Radar

zelf werk ik met veel plezier voor een klein reintegratiebureau. Zelfreflectie is belangrijk, natuurlijk gaan er dingen mis. Maar gelukkig gaan er ook veel dingen goed. een klein voorbeeld, van 87 kandidaten die we hebben bemiddeld heeft er 67% een contract gekregen voor 6 maanden of langer. Geen slecht resultaat. Daarnaast kijken we niet naar wat iemand niet kan, maar wat iemand wel kan. Dat er vanuit deze optiek aanvullende training gegeven wordt, lijkt me niet meer dan vanzelfsprekend, immers je kwaliteiten moet je op de juiste manier inzetten en gebruiken.

WEl valt het mij op, ook in mijn werk, dat veel bijstandsgerechtigden (let op dit woord, je hebt rechten , maar ook plichten!) alles redeneren vanuit de invalshoek "jamaar". Uit recentelijk onderzoek is gebleken dat 20% van het landelijke uitkeringsbestand niet aan het werk te krijgen is. Zodra wij iemand aangemeld krijgen en wij krijgen ook maar enigzins de indruk dat iemand in deze 20% valt, dan melden wij client terug.

Een goed traject bestaat uit elkaar leren kennen, kijken naar de kwaliteiten, samen afspraken maken, ervoor gaan, teleurstellingen (.b.v afwijziging sollicitatie) samen bespreken en doelen stellen.

Let op, dit is geen remedie om RIB in een beter daglicht te stellen, alleen ik ben wel van mening dat niet alles zo stellig genomen moet worden als hier staat. Een bureau wat alleen maar uit is op snel scoren gaat voorbij aan het menselijke aspect. uiteindelijk draait het om duurzaamheid en dat iemand geholpen is wanneer hij plezier heeft in zijn werk.

aan de andere kant, wees ook eens kritisch op u zelf..

Am1979 helemaal met u eens..!
Groet Lodi

Ik blijf het jammer vinden dat alle reintegratiebedrijven over 1 `Misbruikkam` worden geschoren. Misschien is het verstandig om duidelijk te maken dat reintegratie breed is en dat er meerdere richtingen zijn zoals: WAO, WW, Sociale Dienst, Aanbestedingen, IRO enz enz. Dit houdt in dat bedrijven zich kunnen specialiseren op een van deze segmenten maar ook alle werkzoekenden vanuit het UWV binnen hun reintegratiebedrijf uitvoeren. Er is een groot verschil wanneer een grote reintegratiefabriek honderden, duizenden werkzoekenden tegelijk krijgt en kleine bedrijven die dit soort aantallen nooit aankunnen en dus zich richten op de individu. Natuurlijk zou het fantastisch zijn voor de reintegratiemarkt wanneer de werkzoekenden maatwerk kregen en iedereen geholpen kan worden maar zo werkt het HELAAS niet. Beetje logisch denkend mens zou dit moeten begrijpen. Dus nogmaals: Er is een groot verschil in reintegratiebedrijven en wanneer de groten de markt verzieken dmv weinig tot niets doen voor hun clienten en de kleineren leveren wel maatwerk en zijn succesvoller, dan is de tijd op dit forum aangebroken dat men discussieert over een bepaalde groep van reintegratiebedrijven en ook een bepaalde groep werkzoekenden.
Consulent

ff een zeer korte reactie (gebrek aan concentratie):

Lodi: ik vond het zeer goed dat u mensen terug verwijst naar UWV. Maar wat als iemand uit de wao is gezet, gedeeltelijk WW ontvangt en vanuit de ww-wetgeving moet reïntegreren?

En dan vanuit mijn persoonlijke situatie destijds: Ik werd voor minimaal 20 uur in de week goedgekeurd (ook zo'n rotwoord), maar had zelf het gevoel maximaal 12 uur in de week aan te kunnen en heb dan ook een bezwaarprocedure gestart. Mijn hoop was dus dat een rib mij zo kunnen wijzen op mogelijkheden van werk voor weinig uur in de week.
ALs ik begeleid was naar het vinden van werk voor 12 uur in de week (waar ik ook al ideeën over had die binnen mijn mogelijkheden en beperkingen pastte en ik was bereid de financiële consequenties te dragen) dan had een hoop ellende voorkomen kunnen worden. En had ik geen werk gevonden, dan had ik de sollicitaties als oefening voor volgende sollicitaties kunnen zien.

