Jolijn schreef:Als die seizoensarbeid vanuit de WWB gedaan wordt en fulltime is, kan daar een gewoon loon tegenover staan. Kosten (vervoer, huisvesting, oppas) tegen de baten afwegen. Misschien niet alleen WWBers bij betrekken maar ook andere uitkeringsgerechtigden. Iemand met bijv. een WAO uitkering is waarschijnlijk niet zo geschikt om hele dagen kersen te plukken, maar zo nu en dan strijken, afwassen, nietjes uit paperassen halen of takken rapen kan best mogelijk zijn.
Het gaat mij niet om mensen in de WAO, maar mensen die zeer langdurig een beroep doen op de WWB.
Zodra men ook bereidt is om dit soort arbeid te verrichten mag daar voor mij gerust meer inkomen aan gekoppeld worden.
Maar zolang figuren in een uitkeringssituatie gelijk naar de rechter stappen, omdat deze met de geijkte smoezen komen, gewoon uitkering platleggen voor 3 maanden.
witte angora schreef:In eerste instantie wordt de boel dan zo ongeveer gehalveerd, maar reken maar dat er dan ineens volk genoeg is voor dat soort seizoensklusjes. Zoveel volk dat er voor de Polen, Bulgaren, Roemenen, en weet ik veel wat nog meer, ineens geen werk meer is. Zijn die 'problemen' ook ineens weer opgelost.
Op zich een goed idee,probleem is alleen dat je de werkgevers ook mee moet hebben en dat gaat niet altijd even gemakkelijk.
Ik heb al een paar keer gehoord dat mensen gestuurd werden voor seizoenswerk vanuit de WWB en weer weg gestuurd werden door de werkgever omdat de werkgever vond dat ze niet geschikt waren.
En hier zaten ook echt mensen bij die graag wilde.
gilas schreef:
Ik heb al een paar keer gehoord dat mensen gestuurd werden voor seizoenswerk vanuit de WWB en weer weg gestuurd werden door de werkgever omdat de werkgever vond dat ze niet geschikt waren.
En hier zaten ook echt mensen bij die graag wilde.
Dat klopt wel. Soms zitten werkgevers (en ook toekomstige collega's) zo vol met vooroordelen dat sommige mensen bij voorbaat al geen enkele kans maken. Kunnen het nog zulke goede, gekwalificeerde en gemotiveerde mensen zijn, maar ze komen er niet tussen...
Jolijn schreef:Wat is het verschil met wat jij doet en werk/een baan?
Het is geen betaalde baan, maar een voorbeeld van hoe het wel kan om als uitkeringsgerechtigde te werken met behoud van uitkering (tegenprestatie/participatie) waar je wel netjes en respectvol bejegend wordt. Het verschil met een betaalde baan is dat er bij dat werk wat ik doe, geen sprake is van werkdruk en dat het in het kader van de Arbeidsmatige Dagbesteding is.
Nogmaals ik moedig het werken (tegenprestatie/participatie) naar vermogen met behoud van uitkering ook aan, maar ik vind daarbij erg belangrijk dat er daarbij sprake moet zijn van maatwerk en een goede bejegening/waardering voor diegenen die met behoud van uitkering werken. D.m.v. het werken met behoud van uitkering wil ik dat uitkeringsgerechtigden nu eens wat positiever benaderd worden dan nu het geval is, want ik baal van termen als profiteur, nietsnut, uitvreter, parasiet, enz.
Ik zou het zelf anders noemen denk ik. Zo jij het schrijft, zou ik zeggen: je werkt en krijgt daarvoor betaald ( die betaling is de Wajong).
Ik vind niet dat je je hoeft te rechtvaardigen ten opzichte van mensen die uitkeringsgerechtigden profiteur, nietsnut, uitvreter, parasiet, noemen.
