[ archief ] Defecte laser XBox360 niet onder garantie

[alfatrion]

Het is voor de consument evengoed erg kostbaar om naar de rechter te stappen wanneer de winkelier weigert de problemen op te lossen. Dat de kosten niet komen waar deze thuis horen licht niet aan de regels, maar aan de eisende partij die er geheel vrijwillig voor kiest om niet naar de rechter te stappen. Als de kosten niet bij de fabrikanten terecht komen komt dat dus omdat de winkelieren er vrijwillig voor kiezen hen niet voor het gerecht te slepen.

Bij een koopovereenkomst gaan twee partijen richting elkaar verplichtingen aan. De consument heeft de verplichting om een flinke som te betalen. En de winkelier heeft de verplichting om een deugelijk product te leveren. Zijn er defecten dan is het product niet deugelijk en heeft de winkelier dus niet aan zijn verplichting voldaan en moet dat dus alsnog doen. Dat is rechtvaardig en moeten zo blijven. Het kan toch niet zo zijn dat de consument wel verplichtingen heeft jegens de winkelier, maar de winkelier niet jegens de consument.

[ikbenik]

Bij een koopovereenkomst gaan twee partijen richting elkaar verplichtingen aan. De consument heeft de verplichting om een flinke som te betalen. En de winkelier heeft de verplichting om een deugelijk product te leveren. Zijn er defecten dan is het product niet deugelijk en heeft de winkelier dus niet aan zijn verplichting voldaan en moet dat dus alsnog doen. Dat is rechtvaardig en moeten zo blijven. Het kan toch niet zo zijn dat de consument wel verplichtingen heeft jegens de winkelier, maar de winkelier niet jegens de consument.

Wat dat betreft heb je gelijk.
Alleen is er nog een derde partij en dat is de fabrikant.
Tuurlijk is het zo dat je als consument niet direct iets met de fabrikant te maken, maar wel indirect.

Want hoe je het ook bekijkt, de winkelier is een tussenpersoon tussen de fabrikant en consument.

De winkelier heeft met twee partijen te maken en hij moet ook naar die twee partijen kijken.
Dit betekent dus niet ten nadelen van de consument.

Vaak betekent dit dus dat de fabrikant vaak zijn verantwoordelijkheid neemt en dan ook direct contact opneemt met de consument.

Het feit is dus dat de degene die iets fabriceerd dat die ook verantwoordelijk is voor wat hij maakt.

De wet zit qua consumentenbescherming dermate in elkaar dat als de fabrikant er een potje van maakt, dat hij niet direct aan te pakken is.
De winkelier mag dan mooi de klappen opvangen.

Mijn punt is dat de wet dermate aangepast moet worden dat bij misstappen van de fabrikant dat die dus ook net zo gemakkelijk aan te spreken is als de winkelier die misstappen maakt.

Dus geef de winkelier hetzelfde juridische gereedschap als de consument gekregen heeft, dan moet dus de degene die de misstappen gemaakt heeft voor de schade opdraaien.

En dat weigerd de wetgever dus.
De praktijk is dat als de fabrikant misstappen maakt dat de winkelier dan de klappen krijgt en financieel mag boeten voor de misstappen van de fabrikant.

En dat is niet eerlijk.

[alfatrion]

De consument heeft helemaal niets te maken met de fabrikant, want daar heeft hij geen overeenkomst mee. Dat komt juist omdat de winkelier geen tussenpersoon is. Dat een winkelier bij ieder product dat hij heeft verkocht te maken heeft met twee overeenkomsten geeft hem per definitie geen bemiddelende rol. Zou een winkelier een tussenpersoon zijn dan zou hij een overeenkomst sluiten tussen fabrikant en consument en zouden de producten nooit zijn eigendom kunnen worden.

Mijn punt is dat de wet dermate aangepast moet worden dat bij misstappen van de fabrikant dat die dus ook net zo gemakkelijk aan te spreken is als de winkelier die misstappen maakt.

Dus geef de winkelier hetzelfde juridische gereedschap als de consument gekregen heeft, dan moet dus de degene die de misstappen gemaakt heeft voor de schade opdraaien.

En dat weigerd de wetgever dus.

De winkelier heeft richting de fabrikant dezelfde bescherming als het gaat om consumenten producten. Ik heb er al eerder naar verwezen: zie art 7:25 BW

[ikbenik]

De consument heeft helemaal niets te maken met de fabrikant, want daar heeft hij geen overeenkomst mee. Dat komt juist omdat de winkelier geen tussenpersoon is.

