Radar

ik zeg nergens dat jij stelt dat zij geen mening mag hebben.Ik geef alleen mijn mening over jouw mening over haar mening weer.
en fijn dat we het op een ander punt (ook) eens zijn met elkaar.

Hai,

Ik denk dat wat ik bedoelde verkeerd is overgekomen.

Ik bedoelde inderdaad dat ik het een heel raar verhaal vind, maar ik bedoelde niet dat ik dacht dat ts stond te liegen, ik zou niet weten waarom ts dat zou doen. Ik vind het verhaal vreemd omdat dingen zo niet behoren te gaan, de gang van zaken is heel erg ongebruikelijk. ik zeg dus niet dat het niet zo gegaan is maar ik vind het raar.

@ nevermind, de reden dat ik de huisarts noem is omdat alle dingen die mis lijken te zijn gegaan normaal gesproken via de huisarts geregeld worden, ts vermeldt verschillende keren die dingen zelf gedaan te hebben (voornamelijk in de communicatie) Dat vind ik heel vreemd, want dat hoort niet, dat zou ook een hoop verklaren.
Punt is namelijk (en daar komt eigenlijk mijn zorg vandaan) het werkt over het algemeen zo: meestal als iets mis gaat dan komt de huisarts die beoordeelt de patient en dan wordt er tussen huisarts en oncologisch verpleegkundige (ik dus) gecommuniceerd over verdere actie. De enige reden dat patienten zelf gaan bellen is meestal omdat ze zich zorgen maken. Wij kalmeren dan want wij vertrouwen erop dat als er echt iets mis is dat de huisarts dat wel vermeldt zou hebben. Als de huisarts dus zegt dat er niets aan de hand is, en de patient zegt dat er wel iets aan de hand is, en dat gaat over de telefoon, dan gaan wij uit van wat de huisarts zegt. En dat is nou net wat ik vreemd vind. Waarom er is zo'n miscommunicatie ontstaan? En ik wilde overigens zeker NIET stellen dat die miscommunicatie door ts kwam, want laten we eerlijk zijn, zijn moeder was toch echt ziek. (overigens, dat geroep met die rechtszaken, daar heb ik nou echt niets mee, we gaan je echt niet opereren omdat iemand met een zaak dreigt, het is echt niet zo dat we het leuk vinden dat mensen ziek zijn maar ik kan ze niet gezond toveren)

Verder zijn de meeste protocollen europees of nationaal vastgelegd, dus het zou best kunnen dat wij met een aantal protocollen anders werken, maar de grote lijn zou hetzelfde moeten zijn. Bijvoorbeeld bij een obstructie: dan opereer je meteen want anders is er binnen 24 uur geen patient meer.

De boosheid van ts kan ik me voorstellen, of er echt fouten gemaakt zijn, dat weet ik natuurlijk niet, maar ik weet wel dat familie en patienten vaak heel boos zijn, ze hebben een gevoel van onmacht, voelen zich niet serieus genomen en denken dat dingen voorkomen hadden kunnen worden. Die boosheid hoort voor een deel bij het rouwproces (maar als er echt fouten gemaakt zijn is dat natuurlijk anders). Het heeft ook met een gevoel van maakbaarheid te maken, mensen denken vaak dat iedereen gezond te maken is en als dat niet lukt dan kunnen ze moeilijk accepteren dat dat zo is en willen ze iets of iemand de schuld geven. Ik zeg niet dat dat bij ts zo is, want zoals gezegd vind ik het verhaal heel vreemd.
Wel denk ik dat mensen aan ts beter hadden kunnen uitleggen wat er aan de hand was, het voorbeeld van de voeding vind ik sprekend, ik zie het ook vaak dat mensen daar boos over worden, maar als je rustig uitlegt hoe het zit dan kalmeren mensen ook, leg je dat niet uit dan worden mensen alleen maar bozer want dan nemen ze aan dat je ze gewoon niet WILT helpen.


