Jullie hadden toch niet meer verwacht van ZALM ????
Hij is zelf afkomstig van de banken. Dacht je nou werkelijk dat hij zijn bervriende VVD mede-bankiers gaat afvallen. Nee ze lachen zich kapot en gaanngewoon verder met geld tellen wat ze van iedereen afgetroggeld hebben.
Ja en je kunt naar de Rechtsbijstand. De meeste rechtsbijstandverzekeringen hebben echter kwesties van financiele aard uitgesloten.
En de o zo bewogen en meedenkende kamerleden ???
Die slapen gewoon verder en gaan nu aan hun welverdiende vakantie van TWEE MAANDEN beginnen.
Mijn advies: DEXIA uitroken en stap zelf naar de rechter en ben niet bang om er een paar duizend Euro kosten aan te besteden.
| LET OP: Dit topic is meer dan drie jaar geleden geplaatst. De informatie is mogelijk verouderd. |
[ archief ] ZALM ga maar met je vriendjes lekker door met geld tellen.
Re: ZALM ga maar met je vriendjes lekker door met geld tellen.
Je vergist je. Zalm heeft nooit bij de banken gewerkt. Hij heeft van 1975 tot 1983 op het ministerie van financien gewerkt, van 1983 tot 1988 op het ministerie van economische zaken, van 1988 tot 1994 bij het centraal planbureau, vanaf 1990 aan de Vrije Universiteit, en sinds 1994 is hij politicus. Waar zie jij banken staan.Hij is zelf afkomstig van de banken.
Voor zijn CV kun je gewoon even kijken op www.regering.nl bij bewindslieden. Dan hoef je hier geen stomme postings te plaatsen als je de feiten kent.
Laatst gewijzigd door Hollander op 01 jul 2004 18:31, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Oom Dagobert
- Berichten: 1701
- Lid geworden op: 07 jul 2003 16:29
Re: ZALM ga maar met je vriendjes lekker door met geld tellen.
Dream heeft in elk geval wel door dat we aan Zalm weinig hebben.
Zoals Veerman vorig jaar geen belangstelling had voor de narigheid van de hobby-boeren zo heeft ook Zalm weinig met de gedupeerden.
De druk moet van de 2de kamer moeten komen maar ook bij hen kun je vraagtekens plaatsen.......
O.D.
Zoals Veerman vorig jaar geen belangstelling had voor de narigheid van de hobby-boeren zo heeft ook Zalm weinig met de gedupeerden.
De druk moet van de 2de kamer moeten komen maar ook bij hen kun je vraagtekens plaatsen.......
O.D.
Re: ZALM ga maar met je vriendjes lekker door met geld tellen.
Hollander
Wie is hier stom
Je schrijft STOME ......................
Wie is hier stom
Je schrijft STOME ......................
Re: ZALM ga maar met je vriendjes lekker door met geld tellen.
Inderdaad, er zat een tikfout in, die is nu gecorrigeerd.
Maar je leidt de aandacht af van waar het om gaat: hoe kom jij op het idee dat Zalm eerst voor de banken werkte?
Maar je leidt de aandacht af van waar het om gaat: hoe kom jij op het idee dat Zalm eerst voor de banken werkte?
Re: ZALM ga maar met je vriendjes lekker door met geld tellen.
Een VVD minister van financien heeft meer connecties met banken en is zo afhankelijk van banken nog meer dan een fiets een fietsketting nodig heeft.
De politiek die wij zien is de show.
De echte afspraken en regelingen en belangverstreggeling regelen ZALM en consorten in de achterkamertjes. Denk maar niet dat ZALM zonder toestemming van de banken iets onderneemt tegen DEXIA, AEGON, FORTIS etc.
Hij is met handen en voeten gebonden aan de banken.
De politiek die wij zien is de show.
De echte afspraken en regelingen en belangverstreggeling regelen ZALM en consorten in de achterkamertjes. Denk maar niet dat ZALM zonder toestemming van de banken iets onderneemt tegen DEXIA, AEGON, FORTIS etc.
