[ archief ] Artsen zijn GOD in West Fries Gasthuis, ziekenhuis des doods

[nicole van rooy]

Door medische missers, maar liefs 6 x is mijn man op gruwelijke wijze doodgegaan na een onnodig pijnlijk ziekbed.

Ik heb hierover klachten ingediend, maar deze werden als afzonderlijke klachten behandeld.

De klachten die de afd SEH betroffen zijn erkent en afgedaan met een excuus en een verandering in het protocol.
Daar heeft mijn man verder niets meer aan, maar men deed de zaak zo af.
SEH staat voor: Spoed Eisende Hulp, dus dan mag je verwachten dat je binnen 1 of of zelfs 4 uur na aankomst geholpen wordt lijkt mij.
Los van het feit dat de patient daar niet is gekomen om gewoon te gaan liggen wachten op niets......... maar een behandeling nodig heeft in de meeste gevallen.
En als je meer als 2 uur moet wachten, dat je ergens iets te drinken kan halen en kan bellen om thuis alles te regelen, zoals opvang voor kinderen, hond etc.
En na 6 uur wachten krijgen mensen echt slaap, honger, dorst etc.
Maar goed dat is klacht een.

Klacht twee betrof de longafdeling en de artsen aldaar.
Zij hebben gewoon gekozen om compleet andere dingen te doen als datgene waarom de huisarts telefonisch specifiek vroeg tijdens zijn spoedverwijzing.
De angst was dat er mogelijk longembolieen zaten(dan was complete bedrust noodzaak) of dat er sprake van kanker zou zijn.

Eenmaal aangekomen moest mijn man eindeloos wachten en besloot de betreffende arts dat het niet nodig was een CT-scan te maken.
Bovendien zei hij: "U moet wel heel goed begrijpen dat wij dit niet zomaar voor iedereen doen, daar is het veel te duur voor."
De arts wilde het zelfs niet toen ik de verdenking van longkanker nogmaals duidde en aangaf dat mijn man veel rookte en dat er veel kanker in de familie voorkwam.
Er kon hooguit wel een Thoraxfoto gemaakt worden en na (weer uren) werd deze geintepreteerd. Uitslag was longontsteking (rechterlong), dus dan maar wat pillen mee en gewoon weer naar huis.
Zo bleef het gaan, op de meest rare momenten stortte mijn man helemaal in en moesten we weer hals over kop naar het ziekenhuis.
De diagnoses varieerden van longontsteking, tot pleuritus tot hyperventilatie en uiteindelijk toch wel embolieen, tot oeps nu lijkt het toch wel erg op longkanker in beide longen met veel uitzaaiingen naar de lymfen.
En intussen bleef men bij onse vele bezoeken en vragen maar dingen zeggen als: "Wie heeft er nu eigenlijk voor geleerd?" en "Meneer moet zich niet zo kleizerig opstellen en aanstellen, hij moets gewoon veel meer gaan bewegen en aan zijn conditie werken" en "Mevrouw u moet zich niet overal mee bemoeien, wij behandelen alleen meneer." Etc.

Feit is wel dat wat begon in februari 2006 met griepachtige verschijnselen en een probleem aan 1 longpunt rechts, is uitgelopen in 6 maanden naar onherstelbare longkanker aan beiden longen met uitzaaiingen naar de lymfen en met dodelijke afloop.
En alles wat gezegd is, wordt gewoon ontkent, er wordt gewoon zelf overgegaan tot keihard liegen[/b], door artsen notabene.
En dat er foute diagnoses (meerdere keren dus) zijn gemaakt, ach ja dat kan soms gebeuren want het lijkt allemaal zo op elkaar.
Dus ook al ben je nog zo goed gedocumenteerd en al dien je een klacht in en al ben je tijdens behandeling en onderzoek assertief, Artsen zijn gelijk aan GOD en beslissen gewoon over leven en dood.
Nou ik heb er niet voor geleerd maar had dit 1000x beter kunnen doen, alleen al op humanitaire gronden zou dat 1000% gescheeld hebben.