De fabrikant beschouwd de winkelier als tussenpersoon en heeft als zodanig de regels opgesteld.
Dus de winkelier is wel degelijk beperkt in de mogelijkheden in het oplossen van problemen in de garantieperiode.

Een voorbeeld:
De consumentenorganisaties willen dat de winkelier de reparaties in de garantieperiode zelf uitvoeren.
De fabrikanten zijn het daar niet mee eens.
HP bijvoorbeeld staat het niet toe als je van hun géén servicepartner bent, dat je de reparaties onder fabrieksgarantie uitvoerd.
Tuurlijk kun je als winkelier richting de klant altijd de reparatie onder garantie uitvoeren, maar dan is dit wel voor eigen kosten.

Als winkelier moet je geld verdienen en kun je niet steeds geld uitgeven, dus dit betekent dat de winkelier ook rekening moet houden met de fabrikant.

De consument heeft helemaal niets te maken met de fabrikant, want daar heeft hij geen overeenkomst mee.

Dit is de "moderne" gedachte en is logisch niet waar, en veel te gemakkelijk.
Als conusment heb je altijd met de fabrikant te maken.
Niet direct, maar indirect wel degelijk.

Zou een winkelier een tussenpersoon zijn dan zou hij een overeenkomst sluiten tussen fabrikant en consument en zouden de producten nooit zijn eigendom kunnen worden.

Klopt, maar de fabrikant bepaalt hoe de winkelier de producten onder garantie moet repareren.

[mr T.]

Zij weigeren om de problemen onder garantie op te lossen, en dus mag de winkelier de problemen oplossen, waarvan hij de kosten niet kan declarenen bij Microsoft.

Dat kan juridisch gezien dus wel.

Dit is de "moderne" gedachte en is logisch niet waar, en veel te gemakkelijk.

of het 'logisch' niet waar is doet er niet toe. Wel of het juridisch waar is of niet. Dat is gezien de bestaande regelgeving en jurisprudentie volstrekt duidelijk.

Alleen is er nog een derde partij en dat is de fabrikant.

Voor de koper van een produkt is er geen derde partij. Die heeft alleen een overeenkomst met de detaillist.

De praktijk is dat als de fabrikant misstappen maakt dat de winkelier dan de
klappen krijgt en financieel mag boeten voor de misstappen van de fabrikant.

Als zoiets gebeurt, dan is dat volledig te wijten aan het handelen of nalaten van de winkelier jegens de fabrikant (of de groothandel). Is dat allemaal te veel moeite, dan haalt de detaillist de produkten van bedrijven die zich negatief opstellen in dergelijke zaken toch uit de schappen?

[alfatrion]

Dat fabrikanten winkeliers als tussenpersoon beschouwen lijkt mij sterk daar zij ook in de wetenschap zijn dat er geen overeenkomst tot stand komt met de consument. Het lijkt mij even sterk dat consumenten(organisaties) persee zouden willen dat winkelieren de reparaties zelf zouden uitvoeren.

Zij willen gewoon dat dit binnen een redelijke termijn en zonder ernstige overlast gebeurt, zoals in de wet is omschreven. Als dat betekent dat de winkelier het appraat zelf of bij een ander dan de fabrikant laat repareren dan is hij verplicht dat te doen. Die kosten kan hij verhalen op de fabrikant.

Als winkelier moet je geld verdienen en kun je niet steeds geld uitgeven, dus dit betekent dat de winkelier ook rekening moet houden met de fabrikant.

Ik hoor dus "als winkelier willen wij zelf geen verantwoordelijk nemen, als de fabrikanten niet onder de garantie het product willen repareren dan moet de consument het zelf maar betalen." Dat komt er bij toch op neer dat de winkelier geen verplichtingen wil hebben jegens de consument. De winkelier schuift zijn lasten zo door naar de consument. Zo belazerd hij zijn klanten en dat is geen manier van zaken doen.

Dit is de "moderne" gedachte en is logisch niet waar, en veel te gemakkelijk.

Het is juridisch waar en daar gaat het om. De winkelier moet aan zijn verplichtingen jegens de consument voldoen, los van wat de fabrikant doet. Nadat hij de problemen heeft opgelost staat het hem vrij om de fabrikant voor de rechter te slepen.

