Deze mening ben ik eveneens toegedaan, alleen vrees ik dat de bron van de onzin ergens anders te vinden is.Wat wordt hier toch een zooi onzin geschreven
Dit is louter een herhaling van je eerdere argument en doet dan ook geen recht aan de bezwaren daar niets beantwoordt aan de lijn die in de jurisprudentie is uitgezet, en in Voorwerk II als standaardmodel wordt gehandhaafd.Op het moment dat de schuldeiser een incassobureau inschakeld om dat er niet betaald wordt, ondanks aanmaning en sommatie in de minne, lijdt deze schuldeiser vermogensschade en kan deze verhalen op de schuldenaar (ik meen circa art. 95 boek 6 BW) deze kosten (incassokosten conform voorwerk II) worden, indien duidelijk is dat na aanleiding van de dagvaarding is betaald 9 van de 10 keer toegewezen door de edelachtbare heer de kantonrechter.
Buitengerechtelijke kosten worden inderdaad beschouwd als vermogensschade (onder 6:96 lid 2 sub c BW), de wet maakt echter niet duidelijk wat nu moet worden verstaan onder de ‘redelijke kosten ter verkrijging van voldoening buiten rechte’.
Zo merkt de werkgroep op onder 5.2:
“Indien een poging tot incasso buiten rechte niet tot resultaat leidt, zijn de in de voorfase - voorafgaand aan een geding - gemaakte kosten naar het oordeel van de werkgroep niet te kwalificeren als incassokosten. Onder omstandigheden kunnen echter deze kosten als buitengerechtelijke kosten voor vergoeding in aanmerking komen. In dat geval is niet vanzelfsprekend dat de tussen de crediteur en de opdrachtgever afgesproken incassotarieven als redelijke kosten zijn aan te merken.”
Dit kwalificeert de werkgroep nader onder 8.3, wanneer kan nu worden gesproken van buitengerechtelijke kosten met betrekking tot de verrichtingen van een incassodienst:
“De werkgroep meent dat als uitgangspunt dient te worden genomen dat verrichtingen voorafgaand aan het geding worden gezien als voorbereiding van de gedingstukken en instructie van de zaak. Wil er sprake zijn van afzonderlijk voor vergoeding in aanmerking komende kosten, dan zal het moeten gaan om verrichtingen die meer omvatten dan een enkele (eventueel herhaalde) aanmaning, het enkel doen van een –niet aanvaard- schikkingsvoorstel, het inwinnen van eenvoudige inlichtingen of het op de gebruikelijke wijze samenstellen van het dossier.”
Komt het dus tot een procedure dan zullen kosten voor de hierboven beschreven verrichtingen als ingebakken worden beschouwd bij de normale proceskosten (het 'liquidatietarief') verbonden aan het geding; zij zijn dan ook geen vermogensschade in de zin van 6:96 lid 2 sub c BW. Kortom, een incassodienst die louter aanmaant behoort deze kosten (indien het tot een procedure komt) niet afzonderlijk vergoed te krijgen (en dat gebeurt ook niet in de praktijk, mits behoorlijk verweer wordt gevoerd naar mijn eigen ervaringen op dit gebied).
Zoals men ook opmerkt “De werkgroep beoogt in deze geen eigen criteria te ontwikkelen, maar slechts aan te sluiten bij de bestaande rechtsontwikkeling.” Voor wat betreft de arresten van de HR en het Hof, het e.e.a. staat tevens vermeld aan het begin van Voorwerk II.
Het lijkt mij thans dat deze redenering beter kan worden omgekeerd.Mocht onze jurist van hierboven toch andere gedachten/ervaringen hebben, dan doet ie toch echt iets verkeerd en zou ik hem nooit als gemachtigde of advocaat/procureur laten optreden...
Ik vraag me waarempel af aan welke faculteit jij hebt gestudeerd, waar men niet verder is gekomen dan 6:95 BW. Het komt zelden voor dat ik een 'jurist' tegenkom die meent dat men met het blind toepassen van een wetsartikel de oplossing in handen heeft. Zaken liggen immers altijd genuanceerder (of nog complexer, maar daarvoor verwijs ik je door naar Asser of de Groene serie van Kluwer, als je er al ooit van hebt gehoord).
PS Te veel vrije tijd heb ik zeker niet op het moment, maar ik maak graag een uitzondering voor je. En als je me nu excuseert, ik heb nog een conclusie van antwoord te schrijven.
mr. jclma van Gemert