Uiteindelijk zijn wij nog wel voor een second opinion naar het VU ziekenhuis in Amsterdam geweest en daar heeft men ons extreem liefdevol en begripvol opgevangen.
Zij waren erg gechockeerd van ons verhaal, maar konden er natuurlijk ook niet (meer) mee, mijn man bleek longkanker in een terminale fase te hebben en stirf 13 dagen nadat we de uitslag van de bronchoscopie kregen.
Van het VU hebben we als reactie op de rouwkaart een heel lieve en persoonlijke condoleance mogen ontvangen, van het WFG hebben we niets vernomen totdat de klachten zaak ging lopen.

Hadden wij direct geweten dat er sprake was van longkanker, hadden wij ons leven heel anders ingedeeld en onze laatste periode heel veel fijner, intiemer en humaner kunnen beleven.
Dan hadden wij andere keuzes kunnen maken, wat te doen met de tijd die we hadden.
Dan had er misschien behandeling of zelf een operatie mogelijk geweest, was ook de gedachte in het VU, maar die wilden ze niet hardmaken als collegae.

Ik heb inmiddels ook door mijn werk als hulpverleenster in de regio, vele klachten over het WFG gehoord en hoor van meer en meer mensen dat ze naar andere ziekenhuizen uitwijken. Omdat het WFG zo slecht bekent staat en dat het er na de millioenen kostende verbouwing niet beter op is geworden.
Bovendien heeft men er geen vertrouwen in dat klachten indienen ook een positieve uitkomst zal hebben of ander resultaat geeft als je verhaal op papier zetten en een ontkenning krijgen of hoofuit erkenning zonder persoonlijke gevolgen.

Ook ik wijk bij voorkeur uit naar Amsterdam, wat mij onnodig op kosten jaagt en extreem veel extra tijd vraagt, maar ik wil graag blijven leven en op een eerlijke manier bejegend worden.

Mijn man krijg ik er niet mee terug, maar ik had een compensatie wel redelijk gevonden.
Vooral omdat ik nu onverhoopt, door de chaos die het laatste half jaar was vooral ook door deze fouten, geen andere stappen heb kunnen zetten om onze (de kinderen en mijzelf) toekomst veilig te zetten.
Wij zijn op heel hoge kosten gejaagt en ik heb regelmatig niet kunnen werken omdat ik ad-hok weer met mijn man weg moest of er een nachtelijk bezoek van de docter of ziekenhuis op had zitten.
Ons afscheid was daardoor ook erg bedoezeld met allerlij dubbele gevoelens.

WFG, ziekenhuis des Doods, Artsen die voor GOD spelen- BEDANKT

Nicole en de kinderen

[Da silva]

Ik heb uw verhaal een paar keer gelezen en leef met u mee.
Het ziekenhuis heeft gedaan wat zij moesten doen,zij hebben het protocol veranderd plus excuus aangeboden.
U blijft zitten met vragen als"wat als zij eerder ontdekt hadden dat mijn man kanker had" dat moet moeilijk zijn voor u en uw gezin,de wetenschap dat het ook anders af had kunnen lopen.
Wat betreft het verkeerd inschatten van de longaandoening van uw man(het belangrijkste) zijn ze u totaal niet tegemoet gekomen,excuses zijn snel gemaakt maar wat heb je eraan?
Ik zou zo gauw niet weten wat ik zou kunnen doen om u te helpen,u heeft schade geleden,emotioneel en materieel.
Heeft u al aan een letselschade advocaat gedacht?
Misschien heeft u hier iets aan
http://www.makemyday.eu/letselschade/letsel-en-schade/
Ik wens u en uw gezin veel sterkte.