[ikbenik]

Quote:
Dit is de "moderne" gedachte en is logisch niet waar, en veel te gemakkelijk.

Het is juridisch waar en daar gaat het om. De winkelier moet aan zijn verplichtingen jegens de consument voldoen, los van wat de fabrikant doet. Nadat hij de problemen heeft opgelost staat het hem vrij om de fabrikant voor de rechter te slepen.

Je hebt hierin wel gelijk, maar met deze constructie is de fabrikant die misstappen maakt niet gelijk aan te pakken, omdat de winkelier er tussen staat.

Neem nu het probleem van de X-box.
De meeste drives zijn defect en Mircosoft heeft te kennen gegeven dat zij deze niet onder garantie repareren.
Dus komen alle kosten voor de winkeliers.
Dus de winkelier moet eerst behoorlijke kosten maken en kan dan via de rechtbank Microsoft aanklagen. Deze kosten zijn behoorlijk hoog.

Mijn punt is het volgende:
- Microsoft heeft steken laten vallen en de winkelier en de consument moeten hiervan niet de dupe te zijn.
Dus moet de wet zo in elkaar zitten dat Microsoft rechtstreeks aan te spreken is en aan te pakken.
Op dit moment kan dat niet, omdat de winkelier er juridisch tussen zit.

En dat moet veranderen. Zodat de fabrikant als hij misstappen maakt dat hij ook rechtsteeks juridisch is aan te pakken.

En zolang dat de wetgever de fabrikant niet als partij ziet, heeft de fabrikant volle macht en kan bij misstappen niet gepakt worden.

Mijn stelling is dus:
De degene die misstappen maakt moet hiervoor ook verantwoordelijk worden gehouden.

En volgens de huidige wetten gaat de fabrikant vrijuit en mag de winkelier de problemen oplossen.

[mr T.]

Mijn punt is het volgende:
- Microsoft heeft steken laten vallen en de winkelier en de consument moeten hiervan niet de dupe te zijn.Dus moet de wet zo in elkaar zitten dat Microsoft rechtstreeks aan te spreken is en aan te pakken.
Op dit moment kan dat niet, omdat de winkelier er juridisch tussen zit.

Waarom zou een consument, als deze redenering gevolgd wordt, nog zaken moeten doen met een detaillist? Dat een detaillist dit graag zou zien kan ik voorstellen. Er rest bij omzet nog slechts het incasseren van marge op het produkt waar hij bij problemen niet of nauwelijks nog werk van heeft. Detaillisten worden zo overbodig.

En zolang dat de wetgever de fabrikant niet als partij ziet, heeft de fabrikant volle macht en kan bij misstappen niet gepakt worden.

De fabrikant is wel partij, alleen niet met de consument. Bovendien heeft de winkelier de macht om een produkt te verkopen of niet in het assortiment op te nemen. Wie heeft er dus eigenlijk macht?

De degene die misstappen maakt moet hiervoor ook verantwoordelijk worden gehouden.

Mee eens. Degene die de consument rotzooi en defecte troep verkoopt moet hiervoor verantwoordelijk worden gehouden. Dat is ook het uitgangspunt van de bepalingen over consumentenkoop in het Burgerlijk wetboek.

[ikbenik]

Mee eens. Degene die de consument rotzooi en defecte troep verkoopt moet hiervoor verantwoordelijk worden gehouden. Dat is ook het uitgangspunt van de bepalingen over consumentenkoop in het Burgerlijk wetboek.

Tuurlijk is het een keuze of een winkelier troep verkoopt of niet.

Maar met het grijze gebied wordt op dit moment géén rekening mee gehouden.

Voorbeeld:
Acer produceert altijd perfecte monitoren en er zijn bijna nooit problemen mee, en als er problemen zijn dan lost Acer dit perfect op.

Maar...
Bij een bepaalde serie zijn problemen en Acer neemt zijn verantwoordelijkheid niet.
Dan mag de winkelier voor deze problemen de schade betalen.

Ik lever geen producten van Sweex en Trust. De reden dat dit troep is.
Van Logitech zijn bijna nooit problemen en als Logitech dan moeilijk doet dan komt dat behoorlijk onverwacht.

Waar het hier mis gaat is dat van de winkelier wordt verwacht dat hij alle producten heel uitvoerig test op betrouwbaarheid en hierdoor de klant kan informeren of een product goed is of niet.