Jolijn schreef:Als die seizoensarbeid vanuit de WWB gedaan wordt en fulltime is, kan daar een gewoon loon tegenover staan. Kosten (vervoer, huisvesting, oppas) tegen de baten afwegen. Misschien niet alleen WWBers bij betrekken maar ook andere uitkeringsgerechtigden. Iemand met bijv. een WAO uitkering is waarschijnlijk niet zo geschikt om hele dagen kersen te plukken, maar zo nu en dan strijken, afwassen, nietjes uit paperassen halen of takken rapen kan best mogelijk zijn.
Het gaat mij niet om mensen in de WAO, maar mensen die zeer langdurig een beroep doen op de WWB.
Zodra men ook bereidt is om dit soort arbeid te verrichten mag daar voor mij gerust meer inkomen aan gekoppeld worden.
Mij wel, die zouden er ook bij betrokken kunnen worden, net zoals Wajongers.
misterzuinig schreef:En ik ontvang een Wajong-uitkering (reden WSW-ondergrensindicatie, daar ik bij de WSW ben uitgevallen wegens teveel omgevingsprikkels) waar ik ook met veel plezier een vrijwillige tegenprestatie naar vermogen voor doe. Ik werk namelijk 4 dagen in de week bij een werkproject van een zorginstelling waar ik CAD-tekenwerk, zoals BHV-plattegronden en andere werkzaamheden doe. Daar word ik door de werkleiding daar goed en respectvol bejegend en ook gewaardeerd met wat ik doe. Verder wordt daar ook rekening met elkaar gehouden. Ik vind het juist heel fijn om naar vermogen wat voor mijn uitkering terug te doen, ik wil namelijk absoluut niet thuis op de bank zitten.
Misschien moet ik een punt verduidelijken. Het gaat mij om verplichte arbeid, zoals in de zin van EVRM. Het gaat mij dus om arbeid af te dwingen door op het weigeren hiervan een sanctie te zetten zoals korting van de uitkering, zonder dat het traject de arbeidskansen van de burger in kwestie aanzienlijk verbeterd. Een gemeente mag van mij gerust vrijwilligerswerk aanbieden als ze op de weigering hiervan geen sanctie zetten.
misterzuinig schreef:En ik ontvang een Wajong-uitkering (reden WSW-ondergrensindicatie, daar ik bij de WSW ben uitgevallen wegens teveel omgevingsprikkels) waar ik ook met veel plezier een vrijwillige tegenprestatie naar vermogen voor doe. Ik werk namelijk 4 dagen in de week bij een werkproject van een zorginstelling waar ik CAD-tekenwerk, zoals BHV-plattegronden en andere werkzaamheden doe. Daar word ik door de werkleiding daar goed en respectvol bejegend en ook gewaardeerd met wat ik doe. Verder wordt daar ook rekening met elkaar gehouden. Ik vind het juist heel fijn om naar vermogen wat voor mijn uitkering terug te doen, ik wil namelijk absoluut niet thuis op de bank zitten.
Misschien moet ik een punt verduidelijken. Het gaat mij om verplichte arbeid, zoals in de zin van EVRM. Het gaat mij dus om arbeid af te dwingen door op het weigeren hiervan een sanctie te zetten zoals korting van de uitkering, zonder dat het traject de arbeidskansen van de burger in kwestie aanzienlijk verbeterd. Een gemeente mag van mij gerust vrijwilligerswerk aanbieden als ze op de weigering hiervan geen sanctie zetten.
Volslagen onzin alfatrion.
De gemeente mag en moet gewoon veel meer druk
uitoefenen en de rechters moeten zich er niet mee bemoeien. Er zijn gewoon veel te veel beroepswerkelozen in dit land die eens een keertje goed aan het werk gezet moeten worden.
De gemeente mag en moet gewoon veel meer druk
uitoefenen en de rechters moeten zich er niet mee bemoeien. Er zijn gewoon veel te veel beroepswerkelozen in dit land die eens een keertje goed aan het werk gezet moeten worden.
Beroepswerklozen die er alles aan doen om maar niet hoeven te werken/participeren, verpesten het voor de goedwillende uitkeringsgerechtigden. Waardoor die juist met zulke onmenselijke Kleinsma-regels te maken krijgen.