[nicole van rooy]

Beste meneer/mevrouw Da Silva

Dank voor uw begripvolle reactie.
Ik heb even op die site gekeken, maar kan er niet uitkomen wat de stappen voor mij (ons) dan zouden moeten zijn.
Ik ben inmiddels burn-out geraakt en kan mij daardoor ook niet zo goed meer concentreren.
Ik zie zoveel opties en mogelijkheden dat ik het niet meer weet.
Mocht u meer weten of practische adviezen hebben hoor ik ze graag.
Met zeer vriendelijke groet,

Nicole van Rooy[/b]

[Da silva]

Ik zou advies inwinnen bij een letselschade advocaat bij u in de buurt,deze stonden op de site.
http://www.makemyday.eu/letselschade/ad ... friesland/
Succes.

[Marian1958]

Vorig jaar augustus kreeg ik pijn in de buik, en onder in de rug.
Aangezien ik een woelige tijd achter de rug had (verzorging van moeder die demneteerde, verhuizing) dacht ik dat het oververmoeidheid was.
De pijn bleef, dus naar de huisarts. Zware pijnstillers, tot bijna morfine aan toe. Niets hielp.
Naar het west fries gasthuis voor fotos van de longen en een CT scan.
Dit gebeurde op vrijdag 5 oktober 2007. Zaterdag 6 oktober (ik had zo goed en zo kwaad als het ging de hond nog uitgelaten) was ik kapot, ik kon niet meer en liep krom van de pijn.
Zoon heeft de huisartsdenpost gebeld en we konden naar de SEH in Hoorn.
Daar heb ik een poos gelegen en kreg een morfine injectie. Deze hielp iets tegen de pijn.Ik vertelde dat de dag ervoor een CT scna gemaakt was en dat ze die moesten bekijken. Geen antwoord.
Ik werd ter observatie opgenomen, maar dinsdag 9 oktober kwam letterlijk de ontlasting mijn mond uit. Door een alerte zuster belandde ik weer op de scan afdeling.ik kwam weer op zaal en toesnellende zusters begonnen mijn nagellak af te vegen, sieraden werden uitgedaan en er werd met viltstift op de buik getekend.
Ik vroeg wat er was maar kreeg geen antwoord. Alleen dat ik met spoed geopereerd moest worden.
Bijgekomen uit de narcose na de operatie zag ik mijn kinderen aan bed staan. het 1e wat ik zei, was dat ik eindelijk geen pijn meer had.
Wat er was wist ik nog niet.
Mijn kinderen waren door de chirurg gebeld met de mededeling dat ik darmkanker had in de terminale fase.
Ik werd dus wakker met een stoma (voor zover je van stoma kan spreken)
De kinderen wilden mij niet meedelen wat er was dus is de arts van huiis gebeld en deze heeft mij verteld wat er was.
Totale verslagenheid.
Ik kreeg een darm onderzoek en de arts vertelde dat ik geen kanker had maar een ontsteking. Ik blij.
Diezelfde avond kwam de chirurg bij bed en vertelde dat ik wel degelijk kanker had.
Ik werd van kastje naar de muur geslingerd.
Na 3 weken ziekenhuiisopname mocht ik naar huis...met een stoma die een grote gapende wond was van 15 bij 15 cm.Waar 4 maal per dag een nieuw zakje op geplakt moest worden met de nodige pijn.
IK heb het plafond zo vaak gezien van de pijn,,,,,,,
Ik moest een PET scan laten maken in Alkmaar.
Hiervan konden we de uitslag halen en ons werd medegedeeld dat er een tumor onder in de buik zat en in de darm.Maar de arts wist het niet zo goed.
Ik moest eerst maar weer opknappen (ik had toch darmkanker in de terminale fase? dus hoezo opknappen?) en dan zou er weer een PET scan gemaakt worden.
als de tumor groter was geworden zou het darm kanker zijn en als de tumor kleiner was zou het wel een ontsteking zijn.
Met die woorden konden we naar huis.
Overleg met de huisarts waarna deze de chirurg belde en woorden kreeg door de telefoon.De chirurg zou nooit gezegd hebben dat ik darmkanker had inde laatste fase, uberhaupt helemaal geen kanker.
Ik heb alle verslagen opgevraagd en er is wel degelijk gezegd dat i kanker had door de chirurg, (vermeld in verslag) met o.a een plek in de borst, 5 plaatsen in de buik en 1 in het bovenbeen.
Uiteindelijk in april 2008 geopereerd in AVL Amsterdam, 30 cm van de darm afghaald, en een tumor verwijderd zo groot als een kilo pak suiker.
In AVL hebben ze een nieuwe stoma aangelegd, omdat de oude niet goed was.Bij de nieuwe kreg ik een darmbreuk, dus weer een nieuwe aangelegd, de 3e.
Na 4 weken ziekenhuis mocht ik naar huis, maar ik bleef pijn houden.
Uiteindelijk weer met spoed naar amsterdam, maar alles was goed.
Tot ik op een nacht wakker werd en de ontlasting uit de buikwond kwam (deze wond hadden ze opengelaten vanwege de darmbreuk en troep kon via deze weg mijn lichaam verlaten)
Met speod naar Hoorn de wond schoongespoeld en een week later mocht ik terug komen voor het behandelplan.
Die week redde ik niet vanwege de pijn en belandde weer met spoed in Hoorn.Daar ben ik inmiddels voor de 5e keer geopereerd. Toen ik daar met de zuster sprak, bleek dat in Amsterdam tevens de eileiders en de eierstokken waren verwijderd. Hier wist ik niets van.
De laatste keren dat ik in Hoorn opgenomen ben, heb ik heel duidelijk te verstaan gegeven dat ik de bewuste arts niet aan mijn bed wilde....
Ik wil heel eerlijk zeggen dat ik de laatste 2 keren inderdaad met het nodige respect behandeld ben.
Maar de emotionele schade, en de lichamelijke schade (buik is een groot slachtveld aldus de chirurg te Hoorn) is behoorlijk groot.
Huilbuien, concentratie verlies, rugpijn doordat gevoel uit de buik is. en boosheid......want achteraf bleek (ben ik erg blij mee) dat het "alleen" maar een tumor was.........