En daar gaat het mis. Want als winkelier kan ik dat niet. Ik kan niet alle producten bestellen en proberen of het goed is. Puur omdat de producten heel snel vervangen worden en dat dit financieël niet haalbaar is.
Ik lever alle producten die de leveranciers aanbieden. Voor logitech betekent dit al meer dan 30 verschillende type muizen en toetsenborden.
Daarnaast zijn er producten die maar een paar keer per jaar gevraagd worden.
Om te kijken of een product goed is, kijk ik naar de reacties op de verschillende fora en ik moet veel informatie van de sites van de fabrikanten halen.

Hierdoor zullen de meeste winkeliers puur op de uitspraken vertrouwen die de fabrikanten doen.

[alfatrion]

Het is voor kopers helemaal niet aantrekkelijk om fabrikanten voor de rechter te kunnen slepen. Een dergelijk systeem is veel te complex. De verkopers gaan in zo'n systeem allemaal naar elkaar wijzen om zo onder een veroordeling uit te komen. De consument gaat de rekening er voor betalen.

Waar het hier mis gaat is dat van de winkelier wordt verwacht dat hij alle producten heel uitvoerig test op betrouwbaarheid en hierdoor de klant kan informeren of een product goed is of niet.

Van winkeliers wordt verwacht dat zij een product leveren dat aan de overeenkomst voldoet. Lijkt mij geen onredelijke verwachting. Blijkt achteraf dat een product niet aan de overeenkomst voldoet dan heeft de winkelier een misstap maakt, zoals u dat noemt, en moet hij hier dus verantwoordelijk voor worden gehouden. Dat de fabrikant mogelijk ook een misstap heeft gemaakt is vers twee.

[ikbenik]

Bij het verhaal zoals jij het omschrijft blijft als de fabrikant misstappen maakt altijd buiten schot.

Mijn visie is:
De degene die iets produceert is verantwoordelijk voor wat hij maakt.

De wetgever is van mening dat de consument beter beschermd moet worden.
Van de ene kant is dat voor de consument prettig, maar aan de andere kant wordt de degene die bewust dingen fout doet niet rechtstreeks op zijn daden aangesproken.

En je ziet nu al dat dit systeem misgaat.

Voorbeeld:

De fabrikanten van printers geven standaard een garantieperiode van 1 jaar. Als dat jaar voorbij is dan rekenen ze de volle prijs. Niks geen coulance.

Het valt mij op als winkelier dat het steeds lastiger wordt.
Aan de ene kant de veeleisende consument die betere producten maakt en aan de andere kant de fabrikanten die doen waar ze zin in hebben.

De wetgeving maakt het op dit moment wel lastig voor de winkelier.
Hiermee bedoel ik dat de garantieafwikkelingen en coulanceregelingen niet door de partij betaald worden waar het zou moeten zijn.

Dus de degene die de probemen echt moet oplossen blijft buiten schot.

Dus in het geval van de TS betekent dit dat de winkelier de optische station in de console gratis moet vervangen en deze kosten nergens kan declareren, omdat de fabrikant besloten heeft om dit probleem niet onder garantie te laten vallen.
De fabrikant is Microsoft en deze blijft compleet buiten schot.
Nu kan de winkelier de weg wel gaan naar de rechtbank, maar dit gaat heel veel geld kosten.

Als de fabrikant via wettelijke regels direct verantwoordelijk gehouden kan worden dan zijn de consument en de winkelier hierbij gebaat.

Mee eens. Degene die de consument rotzooi en defecte troep verkoopt moet hiervoor verantwoordelijk worden gehouden. Dat is ook het uitgangspunt van de bepalingen over consumentenkoop in het Burgerlijk wetboek.

Dus als de producent niet aan de regels houdt, dan is daar de winkelier van de dupe.

Daarnaast is het wel zo dat de gehele keten vanaf de fabrikant tot de winkelier is ingesteld dat de winkelier een tussenpersoon is van de fabriakant en de consument.
De fabrikanten eisen ook dat de winkelier zich aan hun regels en eisen houdt. Dit betekent dus voor bijvoorbeeld HP dat de winkelier niet gemachtigd is om de garantieafwikkelingen zelf uit te voeren. Hiervoor moet de winkelier gecertificeerd zijn en dan mag dat wel.
En voor de producten van HP kan ik dat nooit doen.
Tuurlijk kan ik zelf de reparaties uitvoeren, maar daarbij verspeel ik dan wel het recht van de fabrieksgarantie.

