Radar

Je kunt een kind ook leren omgaan met ADHD

Hoewel individuën sedert begin de jaren 1920 blootgesteld werden aan deze chemicaliën, was het pas vanaf het einde van WOII dat blootstelling in zulk een mate toenam dat grote aantallen van volwassen dagelijks blootgesteld werden aan accumulerende, significante hoeveelheden van deze chemicaliën in hun lichamen. In termen van generatietijd, produceerden deze individuën in de jaren 1950 de eerste generatie van nakomelingen die blootgesteld waren aan tal van synthetische chemicaliën in de baarmoeder, en wel aan stijgende niveau's ervan. Tegen 1970, begonnen deze post-WOII babies, zelf kinderen te krijgen. Het was gedurende de jaren 1970 dat wat een toename in ongewone, voorheen uitzonderlijke neuro-ontwikkelingsstoornissen de aandacht van gezondheidsprofessionals begon te trekken.

Termen zoals leerstoornissen, autisme, attention deficit hyperactivity disorder (ADHD), kinderkankers, kinderdiabetes en jeugddelinquentie werden een begrip tegen het midden van de jaren 1990. Voor elke anomalie ontstonden doorheen gans het land steungroepen voor ouders, en in reactie daarop, begonnen gezondheidsoverheden hun toename te erkennen. In 1995 richte het US EPA het Children's Environmental Health Program op om preventieve maatregelen te ontwikkelen om kinderen te beschermen voor milieucontaminanten, en in 2000, leidde een presidentieel initiatief over het hele land tot de oprichting van centra voor kindergezondheid om behandelingen en genezingen te ontwikkelen voor deze problemen.

Wat is ADHD?

Hoe voelt het, hoe gaat het...

Stel je voor, je leeft in een sneldraaiende caleidoscoop, waarin geluiden, beelden en gedachten constant veranderen. Je voelt je snel verveeld en niet in staat je gedachten te houden bij hetgeen je moet doen. Je wordt afgeleid door onbelangrijke dingen die je ziet en hoort, je hersenen sturen je van de ene gedachte of activiteit naar de volgende. Misschien ga je zo op in je collage van gedachten en beelden dat je niet eens doorhebt wanneer iemand tegen je praat. Voor veel mensen is dit de dagelijkse werkelijkheid. Zij hebben Attention Deficit Hyperactivity Disorder, of ADHD.



Wat is tijd? Met ADHD verandert tijd in een zwart gat. ADHD'ers hebben constant het gevoel dat alles op hetzelfde moment gebeurt. Dit zorgt voor een gevoel van innerlijke beroering en zelfs paniek. De ADHD'er verliest hierdoor vaak perspectief en de mogelijkheid prioriteiten te stellen. Daarom is hij/zij altijd bezig, met als hoofddoel het proberen te voorkomen dat zijn/haar wereld instort. ADHD'ers hebben ongelooflijk veel problemen met stilzitten, plannen, wachten en het afronden van taken. Zij zijn zich 24 uur per dag bewust van hetgeen er om hen heen gebeurt. Voor hun familie, klasgenoten of collega's lijken zij te bestaan uit een wervelwind van ongeorganiseerde of dolle activiteiten. Soms gedragen zij zich ineens 'normaal', wat anderen doet denken dat de ADHD'er zijn/haar gedrag best onder controle kan houden "als hij/zij maar wil". Het resultaat hiervan is dat ADHD de relatie met anderen verstoort, niet alleen omdat de ADHD'er beslag legt op bezigheden in het dagelijks leven van anderen, maar ook omdat hij/zij de eigenschap heeft alle energie uit iemand te onttrekken en andermans gevoel van eigenwaarde te ondermijnen. ADHD, ooit hyperkinese of Minimal Brain Dysfunction (MBD) genoemd, is een van de meest voorkomende hersenstoornissen bij kinderen. Ongeveer 3 procent heeft ADHD. ADHD gaat niet over, maar een aantal volwassenen heeft ermee leren leven: dankzij passend werk, een georganiseerde partner of minder specifieke eisen aan 'de kwaliteit van het leven'. Ongeveer 2 procent van alle volwassenen (18 +), ongeveer 240.000 inwoners van Nederland, lijdt echter dagelijks aan de effecten die concentratieproblemen, hyperactiviteit en impulsiviteit hebben op hun bestaan. Deze mensen kijken vaak verbitterd terug op een leven vol mislukkingen, niet-uitgekomen dromen en emotionele pijn. Het meest schrijnende is dat er van die 240.000 nog maar een paar duizend gekend zijn met ADHD. Merendeel loopt in zijn/haar leven vast, niet wetende wat hem/haar mankeert. Anderen krijgen de standaarddiagnoses manisch-depressief of borderline personality, maar kunnen hiermee niet uit de voeten, omdat zij niet manisch-depressief zijn en geen borderline persoonlijkheidsstoornis als hoofdprobleem hebben. Maar er is hulp... en hoop. De laatste tien jaar zijn wetenschappers veel te weten gekomen over de oorzaak van ADHD en hebben methoden ontwikkeld ADHD te herkennen bij kinderen, pubers en volwassenen, en er zijn behandelingsplannen opgesteld: een combinatie van medicijnen, gedragstherapie en technieken die mensen met ADHD kunnen helpen hun aandacht te richten, hun zelfvertrouwen weer op te bouwen en te functioneren op een nieuwe, meer gestructureerde manier.