mvg Marian

[nicole van rooy]

Beste Marian,

Mijn vriendin had ook een dergelijk verhaal en bij haar werd er ook een verkeerde diagnose gesteld. Bij haar kwam de ontlasting uit haar ****** met de nodige gevolgen van dien.
Na jaren van buikpijn, tobben en medderen bij het WFG is ze uiteindelijk naar het AVL voor de second opinion gegaan en werd daar wel goed geholpen en geopereeerd.
Ook bij haar resulteerde het wel met wat complicaties, mede omdat de ontlasting overal inmiddels natuurlijk zijn werk had gedaan.
Infecties en een extreem lage weerstand waren natuurlijk gevolgen van ontlastig die zich op plekken bevond waar het niet thuishoord en zo oorzaak van de complicaties.
Nu is ze goed hersteld maar net als jij met een buik als een slagveld en vol littekens.
Daarnaast houdt zij natuurlijk de herinneringen aan jarenlange pijn en zich niet serieus genomen voelen, de artsen zijn haar al vergeten hoor.
Dit alles had eenvoudig voorkomen kunnen worden als men in het WFG te Hoorn gewoon direct de juiste diagnose had gesteld en de juiste behandelmethode hadden aangewend.
Droevig dus dat mensen (vrouwen) zo behandeld worden.
Ik wens je heel veel sterkte in de toekomst.

Misschien moeten we ons verenigen om zo sterk te staan tegen het WFG en gezamelijk actie ondernemen.
Wij betalen de artsen hun bijzonder dikke salaris, en mogen hiervoor terug verwachten dat zij dan ook goed werk leveren.

Ik sta open voor actief worden tegen dergelijke wandaden en machtsmisbruik.