Hij is met handen en voeten gebonden aan de banken.
-
Paramanaribootje
- Berichten: 50
- Lid geworden op: 24 okt 2003 17:28
Re: ZALM ga maar met je vriendjes lekker door met geld tellen.
De veiligheid van de pinpas en incasso zijn op dit moment voldoende. Dit concludeert De Nederlandsche Bank in een rapport over de veiligheid van het betalingsverkeer, dat is opgesteld na een aantal incidenten....
Re: ZALM ga maar met je vriendjes lekker door met geld tellen.
Nou en ..............
Wat heeft dat met DEXIA of ZALM te maken.
Wat heeft dat met DEXIA of ZALM te maken.
-
Paramanaribootje
- Berichten: 50
- Lid geworden op: 24 okt 2003 17:28
Re: ZALM ga maar met je vriendjes lekker door met geld tellen.
Het gaat erom dat Zalm dat veilig heeft gesteld.
Laatst gewijzigd door Paramanaribootje op 01 jul 2004 19:57, 2 keer totaal gewijzigd.
Re: ZALM ga maar met je vriendjes lekker door met geld tellen.
Dat heeft niets met DEXIA te maken net als:
-als het regent in september is het kerstmis in december
-als het regent in september is het kerstmis in december
Re: ZALM ga maar met je vriendjes lekker door met geld tellen.
ach ja zalm heeft het gedaan, heeft jullie allemaal aan het handje meegenomen naar dexia, en jullie verplicht om die handtekening te zetten...
richt je energie nou maar op dexia
richt je energie nou maar op dexia
Re: ZALM ga maar met je vriendjes lekker door met geld tellen.
Je kletst er weer mooi omheen DREAM. Nu zeg je ineens dat Zalm de banken nodig heeft. Maar wat je schreef was:
Dat slaat nog steeds nergens op.Hij is zelf afkomstig van de banken.
Re: ZALM ga maar met je vriendjes lekker door met geld tellen.
Zalm overweegt rechtszaak tegen aanbod aandelenlease 01-07-2004
Van onze verslaggever Ferry Haan DEN HAAG
Minister Zalm van Financiën onderzoekt of het zinvol is dat hij namens de staat gaat procederen tegen aanbieders van aandelenlease (beleggen met geleend geld) zoals Dexia-bank.
De Tweede Kamer riep de minister hiertoe op tijdens een Kamerdebat over het mislukken van de bemiddelingspoging door de commissie-Oosting, die is ingesteld om tot een schikking te komen tussen leaseproducten-aanbieders als Dexiabank, en gedupeerden.
Deze poging is kort geleden gestrand, waardoor gedupeerden alleen nog naar de rechter kunnen stappen.
Minister Zalm beloofde de Tweede Kamer - behalve het juridisch onderzoek - alles te doen om de rechtsgang van de gedupeerde beleggers te versnellen. Hij zal de aandelenlease-aanbieders vragen mee te werken aan `sprong-cassatie'. Dit betekent dat de rechtszaken na het eerste vonnis meteen bij het hoogste gerechtshof terechtkomen. Hierdoor wordt een stap overgeslagen in de normale procesgang. Ook zal de minister rechtsbijstand garanderen voor gedupeerden die in financiële problemen zijn gekomen.
De oppositiepartijen vragen echter meer. Kamerlid Vendrik (GroenLinks) wil de Tweede Kamer oproepen een parlementair onderzoek in te stellen naar het aandelenlease-drama.
Bron: De Volkskrant
Re: ZALM ga maar met je vriendjes lekker door met geld tellen.
Roddel-management
De Groene Amsterdammer van 26 juli 1995
http://www.groene.nl/1995/07_26/manage.html
En dat gebeurde ook. De inkt op het persbericht was nog niet droog of Postbank-bestuurder Hans Verkoren (die niet in de top van de nieuwe ING Groep zou komen) liet zich in een Amsterdams café ontvallen dat zijn NMB-collega Ton Soetekouw (wel uitverkoren) privé-aandelen bezat in het automatiseringsbedrijf Newtron, terwijl de NMB-Postbank daarvoor als huisbankier optrad. Toevallig aanwezige journalisten pikten dit - overigens ware - verhaal op.
