[ archief ] verjaring erfgrens

[Moneyman]

Zeker als het, zoals in casu, over een bijgebouw gaat, wordt er vaak genoeg op basis van houderschap gewerkt. Niet verstandig, want het levert vaak ook later gedoe op (ik weet dit omdat ik er regelmatig dagvaardingen voor betekenen, hetgeen al iets zegt natuurlijk).

De buurman heeft overigens geen bewijsprobleem. Die kan gewoon gemotiveerd stellen dat er sprake is van houderschap en/of stuiting, terwijl TS daar niets dan een koude ontkenning tegenin kan brengen.

[Ik_weet_niet_alles]

De buurman heeft overigens geen bewijsprobleem. Die kan gewoon gemotiveerd stellen dat er sprake is van houderschap en/of stuiting, terwijl TS daar niets dan een koude ontkenning tegenin kan brengen.

Ik neem aan dat als de buurman zijn grond terug wilt hebben, deze de eisende partij is. Dan is het volgens mij zo geregeld dat de eisende partij zijn gelijk moet bewijzen (oftewel de afspraken m.b.t. de houderschap of de stuiting van verjaring). Het enige dat TS hoeft te doen is zich beroepen op verjaring, zeker als de situatie al bestaat vanaf ca. 1966.

[Moneyman]

De buurman heeft overigens geen bewijsprobleem. Die kan gewoon gemotiveerd stellen dat er sprake is van houderschap en/of stuiting, terwijl TS daar niets dan een koude ontkenning tegenin kan brengen.

Ik neem aan dat als de buurman zijn grond terug wilt hebben, deze de eisende partij is. Dan is het volgens mij zo geregeld dat de eisende partij zijn gelijk moet bewijzen (oftewel de afspraken m.b.t. de houderschap of de stuiting van verjaring). Het enige dat TS hoeft te doen is zich beroepen op verjaring, zeker als de situatie al bestaat vanaf ca. 1966.

Nee, dat is niet het enige wat TS moet doen. De buurman beroept zich op zijn aantoonbare eigendomsrecht (de erfgrens). De TS roept dan "ja maar, het is bezitneming en/of verjaard". De buurman zegt dan "nee hoor, want er is sprake van houderschap en/of de eventuele verjaring heb ik steeds gestuit door toen en toen dat en dat tegen die en die te zeggen/ schrijven". De TS is dan weer aan zet om dat te betwisten en zijn standpunt dat er sprake is van bevrijdende verjaring te bewijzen - en dat kan hij niet.

Dit soort zaken leiden vaak tot een verharding van het gesprek, vooral omdat de rechter de beide verhalen moet waarderen en beoordelen zonder keihard bewijs. Veel beter is het daarom om het gesprek te zoeken, er vanuit gaan de dat een gezamenlijk afgesproken oplossing voor een (verondersteld) probleem altijd beter is dan een juridisch afgedrongen oplossing.

[Ik_weet_niet_alles]

De buurman heeft overigens geen bewijsprobleem. Die kan gewoon gemotiveerd stellen dat er sprake is van houderschap en/of stuiting, terwijl TS daar niets dan een koude ontkenning tegenin kan brengen.

Ik neem aan dat als de buurman zijn grond terug wilt hebben, deze de eisende partij is. Dan is het volgens mij zo geregeld dat de eisende partij zijn gelijk moet bewijzen (oftewel de afspraken m.b.t. de houderschap of de stuiting van verjaring). Het enige dat TS hoeft te doen is zich beroepen op verjaring, zeker als de situatie al bestaat vanaf ca. 1966.

Nee, dat is niet het enige wat TS moet doen. De buurman beroept zich op zijn aantoonbare eigendomsrecht (de erfgrens). De TS roept dan "ja maar, het is bezitneming en/of verjaard". De buurman zegt dan "nee hoor, want er is sprake van houderschap en/of de eventuele verjaring heb ik steeds gestuit door toen en toen dat en dat tegen die en die te zeggen/ schrijven". De TS is dan weer aan zet om dat te betwisten en zijn standpunt dat er sprake is van bevrijdende verjaring te bewijzen - en dat kan hij niet.