[Marian1958]

wat je zegt klopt....als ze meteen de 1e scan bekeken hadden was er niks aan de hand geweest.
dan was ik meteen goed geopereerd en een nromale stoma gekregen op een normale plaats in plaats van op de broekband.
Maar over dat samen sterk zijn......het is nu precies 1 jaar geleden...en ik ben nog zoooooo moe. zo moe....
ik hebb een hond waar ik mee wandelen wil...maar 100 meter lopen lukt niet eens zonder uit te moeten rusten....verschrikkelijke rugpijn doordat er gen gevoel meer in de buikspieren zit...dus rug spieren worden overbelast. ik drink al van begin af aan energie drankjes (nutricia) maar ik groei alleen maar van de suikers....heb geen energie....niet eens om te wandelen dus laat staan om dit aalles aan te vechten.......

maar heel veel sterkte ook voor jou.....

liefs marian

[amnesty-nl]

11 september 2008

Waarom er een straat is in Wierden waar alle mensen KANKER hebben.

In wierden is een klein straatje, en alle mensen hebben daar kanker. De gewone mensen praten erover, in de kranten word er niet over gepraat. De 3 miljard omzet van dat chemisch fabriekje van de burgemeester is veel belangrijker. Ook andere mensen kregen er kanker van. Het is zo erg dat een hoogleraar direkt na het onderzoek met pensioen is gegaan, en zei: ' IK ZOU ER NIET WILLEN WONEN, AL BETALEN ZE ME GELD TOE.' En de doktoren van het almelosche ziekenhuis zeggen, ' het zit bij de mensen in de familie, het is genetisch'. En ondertussen vragen de mensen zich af, en fluisteren ze 'ik vertrouw het niet meer!!'

11 september 2008

Omdat ze betaald worden door de nederlandse regering zullen ze nooit iets zeggen over de nederlandse artsen die mensen vergiftigen met toestemming van de rechter.

Ik voel me erg door amnesty in de steek gelaten, hoe kan een organisatie die zoveel kritiek heeft op bijvoorbeeld china voorbij gaan aan de duizenden slachtoffers in Nederland, ja ook hier hebben we het niet beter dan in de tweede wereldoorlog.

Je hoeft het niet te geloven amnesty, maar zoek dan het bewijs toch eens na, duizenden nederlanders, onder jullie ogen, en jullie vinden het normaal om hier niks aan te doen? Zelfs erover praten doen jullie niet, er is wel een organisatie die wat doet, en dat is potientiele slachtoffers voorlichten, dat is waar ik om vraag voor andere mensen, en wat ik verwacht van amnesty, houd op amnesty met de mensen wijzen op het buitenland, begin eerst in eigen land. Lees alsjeblieft dit door, dat kan je op z'n minst doen voor de mensen die onnatuurlijk dood gegaan zijn, en voor mij.

Lieve jij,

Ik was gelukkig, Tijfelt U als ik zeg, ik had geen reden om zelfmoord te plegen?

Bertine de verpleegster heeft toegegeven dat ze de medicijnen toediende terwijl ze wist dat het dodelijk was. Niet alleen bij mij, samen met de andere verpleegsters doet ze dit in opdracht van hoge doktoren zoals dr. Maarten Van Wijk, dr Anita Van Boxum, dr Jaap Aten ook bij alle anderen.

Als je zei dat ik dun was.
Ik ging overgeven en bloeden en kreeg pijn als ik hun eten at.

Als je zei dat ik de dood van de andere mensen niet persoonlijk aan moest trekken.
Jeremiaz hersenen ontbreken, Mandy hing aan de verwamingsbuis, Erik zijn benen en armen zijn weg. Ik vergeet hun namen, ik ben te ernstig vergiftigd. Het zijn er 10, TIEN jonge mensenlevens.

Als je zei dat ik me niks aan moest trekken als iemand in coma verdween.
Man, ik hield van Haar, hoe gemeen kon je zijn?
"De tijd dat je verlieft mocht zijn hebben we gehad!!!"
"Mensen zoals jij mogen geen kinderen"
Ze was nog maar 23 jaar.

Als je zei dat ik psychotisch was.
Ik zag hoe ze mensen dingen lieten doen tegen hun wil. Als ze iemand een mes voorlegden sneed ze zo haar keel door als de dokter begon af te tellen.

Als je deze mensen binnenliet.
Hoe kon je dit mij aandoen mama?