Bij mijn intakegesprek werd gezegd: "maar als je het ergens leuk vind dan kan je makkelijk 24 uur per week gaan werken." (bij Calder staan psychische klachten gelijk aan gebrek aan motivaite en niet aan bijvorbeeld het o.a. hebben moeten verwerken van traumatische ervaringen in de privesfeer).Tijdens de 1e training werd de groep verteld dat iedereen zich moest richten op een 40-urige werkwek. Toen ik mijn gedeeltelijke wao-status in de groep gooide werd daar lacherig over gedaan (ik zat voornamelijk met ww'ers in de groep die gezond van lijf en leden waren) en zei de consulent dat ik ondanks de 20 uur in de week dat ik goedgekeurd was ook wel 40 uur per week aan het werk kon.

En zoals ik het lees: ja vooral kleinere bureaus kunnen maatwerk leveren. Mensen die baat hebben bij standaardmethoden of gewoon niet de capaciteiten hebben om zelf dingen uit te zoeken kunnen naar een borea-bedrijf verwezen worden.

En ja arbeidsadviseur: de arbeidsadviseurs zijn de mensen om de kwaliteit van bedrijven in de gaten te houden, maar ook om type mens en type bedrijf bij elkaar te brengen (hier zullen misschien meerdere gesprekken/testen voor nodig zijn).
En inderdaad: toenik werd goedgekeurd werd ik zomaar naar het 1e (en niet het beste) bedrijf gestuurd zonder dat er van goede communicatie tussen UWV en RIB sprake was.

Slechte communicatie=mislukte reintegratie
Goede communicatie=kans op geslaagde reïntegratie

Een goed traject bestaat uit elkaar leren kennen, kijken naar de kwaliteiten, samen afspraken maken, ervoor gaan, teleurstellingen (.b.v afwijziging sollicitatie) samen bespreken en doelen stellen.

Oftewel, vele centen gaan er met die afspraken over de geldbalk.
Eerst mensen aan een baan helpen en niet alleen met een ordinair trainingkje...
En niet eerst dus centen rekenen voor de intake en afspraken etc etc.

beloning na concrete resultaten en niet voor een cliënt die zelf wat krijgt aangeboden, .....maar uitbetaling voor RIB nadat zij het hebben geregeld, dus niet over de rug van de cliënt......

Reactie op Opperdeskundige: Wat u voorstelt lijkt mij niet geheel terecht. Het kan heel goed zo zijn dat iemand een baan aangeboden krijgt doordat hij/zij zich goed heeft geprofileerd, nadat hieraan in een traject aandacht is besteed. U stelt de zaken echt veel te simpistisch voor: een reïntegratiebedrijf is geen uitzendbureau..!
Verbazend hoeveel mensen de effecten van het verlies aan werk onderschatten, het aantal mensen dat hulp nodig heeft negeren en denken dat alles om de centen draait...

Wel belangrijk is natuurlijk een goede trajectinhoud en op maat gesneden dienstverlening, hoewel deze in de praktijk vaak op gelijksoortige aspecten aankomt.
Groet, Lodi

Geplaatst op 14 Sep 2005 09:20 door T²
Ik ben het met Lodi eens dat echt niet elke WAO-er zich 24/7 met zijn of haar handicap/beperking bezig houdt. Er zijn er genoeg die zich liever concentreren op het vinden van werk en die gek worden van al het begrip dat zij krijgen en al het geteut erover.

Persoonlijk ken ik heel veel dossiers van mensen die 24 uur per geconfronteerd worden met hun lichamelijk falen.
Straks durft u of Lodi nog te schrijven dat een chronische ziekte voor 100% tussen de oren zit.
Weet u eigenlijk wel wat chronisch is?
Dat als iemand 'smorgens opstaat al weet: "potverdikke dit wordt weer een slechte dag".
Heeft u wel eens een medischboek gelezen als u een client met een chronisch ziekte moet bemiddelen naar voor hem of haar passende arbeid?

Het gaat er niet om wat ik vindt het gaat er om wat de belevings wereld van de mensen met een chronische ziekte is als deze in contact komen met een RiB consulent. En als u in dit forum de gemiddelde reacties terug leest, dan kan je toch niet anders concluderen dat voor chronisch zieken de algemene eraring met RiB heel erg slecht is.
Ik lees bij herhaling: geen inlevingsvermogen, geen belangstelling in persoon, totaal geen idee wat chronisch ziek zijn is of wat het doet met de mens.
Zelfde vraag zoals ik ook aan lodi stelde:
Heeft u zelf een chronische ziekte?
JA of NEE
En dan AUB niet beantwoorden met een wedervraag.

IK heb wel een chronische EN een ongeneeslijke ziekte. Momenteel werk ik tussen alle ziekenhuisbezoeken EN - opnames door, minder uren en vanuit huis, maar ik blijf gemotiveerd doorknokken. Opgeven kan altijd nog!