Het duurde nog een klein half jaar voordat het blad Quote over voldoende feiten beschikte voor publikatie, maar toen was de beer los. De pers reageerde met vernietigende commentaren, die steevast inhielden dat Soetekouw bij het beheer van zijn privé-aandelen had geprofiteerd van zijn kennis als bankier. Of op zijn minst die schijn had gewekt. De Nederlandsche Bank begon zich voor de zaak te interesseren. Niet veel later bleek dat ook Henk Nabbe, afkomstig van de NMB en directeur kredieten van de NMB-Postbank, privé-aandelen Newtron had. En dat gold ook voor Frits de Sterke en Jan-Willem Verhoef, directeuren van de NMB Merchant Bank, een dochteronderneming die zich bezighield met actieve participaties in bedrijven.
De kwestie-Newtron bleek in feite de opmaat naar een heuse interne coup. In het voorjaar van 1991, kort na de publikaties rond Soetekouw, druppelden er geruchten binnen bij de Nederlandsche Bank. Ze gingen met name over de directeuren van de NMB Merchant Bank, De Sterke en Verhoef (en hun medewerker Doeke Veld). Hoewel de geruchten voor zover bekend anoniem waren, waren ze in de ogen van de Nederlandsche Bank zo alarmerend dat directeur Wellink op 15 juli 1991 een strikt vertrouwelijke brief naar de Raad van Bestuur van de NMB-Postbank zond. Hij wilde bepaalde handelingen van medewerkers van de Merchant Bank eens onder de aandacht brengen: 'De Bank is van oordeel dat het hierbij kan gaan om onoirbare praktijken (eventueel misbruik van voorkennis, het ten onrechte boeken van resultaten ten gunste van bepaalde privé-rekeningen, fiscale fraude) en ziet voldoende redenen om het functioneren van de Nederlandse Merchant Bank NV aan een nader onderzoek te onderwerpen.'
De uitgebreide batterij onderzoekingen die hierop volgde - uitgevoerd door de Nederlandsche Bank, het accountantskantoor KPMG en de Amsterdamse Effectenbeurs - nam bijna drie jaar in beslag. Het leverde echter voor geen enkele beschuldiging harde bewijzen op. Dat hoefde ook niet, want intussen waren niet alleen de mensen van de Merchant Bank gesneuveld, maar ook Ton Soetekouw, die als bestuurder medeverantwoordelijk was voor de Merchant Bank. Verder moest ook Nabbe vertrekken, terwijl Van der Boor met een beschadigd imago met pensioen ging. Toen Soetekouw, die in Postbank-kring ronduit werd gehaat, in het begin van 1992 onder druk van de Nederlandsche Bank vertrok, was het slechts een kwestie van tijd dat ook zijn beschermheer Scherpenhuijsen Rom werd aangepakt.
En jawel, als klap op de vuurpijl haalde een altijd onbekend gebleven persoon in de zomer van 1992, kort nadat Scherpenhuijsen was bevorderd tot bestuursvoorzitter van de ING Groep, een vergeeld dossier over hem uit de kast. Dit bevatte informatie over een dubieuze privé-belegging, die al een decennium eerder was afgewikkeld. Het dossier kwam terecht bij de Volkskrant en nog op de dag van publikatie viel het doek voor Scherpenhuijsens carrière.