Als je zei dat ik niet wist wat een concentratiekamp was, en dat concentratiekampen in Nederland niet meer bestaan.
"Dit is een concentratiekamp zonder prikkeldraad"

Ik wil jullie zeggen lieve pappa en mamma, ooms en tante's.
Niemand van jullie weten hoe wij ons voelen.
We zien ons ras verdwijnen onder de meest gruwelijke omstandigheden, en de mensen geloven dat we proefdieren zijn.

Deze doktoren en verpleegkundigen "voelen niks" en zeggen dat het hun niks uitmaakt wat ze doen. Als je hun vraagt waarom ze het doen? "Waarom niet"

Waarom wilde je mijn leven niet redden?
Omdat ook jij voor Dow Chemicals werkt?

Besef je dat ze ons vermoorden met toestemming van jullie?
Was jij het niet die zei omdat we een kleine onenigheid hadden, dat ik moest verdwijnen?

Ik ben zo moe, zoveel pijn, en je zegt me:
"Je hebt het zelf gedaan"

Duizenden mensen in Nederland komen in de handen van deze artsen,
Ze dienen zelfs kleine kindertjes methylfenidaat toe.

Als je het overleeft en kinderen krijgt.
Je kinderen zullen kanker krijgen op jonge leeftijd.

Deze mensen zijn net zoals Jozef Mengele, ze gebruiken onze lichamen, ze willen ons ras laten verdwijnen. Ze zien er zo lief uit, als pappa en mamma er zijn, of onze oom en tantes.

En je ziet me uitteren,
je hoort me 'Er is weer iemand gestorven"
je hoort me 'Red onze levens."

Heb ik mijn lessen HERSENDOOD, en CARDIAC ARREST niet netjes uitgezeten?

En ik zeg U, hoe kan dit nu in Nederland gebeuren?
Vanochtend zijn 3 mensen gestikt omdat ze waren vastgebonden.

En in de krant?
In de krant leest U dat we proefdieren zijn, NIEMAND van ONS heeft ooit iets gedacht om Nederland iets aan te doen.

EN JIJ?

Kwam ik hier niet gezond van lichaam en geest, gelukkig binnen?, Maar ik kon niet slapen vanwege die barmhartige amerikaan?

EN NU?

Het is te laat, je wist dat je mijn leven kon redden, maar je wilde GELD.
Je zei dat van andere mensen het leven best wel verkort mocht worden.
DIE MENSEN WAREN WIJ, JOUW FAMILIE.

OOK JIJ, JIJ HEBT ME AANGEBRACHT.

Ik, zij, en de anderen, allemaal zijn we dood. En we hielden zoveel van U.

In de kranten schrijft U, het was een ongeluk. En als U dat doet, besef dan, Ze hebben U geweten uitgeschakeld. U staat net zo goed onder hun invloed. Waar deze mensen komen, gaan vaders en moeders elkaar te lijf, broers en zussen gaan elkander haten. Werknemers zetten ze tegen elkaar op. Journalisten willen niet meer schrijven, en ook al weten ze ervan, wat maken die paar duizend mensen per jaar nu uit?

HET ZIJN UW ZUSSEN, BROERS, OUDERS, KINDEREN, UW FAMILIE.

We binden onze ouderen vast, U LIET HET GEBEUREN.


En als U op een dag oud bent, en men zegt 'u mag werken, en dan mag u sterven' en u komt in de handen van deze mensen, zou ook U willen niet geboren te zijn. U LAAT UW EIGEN KINDEREN EN OUDEREN VERMOORDEN.

youtube.com -> industry of death

Met liefs Anne...
(pseudoniem van Dr. Gui, naar Anne De Vries.)

[nicole van rooy]

Wat heeft dit te maken met artsen en hun wanpraktijken mbt. gezondheidszorg??