waarom het na 2 jaar geplaatst is, tja het blijft gissen natuurlijk. Ik denk zelf niet dat er een tuchtzaak geweest is, want hoe erg het ook is, dit zijn allemaal geen zaken waarvoor je dat zou doen, een beetje advocaat zou je dat wel vertellen. Het probleem lijkt meer in communicatie te zitten dan in behandeling (want moeder is geopereerd en heeft chemo gekregen en is daarna verder behandeld waarbij darmen toch voor een deel hersteld zijn) echte harde 'fouten' waarvoor je naar het tuchtcollege zou gaan kan ik niet uit het verhaal halen.
Ik weet het natuurlijk niet maar ik denk dat ts het gewoon nog heel hoog heeft zitten, het verdriet en de rouw zijn gewoon nog niet voorbij en dus de boosheid ook niet.

Wat ik ts eigenlijk zou willen aanraden: ga naar de klachten commissie van het ziekenhuis, dien daar een klacht in, ik denk niet dat je gaat winnen maar op die manier krijg je daar een gesprek, waarschijnlijk ook met de arts. Misschien zou het heel goed zijn om daar je verhaal te kunnen doen en misschien worden dingen dan duidelijker en helpt het je in je rouwproces.

isabel

Isabel1 schreef: Wat ik ts eigenlijk zou willen aanraden: ga naar de klachten commissie van het ziekenhuis, dien daar een klacht in, ik denk niet dat je gaat winnen maar op die manier krijg je daar een gesprek, waarschijnlijk ook met de arts. Misschien zou het heel goed zijn om daar je verhaal te kunnen doen en misschien worden dingen dan duidelijker en helpt het je in je rouwproces.

isabel

Het internet staat er vol mee dat klachten heel vaak niet serieus genomen worden als je een klacht indient bij de klachten commissie van het ziekenhuis.
Triest maar waar.

@chocomel, dat is inderdaad heel triest! Want dat is zeker niet de bedoeling. Punt is wel, vaak krijgt de patient geen gelijk, maar kan het wel therapeutisch werken om het verhaal te mogen doen en dingen uitgelegd te krijgen die eerder (en eigenlijk is dat heel erg) niet goed uitgelegd zijn.
Punt is alleen, op het moment dat een klacht ongegrond is, en een patient wil alleen maar dat de klacht wel gegrond is, dan gaat het gewoon niet werken, dan is er niets wat uit te leggen valt.

In geval van ts: de manier waarop naar hem gecommuniceerd is, dat is natuurlijk ongehoord, maar zoals ik eerder uitlegde: dat met die voeding kun je mensen uitleggen en mensen snappen dat ook als je dat maar fatsoenlijk uitlegt. Als ts daar zou zitten en alleen maar zou willen horen: nou je moeder was te genezen geweest als ze meteen geopereerd was, dan gaat het niet werken, niemand zou dat met zekerheid kunnen stellen. (ik zeg overigens niet dat ts dat zou zeggen, maar ik bedoelde dat als voorbeeld)

isabel

Chocomelk schreef:

Isabel1 schreef: Wat ik ts eigenlijk zou willen aanraden: ga naar de klachten commissie van het ziekenhuis, dien daar een klacht in, ik denk niet dat je gaat winnen maar op die manier krijg je daar een gesprek, waarschijnlijk ook met de arts. Misschien zou het heel goed zijn om daar je verhaal te kunnen doen en misschien worden dingen dan duidelijker en helpt het je in je rouwproces.

isabel

Het internet staat er vol mee dat klachten heel vaak niet serieus genomen worden als je een klacht indient bij de klachten commissie van het ziekenhuis.
Triest maar waar.