DAARMEE WAS DE coup voltooid. Ze had ertoe geleid dat de macht in de top van de NMB-Postbank (ING Bank) vrijwel geheel bij voormalige Postbank-mensen was komen te liggen. Alleen Gerrit Tammes ontsprong de dans. Hoewel deze ex-NMB'er ook de krant haalde met een privé-belegging die rook naar belangenverstrengeling, mocht hij blijven zitten. In de periode na Scherpenhuijsens vertrek in september 1992 volgde ook op lagere niveaus nog enige 'zuiveringen' die oud-NMB'ers hun baan kostten. Concrete bewijzen voor een systematische campagne achter de machtsovername binnen de ING Bank zijn nooit op tafel gekomen. Maar er lijkt weinig twijfel mogelijk dat een of meer personen na de eerste berichten over de Newtron-belegging van Ton Soetekouw hebben begrepen dat hier een gouden kans lag.
Sommige slachtoffers van de oorlog tussen de NMB en de Postbank, en kringen om hen heen, hebben nog wel geprobeerd om op hun beurt de overwinnaars met roddel aan te pakken. Zo circuleerde in 1992 en 1993 een verhaal over Godfried van der Lugt, eerder bestuursvoorzitter van de Postbank en Scherpenhuijsens opvolger als baas van de ING Bank. Hij zou eind jaren zeventig, begin jaren tachtig als topman bij de (inmiddels verdwenen) Nederlandse Crediet Bank persoonlijk transporten van zwart geld naar Zwitserland hebben begeleid, als een soort service aan cliënten die hier wat teveel van hadden. Het verhaal was tamelijk gedetailleerd: er zou zeker zestig miljoen gulden mee gemoeid zijn geweest, de cliënten en Van der Lugt zouden gescheiden heben gereisd (per Swissair en per KLM), het geld zou naar de Bank Cantrade in Zürich zijn gesluisd, enzovoort. Er vielen zelfs namen van cliënten, onder wie een beruchte Amsterdamse onroerend-goedhandelaar.
OOK OVER Gerrit Tammes, die door veel oud-NMB'ers als een 'verrader' werd ervaren, gingen roddels circuleren, onder andere over contacten met duistere figuren in Zuid-Amerika. Maar niets van dit alles heeft ooit het stadium der serieuze publiciteit bereikt. Naar verluidt heeft de Volkskrant nog geprobeerd het zwart-geldverhaal rond Van der Lugt hard te maken, maar op het laatste moment wilde een cruciale getuige niet meewerken.
Een direct verband tussen roddel en spanningen bleek ook bij de kwestie-Nederkoorn. Binnen Fokker stond lang niet iedereen op goede voet met topman Nederkoorn. En er bestond verschil van inzicht over zijn voornemen het bedrijf te verkopen aan het Duitse Dasa. Er begon rond te zingen dat hij - in ruil voor zijn medewerking aan de verkoop - enige tientallen miljoenen marken zou hebben ontvangen op een Zwitserse bankrekening. Ook dit verhaal bleef wegens gebrek aan bewijs buites tegen hem aanspande.
In Nederland gaat het meestal om roddels over zelfverrijking - wellicht een uiting van onze calvinistische volksaard. Minder vaak gaat het om seks, hoewel ook daar smakelijke verhalen over op te vangen zijn. Van de eerder genoemde Ton Soetekouw bijvoorbeeld 'wist' men dat hij in een appartement in Amsterdam jonge dames ontving. Maar men krijgt de indruk dat dit 'naast de pot piesen' - nog steeds een gevleugelde uitdrukking in het Nederlandse bedrijfsleven - door managers niet als een al te grote zonde wordt ervaren.
Tenzij die zonde gekoppeld kan worden aan andere onvrede, zoals in het geval van Cor van der Klugt. De man die tussen 1986 en 1990 president-directeur van Philips was, had zelf roddel tot een vast onderdeel van zijn managementstijl gemaakt. Hij had de gewoonte zich op buitenlandse reizen 's avonds informeel te mengen onder zijn ondergeschikten. In de bar hield hij dan verhalen over collega-directeuren en leden van de Raad van Bestuur, daarbij veelvuldig gebruikmakend van de kwalificatie '*******'. Zijn gesprekpartners konden niet anders denken dan: het gaat nu over mijn collega, dadelijk praat hij tegen een ander net zo over mij. Het gevolg was dat de openheid in de Philips-top steeds verder zoek raakte en dat er steeds meer ruimte ontstond voor wantrouwen en machinaties. Uiteraard profiteerde de machtigste man - Van der Klugt zelf - het meest van deze achterdochtige sfeer, waarin hij kon verdelen en heersen.