[niessie]

Hallo allemaal
Ook ik heb zeer slechte ervaringen met de zorg in het WFG helaas
Het punt waar ik zo tegenaan loop is de de arrogantie van specialisten en het niet luisteren naar de patient!
Ik vind dat de zorg onnodig duur wordt gemaakt alleen maar door het eigenwijze gedrag van zowel de specialisten als de regering!
Ik zal mijn verhaal eens vertellen.
Ik werd 12 december opgenomen voor een operatie aan mn tenniselleboog,dit zou eigenlijk een dagopname zijn.
Na de operatie ging het al wat rommelig toen ik op de ""bijkomafdeling""was, ik had heel veel pijn en ik kreeg steeds van de verpleegkundige een beetje morfine toegediend maar ik zoveel morfine gehad dat de verpleegkundige met de anesthesist overleg had hoeveel ik mocht hebben nou de arts had gezegd dat ik net zoveel morfine mocht hebben tot de pijn minder werd , hij kwam niet eens even kijken bij me , terwijl de verpleegkundige het niet meer aandurfde om me meer morfine te geven omdat ook mn bloeddruk begon te dalen!
Ik moest plassen en dat lukte me niet dus werdt er eenmalig een catheter in de blaas gebracht en toen haalde ze 750 ml uit mn blaas.
Eenmaal op de dagopname kon ik nog steeds niet plassen met als gevolg dat ik savonds naar de afd Gynacologie/urologie werd gebracht omdat ik toch maar een nachtje moest blijven ivm het niet kunnen plassen.
Het probleem bleef dat ik niet kon plassen en er werdt de volgende dag een dienstdoend orthopeed geroepen(het was weekend) ik vond het al zo vreemd dat er een orthopeed werdt geroepen want ik had problemen met mn blaas niet met mn arm!
De dienstdoend orthopeed kwam langs en nam een zeer arrogante houding aan naar mij toe! hij vond dat als ik moest plassen dat ik dat maar gewoon moest gaan doen , iedereeen kan toch naar de wc?.
Hij stond met zijn handen in zn zij naar me te kijken met een blik die ik niet zo snel zou vergeten!
Ik begon te huilen je voelt je zo machteloos,ik ben een volwassen vrouw van 41 ik speel toch geen toneel ik kon echt niet plassen!
De arts vond dat ik maar naar huis moest gaan en daar moest gaan plassen en me eigenlijk niet moest aanstellen!
De patient die met mij op de kamer lag begon te huilen alleen om het feit hoe ik ben behandeld door de arts echt walgelijk!
Hij had dit nog nooit meegemaakt zei hij nee gek he het is een orthopeed geen uroloog!
De verpleegkundige van de afd had nog gevraagd of het niet beter zou zijn om me nog eenmaal te catheteriseren voordat ik naar huis toe zou gaan nou geen sprake van hoor, ik ben huilend de afd afgegaan ik voelde me zo beroerd en dan nog zo behandeld worden schandalig!
Eenmaal thuis waren mn kinderen blij dat ik weer thuis was maar ik voelde me zo ellendig,ik had het gevoel uitelkaar te knappen omdat ik nog steeds niet kon plassen dus mn blaas werdt steeds voller!
Ik was een half uur thuis en toen heb ik huilend de huisartsenpost gebeld en die vonden het een schandalige situatie en ik werd meteen naar de spoedeisende hulp gestuurd!
Ik werd gelukkig meteen geholpen ik werd weer gecatheteriseerd en er kwam 999ml uit mn blaas!
De catheter bleef nu zitten gelukkig ik kon niet meer
Er werd schande gesproken op de seh over de situatie, ik werd weer opgenomen door dezelfde specialist die me had ontslagen!
Ik kwam weer op dezelfde afd en mn zaalmaatje gaf al aan dat ze me al had verwacht omdat zij ook had gezien dat het niet goed met me was op moment van ontslag.
De arts kwam weer naar me toe en gaf aan dat hij bij zijn standpunt bleef en dat hij het vreemd vond allemaal maar hij kon niet anders meer dan me opnieuw opnemen omdat er dan toch wel iets aan de hand was alleen had hij hier geen verstand van nee gek he het is een orthopeed!
Ik vroeg me al een tijd af waarome er geen uroloog bij me kwam omdat het een urologisch probleem was nou het is zo dat ik via de orthopeed was opgenomen ivm tenniselleboog en dan is de orthopeed verantwoordelijk voor ontslag , het is toch te gek om los te lopen dat een specialist mij beo0rdeeld terwijl hij totaal geen verstand heeft van blaasproblemen!!ik had een complicatie van de hoge dosis morfine en de narcose.
Uiteindelijk kwam er een uroloog aan mn bed nadat er een consult was aangevraagd door de orthopeed!
Ik ging uiteindelijk naar huis met een catheter omdat mn blaas na alle toestanden rust nodig had en het mocht vlgs de uroloog nooit meer gebeuren dat mn blaas zo vol zou komen te zitten omdat dit heel slecht is!!
Al deze belachelijke toestanden heeft te maken met het sy steem die 2 jaar terug door de minister is ingesteld dit is de diagnose behandel combinatie, hoezo de zorg is duur?? het wordt echt onnodig duur gemaakt en door dit systeem wordt er heel leuk verdiend door artsen!en dit gaat tenkoste van de patient echt belachelijk wat is de gezondheidszorg toch een grote ellende hier moetecht iets aan gedaan worden!
De artsen zouden eerst eens beter naar de patient moeten luisteren en het afleren van het arrogante gedrag het communiceren met de patient kan heel veel frustratie weghalen en vooral de kosten kunnen verminderen daar ben ik van overtuigd
Ik zou ook nog het een en ander kunnen vertellen over de zorg (ze doen enorm hun best hoor) waar heel veel fouten worden gemaakt maar ik heb daar de ruimte niet voor!
Ik vind dat er snel iets moet gebeuren in de zorg en de dbc moet worden afgeschaft dus zowel het wfg als de regering kunnen de zorg verbeteren maar ze moeten wel willen !! en daar ontbreekt het in Nederland aan , als de artsen maar goed verdienen!!
In de zorg moet de patient centraal staan!!
Ik schaam me voor de zorg in Nederland het kan echt beter daar ben ik van overtuigd nogmaals willen is de sleutel!
Mijn gezin en ik hebben veel psychische schade ondervonden van de zorg van artsen in het wfg en dat kunnen we echt niet gebruiken na alle lichamelijke ellende!
Ik stop ermee alhoewel ik nog meer kan vertellen over het wgf helaas en ik en bang dat dit niet de laatse keer zou zijn
Groetjes Niessie