het is helaas ook zo dat het internet vol staat met klachten van mensen over gang van zaken omdat ze geen gelijk krijgen terwijl zij zelf (let op: zij zelf) van mening zijn dat ze gelijk hebben maar het in een procedure niet gekregen hebben. Om dan gelijk te gaan roepen dat dat aan de klachtenprocedure ligt gaat dan ook weer wat ver, zeker zonder de versie van de tegenpartij gehoord of gelezen te hebben.
En ook in het Nederlands recht is er nogal verschil tussen gelijk hebben en gelijk krijgen. is helaas iets waar we mee moeten leren leven.
Vaak is het inderdaad overigens de communicatie waar het mis gaat, de meeste klachten kunnen ook in een bemiddelingstraject opgelost worden.
We zijn in dit land helaas in een paar dingen erg goed:
-te hoge verwachtingspatronen , zonder dat dat uitgesproken is.
-het stellen van onredelijke eisen op bepaalde punten.
-klagen.
- het niet om kunnen gaan met een ""nee"" op een wens, vraag of verzoek of zelfs eis. mn zonder even na te denken of na te vragen waarom die nee wellicht gewoon terecht is.

als we nu ook erg goed zouden worden in communiceren gaan bovengenoemde 4 vanzelf naar de achtergrond.

vroem schreef:We zijn in dit land helaas in een paar dingen erg goed:
-te hoge verwachtingspatronen , zonder dat dat uitgesproken is.
-het stellen van onredelijke eisen op bepaalde punten.
-klagen.
- het niet om kunnen gaan met een ""nee"" op een wens, vraag of verzoek of zelfs eis. mn zonder even na te denken of na te vragen waarom die nee wellicht gewoon terecht is.

als we nu ook erg goed zouden worden in communiceren gaan bovengenoemde 4 vanzelf naar de achtergrond.

- Wat voor jou (bijvoorbeeld) een te hoge verwachting is, is het voor de ander mischien niet
- Wat is onredelijk en wat niet, is ook voor ieder mens weer anders
- Klagen....als men een reden heeft tot klagen vind ik dat terecht
- Nee....dat kan soms erg onredelijk zijn, voor de ene persoon wel en de ander niet

Vroem dit is niet persoonlijk aan jou gericht maar in het algemeen.

- Wat voor jou (bijvoorbeeld) een te hoge verwachting is, is het voor de ander mischien niet
- Wat is onredelijk en wat niet, is ook voor ieder mens weer anders
- Klagen....als men een reden heeft tot klagen vind ik dat terecht
- Nee....dat kan soms erg onredelijk zijn, voor de ene persoon wel en de ander niet

Ik denk dat je hierin helemaal gelijk hebt, echter denk ik in medische zaken het het de taak van het medisch personeel om er duidelijk in te zijn wat iemand mag verwachten en wat realistisch is gezien de ziekte van de persoon. Op het moment dat dat niet duidelijk uitgelegd is zie je inderdaad dat mensen heel boos worden omdat ze vinden dat er iets misgegaan is terwijl dat niet zo hoeft te zijn.

Dat is eigenlijk de reden dat ik altijd zo ben aan het hameren op mensen informeren, want dat voorkomt dit soort dingen. En dat is dus (deels) wat ik bij ts denk te merken, hij verwachtte iets (bijvoorbeeld die voeding) wat medisch gezien totaal zinloos is, maar dat is hem blijkbaar totaal niet uitgelegd waardoor hij het gevoel krijgt dat zijn moeder niet geholpen is. Ook wat betreft dat wachten met opereren, er is klaarblijkelijk niet uitgelegd waarom er gewacht is, en zo blijft hij met het idee zitten dat als er eerder geopereerd zou zijn er wellicht meer gedaan had kunnen worden (wat misschien ook zo is, maar dat kan ik natuurlijk niet beoordelen). Ook met de ernstige diarree bij chemo, dat is te verwachten bij verschillende soorten chemo, maar als dat niet van te voren goed uitgelegd is, kan ik me voorstellen dat iemand zich op het moment dat die diarree er eenmaal is totaal niet gehoord voelt.
Ik krijg bij het verhaal heel erg het gevoel dat er geen echte harde fouten zijn gemaakt (als in: verkeerde been geamputeerd) maar dat er iets heel erg niet goed gegaan is in de communicatie, en ik vind dat de huisarts hier echt steken heeft laten vallen (als ts verhaal volledig is). Ts heeft ergens het gevoel gekregen dat hij alles zelf moest regelen en dat er alleen iets zou gebeuren als hij zou gaan dreigen met zaken en dat anders zijn moeder maar aan haar lot zou worden overgelaten. Zo'n gevoel moet je op een afdeling oncologie meteen signaleren en daar meteen een gesprek aan vastknopen want daar voorkom je heel veel leed mee. Je maakt iemand er niet beter mee, maar je geeft patienten en familie wel rust en vertrouwen.