Heeft u wel eens een medischboek gelezen als u een client met een chronisch ziekte moet bemiddelen naar voor hem of haar passende arbeid?

Nee, dat hoeft niet. De keuringsarts van het UWV bepaalt dat namelijk. Het zou niet juist zijn als consulenten de rol van arts aannemen. Soms is het onrealistisch wat de keuringsarts van een arbeidsgehandicapte verwacht, dan meld ik die persoon terug.

Dit is niet sterk. Uw RIB dient voldoende vakbekwaam personeel in een goede setting (minimum aantal m2 s en appartuur) te hebben en anders niet op deze groepen mensen in te schrijven.

Dus de RIB´s moeten artsten werven die als consulent gaan werken voor WAO-ers?

T2 reageerd weer niet op mijn vraag.

Het RIB wat ik ken heeft uitgebreide apparatuur voor belastbaarheidsonderzoek en bijhorend gediplomeerd personeel. Overigens wordt dat onderzoeksmateriaal met name ingezet om de clienten te laten ervaren=voelen=accepteren, wat hun echte belastbaarheid is, omdat bij nagenoeg allen, de weerstand nog aanwezig is dat ze door de arts bij het UWV in veel te korte tijd ''even'' zijn gemangeld.

T2 reageerd weer niet op mijn vraag.

Zie pagina 2.

Het RIB wat ik ken heeft uitgebreide apparatuur voor belastbaarheidsonderzoek en bijhorend gediplomeerd personeel.

Sommige RIB´s doen inderdaad in opdracht van het UWV belastbaarheidsonderzoeken.Wordt de apparatuur gebruikt voor lichamelijke belastbaarheid? Lijkt me een handig instrument maar niet altijd noodzakelijk. We mogen er van uit gaan dat de keuringsartsen bij het UWV weten waar ze het over hebben.

Sorry T2, maar..
ik heb het niet over belastbaarheidsonderzoek, maar gebruik maken van de apparatuur daarvoor om de client ZELF te laten voelen wat zijn belastbaarheid is. Dit duurt een hele dag, is duur (1 op 1) en zit IN de prijs van het traject van gem 3000 e. Dit RIB maakt dan ook geen winst!

Oh ja... en de apparatuur richt zich niet op de fysieke kant alleen, maar de combinatie van fysiek en psychisch (voor dat laatste zijn WEL weer gediplomeerd psychologen in dienst ipv te hooi en te gras ''inlenen'') om een vervolg te geven als het echt ''psychisch'' is. Ook daar worden echter fouten gemaakt, die wel - zo mogelijk - opgelost worden.

Ook in heb in mijn dagelijks werk te maken met mensen die kampen met een chronische ziekte. Let op, dit onderschat ik niet. als tijdens het intakegesprek blijkt dat de ziekte dusdanige belemmering vormt om te werken dan schakelen wij een zorgtraject in. Let op, in dit geval wordt er niets betaald, niet voor de intake en niet voor het zorgtraject.

Mocht een chronisch zieke wel kunnen werken (.bv dat hij of zij aangeeft 12 uur) dan proberen we daar een passende, duurzame oplossing voor te vinden. Geen uitzendconstructie, tijdelijk werk o.i.d. om snel te scoren. Ik heb 3 van deze gevallen meegemaakt, 2 zijn via een zorgtraject begeleid, waarvan 1 nu een baan heeft voor 9 uur per week (licht administratief werk op een aangepaste werkplek). 1 is rechtstreeks bij ons bemiddeld, voor 18 uur per week. Afspraken met de werkgever gemaakt. De ene week gaat het goed en werkt ze 18 uur, de andere week kan ze of thuis werken, of als het niet gaat belt ze af.
Dat noem ik maatwerk.

Wees toch niet te kritisch dat alles uurtje factuurtje is. Ik werk op een no cure no pay contract. Gemeenten werken dit zelf in de hand. Toch probeer ik te kijken naar de positieve dingen. DAn maar lagere plaatsingscijfers (wat consequenties kan hebben voor contractverlenging of aanbestedingen) ik ga liever als consulent voor een duurzame plaatsing, waarbij client uiteindelijk voor lange tijd op een leuke werkplek zit.

Natuurlijk maken grote organisaties misbruik van deze markt. Maar let wel op, zij draaien enorme aantallen > 20.000 clienten. Daar zijn de meeste mensen een nr. Een kleinschalig reintegratiebureau kiest de persoonlijke aanpak. Intensieve begeleiding, maatwerk en duurzaamheid. Ook hier gaat wel eens wat mis geef ik toe. Maar het is en blijft mensenwerk.