Dit soort zaken leiden vaak tot een verharding van het gesprek, vooral omdat de rechter de beide verhalen moet waarderen en beoordelen zonder keihard bewijs. Veel beter is het daarom om het gesprek te zoeken, er vanuit gaan de dat een gezamenlijk afgesproken oplossing voor een (verondersteld) probleem altijd beter is dan een juridisch afgedrongen oplossing.

En dus gooien we het aloude principe, die eist bewijst maar overboord. Was het recht maar zo makkelijk om iets mondeling te beweren en de tegenpartij maar met bewijs moet komen dat het niet zo is. Dat zou het mening consument veel makkelijker maken om zijn/haar recht te halen.

[angel1978]

Nee hoor, dat principe gaat niet overboord. Maar er is maar één hard bewijs: de erfgrens zoals die is vastgelegd. De rest is allemaal onbewijsbaar. De TS is de eerste die iets beweerd ( het is verjaard ), dus daar ligt de eerste claim die moet worden bewezen.

[Ik_weet_niet_alles]

Nee hoor, dat principe gaat niet overboord. Maar er is maar één hard bewijs: de erfgrens zoals die is vastgelegd. De rest is allemaal onbewijsbaar. De TS is de eerste die iets beweerd ( het is verjaard ), dus daar ligt de eerste claim die moet worden bewezen.

TS koopt een woning met een aanbouw. De buurman beweert dat een deel van de aanbouw op zijn grond staat, TS heeft als stelling dat een en ander is verjaard, niet meer dan dat. Als TS alles op zijn beloop laat hoeft deze helemaal niets te bewijzen. Als de buurman zijn grond (terug) wilt hebben zal deze toch de eerste stappen moeten nemen, niet TS.

[angel1978]

Klopt en dan is de erfgrens bepalend. Dus als die schuur erop staat of erover, dan ben je klaar. Die stelling is heel eenvoudig te bewijzen. Daarna is het aan TS. En dan?

[nelis 76]

Hartelijk dank voor jullie reacties.
Dat de buurman gaat eisen om het af te breken lijkt me behoorlijk sterk, hij heeft hier namelijk ook nog een gebouw tegen aan staan waarvan we de muur delen. Dus dan zou hij het ook af moeten breken.

Ik wil binnenkort hem benaderen voor een andere schutting op de erfgrens, dan lijkt het me een mooi moment om te kijken of hij hier voor open staat als ik de grond wil kopen.
Ook zal ik de makelaar benaderen om te kijken of hij hier meer vanaf weet. (Aangezien mijn anderen buren zeggen dat de grond wel gekocht is)

[witte angora]

Je zou ook eens in het kadaster kunnen kijken. Er vanuit gaand dat als de grond inderdaad ooit verkocht is, dat het in het kadaster is opgenomen.

Maar gezien het feit dat de buurman er vrijwel direct al over begon vermoed ik zo dat, kennelijk in tegenstelling tot de andere buren, deze kwestie nooit is opgelost. Door het alsnog goed op te lossen kan het de verhoudingen wel eens heel erg ten goede komen.

Toch is het wel apart dat er ooit een dubbel gebouw is neergezet terwijl er niet goed naar de erfgrens is gekeken.

[Moneyman]

Ik neem aan dat als de buurman zijn grond terug wilt hebben, deze de eisende partij is. Dan is het volgens mij zo geregeld dat de eisende partij zijn gelijk moet bewijzen (oftewel de afspraken m.b.t. de houderschap of de stuiting van verjaring). Het enige dat TS hoeft te doen is zich beroepen op verjaring, zeker als de situatie al bestaat vanaf ca. 1966.