Nogmaals:
De fabrikanten zijn zo ingesteld dat zij de winkelier als tussenpersoon beschouwen en hier ook naar handelen.
De consument kan het hiermee niet eens zijn, maar zo zit wel de realiteit in elkaar.

[alfatrion]

Fabrikanten blijven alleen buiten schot als winkeliers er voor kiezen fabrikanten niet voor de rechter te slepen. Dat zij verantwoordelijkheid hebben voor de producten die zij maken ben ik helemaal met u eens. Maar het is niet aan de consumenten om die via de rechter af te dwingen.

Nu kan de winkelier de weg wel gaan naar de rechtbank, maar dit gaat heel veel geld kosten.
Als de fabrikant via wettelijke regels direct verantwoordelijk gehouden kan worden dan zijn de consument en de winkelier hierbij gebaat.

Daar heeft de consument geen baat bij. Ik schreef eerder: "Het is voor kopers helemaal niet aantrekkelijk om fabrikanten voor de rechter te kunnen slepen. Een dergelijk systeem is veel te complex. De verkopers gaan in zo'n systeem allemaal naar elkaar wijzen om zo onder een veroordeling uit te komen. De consument gaat de rekening er voor betalen."

[ikbenik]

Tuurlijk moet dat niet via de consument gaan.
Tuurlijk moet de consument niet voor de misstappen van de fabrikant opdraaien.
En volgens de wet is hij daarvoor ook gevrijwaard.

Als de winkelier hetzelfde juridisch gereedschap krijgt als de consument heeft, dan is het veel gemakkelijker om de fabrikant voor de kosten op te laten draaien.

Waar het ook mis gaat in deze situatie is dat er tussen de winkelier en de consument de regels van het consumentenkoop geldig zijn.
Tussen de winkelier en de fabrikant echter niet, hierbij zijn de regels van bedrijf-bedrijf geldig.
Dit betekent dus dat de fabrikant nooit de regels van de consumentenkoop opgelegd kunnen worden.

Dus dat betekent dat de fabrikant maar 1 jaar aansprakelijk is en de winkelier 3 jaar.

Mijn mening is dat de winkelier deze extra kosten niet hoeft te dragen.

Dus mijn voorstel is op alle goederen die naar de consument gaan hiervoor in de gehele keten de consumentenkoop laten gelden.
En dus niet alleen tussen de consument en de winkelier, zoals dat nu is.
Hierdoor komen de kosten bij de degene terecht waar het thuishoort, nl bij de fabrikanten.
Hierdoor worden ze gedwongen om betere producten te maken en de producten af te stemmen op de consument.

Hierdoor komen de claims ook daadwerkelijk waar ze thuishoren, nl. bij de fabrikanten.

Een voorbeeld:
De printerfabrikanten geven 1 jaar garantie en geven ook aan dat ze na deze periode van 12 maanden de goede werking niet kunnen garanderen.
De consumenten willen dus dat de printers voor een periode van 36 maanden goed werken.
Nu is het zo dat de fabrikanten heel stug zijn en na 12 maanden de volledige kosten in rekening brengen.

Als deze periodes kunnen worden afgestemd naar de wensen van de maatschappij, dan zijn de fabrikanten verplicht om betere kwaliteit te bieden.
Oke, de prijzen zullen hierdoor wel iets stijgen, maar de consument krijgt dan waar hij om vraagt.

In het geval van de TS betekent dit dat de geschillencommissies en de rechters dan de fabrikanten rechtstreeks kunnen benaderen en hun sancties opleggen.
Nu moet de consument eerst via de rechter de winkelier dwingen en moet de winkelier ook weer een procedure starten om de fabrikant te dwingen.
Dat moet anders en dat kan ook anders.
Als de fabrikanten er gelijk bij worden betrokken, zal de consument hierop niet achteruit gaan, maar op vooruit gaan.
En de winkelier gaat er ook op vooruit, omdat hij dan niet die kosten heeft die ook voor hem niet zijn bedoeld.

[alfatrion]

Waar het ook mis gaat in deze situatie is dat er tussen de winkelier en de consument de regels van het consumentenkoop geldig zijn.
Tussen de winkelier en de fabrikant echter niet, hierbij zijn de regels van bedrijf-bedrijf geldig.
Dit betekent dus dat de fabrikant nooit de regels van de consumentenkoop opgelegd kunnen worden.