Dat wil zeggen: tot hij een verhouding met zijn secretaresse Thea Bor begon. Toen gingen ook over hemzelf verhalen circuleren. De secretaresse groeide uit tot een vrouwelijke Raspoetin, die de president-directeur in haar macht had en over al zijn beslissingen meepraatte. Van der Klugts verhouding deed de onvrede over zijn toch al niet fijnzinnige omgangsvormen sterk toenemen. Hij werd ontoegankelijker en, zo meenden velen, steeds wereldvreemder. Toen de Philips-president in weerwil van verslechterende resultaten nog steeds zonnige verhalen bleef ophangen, moest het een keer fout lopen.
In het voorjaar van 1990 duikelde de winst bijna naar het nulpunt, kort nadat Van der Klugt weer eens de komst van betere tijden had aangekondigd. Vervolgens brak een korte maar hevige machtsstrijd uit tussen Van der Klugt en president-commissaris Wisse Dekker. Dekker was de enige die hem tot aftreden kon dwingen. Op het cruciale moment vroeg Dekker aan Van der Klugt of hij zijn secretaresse al de bons had gegeven, zoals hij eerder had toegezegd. Van der Klugt zei 'ja', maar Dekker beschikte - vermoedelijk via de interne veiligheidsdienst - over andere informatie. Toen hij de president-directeur daarop wees, gaf hij daarmee impliciet te kennen dat hij hem niet meer vertrouwde. Van der Klugt kon binnen de Raad van Bestuur en de Raad van Commissarissen inmiddels nauwelijks nog op steun rekenen. Hij kon niet anders dan aftreden.
DE GRENS TUSSEN het onderhouden van informele contacten en roddelpraat is moeilijk te trekken. Mensen praten nu eenmaal met elkaar en in die gesprekken gaan anderen over de tong. Tegenwoordig wordt dit wel aangeduid als 'het onderhouden van netwerken'. Het bedrijfs- en zakenleven drijft erop en dat is altijd al zo geweest. Via informele contacten verspreiden zich ideeën en trends, komt men aan handel en nieuwe klanten, zoekt en vindt men nieuw personeel. Op zichzelf is daar niets mis mee. Pas wanneer jaloezie, frustraties en machtsstrijd in dit 'netwerken' doordringen, ontstaat het sluipende gif van de roddel.
Boekjes en cursussen over netwerkbeheer, networking en netwerk-management zijn in. Het wordt misschien tijd daar een cursus 'roddel-management' aan toe te voegen. Daarin zouden managers kunnen leren roddel op te vatten als een symptoom van een bedrijfsziekte die zij met kracht moeten bestrijden. En snel ook, want als de roddel eenmaal zo ver is doorgeëtterd dat zij de buitenwereld bereikt, is genezing uitermate moeilijk. Maar misschien zal president-commissaris Peters van Daf hiertegen protesteren. Via zo'n cursus zijn immers ook ideeën op te doen voor het opzetten van koelbloedig geregisseerde lastercampagnes.
Marcel Metze is auteur van Kortsluiting (over Philips, 1991), De geur van geld (over banken, 1993) en De stranding (over het CDA, 1995).