daarnaast zijn er natuurlijk altijd mensen die het gewoon niet accepteren (ik zeg niet dat dat bij ts zo is) en die er absoluut van overtuigd zijn dat hun familielid niet ziek had hoeven zijn en dat wij gewoon ons best niet hebben gedaan. Punt blijft: als ik iedereen gezond kon toveren deed ik dat wel, maar mensen worden ziek en je kunt niet iedereen beter maken.

isabel

Isabel vind datje het heel goed uitlegd!!

Er zullen best meer zaken gespeeld hebben,maar soms is iets zo complex dat je niet weet hoe en waar je moe beginnen met je verhaal,zo kort en bondig mogelijk( wat niet te doen is) emotie speelt natuurlijk ook een rol.


Ik ben het ook met choco eens,ik heb ziekenhuis niet aangeklaagd,arts heeft sorry gezegd ( wel na ver en weer discussie en na second opnion in belgie op advies van cz!! )
En dat wasvoor mij voldoende, ! Oke fouten gemaakt niet zo,nbeetje ook...,maar met rechtzaak krijg ik functie in arm niet terug,( heb het even over mezelf hoe je kan reageren op fouten ziekenhuis)

Je blijft in je hoofd zo boos!!! Waarom heeft ie niet eerder,waarom Alles kapot gespoten is een arts! Notabene,nou oke,over gepraat en na jr kon ik dat laten varen en geeft emo rust!!

En nee dat vind ik geen klagen,maar het gaat om iemand zijn lichaam....en de air die sommige ziekenhuizen/ artsen hebben...

Dus kan ts wel voorstellen....

Even off topic,is dat iemand over belgie begon daarom begon ik erover,
Ze zijn mijn arts zeker verder als het ziekenhuis waar ik liep..

Maar ja dat ziekenhuis is nu ook volop in het nieuws geweest,,,ruwaard van putten..ik boycot het!
Zet er bij bewust zijn geen stap meer binnen.

Als een anesthesist aan mij vraaagd,mev wat is oxycontin!!!het is dat ii naar de ok gereden werd en te verbaast was,anders pleite!!!

Dus .......ja fouten kunnen er echt goed i hakken!!! Emotioneel...

@ Isabel, even een complimentje voor jou
Ik vind dat je alles duidelijk verwoord, duidelijk overkomt, mensen goede uitleg kan geven, waren
er maar meer mensen zoals jou die in ziekenhuizen werken.

overigens:

het niet om kunnen gaan met een ""nee"" op een wens, vraag of verzoek of zelfs eis. mn zonder even na te denken of na te vragen waarom die nee wellicht gewoon terecht is.

dat zie ik heel vaak, maar dat moet je ook bespreken, vaak is dat niet om kunnen gaan met een 'nee' een absoluut gevoel van onmacht. Mensen zitten in een moeilijke situatie en willen daar niet in zitten. Ik kan bijvoorbeeld al niet meer tellen hoevaak ik heb gehoord bij een gesprek over een amputatie: "doe ik niet, wil ik niet, en als je mijn arm/been niet kunt redden steek/schiet/sla ik je kapot" er volgt dan meestal een absolute weigering en meestal wordt dan inderdaad gesteld dat ik (ik ben degene die het nieuws mag brengen) gewoon niet mee wil denken aan een andere oplossing en dat amputatie helemaal niet nodig is.

