Hallo Navarre,
Dank voor je uiteenzetting.
Opgemerkt dient te worden dat het inmiddels gebleken is dat de rechter op deze wijze vonnist. Bijvoorbeeld de redelijkheid en billikheid correctie die somige toepassen.
In je uiteenzetting lopen echter twee soorten rechtszaken door elkaar, namelijk civiel en strafrecht. Deze twee soorten kun je eigenlijk moeilijk met elkaar vergelijken. Bij civiel recht gaat het om een geschil tussen twee particulieren die beiden de wet uitleggen dat deze op zijn eis van toepassing is. Bij strafrecht gaat het om overtredingen van wetgeving/regels waar een strafmaat voor is bepaald. De strafmaat bepaalt ook de hoogte van de op te leggen straf en dat verklaard mijn inziens dan ook je terechte stelling in verschillen in het vonnis van het oud vrouwtje tov de jonge deliquent.
Zoals bekend is in de leasegate afaire is er sprake van civiel recht. Mijn inziens kan een redelijkheid en billijkheid correctie, van bijvoorbeeld Wck argument of gezinsbeschermde maatregel, niet worden toegepast.
Een wetgeving kan mijn inziens in civiel recht niet de ene keer links en dan rechts worden toegepast/uitgelegd. Zo in de trant van: Gedupeerde u heeft gelijk, ze hadden het u niet mogen verkopen wegens ontbreken van vergunning, de wet gebied terug draaien naar omstandigheden ten tijde van afsluiten contract, maar ik als rechter vind toch dat deze wetgeving gepasseerd moet worden en daarom ga ik niet vonissen volgens deze wet welke mij dat eigenlijk gebied wel te doen. Mijn stelling is dan ook dat de rechter in deze zaken op de stoel van de mediator (Duisenberg/Commisie Oosting) gaat zitten, ipv wetgeving toepassen zoals verwacht mag worden van een rechtsprekende instantie.
Waar mogelijk wel een redelijkheid en billijkheid toegepast zou kunnen worden. Is als bovenstaande argumenten niet van toepassing zijn en alleen de zorgplicht kwestie van toepassing zou zijn, er zijn een aantal contracten van aanbieders die wel voldeden aan vereisten vergunningenstelsel etc. Bij het zorgplicht vraagstuk kunnen jouw voorbeelden leiden tot een afwijkende uitspraak onderling. Immers een onderdeel van de zorgplicht is of de klant dergelijke verliezen kan en wenst te dragen. even recht toe recht aan. Een ieder wenst geen dergelijk risico te lopen echter een aantal kan/kon een dergelijk risico wel dragen zonder dat hij/zij in financiele problemen geraakt. Het voorbeeld wat je geeft bij 1 valt mijn inziens niet automatisch onder de noemer van gedupeerden die het risico konden dragen. Immers deze personen hebben weleenswaar uitgekeerd gekregen maar het zegt niets over de draagkracht van desbetreffende personen en het bewust zijn van mogelijk risico wat zij liepen. Stel in voorbeeld 1 heeft de beste man met zijn eerste contract een nieuwe keuken oid aangeschaft. Vervolgens is zijn motivatie ik ga nu versneld sparen voor het vervangen van de cv ketel, dakpannen en of andere terugkerende onderhoudswerkzaamhheden aan de woning. Deze beste man zou dan in jouw voorbeeld de restschuld moeten dragen, dus de keuken afbreken en proberen te verkopen. In vergelijking in ogenschouw nemen als de man ipv maandtermijnen in aandelenlease het op spaarrekening had gestort hij ook de keuken en andere verbouwingen had kunnen financieren. Echter nu als trotse eigenaar van een vervolg contract leid het naar een zeker persoonlijk failliesement. De stelling van eerdere winstgevende contracten kun je mijn inziens niet over een kam scheren, ook hier zit difrentatie per geval.
In vervolg reacties vraag je je af waar de strafrechtelijke vervolgingen zijn.
veel "misdragingen"van de aanbieder zijn te herleiden naar de Wet op Economische delicten. Strafrecht kent net als civiel recht het begrip verjaring. Zo is het ontbreken van een vergunning (Wck) verjaart en kan er dus niet meer strafrechtelijk worden vervolgd. De verjaring voor vervolging wilt nog niet zeggen dat een dergelijk strafbaarfeit niet is gepleegd. Deze is weldegelijk gepleegd en staat ook onomstotelijk vast.
Een geluk bij een ongeluk is dat er ook een strafmaat is voor medeplichtigheid aan het onbewust medewerking te verlenen door omstandigheden te creëren (WED maatstaaf) waardoor een derde de mogelijkheid verkrijgt om een strafbaar feit te plegen. Zie bijvoorbeeld de aangifte van Payback tegen AFM/Dexia.
Dus mijn inziens is het iets te kort door de bocht om te stellen: er zijn geen aangiftes of vervolgingen dus is er niks aan de hand.
De aangiftes zijn er wel degelijk voor zover deze niet verjaard zijn om tot vervolging over te gaan. Veroordeling door OM is inderdaad nog niet gedaan daar de aangiftes pas op recente data's zijn ingediend. Of het tot een veroordeling komt is overigens een tweede. Ook hier wikt en weegt de strafrechter.
Overigens is het wel zo dat met een strafrechtelijke veroordeling de gedupeerden in kwestie hier alleen indirect profijt van hebben. Een veroordeling voor strafrecht legt alleen een boete of cel straf op, maar brengt geen geld in het laadje bij de gedupeerde. Wel kan men in de eigen procedures verwijzen naar de strafrechtelijke veroordeling en hoeft men op bepaalde punten niet meer met bewijslast komen op te dagen. Het geen de aanbieders nu keer op keer wel doen bij de civiel rechter. In iedere zaak bestrijden ze steeds weer de zelfde argumenten van gedupeerden waar de aanbieder in andere zaken in het oongelijk zijn gesteld. die stoelendans is dan over bij een strafrechtelijke uitspraak.
Overigens merk ik op dat we in grote lijnen het simpel weg met elkaar eens zijn. Het discussie punt tussen jou en mijn visie zit hem meer in waar ligt de zgn "lat" welke zich uit in de detail invulling.
Met vriendelijke groet,
Pieter Hezemans
Vereniging Payback