer dan 100/100 slikken, wat te weinig was en een buitengewoon zware zwangerschap heeft opgeleverd. Niet kunnen slapen was het ergste, vooral in de laatste maanden, ik was helemaal total-loss.
Aangezien ik 3 jaar geleden ben gescheiden en me veel beter en sterker voelde dan ooit daarvoor, had ik mij al enige tijd voorgenomen om af te gaan bouwen.
Hier ben ik eind maart mee gestart en inmiddels ben ik een dikke week helemaal Fevarin-vrij.
KLAAAAAR! Nou ja ...... dat denk je dan!
Het afbouwen ging redelijk tot goed, wel ups en downs, maar die heeft iedereen, dus het viel me ontzettend mee. Ik vond het te gek om weer te kunnen huilen om een mooie film, ik VOEL weer.
De 2e dag na het afbouwen begonnen de problemen: misselijk, raar gevoel in m'n hoofd, futloos, 'weinig lucht hebben', slecht slapen. Er overleed iemand uit de buurt, die ik nauwelijks kende en ik was er helemaal kapot van; als ik er aan dacht, begon ik te huilen. Ik werd boos op de kids op een hele intense manier, een boosheid die ook direkt weer weg was daarna (terwijl dat voorheen wel een dag kon blijven hangen).
Inmiddels - een weekje verder - hebben zich hierbij nog wat verschijnselen gevoegd: ik vind een aantal dingen enorm stinken, bijvoorbeeld witte bonen in tomatensaus, alsof het bedorven is (de kids zeiden dat het ECHT lekker was hoor mam
), een soort metaalsmaak die ik soms proef. Ik kan niet meer tegen de lucht van een sigaret of iets wat overmatig ruikt. Vind de hond ook super stinken, het arme dier.
Ben direkt op pad gegaan om supplementen te kopen die me kunnen helpen door deze periode heen te komen. Bij de reformwinkel werd ik heel goed geholpen door een ervaren meneer die mij duidelijk maakte dat ik hier wel 'doorheen moest' en dat ALLES in mijn lijf zich weer moest herstellen. Niet alleen serotinine speelt een rol bij dit soort dingen, maar ALLE hormonen, klieren, etc. zijn uit balans.
Belangrijkste advies, naast Isoflavonen, magnesium en Rhodeola: laat het gebeuren, wandel veel en geef je emoties de ruimte.
En zo voelt het ook, alsof 8 jaar onderdrukte emoties staan te dringen om naar buiten te komen. Soms kan ik daar heel bang van worden, want ik heb wel het een en ander megemaakt in die 8 jaar. Janken is prima, maar ga ik ook agressief worden????
Gelukkig heb ik goede vrienden, die veel respekt hebben voor mijn geploeter.
Die heb je nodig, je MOET af en toe even spuien over de onmacht, de angst, de woede en het verdriet. Mijn kids zijn in de weekenden bij hun pappa, dat scheelt ook. Dus dit weekend helemaal NIKS wat moet, veel wandelen met de hond en doen waar ik zin in heb.
Ben van mening dat anti-depressiva de oplossing NIET zijn voor de meeste mensen, maar ik weet ook dat sommige mensen niet zonder kunnen.
Suiker, zoetstoffen, vervuild voedsel, E-nummers, etc...... hou ze maar 's buiten de deur, het is behoorlijk moeilijk geworden. Toch ga ik proberen met mijn kids zo gezond mogelijk te leven, want ik wil leven, ECHT leven.
Aanvulling: ik kreeg om de haverklap een ander merk mee bij de apotheek en ik weet zelf heel zeker dat er wel degelijk verschil zit tussen deze merken.