Als je in de zorg wilt werken moet je ook zelf accepteren dat die mensen op dat moment echt niet meer weten wat ze moeten doen, je moet dat meestal gewoon over je heen laten komen en rustig blijven. Dan moet je blijven uitleggen waarom en hoe. Het punt is namelijk dat zij op dat moment die 'nee' niet KUNNEN accepteren, dat zie je eigenlijk bij allerlei zaken, iemand die uitbehandeld is, amputaties, bij ouders van een ziek patientje zie je het heel vaak.

Het enige wat je kunt doen is blijven uitleggen, desnoods 100 keer, en luisteren naar wat zo iemand zegt. Als er zo met je omgegaan wordt als bij ts, blijft zo iemand dus denken dat er nog andere mogelijkheden waren en dat mensen gewoon hun best niet hebben gedaan.


isabel

Chocomelk schreef:

vroem schreef:We zijn in dit land helaas in een paar dingen erg goed:
-te hoge verwachtingspatronen , zonder dat dat uitgesproken is.
-het stellen van onredelijke eisen op bepaalde punten.
-klagen.
- het niet om kunnen gaan met een ""nee"" op een wens, vraag of verzoek of zelfs eis. mn zonder even na te denken of na te vragen waarom die nee wellicht gewoon terecht is.

als we nu ook erg goed zouden worden in communiceren gaan bovengenoemde 4 vanzelf naar de achtergrond.

- Wat voor jou (bijvoorbeeld) een te hoge verwachting is, is het voor de ander mischien niet
- Wat is onredelijk en wat niet, is ook voor ieder mens weer anders
- Klagen....als men een reden heeft tot klagen vind ik dat terecht
- Nee....dat kan soms erg onredelijk zijn, voor de ene persoon wel en de ander niet

Vroem dit is niet persoonlijk aan jou gericht maar in het algemeen.

Jammer dat je gezien de reactie mijn insteek niet begrijpt. Natuurlijk zit aan alles een keerzijde. Daarom zeg ik, zoals je meegenomen hebt in je quote: communicatie.
gewoon iemand uitleggen dat ie een te hoge verwachting heeft en waarom.
waarom een wens of eis onredelijk is.
door goede communicatie is er geen reden tot klagen meer, en als is het meestal dan echt wel een terechte. en uitleggen waarom nee gezegd wordt, waarom een andere insteek beter is etc.
Bij ""nee"" een alternatief beiden dus, ipv ""nee"" punt.

De meeste klachten in de zorg komen heel simpelweg voort uit slechte of zelfs gebrek aan communicatie, en dan wordt iemand, ik ook, inderdaad machteloos.

@vroem: dat wilde ik dus precies zeggen (maar jij kunt dat korter blijkbaar)

@ vroem

Ook dat is waar,heel veel artsen nemen de tijd niet om iets uit te leggen,je komt binnen...
Dit en dit en dit gebeurd er klaar,...de meeste mensen staan met mond col tanden..uh oke.

( die fase heb ik gehad ,laat niet meer met me sollen) maar veel mensen dus wel,beetje voor jezelf opkomen is tegenwoordig nodig.

Maar dan heb ik het even niet als je net te horen hebt gekregen ,u heeft,,,en zus en zo...

Dat is andere koek,ook dat wordt soms heeeeel bot mede gedeeld ( zelf bij geweest) zo dossier dicht da was het...klaar.
Die botte artsen heb je dus ook...,

Vind persoonlijk dat daar eens wat aan moet veranderen de air en houdingen van sommige artsen
Ook al kom je met,ja maar,dan keijg je blik...ik ben de arts..


Wat er bij ts is gebeurd had nooit mogen gebeuren,sommige mensen denken oke,wacht wel,weten misschien niet beter,
Maar idd wachtlijst bemiddeling en dat kan betekenen dat je wek naar heel ander ziekenhuis moet..
Maar ja ..