De Groene Amsterdammer van 26 juli 1995
http://www.groene.nl/1995/07_26/manage.html
EIND 1990, EEN JAAR na de fusie van NMB en Postbank werd een fusie van deze twee met verzekeraar Nationale Nederlanden aangekondigd. Binnenskamers ontstond grote onenigheid tussen NMB- en Postbank-bestuurders over de vraag wie er in de Raad van Bestuur van deze nieuwe groep, de ING Groep, zitting zou krijgen. Toen duidelijk werd dat de Postbankers onderbedeeld zouden worden, was het te verwachten dat er roddelverhalen zouden loskomen.Het lijkt heel on-Nederlands, maar het komt veel voor. Roddel in het bedrijfsleven. Bij Daf, bij de fusie tussen de Postbank en de NMB Bank. Roddel is niet zelden een vast onderdeel van een management-stijl
En dat gebeurde ook. De inkt op het persbericht was nog niet droog of Postbank-bestuurder Hans Verkoren (die niet in de top van de nieuwe ING Groep zou komen) liet zich in een Amsterdams café ontvallen dat zijn NMB-collega Ton Soetekouw (wel uitverkoren) privé-aandelen bezat in het automatiseringsbedrijf Newtron, terwijl de NMB-Postbank daarvoor als huisbankier optrad. Toevallig aanwezige journalisten pikten dit - overigens ware - verhaal op.
Het duurde nog een klein half jaar voordat het blad Quote over voldoende feiten beschikte voor publikatie, maar toen was de beer los. De pers reageerde met vernietigende commentaren, die steevast inhielden dat Soetekouw bij het beheer van zijn privé-aandelen had geprofiteerd van zijn kennis als bankier. Of op zijn minst die schijn had gewekt. De Nederlandsche Bank begon zich voor de zaak te interesseren. Niet veel later bleek dat ook Henk Nabbe, afkomstig van de NMB en directeur kredieten van de NMB-Postbank, privé-aandelen Newtron had. En dat gold ook voor Frits de Sterke en Jan-Willem Verhoef, directeuren van de NMB Merchant Bank, een dochteronderneming die zich bezighield met actieve participaties in bedrijven.
De kwestie-Newtron bleek in feite de opmaat naar een heuse interne coup. In het voorjaar van 1991, kort na de publikaties rond Soetekouw, druppelden er geruchten binnen bij de Nederlandsche Bank. Ze gingen met name over de directeuren van de NMB Merchant Bank, De Sterke en Verhoef (en hun medewerker Doeke Veld). Hoewel de geruchten voor zover bekend anoniem waren, waren ze in de ogen van de Nederlandsche Bank zo alarmerend dat directeur Wellink op 15 juli 1991 een strikt vertrouwelijke brief naar de Raad van Bestuur van de NMB-Postbank zond. Hij wilde bepaalde handelingen van medewerkers van de Merchant Bank eens onder de aandacht brengen: 'De Bank is van oordeel dat het hierbij kan gaan om onoirbare praktijken (eventueel misbruik van voorkennis, het ten onrechte boeken van resultaten ten gunste van bepaalde privé-rekeningen, fiscale fraude) en ziet voldoende redenen om het functioneren van de Nederlandse Merchant Bank NV aan een nader onderzoek te onderwerpen.'
De uitgebreide batterij onderzoekingen die hierop volgde - uitgevoerd door de Nederlandsche Bank, het accountantskantoor KPMG en de Amsterdamse Effectenbeurs - nam bijna drie jaar in beslag. Het leverde echter voor geen enkele beschuldiging harde bewijzen op. Dat hoefde ook niet, want intussen waren niet alleen de mensen van de Merchant Bank gesneuveld, maar ook Ton Soetekouw, die als bestuurder medeverantwoordelijk was voor de Merchant Bank. Verder moest ook Nabbe vertrekken, terwijl Van der Boor met een beschadigd imago met pensioen ging. Toen Soetekouw, die in Postbank-kring ronduit werd gehaat, in het begin van 1992 onder druk van de Nederlandsche Bank vertrok, was het slechts een kwestie van tijd dat ook zijn beschermheer Scherpenhuijsen Rom werd aangepakt.
En jawel, als klap op de vuurpijl haalde een altijd onbekend gebleven persoon in de zomer van 1992, kort nadat Scherpenhuijsen was bevorderd tot bestuursvoorzitter van de ING Groep, een vergeeld dossier over hem uit de kast. Dit bevatte informatie over een dubieuze privé-belegging, die al een decennium eerder was afgewikkeld. Het dossier kwam terecht bij de Volkskrant en nog op de dag van publikatie viel het doek voor Scherpenhuijsens carrière.