[nicole van rooy]

Beste Niessie,

Deze brief zou je eigenlijk moeten opsturen naar de klachtencommissie van het WFG, dan weten zij er tenminste ook van.
Hoe meer mensen dat doen hoe meer het zich bundelt en misschien hebben nze kinderen dan een betere gezondheidszorg.
Bij deze de betreffende gegevens:

Ambtelijke secretaris patiënten klachtencommissie
Mw. E. Hoogstraten
PB 600
1620 AR
Hoorn
Tel: 0229-257581

Ik wens je heel veel gezondheid.
Nicole

[niessie]

Beste Nicole
Bedankt voor je reactie!
Ik ga zeker een klacht indienen bij het WFG ik laat het er niet bijzitten!
Ik heb met met afgrijzen jouw bericht gelezen en leef erg met je mee dat het allemaal zover heeft kunnen komen!
Ik wens je heel veel sterkte

Groetjes niessie

[ayten]

het is natuurlijk een schrale troost na een ellendige ervaring of soms zelfs erger, maar een tegemoetkoming in de gemaakte kosten en/of geleden emotionele en materiële schade zou op zijn minst acceptabel zijn. mail voor meer info, dan kunnen we kijken wat we er eventueel mee kunnen doen.

heel veel sterkte allemaal

mvg

[nicole van rooy]

Beste Ayten,
Ik heb een mail naar uw adres gestuurd.
Ik zou graag weten wie u bent wil natuurlijk meer weten over de mogelijkheden en wat u mij te vertellen heeft mbt. dit onderwerp.
In afwachting op uw reactie verblijf ik.
Met vriendelijke groet,
Nicole