[ archief ] Net 2 maand in verzorgingshuis, gedwongen interne verhuizing

[Dutchy]

Mijn dementerende vader van 82 jaar is in maart opgenomen in een verzorgingshuis, in een twee-persoonskamer. Hij kreeg die kamer aangeboden omdat er op dat moment geen echtparen op de wachtlijst stonden. Ons werd nog wel even verteld in de lift naar boven, op de dag van de bezichtiging van de kamer, dat het vrijwel nooit voorkwam dat er echtparen op de wachtlijst staan. Maar mocht het wel gebeuren dan zou vader naar een andere kamer moeten. Met dat feit als innerlijke twijfel in het achterhoofd hebben die kamer toch maar geaccepteerd, omdat onze vader niet meer zelfstandig kon wonen en ook omdat op dié dag wij een besluit moesten nemen.

Nu, nog geen twee maanden later, krijg ik van het uiterst kille en zakelijke afdelingshoofd te horen dat vader spoedig intern naar een één-persoonskamer zal moeten verhuizen om plaatsen te maken voor een echtpaar. Jawel, de wet van Murphy heeft dus bij ons toegeslagen. Mijn broer en ik werken allebei en moeten dus wederom tijd vrijmaken. En dan heb ik nog niet over onze vader die nu nog maar amper gewend is in zijn kamer.

Juridisch hebben we, vrees ik, geen poot om op te staan maar is het niet ietwat onbeschoft om een bewoner en zijn familie enkele maanden na de ingrijpende verhuizing weer op te zadelen met een interne verhuizing? Een verpleegkundige, die het goed met mijn vader kan vinden, heeft zich achter ons geschaard, maar ik weet niet of haar mening er toe doet.
Los van kosten die gemaakt moeten worden mag je dan nog een tegemoetkoming van het verzorgingshuis eisen? Ik zit op dit moment in zak en as.

[dhc]

Uw vader heeft geen recht op een twee-persoonskamer. Ook is U medegedeeld dat U rekening dient te houden met een eventuele interne verhuizing en dat heeft U geaccepteerd.
Het verzorgingshuis heeft het recht om te vorderen dat Uw vader de kamer verlaat. U kunt ook niet verwachten dat een echtpaar op een éénpersoons-kamer gaat wonen en Uw vader op een tweepersoons.

De mening van het personeelslid doet niet ter zaken, zij is geen partij en niet beslissingsbevoegd.

[Machtold]

Ik ben vaak niet eens met dhc, maar nu wel.
U geeft zelf aan dat u de gok heeft genomen, omdat u die dag moest beslissen.
En is het nu zo erg dat u een dagje (of een paar daagjes) voor uw dementerende vader vrij moet nemen? Ik wil het niet gooien op: "Hij heeft ook voor u gezorgd!", maar ik vind het wel het minste wat je voor de man kan doen, nu hij in deze situatie terecht is gekomen. Hij kan niet meer zelf beslissen en voor zichzelf opkomen. Dat is nu aan u en uw broer om dat voor hem te doen.

[Dutchy]

We hebben de beslissing in maart genomen waar familie van de overleden bewoner, wiens kamer mijn vader overnam, bij was. Zij waren er om overname van de vloer, vitrages en een paar kasten met ons te bespreken. Het ging allemaal zo snel die ochtend. We hebben inderdaad de gok genomen. Ook omdat het afdelingshoofd zo nadrukkelijk vertelde dat het eigenlijk nooit voorkwam dat een echtpaar op de lijst kwam. Pas in de lift kwam het die ochtend nog even ter sprake. De overleden vrouw had nog jarenlang in die twee-persoonskamer gewoond, nadat haar man overleden was. Zij hoefde niet verhuizen naar een één-persoonskamer omdat er geen echtparen op de wachtlijst stonden. Dat heeft mij ook wel beïnvloed.
Een kamer moet binnen 14 dagen weer bewoond zijn, anders gaat het geld kosten voor het verzorgingshuis. Goed, we hebben gewoon pech en daar moeten we mee leven...

[EBH]

Dutchy ik snap je emoties helemaal hoor!
Dit is uiterst vervelend. Maar wellicht is het wel extra vervelend, omdat het door een "uiterst kille en zakelijk afdelingshoofd" meegedeeld wordt en niet door een begripvol afdelingshoofd dat zijn/haar best doet dit vervelende nieuws tactisch te brengen.
Daar hoeft en mag het niet aan ontbreken bij mensen die in de zorg werken en als de beste weten wat voor zorgen een demente vader met zich meeneemt, juist uit zorg voor hem!
Machtold, Dutchy zei zelf al heel open in zak en as te zitten, kort door het bochtje om het te laten doen lijken alsof zij alleen aan zichzelf denken en niet aan hun vader.
Ik neem aan dat je nog geen ervaring hebt in moeilijke ervaringen met dementerende ouders? Of ben ik nu weer te kort door de bocht.
Enfin Dutchy, broer en vooral vader, je hebt inderdaad heel veel pech maar niets aan te doen, sterkte ermee!

[danseres]

Hallo,
Wij waren zo'n bijzonder geval dat onze ouders samen moesten worden opgenomen. Eerst konden ze niet zonder elkaar en later niet met elkaar.
We hebben dan ook 4 verhuizingen gehad in vrij korte tijd. Het is altijd lastig om dementerende mensen te verhuizen. Ze zijn de weg weer kwijt en moeten weer aan nieuwe mensen wennen, maar uit ervaring moet ik zeggen dat het op zich toch wel mee is gevallen.
Probeer het voor uw vader zo gemakkelijk mogelijk te maken. Dat is waar het op aankomt. Een kast of vloerbedekking of een dagje vrij moeten nemen is maar een bijkomstigheid. Er zijn, is van meer belang. De verpleging kan op hun beurt ook een duit in het zakje doen door soepel om te gaan met de verhuizing en daarbij behulpzaam te zijn. Er is meestal wel een rolcontainer die ingezet kan worden om de spullen te verhuizen. Wij hebben hen ook van het ene verpleeghuis naar een ander huis verhuisd dus heel wat meer gedoe dan intern.
Succes ermee

[Dutchy]

Vorig jaar augustus heb ik één van mijn twee banen opgezegd om meer tijd vrij te kunnen maken voor mijn vader.
Gelukkig kon dat omdat ik wat geld gespaard heb in de afgelopen jaren. Nadat de verhuizing en het leeghalen van het oude huis afgerond waren had ik gehoopt om de draad weer op te kunnen pakken en weer gericht te kunnen solliciteren. Ik ben 41 jaar en moet nog heel wat jaren werken. Werk en zorg is moeilijk te combineren.