Vraag ook eens de mensen die wel geholpen zijn door een RIB. Daar hoor je niemand over. En nu niet komen met de flauwe opmerking dat er niemand is die positieve ervaringen heeft. Zelfreflectie, openheid, wederzijds respect en kijken naar iemand zijn kwaliteiten levert vaak verrassend resultaat op.

T2, u geeft wederom geen antwoorden op mijn vraag.
Bent u zelf chronisch ziek?
Dit is trouwens ook 1 van de manco's van jonge onervaren RiB consulenten.... Ze luisteren niet of begrijpen de vraag van de client niet.

Mocht een chronisch zieke wel kunnen werken (.bv dat hij of zij aangeeft 12 uur) dan proberen we daar een passende, duurzame oplossing voor te vinden. Geen uitzendconstructie, tijdelijk werk o.i.d. om snel te scoren. Ik heb 3 van deze gevallen meegemaakt, 2 zijn via een zorgtraject begeleid, waarvan 1 nu een baan heeft voor 9 uur per week (licht administratief werk op een aangepaste werkplek). 1 is rechtstreeks bij ons bemiddeld, voor 18 uur per week. Afspraken met de werkgever gemaakt. De ene week gaat het goed en werkt ze 18 uur, de andere week kan ze of thuis werken, of als het niet gaat belt ze af.
Dat noem ik maatwerk.

am1979,

Dit is maatwerk welke je mag verwachten van een zichzelf respecterende RiB of RiB consulent, welke oplossing in de antwoorden van T2 en lodi niet heb gezien of heb ik er mogelijk overheen gelezen?

Dit is een van de wegen voor chronisch zieken om gelegenheid te geven voor flexibele werktijden of voor het verrichten thuis werk.
Ken veel chronisch zieken welke als deze een 'slechte dag of dagen' hebben nog wel thuis iets kunnen of willen doen.
Het huidige RiB traject(en) voorzien helaas niet in flexibele arbeidscontracten of beter, flexibele uren.

Persoonlijk ben overtuigd dat als een RiB en samen met de werkgever(s) speciaal voor de chronisch zieken een soepele uren inzet toestaan, je voor 50% van de gevallen, het probleem hebt opgelost.

Misschien overbodig,
maar een chronisch zieke zit of beter zat in de WAO.
Persoonlijk zie ik WAOers of Chronisch zieken niet als aparte groep(en), maar dit even terzijde opgemerkt.

Hoe denken de RiBs op dit forum over thuiswerk voor WAOers?

mvgr

Thuiswerk voor WAO-ers: waarom niet?
Maar niet voor álle WAO-ers, opa... of draai ik het weer om..?
Groet Lodi

Lucia, goede bijdrage!!

Lodi, laat je niet verleiden tot 'steken onder de gordel'. Hetzelfde geld voor Opa maar bij Opa proef ik een 'chronische' bitterheid.

Ik ben het eens met Lucia: Ik denk dat je bij arbeidsgehandicapten inderdaad meer tijd moet uittrekken voor de begeleiding omdat je er vanuit mag gaan dat er meer aan de hand is dan bij een 'gezonde' werknemer. Aan de andere kant blijkt in de praktijk vaak dat veel arbeidsgehandicapten al hebben nagedacht over hun situatie en de verandering die hun arbeidsongeschiktheid teweeg heeft gebracht. Velen zijn bijvoorbeeld al in therapie geweest. Mijn ervaring is dat arbeidsgehandicapten niet perse moeilijker aan een baan komen.

Ik ben het niet met Opa eens dat gezonde werknemers per defenitie een kortere afstand tot de arbeidsmarkt hebben. Dat kan zo zijn, maar is niet altijd het geval. Heel vaak hebben deze mensen ook problemen of fysieke of emotionele beperkingen. Het verschil met WAO'ers is dat ze geen WAO keuring hebben ondergaan.

Daarom kies ik dezelfde benadering als Lodi. Ieder kandidaat is anders.
Ik breng met iedere kandidaat persoonlijke belemmeringen in kaart. Deze kunnen fysiek, sociaal of psychisch van aard zijn. WW'ers kunnen ook te kampen hebben met afwijzingen op basis van leeftijd of onzekerheid of zelf lichamelijke klachten.

Een voorbeeld: Een WAO-kandidaat met psychose's maar uitgebalanceerde medicatie is misschien makkelijker te bemiddelen dan een jonge (gezonde) ontslagwerkloze die erg onzeker wordt van zijn situatie.

Groetjes, Consulent

PS Arbeidsgehandicapten worden, voor zover ik weet, niet op no-cure-no-pay contracten aangemeld.