@ isabel,
Snap wat je bedoeld met het had misschien niet allemaal te voorkomen kunne zijn,de stoma bv.
Maar we weten ook als het zo explsief groeid,kunnen de uitzaaingen ook explosief zijn en dat moet je wel voor zijn,eenmaal lymphe of. En het is..nou ja weet je zelf wel.

Maar goed geloof dat wij van alles bespreken en ts???

tja ts... maar goed.

slechte communicatie heeft 2 kanten trouwens. het is heel simpel zo dat iemand die iets uitgelegd krijgt in korte tijd de hoofdmoot weer kwijt is , zeker wanneer iemand ook nog eens gespannen is. (wat zomaar kan als je bij een arts zit voor een uitslag en/of onderzoek).

Aan de uitleg dient dus goede zorg besteed te worden. Aan de andere mag inmiddels van de gemiddelde consument verwacht worden dat ie mondig is. Mondigheid betekent ook, of misschien zelfs juist, navragen wanneer men het niet weet, of de uitleg niet begrepen heeft, of de uitleg deels kwijt is. En dat laten veel mensen juist na, of gaan achteraf klagen, i.p.v. vooraf vragen.
het werkt 2 kanten op...

ben het helemaal met je eens dat het twee kanten op werkt, maar met ingrijpende zaken is het mijn mening (die je op geen enkele manier verplicht bent om te delen) dat je als zorgprofessional een taak hebt die veel verder gaat dan een taak van bijvoorbeeld een televisie verkoper.
Artsen hebben vaak geen zin of tijd dingen 10 keer uit te leggen, ze geven info maar kijken vaak ook niet naar die patient of die het wel aan het registreren is, dat kan inderdaad zoals rozemarijntje ook zegt some heel bot en snel gaan. Maar ik zie mensen vaak maanden achter elkaar, je moet dan blijven proberen in te schatten of ze het snappen, zeker bij ouderen want die durven vaak niet te zeggen dat ze het niet snappen. Je moet dan ook niet vragen of ze het snappen (want dan zeggen ze "ja hoor") maar je moet gewoon zeggen: "ik zal het nog even uitleggen, want het was een tijdje geleden dat u het hoorde he mevrouw"

Mensen zijn in een slecht nieuwsgesprek zo ontzettend emotioneel dat ze de helft gewoon niet horen. Een arts kletst daar dan 45 minuten tegenaan over verschillende soorten chemo en bestraling en die mensen komen naar buiten en familie vraagt: wat zei de dokter? en die mensen zeggen dan: "niets, alleen dat ik kanker heb, gelukkig hebben we het huis afbetaald, dan zitten jullie straks niet met een schuld". De rest van het geprek zijn ze gewoon kwijt, dat heeft ergens niet geregistreerd, dat is vervelend voor die mensen maar ook voor familie, want die weten dan eigenlijk helemaal niets. Ze zijn op dat moment ook eigenlijk niet in staat een slimme vraag te stellen maar op het moment dat ze dat wel zijn, tja dan hebben ze geen afspraak staan met een arts.

helemaal mee eens. en voor zover de info niet schriftelijk samen te vatten is moet er toch eigenlijk ruimte zijn voor een tweede gesprek. Maar dat heb j met dit verschraalde en steeds verder verschralende systeem in nl, alles is gebaseerd op gemiddelden, en zoals we allemaal weten bestaat de gemiddelde patiënt en de gemiddelde operatie niet. maatwerk is binnen allerlei administratieve en andere regeltjes bijna niet meer mogelijk.
Maar dat is misschien ruimte die de artsen eens zouden moeten nemen, gewoon omdat er met mensen gewerkt wordt...

Daarom is het zo belangrijk dat met dat soort gesprekken ej altijd samen gaat,en nog eens later alles bespreekt,alles wat je te binnen schiet opschrijven

Ik heb godzeidank die ziekte niet,echt ben niet de gezondste maar prijs me gelukkig,klop het hard af,
Maar als ik dr ga welke dan ook,schrijf dingen op briefje,want het gaat zo snel soms..en ik leg briefje op tafel en hoppa ga pnt af...
Ook mee geleerd,soms stond ik buiten en dacht...wat bedoelde hij nou? Nou ja komt over 6 wk wel...
Gebeurd niet meer...

