16again schreef: ↑30 dec 2021 21:45
Voor het gemak quote je maar niet dat we de zwaarste lockdown van Europa hebben. Als de angst regeert, is dat vooral hier.
Zwaar? Dat noem ik zelfmedelijden. Oké, ik ben bevooroordeeld. Familie in landen, die veel harder op slot zijn gegaan. Als je ziet, wat er nog allemaal open is, dan valt het reuze mee. Als je ziet, wat de adviezen voor thuis nog toestaan, dan valt het enorm mee. Het wordt pas zwaar als iedereen verplicht thuis moet blijven ...
gosewijn schreef: ↑30 dec 2021 16:49
Het valt mij op dat de kenners hier van corona niets zeggen over problemen op lange termijn . De nieren kunnen problemen geven ,blijkt uit studie van 3 grote ziekenhuizen.
+
Lowieze schreef: ↑30 dec 2021 16:59
En blijvende hersen-, hart- en longschade.
+
Jablan schreef: ↑31 dec 2021 08:04
Kan er wel op ingaan, maar eerst graag een link naar die onderzoeken.
+
Dank je. Studies zijn nog in de afrondingsfase, zie ik. Gescand (sorry, het is oudjaar, uitgebreid lezen zit er niet in). Het past in het patroon van het originele virus: alle organen met ultrakleine bloedvaten moeten eraan geloven. Het past ook in de ontstekingsreactie bij jongeren, weken na infectie.
Veel meer kan ik er niet over zeggen, omdat in de onderzoeken deze nierschade optreedt bij mensen, die sowieso al lang op de ic hebben gelegen, eigenlijk de dans met magere Hein hebben overleefd en nu in hun bonustijd zitten. Heel veel van deze groep kennen wij niet, ik wacht liever op de meningen uit de groep -ologen hierover om het beter te interpreteren.
Meer in het algemeen de vraag van Gosewijn oppakken: in de opening van dit deel vraagt de moderatie om de persoonlijke aspecten in de huiskamer te bespreken. Hoewel persoonlijk, hou ik het daarom algemeen. Voor mijn kerels en mij is het vrij overzichtelijk: alle problemen, die we hadden en hebben, hebben te maken met de longfunctie. Zodra we te veel doen, dan daalt het zuurstofgehalte te snel en geeft het lichaam alarmsignalen af. Daarom is het zoeken naar de ideale mix van beweging, voeding, rust en min of meer normaal leven. Op zich herstellen de longen zich goed, sneller dan verwacht, maar nog steeds langzaam.
Bedenk hierbij wel, dat we in de eerste ronde aan de beurt waren en mijn man en ik zelf de hele nazorg hebben geregeld, nog voordat iemand ook maar over lange termijn sprak. Vele anderen zijn er slechter uitgekomen. (In mijn werk noem ik het altijd het geluk van hulplijnen hebben.)
Latere varianten gedragen zich net iets anders, wel besmettelijker, maar iedere keer dringen ze iets minder diep het lichaam binnen. Dat is hoopvol voor de toekomst, want echt, dat geluid van een laatste keer ademen ... nee, dat wil je niet horen.
En ondanks de wat serieuze toon hierin, op naar een mooi jaar en nog mooiere toekomst.