Inderdaad, en die beroepswerklozen kunnen bijv. diverse werkzaamheden gaan doen bij alerlei werkprojecten, dan maken zij zich nuttig voor de samenleving die wel al hun uitkeringen moeten ophoesten. Bijv. fietsen repareren voor anderen, klussendiensten voor klussen in huis en tuin, werkzaamheden in de horeca, boodschappen doen voor ouderen, CAD-tekenwerk, meubels maken, enz.
snuffel1 schreef:Beroepswerkelozen hebben veelal een eigen leventje gecreëerd omdat ze vaak als onbemiddelbaar werden bestempeld en met rust gelaten werden. Een deel vindt dat prima want hun gangen wordt niet meer na gegaan. Zwartwerken en spulletjes verkopen op verkoopsite's of vlooienmarkten zijn een bron van inkomsten om de uitkering aan te vullen. Nu de gemeentes er boven op gaan zitten pakken ze eerst de nieuwkomers aan want die hebben de grootste kans, daarna komen ook de langdurigen aan de beurt van die groep verwacht ik de meeste problemen.
Aanpakken is heel simpel, gewoon stevig korten op hun primaire inkomstenbron. Als die droog ligt komen de problemen en zal er toch iets gedaan moeten worden.
Het is over het algemeen ook diezelfde categorie die moord en brand schreeuwt en de (soms succesvolle) gang naar de rechter maakt om aan deze "dwangarbeid" een einde te maken.
snuffel1 schreef:Beroepswerkelozen hebben veelal een eigen leventje gecreëerd omdat ze vaak als onbemiddelbaar werden bestempeld en met rust gelaten werden. Een deel vindt dat prima want hun gangen wordt niet meer na gegaan. Zwartwerken en spulletjes verkopen op verkoopsite's of vlooienmarkten zijn een bron van inkomsten om de uitkering aan te vullen. Nu de gemeentes er boven op gaan zitten pakken ze eerst de nieuwkomers aan want die hebben de grootste kans, daarna komen ook de langdurigen aan de beurt van die groep verwacht ik de meeste problemen.
Heel simpel, gewoon tijdens vlooienmarkten controleurs van de Sociale Dienst erop afsturen! Kun je zwartwerken en op de rommelmarkt spulletjs verkopen, dan kun je ook met behoud van uitkering aan het werk bij diverse werkprojecten! Dat ik met behoud van de Wajong bij een werkproject CAD-tekenwerk doe, is niet alleen maar een tegenprestatie voor mijn uitkering, maar ook om mijn kansen op de arbeidsmarkt te vergroten en om zelf het goede voorbeeld te geven dat het heel normaal is om te werken met behoud van uitkering.
@misterzuinig,
als er meer mensen zoals jij zouden zijn, was het aantal beroepswerkelozen een stuk lager.
ik hoop dat je snel doorstroom vindt naar het bedrijfsleven, daar kunnen ze gemotiveerde mensen zoals jij goed gebruiken.
kokka schreef:@misterzuinig,
als er meer mensen zoals jij zouden zijn, was het aantal beroepswerkelozen een stuk lager.
ik hoop dat je snel doorstroom vindt naar het bedrijfsleven, daar kunnen ze gemotiveerde mensen zoals jij goed gebruiken.
Inderdaad, dan hoeven uitkeringsgerechtigden niet meer door het rechts-populistische deel van de bevolking als profiteur, parasiet en uitvreter te worden gebrandmerkt, maar als mensen die met behoud van uitkering volop naar vermogen deelnemen aan de samenleving. Ik zie de uitkering ook als gemeenschapsloon dat je krijgt voor je werkzaamheden ten nutte voor de samenleving.