Maar goed ,je hebt echt wel hele goede artsen die wel goed informeren en zelfs zeggen,laat het even bezi ken dan maken we nog eens een afspraak ( ook dat meegemaakt)
Maar ja als je 50 patienten heb en je moet de 30 ste helpen ja dan gaat jet steeds sneller,
Dat je als arts je gevoel uitschakelt logisch,maar is een middenweg,hebben ze geleerd,alleen sommige hebben een houding...ik sta boven u...en godzeidank nog een hoop die wel de tijd nemen,ook sl loopt hij uit...

@ nevermind, de reden dat ik de huisarts noem is omdat alle dingen die mis lijken te zijn gegaan normaal gesproken via de huisarts geregeld worden, ts vermeldt verschillende keren die dingen zelf gedaan te hebben (voornamelijk in de communicatie) Dat vind ik heel vreemd, want dat hoort niet, dat zou ook een hoop verklaren.

Is het werkelijk zo, als er een patiënt in het ziekenhuis is opgenomen, de huisarts geraadpleegd wordt wat er gedaan moet worden?
Ik denk het toch niet.
Jullie (niet persoonlijk) hebben in het ziekenhuis het zeggen, of had de operatie van moeders TS na ingrijpen van de huisarts , vroeger plaatsgevonden dan het nu was.?

Ik heb ook helemaal begrip voor, dat er altijd mensen zijn, welke in een veel slechter toestand zijn, maar wat ik hier lees en ik ga er vanuit dat dit juist is, kan in feite niet door de beugel.

Misschien zou het heel goed zijn om daar je verhaal te kunnen doen en misschien worden dingen dan duidelijker en helpt het je in je rouwproces.

Is moeder van TS overleden?

nevermind schreef:Is moeder van TS overleden?

Is inderdaad wat onduidelijk maar ik ga er vanuit dat ze nog leeft door dit :

Moeder kreeg haar voeding eindelijk, en binnen een week zag je haar iedere dag verbeteren en weer mens worden. Ze kwam zo snel weer op gewicht en na een poosje kon het infuus eraf en kon ze weer normaal eten omdat de darmen zich hadden hersteld.

Jolijn schreef:Ik vind dit eigenlijk veel meer dan 'alleen' maar een te lange wachtlijst.
Zo stuur je een patiënt toch niet weg? Met alleen maar de boodschap 'prik maar een datum en tot die tijd willen we u hier niet zien'.

Half December begon mijn moeder steeds meer pijn te krijgen aan haar buik. We hebben toen gebeld met een of andere assistente, en het kwam erop neer dat ze ons gewoon aan het lijntje aan het houden waren. Ondanks de sterke signalen van mijn moeder haar symptomen weigerden ze om een datum te prikken voor een operatie.

Je moeder mocht niet op het spreekuur van haar behandelend arts komen? Het was de assistentie niet duidelijk dat het niet zo maar een kwestie was van 'even de wachttijd proberen te verkorten?'

Jullie hebben geen contact met de huisarts opgenomen?

Het antwoord is nee we werden van de kast naar de muur gestuurd.

Over de huisarts kan ik ook een heel boek schrijven. Deze heeft nog het ergste gefaald. Meneer dacht dat het een spier ontsteking was, en heeft mijn moeder een hele tijd laten masseren door een masseur. En oja een zalfje gegeven voor de "ontsteking". De klachten werden natuurlijk alleen maar erger. Daarop volgde een oeps moment van de huisarts en heeft die mijn moeder door gestuurd naar het ziekenhuis.
Ik had zijn gezicht wel eens willen zien toen die hoorde dat het een tumor was ipv een ontstoken spier. Hij is niet lang daarna met pensioen gegaan.