J. Deltoer schreef: ↑17 nov 2020 23:26
Ik zou zeggen wees tevreden met wat je bent. Als je in mijn tijd homo was was dat schande. Daar werd niet over gesproken en je ging het klooster in om de rest van je leven God vergeving te vragen voor je zonde. Een stuk minder gecompliceerd als tegenwoordig met dat ombouwen enzo.
En zo is de kerk aan de misbruikschandalen gekomen, al klopt je reactie helemaal. Het klooster en de verschillende orden van de kerk(en) waren (zijn) een prima toevluchtsoord.
moederslink schreef: ↑17 nov 2020 21:32
... Dat genderverhaal. Waarom hoorde ik daar vroeger nooit iemand over? Niet één van mijn vrienden of vriendinnen had het gevoel in een ' verkeerd ' lichaam te zitten. [...]
moederslink schreef: ↑17 nov 2020 21:59
Maar je hoort en leest al van kinderen van 8 die dit ' gevoel ' vwb hun lichaam hebben.
Het eea vind ik ook zeer verwarrend voor de kinderen, dan is vader ineens een vrouw, de moeder ineens een man , of ze worden homoseksueel en gaan als 2 mannen verder of als 2 vrouwen.
En niet te vergeten in samengestelde gezinnen , bv na een scheiding, wordt het al helemaal vreemd en verwarrend . Welke impact heeft het eea op het kind ?
Het lijkt mij tot hevige identiteitsproblematiek te leiden . Wat is hun rolmodel, hun voorbeeld?
Mijn 5 cent hierover. Aanbod creëert vraag. Wij hebben sterk het gevoel, dat de diagnostiek op dit terrein, is verwaterd. Bij elke tweede persoon, die hiermee bezig is, hebben wij het gevoel, dat er hele andere dingen spelen, maar niet dat er een meneer in een vrouwenlichaam huist of omgekeerd.
Voor een deel komt dit door toegenomen bewustzijn. Hé, ja, dat kan ook nog. Toen we onze jongen voor het eerst ontmoetten, kregen we in het gesprek erna (hij moest wachten) direct de vraag of hij misschien niet transseksueel zou zijn, vanwege zijn lichaamstaal en manier van bewegen. Niets daarvan. Zijn vrouwelijke kant kwam juist naar buiten, omdat hij zich niet op andere manieren mocht uiten en tegelijk volop aan het puberen was. De vraag op zich vond ik al verkeerd, omdat hulpverleners met de beste bedoelingen zo een verkeerd zaadje in een hoofd planten, al is het in hun optiek 'alle mogelijkheden bekijken'. Beetje meer mensenkennis en wat minder protocollen volgen, is soms beter.
Mijn eigen familiegeschiedenis geeft een enkel geval van 'je meer vrouw voelen' prijs. In de jaren twintig van de vorige eeuw woonden twee mannen samen en één van de twee ging altijd in vrouwenkleren over straat. Volgens de overlevering was dit gedrag een combinatie: minder opvallen en inderdaad de drang om vrouw te willen zijn.
In cijfers uitgedrukt en deze getallen baseren op CBS-Statline plus eigen ervaring: ca. 96% van de bevolking is hetero-/biseksueel en de overige ca. 4 procent is voor de rest: iets als 3,6 homo/lesbisch en 0,4 voor de restgroep pan/a/inter/trans.
Toen ik zelf zeventien, achttien was, heb ik een barkeeper leren kennen en die was absoluut interseksueel. Onderontwikkelde penis, één borst (cup C) en daarom ging hij als travestiet over straat (en achter de bar). Vlijmscherpe tong, logisch gevolg van het pesten op de middelbare school. Het heeft zeker nog vijf jaar geduurd, voordat hij de stap durfde te zetten om naar het AMC te gaan, om te zien wat nu het beste bij hem zou passen. Hormoontherapie was voor hem uiteindelijk de oplossing. Wel levenslang aan de pil ^^
Bij identiteitsproblematiek zou ik op dezelfde manier reageren als tegen kinderen, waarvan één of beide ouders ernstig ziek of afwezig zijn: zie je ouders als mensen, die zelf hulp nodig hebben, en zoek je eigen voorbeelden of iemand anders, waar jij heen gaat als jij wilt weten hoe je de dingen aanpakt. Deze tip komt overigens van een kinderpsycholoog en is heerlijk praktisch.