Nee, dat is niet het enige wat TS moet doen. De buurman beroept zich op zijn aantoonbare eigendomsrecht (de erfgrens). De TS roept dan "ja maar, het is bezitneming en/of verjaard". De buurman zegt dan "nee hoor, want er is sprake van houderschap en/of de eventuele verjaring heb ik steeds gestuit door toen en toen dat en dat tegen die en die te zeggen/ schrijven". De TS is dan weer aan zet om dat te betwisten en zijn standpunt dat er sprake is van bevrijdende verjaring te bewijzen - en dat kan hij niet.

Dit soort zaken leiden vaak tot een verharding van het gesprek, vooral omdat de rechter de beide verhalen moet waarderen en beoordelen zonder keihard bewijs. Veel beter is het daarom om het gesprek te zoeken, er vanuit gaan de dat een gezamenlijk afgesproken oplossing voor een (verondersteld) probleem altijd beter is dan een juridisch afgedrongen oplossing.

En dus gooien we het aloude principe, die eist bewijst maar overboord. Was het recht maar zo makkelijk om iets mondeling te beweren en de tegenpartij maar met bewijs moet komen dat het niet zo is. Dat zou het mening consument veel makkelijker maken om zijn/haar recht te halen.

Dan moet je echt nog een keer lezen. Want dat principe gaat juist niet overboord, maar is de basis van mijn reactie. Je moet alleen wel even goed onderscheiden wie welke stelling inneemt en wie wat moet bewijzen. Dat iemand iets niet kan bewijzen, wil natuurlijk niet zeggen dat daar de bewijslast niet zou liegen.

Ik wil binnenkort hem benaderen voor een andere schutting op de erfgrens, dan lijkt het me een mooi moment om te kijken of hij hier voor open staat als ik de grond wil kopen.
Ook zal ik de makelaar benaderen om te kijken of hij hier meer vanaf weet. (Aangezien mijn anderen buren zeggen dat de grond wel gekocht is)

Lijkt mij een goed vertrekpunt. En begin niet meteen over kopen, voor hetzelfde geld vindt hij het ook prima zoals het is (en hoef je het alleen maar te formaliseren). Als dat stukje grond gekocht zou zijn, zou dat in het kadaster zichtbaar zijn. Dat is blijkbaar niet het geval en dus is er geen sprake van een voorgaande koop.

[16again]

De TS is de eerste die iets beweerd ( het is verjaard ), dus daar ligt de eerste claim die moet worden bewezen.

Bij vorderingen is het nu juist aan de schuldeiser, om te bewijzen dat verjaring telkens gestuit is. Die bewijslast draai jij nu ineens om.

[Lady1234]

Maar buurman heeft één keer per jaar aan de eigenaar van de schuur gezegd, je weet toch nog wel dat jouw schuur op mijn grond staat? Natuurlijk zei de oude eigenaar en als dank krijg je nu een pilsje. Fijn dat hij weer een jaartje mag blijven staan.

[arvandongen]

De TS is de eerste die iets beweerd ( het is verjaard ), dus daar ligt de eerste claim die moet worden bewezen.

Bij vorderingen is het nu juist aan de schuldeiser, om te bewijzen dat verjaring telkens gestuit is. Die bewijslast draai jij nu ineens om.

Dat is vanwege het volgende:

Bij de erfgrens ligt het exact vast waar deze ligt (opgetekend bij het Kadaster). Dat is middels diverse wetgeving beschermd en verjaart in beginsel niet. Als jij meent dat het eigendom ánders ligt dan het Kadaster vertelt, dan heb jij iets te bewijzen.

Bij schulden geldt, dat deze na een aantal jaren automatisch per wetgeving verjaren. Als je als schuldeiser meent dat je een handeling verricht hebt waardoor de automatische verjaring niet van toepassing is, dan heb je als schuldeiser iets te bewijzen.

[Ik_weet_niet_alles]

De TS is de eerste die iets beweerd ( het is verjaard ), dus daar ligt de eerste claim die moet worden bewezen.

Bij vorderingen is het nu juist aan de schuldeiser, om te bewijzen dat verjaring telkens gestuit is. Die bewijslast draai jij nu ineens om.