DAARMEE WAS DE coup voltooid. Ze had ertoe geleid dat de macht in de top van de NMB-Postbank (ING Bank) vrijwel geheel bij voormalige Postbank-mensen was komen te liggen. Alleen Gerrit Tammes ontsprong de dans. Hoewel deze ex-NMB'er ook de krant haalde met een privé-belegging die rook naar belangenverstrengeling, mocht hij blijven zitten. In de periode na Scherpenhuijsens vertrek in september 1992 volgde ook op lagere niveaus nog enige 'zuiveringen' die oud-NMB'ers hun baan kostten. Concrete bewijzen voor een systematische campagne achter de machtsovername binnen de ING Bank zijn nooit op tafel gekomen. Maar er lijkt weinig twijfel mogelijk dat een of meer personen na de eerste berichten over de Newtron-belegging van Ton Soetekouw hebben begrepen dat hier een gouden kans lag.
Sommige slachtoffers van de oorlog tussen de NMB en de Postbank, en kringen om hen heen, hebben nog wel geprobeerd om op hun beurt de overwinnaars met roddel aan te pakken. Zo circuleerde in 1992 en 1993 een verhaal over Godfried van der Lugt, eerder bestuursvoorzitter van de Postbank en Scherpenhuijsens opvolger als baas van de ING Bank. Hij zou eind jaren zeventig, begin jaren tachtig als topman bij de (inmiddels verdwenen) Nederlandse Crediet Bank persoonlijk transporten van zwart geld naar Zwitserland hebben begeleid, als een soort service aan cliënten die hier wat teveel van hadden. Het verhaal was tamelijk gedetailleerd: er zou zeker zestig miljoen gulden mee gemoeid zijn geweest, de cliënten en Van der Lugt zouden gescheiden heben gereisd (per Swissair en per KLM), het geld zou naar de Bank Cantrade in Zürich zijn gesluisd, enzovoort. Er vielen zelfs namen van cliënten, onder wie een beruchte Amsterdamse onroerend-goedhandelaar.
OOK OVER Gerrit Tammes, die door veel oud-NMB'ers als een 'verrader' werd ervaren, gingen roddels circuleren, onder andere over contacten met duistere figuren in Zuid-Amerika. Maar niets van dit alles heeft ooit het stadium der serieuze publiciteit bereikt. Naar verluidt heeft de Volkskrant nog geprobeerd het zwart-geldverhaal rond Van der Lugt hard te maken, maar op het laatste moment wilde een cruciale getuige niet meewerken.
Een direct verband tussen roddel en spanningen bleek ook bij de kwestie-Nederkoorn. Binnen Fokker stond lang niet iedereen op goede voet met topman Nederkoorn. En er bestond verschil van inzicht over zijn voornemen het bedrijf te verkopen aan het Duitse Dasa. Er begon rond te zingen dat hij - in ruil voor zijn medewerking aan de verkoop - enige tientallen miljoenen marken zou hebben ontvangen op een Zwitserse bankrekening. Ook dit verhaal bleef wegens gebrek aan bewijs buites tegen hem aanspande.
In Nederland gaat het meestal om roddels over zelfverrijking - wellicht een uiting van onze calvinistische volksaard. Minder vaak gaat het om seks, hoewel ook daar smakelijke verhalen over op te vangen zijn. Van de eerder genoemde Ton Soetekouw bijvoorbeeld 'wist' men dat hij in een appartement in Amsterdam jonge dames ontving. Maar men krijgt de indruk dat dit 'naast de pot piesen' - nog steeds een gevleugelde uitdrukking in het Nederlandse bedrijfsleven - door managers niet als een al te grote zonde wordt ervaren.