Dus dat betekent dat de fabrikant maar 1 jaar aansprakelijk is en de winkelier 3 jaar.

De winkelier is verplicht een deugelijk product af te leveren. 7:17 BW Is daar geen spraken van dan heeft de consument recht op schade vergoeding. 7:24 BW. De winkelier kan dat verhalen of de fabrikant. 7:25 BW Dus de fabrikant is volgens mij even lang aansprakelijk als de winkelier.

Misschien dat Mr T hier nog iets op kan aanvullen. Ik heb gemerkt dat hij juridisch beter is onderlegt dan mij.

Nu moet de consument eerst via de rechter de winkelier dwingen en moet de winkelier ook weer een procedure starten om de fabrikant te dwingen.
Dat moet anders en dat kan ook anders.
Als de fabrikanten er gelijk bij worden betrokken, zal de consument hierop niet achteruit gaan, maar op vooruit gaan.

Een voorbeeld: De consument koopt een computer met een jaar garantie. Het moederboard is van ASUS, de processor van Intel, het geheugen van King, de voeding en kast van Antec en de harde schrijf van Western Digital. Deze gaat na 9 maanden stuk.

Nu stapt de consument naar de rechter en heeft een partij voor zich. Omdat het product binnen de garantie kapot is gegaan is de winkelier er verantwoordelijk van dat het product gerepareerd wordt, moet hij maar bewijzen dat de consument er schuld aan heeft dat het product defect is gegaan.

In uw voorstel moet de consument de fabrikant aanklagen. Maar welke fabrikant moet hij aanklagen? Het moederboard is kapot dus hij klaagt ASUS aan. Zeg dat ASUS er nu in slaagt om te bewijzen dat het defect te wijten is aan de voeding. Dan moet de consument nu een tweede rechtzaak starten tegen Antec. Via deze weg gaat de consument er dus duidelijk op achteruit.

[ikbenik]

Als een klant bij mij komt omdat het moederbord defect is dan vervang ik deze gewoon, omdat ik ook de fabrikant van de computer ben.
Ik lever nl geen merkcomputers.

Ik stel de computer zelf samen en ik besteed heel veel zorg aan de materiaalkeuze.
Dus ik bepaal zelf de kwaliteit van het eindproduct.

Dus als ik 2 jaar garantie geef op de computer en de fabrikant heeft een garantieperiode van 3 jaar, dan heb je geen recht op 3 jaar garantie, omdat de fabrikanten van computeronderdelen de garantieperiode overnemen van de computer zelf.
Dus in het voorbeeld heeft het moederbord een garantie van 2 jaar.

Voor de consument is het gewoon beter om zelf samengestelde computers te kopen dan merkcomputers.
Puur omdat dan de winkelier ook gelijk de fabrikant is en niemand verantwoording hoeft af te leggen. De winkelier mag en kan dan naar eigen inzicht (nooit ten koste van de klant!)de garantieafwikkelingen zelf uitvoeren.
Bij merkcomputers is dat anders. Om op fabrieksgarantie aanspraak te maken dient de computer opgestuurd te worden naar een door de fabrikant gecertificeerde reparatiebedrijf of naar de fabrikant zelf.
De winkelier is hierin zeer beperkt in de mogelijkheden.
Dus als ik een computer van HP zou verkopen, dan mag ik de fabrieksgaranties niet zelf afhandelen, maar dit dient door een HP gecertificeerde businespartner te gebeuren.

Nu zul je zeggen: wordt dan zo'n partner en dan kan je de producten in garantie zelf afwikkelen. Dat is helaas niet mogelijk.
Om voor een businespartner in aanmerking te komen moet ik een omzet draaien van een paar miljoen Euro. Je begrijpt dat dit niet voor mij is weggelegd.

[hharteman]

Juridisch getouwtrek allemaal.
Ik had voor dit soort zaken simpele oplossingen.

Als een importeur/fabrikant moeilijkdeed met reparaties, (NB:met moeilijk bedoel ik dan apparaten die opgestuurd waren en waar het probleem niet verholpen was, of waar niets aan gevonden was terwijl het probleem door mij persoonlijk geconstateerd was), daar jaste ik dan even de hoogspanning van een tv doorheen en bood het opnieuw ter reparatie aan.
Gegarandeerd dat er dan een nieuwe retour komt want geen hond gaat dat gerepareerd krijgen.
Ik weet het, het is niet de juiste weg.