Dat is vanwege het volgende:

Bij de erfgrens ligt het exact vast waar deze ligt (opgetekend bij het Kadaster). Dat is middels diverse wetgeving beschermd en verjaart in beginsel niet. Als jij meent dat het eigendom ánders ligt dan het Kadaster vertelt, dan heb jij iets te bewijzen.

Bij schulden geldt, dat deze na een aantal jaren automatisch per wetgeving verjaren. Als je als schuldeiser meent dat je een handeling verricht hebt waardoor de automatische verjaring niet van toepassing is, dan heb je als schuldeiser iets te bewijzen.

Er zijn anders legio gemeentes die door verjaring veel grond zijn kwijtgeraakt. Daarom zijn de gemeentes ook bijna allemaal bezig om alles in kaart te brengen en waar nodig de grond opeisen. voor zover het kan, en de rest op papier alles te formaliseren.
Zie ook deze link:

http://www.stibbeblog.nl/all-blog-posts ... verjaring/

[Ik_weet_niet_alles]

Maar buurman heeft één keer per jaar aan de eigenaar van de schuur gezegd, je weet toch nog wel dat jouw schuur op mijn grond staat? Natuurlijk zei de oude eigenaar en als dank krijg je nu een pilsje. Fijn dat hij weer een jaartje mag blijven staan.

Buurman loopt langs de schuur, schudt een keer zijn hoofd van verbazing en laat verder alles op zijn beloop.

[Moneyman]

Er zijn anders legio gemeentes die door verjaring veel grond zijn kwijtgeraakt. Daarom zijn de gemeentes ook bijna allemaal bezig om alles in kaart te brengen en waar nodig de grond opeisen. voor zover het kan, en de rest op papier alles te formaliseren.

Klopt. En dat is ook logisch. Gemeentes hebben, anders dan de buurman uit dit topic, vaak veel minder feitelijk zicht op de inbezitneming van een stuk grond door de burger. De enige die namens de gemeente vaak ter plaatse komt, is de schoffelaar, en die boeit het totaal niet.

Inmiddels zijn er wel flinke slagen gemaakt: er worden jaarlijks luchtfoto's van de hele gemeente gemaakt, en die foto's worden geautomatiseerd vergeleken met de vorige versie. Verschillen in bebouwing leiden niet alleen tot herstel van de oude situatie, maar ook tot hogere WOZ-waarderingen. De geschillen hierover tussen burgers en de gemeente zullen dus waarschijnlijk steeds meer afnemen.

http://www.stibbeblog.nl/all-blog-posts ... verjaring/

Leuk artikel, ik had me nooit gerealiseerd dat er na de 20 jaar verjaringstermijn ook nog een 20 jaar revindicatietermijn gaat lopen, en dat de verkrijger te kwader trouw dus 40 jaar (!) het zwaard van Damocles boven z'n hoofd heeft hangen.

[witte angora]

Maximaal 40 jaar. Het zou ook zomaar maximaal 25 jaar kunnen zijn.

[Moneyman]

Maximaal 40 jaar. Het zou ook zomaar maximaal 25 jaar kunnen zijn.

Licht je gedachte eens toe?

[witte angora]

De Hoge Raad heeft de positie van de Gemeente hiermee verduidelijkt. Een vordering tot vergoeding van schade (bijvoorbeeld op grond van onrechtmatige daad) verjaart vijf jaar na het moment dat de benadeelde bekend is geworden met zijn eigendomsverlies – te weten: het moment dat de verjaring is voltooid en de eigendom over gaat op de bezitter te kwader trouw – en met de daarvoor aansprakelijke persoon.

[Moneyman]

Ik dacht al dat je die termijn bedoelde. Maar die is hier niet relevant. De Hoge Raad geeft een algemeen lesje, en neemt daarin mede de standaard termijn van de onrechtmatige daad (5 jaar) mee. Maar daar gaat het niet om hier: hier gaat het om verjaring (20 jaar) en revindicatie (eveneens 20 jaar). Het draait hier immers niet om schade(vergoeding), maar om eigendomspretenties.