Een baan in het bedrijfsleven is vanwege mijn autistische stoornis voor mij helaas te hoog gegrepen. In het bedrijfsleven is namelijk de werkdruk hoog, collega's en leidinggevenden kunnen erg hard zijn en er worden daar hoge eisen gesteld aan de sociale interactie. Zaken waar ik vanwege mijn beperking helaas niet waar kan maken. Ik heb vanuit de MTS stage gelopen in het bedrijfsleven, daaruit bleek dat het bedrijfsleven voor mij niet geschikt is. Voordat ik een WSW-ondergrensindicatie kreeg, zei een werkleidster bij mij op het WSW-bedrijf dat het bedrijfsleven keihard is en dat als ik daar zou gaan werken, ik mijn ondergang tegemoet zou gaan.
misterzuinig schreef:Voordat ik een WSW-ondergrensindicatie kreeg, zei een werkleidster bij mij op het WSW-bedrijf dat het bedrijfsleven keihard is en dat als ik daar zou gaan werken, ik mijn ondergang tegemoet zou gaan.
Die werkleidster zou daar best wel eens gelijk in kunnen hebben. Het is geen kwestie van niet willen of niet kunnen, maar soms is een beschermende werkomgeving gewoon veel prettiger, zeker als er aan bepaalde criteria voldaan moet worden. Criteria waar collega's zonder beperkingen simpelweg geen rekening mee kunnen/willen/mogen houden.
snuffel1 schreef:Jammer genoeg gaat de WSW indicatie verdwijnen maar ter zijde. Edoch de uitkeringsgerechtigden die bij een WSW bedrijf zeg maar aan het werk gezet worden krijgen de zelfde begeleiding als een WSWér, ze worden dus niet in het diepe gegooid. Er wordt wel een schifting gemaakt blijvend ongemotiveerde deelnemers worden uit het traject geknikkerd met alle gevolgen die er bij horen, gemotiveerde deelnemers krijgen kansen om uit te stromen en daarna ook nog begeleid.
WSW wordt Beschut Werk. Het zou best kunnen zijn dat Arbeidsmatige Dagbesteding ook (ten dele) overgaat in Beschut Werk, omdat er tussen WSW en Arbeidsmatige Dagbesteding wel enige raakvlaken zitten. Beschut Werk zal door de gemeente uitgevoerd worden en Arbeidsmatige Dagbesteding, nu AWBZ, zal ook naar de gemeente overgaan als een voorziening in het kader van de WMO. Zodoende zou het best mogelijk zijn dat deze twee in elkaar overgaan.
witte angora schreef:
misterzuinig schreef:Voordat ik een WSW-ondergrensindicatie kreeg, zei een werkleidster bij mij op het WSW-bedrijf dat het bedrijfsleven keihard is en dat als ik daar zou gaan werken, ik mijn ondergang tegemoet zou gaan.
Die werkleidster zou daar best wel eens gelijk in kunnen hebben. Het is geen kwestie van niet willen of niet kunnen, maar soms is een beschermende werkomgeving gewoon veel prettiger, zeker als er aan bepaalde criteria voldaan moet worden. Criteria waar collega's zonder beperkingen simpelweg geen rekening mee kunnen/willen/mogen houden.
Die werkleidster heeft zelf eerder als afdelingschef binnen het bedrijfsleven gewerkt en weet hoe het daar aan toe gaat.
Ik heb niet als afdelingschef in het bedrijfsleven gewerkt, maar ik ben ook autist (al was dat in mijn werkzame periode nog niet bekend), dus ik weet ook wel hoe het er aan toe gaat...
Ik weet wel zeer zeker als ik gewoon een werkplek had waar ik rustig en gestructureerd mijn werk kon doen zonder allerlei bemoeienis van de niet-beperkte collega's, dat ik never nooit in de WAO terecht zou zijn gekomen. En vergis je niet, ik heb nogal wat baantjes gehad, het reïntegratieburo dat me uiteindelijk als laatste moest begeleiden stond er van verwonderd dat ik zo vaak aan het werk wist te komen. Maar het hield nu gewoon op, jammer genoeg.