Moeilijke problemen hebben soms simpele oplossingen.

[alfatrion]

Dus als ik 2 jaar garantie geef op de computer en de fabrikant heeft een garantieperiode van 3 jaar, dan heb je geen recht op 3 jaar garantie, omdat de fabrikanten van computeronderdelen de garantieperiode overnemen van de computer zelf.

Dwingend recht zegt verkopers gebonden zijn aan mededelingen van vorige verkopers. 7:18 lid 1 BW Dat u het product verwerkt heeft in een ander product doet niets af aan het feit dat u het door verkoopt. De garantie van drie jaar blijft op het deelproduct gewoon van toepassing.

Dus als ik een computer van HP zou verkopen, dan mag ik de fabrieksgaranties niet zelf afhandelen, maar dit dient door een HP gecertificeerde businespartner te gebeuren.

Nu zul je zeggen: wordt dan zo'n partner en dan kan je de producten in garantie zelf afwikkelen. Dat is helaas niet mogelijk.

Weet u het maakt mij helemaal niets uit. Het enige waar ik, als consument, in geintereseerd ben is dat de verkoper het product binnen een redelijke termijn en zonder ernstige overlast repareren of te vervangen. Hoe daar in vulling wordt gegeven maakt mij niet uit.

De consument mag een product binnen de garantie niet zomaar naar een ander brengen voor reparatie, maar wanneer daarmee extra schade wordt voorkomen mag dat wel en kan hij dat verhalen op de winkelier. Het zelfde lijkt mij van toepassing tussen de winkelier en de fabrikant. Dus als HP niet binnen een redelijke termijn de reparatie kan uitvoeren dan moet de winkelier dat maar op een andere manier doen en dat verhalen op de fabrikant. En dat zal best veel geld kosten, dus ik zou hem dat ook niet kwalijk nemen als de winkelier het voor eigen rekening neemt.

Als de winkelier deze weg weigert, dan leer ik hem dat hij niet op deze manier met mij moet om gaan. Ik laat het appraat dan door een ander maken en verhaal de kosten dan via de rechter op de winkelier. Dat kost mij weleens waar geld, maar de winkelier ook en die heeft naast zijn advokaat kosten ook nog eens de reparatie kosten. Dat kunnen winkelier natuurlijk ook doen met de fabrikanten.

[ikbenik]

Weet u het maakt mij helemaal niets uit. Het enige waar ik, als consument, in geintereseerd ben is dat de verkoper het product binnen een redelijke termijn en zonder ernstige overlast repareren of te vervangen. Hoe daar in vulling wordt gegeven maakt mij niet uit.

Het probleem is dat als een computer opgestuurd moet worden dat je die minstens een week kwijt bent.
Als je geen dag zonder computer kan dan is het een hele grote overlast.

Soms kun je overlast niet voorkomen, hoe vervelend dat ook is.
Ik probeer dat altijd tot het minimum te beperken.

Dwingend recht zegt verkopers gebonden zijn aan mededelingen van vorige verkopers. 7:18 lid 1 BW Dat u het product verwerkt heeft in een ander product doet niets af aan het feit dat u het door verkoopt. De garantie van drie jaar blijft op het deelproduct gewoon van toepassing.

De moederbordfabrikanten zeggen van wel.
Als hun product los in de winkel verkocht worden, dan is de oorspronkelijke periode geldig (3 jaar).
Als het product een deelproduct is, dan geldt de periode van het totale product (2 jaar).
Dus als na 2½ jaar het moederbord kapot gaat, dan heb je via mij geen recht op garantie (omdat de garantieperiode maar 2 jaar is) en via de fabrikant krijg je ook geen garantie (omdat die de periode aanhouden van de totale computer).

[bodejosm43]

@ikbenik:

Zonder je te willen aanvallen, ik heb een vraag aan je.

Ik ken mensen die zelf een winkel hebben, en hebben gehad. Onder meer consumenten-elektronica, en witgoed.

Ik weet niet hoe het zit met het volgende, ik heb de vraag ergens eerder gesteld, geloof ik:

Ik hoor van verschillende mensen, dat in de verkoopsprijs standaard een marge zit voor de garantie. Ik hoor dat dat 3 procent is. Dat is toch geld dat dan ook voor garantie-doeleinden gebruikt moet worden? Het zou al bijvoorbeeld handig zijn, als een garantie-potje bij opening van een winkel al redelijk gevuld is, zodat de winkelier bij problemen niet al meteen in geldproblemen komt.