Tenzij die zonde gekoppeld kan worden aan andere onvrede, zoals in het geval van Cor van der Klugt. De man die tussen 1986 en 1990 president-directeur van Philips was, had zelf roddel tot een vast onderdeel van zijn managementstijl gemaakt. Hij had de gewoonte zich op buitenlandse reizen 's avonds informeel te mengen onder zijn ondergeschikten. In de bar hield hij dan verhalen over collega-directeuren en leden van de Raad van Bestuur, daarbij veelvuldig gebruikmakend van de kwalificatie '*******'. Zijn gesprekpartners konden niet anders denken dan: het gaat nu over mijn collega, dadelijk praat hij tegen een ander net zo over mij. Het gevolg was dat de openheid in de Philips-top steeds verder zoek raakte en dat er steeds meer ruimte ontstond voor wantrouwen en machinaties. Uiteraard profiteerde de machtigste man - Van der Klugt zelf - het meest van deze achterdochtige sfeer, waarin hij kon verdelen en heersen.
Dat wil zeggen: tot hij een verhouding met zijn secretaresse Thea Bor begon. Toen gingen ook over hemzelf verhalen circuleren. De secretaresse groeide uit tot een vrouwelijke Raspoetin, die de president-directeur in haar macht had en over al zijn beslissingen meepraatte. Van der Klugts verhouding deed de onvrede over zijn toch al niet fijnzinnige omgangsvormen sterk toenemen. Hij werd ontoegankelijker en, zo meenden velen, steeds wereldvreemder. Toen de Philips-president in weerwil van verslechterende resultaten nog steeds zonnige verhalen bleef ophangen, moest het een keer fout lopen.
In het voorjaar van 1990 duikelde de winst bijna naar het nulpunt, kort nadat Van der Klugt weer eens de komst van betere tijden had aangekondigd. Vervolgens brak een korte maar hevige machtsstrijd uit tussen Van der Klugt en president-commissaris Wisse Dekker. Dekker was de enige die hem tot aftreden kon dwingen. Op het cruciale moment vroeg Dekker aan Van der Klugt of hij zijn secretaresse al de bons had gegeven, zoals hij eerder had toegezegd. Van der Klugt zei 'ja', maar Dekker beschikte - vermoedelijk via de interne veiligheidsdienst - over andere informatie. Toen hij de president-directeur daarop wees, gaf hij daarmee impliciet te kennen dat hij hem niet meer vertrouwde. Van der Klugt kon binnen de Raad van Bestuur en de Raad van Commissarissen inmiddels nauwelijks nog op steun rekenen. Hij kon niet anders dan aftreden.
DE GRENS TUSSEN het onderhouden van informele contacten en roddelpraat is moeilijk te trekken. Mensen praten nu eenmaal met elkaar en in die gesprekken gaan anderen over de tong. Tegenwoordig wordt dit wel aangeduid als 'het onderhouden van netwerken'. Het bedrijfs- en zakenleven drijft erop en dat is altijd al zo geweest. Via informele contacten verspreiden zich ideeën en trends, komt men aan handel en nieuwe klanten, zoekt en vindt men nieuw personeel. Op zichzelf is daar niets mis mee. Pas wanneer jaloezie, frustraties en machtsstrijd in dit 'netwerken' doordringen, ontstaat het sluipende gif van de roddel.
Boekjes en cursussen over netwerkbeheer, networking en netwerk-management zijn in. Het wordt misschien tijd daar een cursus 'roddel-management' aan toe te voegen. Daarin zouden managers kunnen leren roddel op te vatten als een symptoom van een bedrijfsziekte die zij met kracht moeten bestrijden. En snel ook, want als de roddel eenmaal zo ver is doorgeëtterd dat zij de buitenwereld bereikt, is genezing uitermate moeilijk. Maar misschien zal president-commissaris Peters van Daf hiertegen protesteren. Via zo'n cursus zijn immers ook ideeën op te doen voor het opzetten van koelbloedig geregisseerde lastercampagnes.
Marcel Metze is auteur van Kortsluiting (over Philips, 1991), De geur van geld (over banken, 1993) en De stranding (over het CDA, 1995).