Daarom hoop ik voor jou dat je je plekje gewoon kunt houden, als het je bevalt, tot het eind van de rit. Want thuis zitten is ook maar niks, dat kan ik je verzekeren.
witte angora schreef:Ik heb niet als afdelingschef in het bedrijfsleven gewerkt, maar ik ben ook autist (al was dat in mijn werkzame periode nog niet bekend), dus ik weet ook wel hoe het er aan toe gaat...
Ik weet wel zeer zeker als ik gewoon een werkplek had waar ik rustig en gestructureerd mijn werk kon doen zonder allerlei bemoeienis van de niet-beperkte collega's, dat ik never nooit in de WAO terecht zou zijn gekomen. En vergis je niet, ik heb nogal wat baantjes gehad, het reïntegratieburo dat me uiteindelijk als laatste moest begeleiden stond er van verwonderd dat ik zo vaak aan het werk wist te komen. Maar het hield nu gewoon op, jammer genoeg.
Daarom hoop ik voor jou dat je je plekje gewoon kunt houden, als het je bevalt, tot het eind van de rit. Want thuis zitten is ook maar niks, dat kan ik je verzekeren.
Toen ik op het WSW-bedrijf werkte, had ik veel last van omgevingsprikkels zoals harde muziek en veel collega's om mij heen, ik werkte op grote afdelingen waar maar weinig rekening met elkaar gehouden werd. Daardoor raakte ik overspannen en kwam ik zelfs in een depressie terecht. Zodoende kreeg ik een WSW-ondergrensindicatie. Had men daar wel rekening met mijn beperkingen gehouden, zoals een kleine afdeling met weinig prikkels, dan had ik daar wel kunnen blijven.
Thuis zitten, is echt niks, want dan voel ik mij een profiteur en dat wil ik niet!
Die prikkels ook, ja... Als het af en toe is, is het niet zo erg, als ik daarna maar weer de ruimte heb om tot rust te komen. Maar dat is in het bedrijfsleven erg moeilijk, daar gaat het de hele dag door.
Maar dat thuis zitten niks is, is niet alleen vanwege het gevoel een profiteur te zijn. Ik merk zelf dat het heel moeilijk wordt om binding met de maatschappij te houden. Je gaat veel minder mee met de ontwikkelingen in de maatschappij, en daardoor weet je, als je met mensen praat, steeds minder waar het over gaat. Contacten leggen en onderhouden is sowieso al lastig, maar als steeds meer gesprekken abacadabra zijn wordt het alleen maar moeilijker. Plus, je kunt het niet meer hebben over wat er op het werk gebeurde, dus ook al minder gespreksstof.
Ik snap wat je bedoelt, snuffel. Als je wilt zijn er vaak wel mogelijkheden, maar niet altijd. Indertijd, toen ik in de ziektewet zat, het eerste jaar van de WAO en de latere strenge herkeuring is zo ongeveer iedere steen ondersteboven gekeerd. Uiteindelijk zag men in mijn geval geen mogelijkheden.
Wel moet ik zeggen, als ik jullie verhalen zo lees, dat er nu meer mogelijkheden zijn. Er is onder andere gekeken naar een sociale werkplaats, maar daar zou ik de hele dag tussen geestelijk gehandicapten nutteloos, geestdodend werk moeten doen. En daar stierf het ook van de prikkels. Ik had, toen het ter sprake kwam, wel specifiek gevraagd om een administratieve job op een sociale werkplaats, maar dat konden ze niet bieden. Dat schoot dus niet op.
Het is niet dat ik er nadien de kantjes van af heb gelopen; heb genoeg pogingen gedaan om vrijwilligerswerk te doen. Maar ook daar wil het gewoon niet lukken. Laatste poging was een paar weken geleden, men weet daar van mijn beperkingen, maar het was voor de zoveelste keer weer zo'n organisatorische puinhoop, plus ronduit gevaarlijke situaties, plus wat er tot twee keer toe als collega's naast me werd gezet, ik ben er weer even klaar mee. Maar goed, het ziet er naar uit dat dit project dit jaar voor het laatst was.
