Radar

Nee, dat lijkt me niet juist, de psychiatrie is geen oplichterij. Ik heb goede hulp gehad, maar inderdaad ook met een psychiater moeten stoppen, omdat ze niet bij mij pastte. Ik had ook eens een intake met een walgelijke psycholoog. Ik zocht verder naar iemand die goed was (voor mij). Goede serieuze therapeuten bestaan.
Ik denk dat er inderdaad ook mensen zijn die hun werk niet goed doen, hun vak niet goed beoefenen, of gedeeltelijk niet, precies zoals in alle andere beroepen. De psychiater die voor mij niet goed was, maar misschien voor een ander wel, gaf me te snel een diagnose die niet overeenstemde met wat ik zelf ervoer en wist.
Eerder had ik een periode hulp gekregen bij het GGZ, van een psychiatrisch verpleegkundige, die deed haar werk goed met mij, in die periode. Ik vroeg zelf om een diagnose, ze gaf mij deze niet ongevraagd, en beklemtoonde dat een diagnose niet compleet hoeft te zijn en ook niet allesbepalend of eeuwigdurend. Het ging om ptss, er was toen nog geen cptss. een aantal jaren terug kreeg ik goede hulp na en depressie verbonden met de zogenoemde (c)ptss, ik liet me opnemen en leerde oa cognitieve therapie gebruiken en kreeg veel informatie. De psycholoog die met de groep werkte waarin ik toen zat, drukte ons ook op het hart dat een diagnose je niet opgelegd kan worden, dat een behandelaar samen met jou een eventuele diagnose moet stellen, niet over je hoofd heen. Je moet je er wel in herkennen natuurlijk. Uiteindelijk ben je zelf degene die vrijwel al het werk doet! Heel kort heb ik ook een hele goede psychologe gehad, ze ging daadkrachtig met me om en gaf me praktische raad. Dat was ook exact wat ik nodig had. Ja, het is nu eenmaal in mijn leven zo dat ik er weinig goeds meegekregen heb van mijn gehele familie, en dus moet ik het, vanwege schades en weinig ervaring met "normaal en vrij" leven het af en toe met professionele hulp doen. Dat is geen schande.
Op het moment, want er is nogal wat werk in uitvoering, werk ik met een psychomotorisch fysiotherapeut. Ik heb enorm veel vooruitgang geboekt.
Het is niet de hele wereld tegen ons, zo eenvoudig steekt het nou ook weer niet in elkaar.
Vriendelijke groet, Mette

Ik heb mij net aangemeld op dit forum en ik wil graag reageren op dit topic.

Helaas kan ik niet alle reacties in dit topic lezen. Dit is omdat ik ECT heb gehad (12 behandelingen) en mij daardoor niet altijd goed kan concentreren. Daarnaast heb ik zulke ernstige trauma's van het GGZ dat ik het niet altijd aankan om de slechte ervaringen van anderen te lezen of aan te horen.

Ik vraag mij af waar te beginnen. Mijn ervaringen zijn in een woord verschrikkelijk. Mensen vinden 'One flew over a cuckoo's nest' een choquerende film. Ik wou dat mijn ervaringen waren als in die film, in plaats van de ervaringen die ik heb gehad met mijn opname's (meer dan 10 in 6 jaar tijd, waarvan tweemaal gesloten). In die film gaan mensen op vakantie, hebben ze inspraak in het beleid, worden ze 's ochtends los gemaakt uit de Zweedse Band (ik heb daar 6 dagen in gelegen, eenmaal mocht ik douchen), hebben ze open isoleercellen, is er vriendelijke verpleging (vergeleken met de verplegenden die ik heb meegemaakt), zijn de mensen levendig ondanks de medicatie (wanneer er mensen vrolijk werden bij ons op de afdeling werden ze in de isoleer gegooid omdat ze ontremd konden raken), mogen ze roken op de afdeling (de rookruimte op de open afdeling werd bij ons gesloten, dit terwijl ongeveer 70% van de psychiatrisch patienten rookt), wordt er mooie muziek gedraaid als de mensen medicatie moeten slikken (ik kan mij helemaal geen muziek herinneren van de afdeling, alleen te luide tv omdat er een dove man zat), mogen ze naar buiten (ik mocht niet naar buiten of naar therapie omdat ik IBS had).

Ik kan hier echt uren over doorgaan, ik heb hele ernstige dingen meegemaakt. Niet alleen wangedrag tegenover mij, maar nog veel erger wangedrag tegenover zwakkere patienten die zich verbaal niet konden verweren (door onzekerheid, ziekte en medicatie).

Het enige wat in de film slechter was dan de realiteit die ik heb ervaren, is dat dhr. Mcmurphy niet verdoofd wordt tijdens de ECT behandeling. Daarnaast wordt er Lobotomie toegepast (De methode vindt nu toch nog toepassing in een aantal landen waaronder België, zie ook http://nl.wikipedia.org/wiki/Lobotomie). Hellraiser komt meer in de buurt van de realiteit.

Ik zal mijn ergste trauma's niet opschrijven omdat ik gemerkt heb dat mensen het erg moeilijk vinden om dit te horen. Zelfs mijn psycholoog kan het niet aan. Dit maakt dat ik mij erg eenzaam voel hierin. Een klacht indienen heb ik eerder gedaan, samen met een PVPer. Helaas heeft dit geen effect gehad, psychiatrisch patienten lijken over het algemeen niet serieus genomen te worden.

Inmiddels slik ik geen medicatie meer (na meer dan 16 soorten medicatie te hebben geprobeerd in 6 jaar tijd) en ben ik niet meer ziek. Eindelijk ben ik verlost uit de Hel die GGZ heet.

Jammer dat er niemand reageert. Heeft niemand ervaringen (positief of negatief) met het GGZ? Ik ben wel benieuwd naar andere ervaringen.

Lotteke1 schreef:Jammer dat er niemand reageert. Heeft niemand ervaringen (positief of negatief) met het GGZ? Ik ben wel benieuwd naar andere ervaringen.

Er zullen er zat zijn die hier ervaring mee hebben, maar niet in de openbaarheid willen treden

Ik zal mijn ergste trauma's niet opschrijven omdat ik gemerkt heb dat mensen het erg moeilijk vinden om dit te horen. Zelfs mijn psycholoog kan het niet aan. Dit maakt dat ik mij erg eenzaam voel hierin.

Het is niet alleen dat mensen het moeilijk vinden om te horen, ze weten ook niet wat ze er mee aan moeten. En niet alleen met trauma's. Ook met 'eenvoudigere' dingen weten ze vaak geen raad. En je kunt het de mensen niet eens kwalijk nemen.

Eenzaam zul je er zeker door zijn. Iedereen wil graag van gedachten wisselen over de dingen die hem/haar raken, waar je mee bezig bent, wat in je leeft. Maar als er slechts weinigen, of helemaal geen, kunnen meepraten omdat ze totaal niet weten waar het over gaat, sta je er alleen voor. Daar doe je niks aan. Helaas.

Ik begrijp dat het moeilijk is om hierin te kunnen inleven.

Daarom ben ik blij dat jullie desondanks reageren. Dank jullie wel.