Ik ga ervan uit dat niet ieder artikel snel na aankoop kapot gaat. Ik durf zelfs te veronderstellen, dat dat met verreweg de meeste artikelen zo werkt. Die drie procent zou in mijn ogen dan voldoende moeten zijn om calamiteiten op te vangen. Het betekent dat in de praktijk 1 op de 30 produkten niet helemaal, of helemaal niet (naar eigen keuze......), in orde is.

Komt je dat percentage bekend voor? En is dat per branche vastgelegd, of kun je dat naar eigen inzicht wijzigen?

[ikbenik]

Ik hoor van verschillende mensen, dat in de verkoopsprijs standaard een marge zit voor de garantie. Ik hoor dat dat 3 procent is. Dat is toch geld dat dan ook voor garantie-doeleinden gebruikt moet worden? Het zou al bijvoorbeeld handig zijn, als een garantie-potje bij opening van een winkel al redelijk gevuld is, zodat de winkelier bij problemen niet al meteen in geldproblemen komt.

Wat dat betreft zou dit de bedoeling moeten zijn.

Boven op de normale winstmarge zit dan bij een gezonde winstmarge nog eens een marge voor de garantieafwikkelingen.

Een gezonde winstmarge ligt tussen de 30€ en de 50%.
Als deze marges worden aangehouden dan is dat ook mogelijk.

Echter in de consumentenelectronica zijn de marges dermate laag, dat deze garantiemarge is vervallen.

Dus met een winstmarge van 5% is het veel verkopen en niets verdienen.

Dus je moet heel veel afzetten om een beetje winst te maken.

Iedereen die economie of bedrijfskunde geleerd heeft weet dat met deze manier van handelen dat de markt vanzelf kapot gaat.

Mijn visie is:
Allemaal een winstmarge hanteren die boven de 30% ligt en de detailhandelaren verdienen normaal.

Aan de ene kant heb je een winkelier die roept: "ik ben de goedkoopste!" en aan de andere kant heb je een consument die over de marges aan het zeuren is.

Als ik al zie dat de grote ketens een winstmarge hanteren van tussen de 5% en de 8% en wel zitten te zeuren dat er bijna geen winst gemaakt wordt, dan zeg ik op mijn manier:

Verhoog dan die winstmarge en je verdient normaal.

Komt je dat percentage bekend voor? En is dat per branche vastgelegd, of kun je dat naar eigen inzicht wijzigen?

Voor zover ik het weet is dit naar eigen inzicht te hanteren.


Een ander punt is de verantwoordelijkheid van de fabrikant.
Als een product kapot is en ik heb het artikel op voorraad en het probleem doet zich voor in de garantieperiode, dan wissel ik die gewoon om en ik handel het verder af met de fabrikant.
Producten die ik niet op voorraad heb, zal ik bestellen en dan omwisselen.
Uitzonderingen hierop zijn notebooks, printers en monitoren. Deze worden door de fabrikant gerepareerd in de garantieperiode.

Een ander verhaal is als blijkt dat een complete serie defect is.
Als de fabrikant zoals in het geval van de TS de garantie terugtrekt, dan moeten de consumenten EN de winkeliers een signaal geven dat de fabrikant zijn verantwoordelijkheid moet nemen en dit onder garantie te verhelpen.

Als de consument een machtsmiddel tot zijn beschikking krijgt om in dergelijke gevallen de fabrikant aan te pakken, dan kan de fabrikant zich niet achter de winkelier schuilen en moet hij wel het probleem aanpakken.

Ik zeg dit niet voor niets. Want hiermee voorkom je een hoop getrouwtrek en dat er diverse procedures gestart moeten worden.
De consumentenorganisaties en de geschillencommissies moeten de fabrikant rechtstreeks kunnen aanspreken, waarbij dan zowel de winkelier als de consument geholpen is.

De meeste problemen kunnen gewoon door de winkelier opgelost worden, maar voor de problemen in het grijze gebied is hij de pineut.
Als dat ook verholpen kan worden dan heeft de consument nog minder hinder van de problemen.

Want de meeste winkeliers klagen over problemen in het grijze gebied en houden dan ook de poten stijf als de fabrikant zijn verantwoordelijkheid niet neemt.