Radar

Op 17 februari heeft de rechtbank Amsterdam nog een zaak gevonnist waarin mr. Joost Papevelt van Silver advocaten de advocaat van de gedupeerden was.

Ook hier werd Dexia veroordeeld tot terugbetaling van 2/3 van de inleg en kwijtschelding van 2/3 van de restschuld.
In deze zaak was wel sprake van “onaanvaardbare last”

4.10. Thans moet worden vastgesteld of de lease-overeenkomsten een onaanvaardbare financiële last voor [X] met zich brachten. Op grond van de berekening zoals weergegeven in de aan dit vonnis gehechte bijlage I is de kantonrechter van oordeel dat nakoming van de onderzoeksplicht zou hebben uitgewezen dat de lease-overeenkomsten een onaanvaardbare financiële last op [X] zouden hebben gelegd.

4.13. Al het voorgaande betekent dat, na verrekening van voordeel, zowel de uit de maandelijkse termijnen bestaande schade als de uit de restschuld bestaande schade voor 1/3 voor rekening van [X] moet blijven. Onder verwijzing naar de aan dit vonnis gehechte bijlage II weergegeven berekening, brengt het voorgaande mee de conventionele vorderingen wordt toegewezen tot een bedrag van € 8.712,--.

De uitspraak is hier te lezen:
http://www.platformaandelenlease.nl/uit ... 022010.htm

Hoe de rechtbank Amsterdam de draagkracht/lasten berekent is hier te lezen:
http://www.rechtspraak.nl/Gerechten/Rec ... normen.htm
Dit is een overzicht van de basisnormen en woonlastennormen waarvan de rechtbank Amsterdam gebruik maakt bij berekeningen die ten grondslag liggen aan beslissingen in zaken betreffende effectenlease-overeenkomsten. Deze normen zijn afgeleid uit de door het Nibud door de jaren heen gepubliceerde gegevens.

Groeten,
Piet

Al vele jaren reageert mijn echtgenote hier op deze site en ik ben degene die destijds de contracten ben aangegaan zonder haar daarvan in kennis te stellen en uiteraard heeft zij toen nooit getekend. Drie contracten winstverdriedubbelaar heb ik toen afgesloten met de intentie dat ik daar verstandig aan zou doen. Zoals de studie van de kinderen betalen e.d. Jaren van onzekerheid volgde en uiteraard procederen want toen uiteindelijk bekend werd dat het hier ging om verkeerde voorlichting en dat van sparen geen sprake was was mij wel duidelijk dat dit ons spaargeld ging kosten.
Eenmaal voorgekomen kwam er een uitspraak en werd een bedrag door Dexia terugbetaald maar net voordat de termijn van drie maanden was verstreken kregen wij een aangetekend schrijven dat hoger beroep werd aangetekend. Het bedrag heb ik uiteraard op een rekening gezet maar toen kwam leaseproces die wilde een deel van het geld welke haar volgens een bepaalde berekening toe kwam. Hoe bedoel je no cure no pay gewoon betalen anders helpen zij je niet meer. Al vanaf 2001 zijn wij bezig om ons recht te krijgen maar tot op heden is dit nog niet gelukt een jaar geleden na de rechtszaak dachten wij af te kunnen sluiten en eindelijk verder te kunnen, maar tot op de dag van vandaag houd DEXIA mensen aan het lijntje en wil koste wat kost geld zien waar zij geen recht op hebben omdat nimmer is aangetoond dat er aandelen zijn gekocht. Ik hoop dat wij spoedig iets mogen vernemen van Dexia zodat eindelijk de boel kan worden afgedaan. Wat ben ik het zat om continu te worden geconfronteerd met oplichters praktijken die door een rechtbank als legaal worden betiteld.

In de eerder genoemde tweede uitspraak van 17 februari j.l. is bepaald dat er sprake was van een onaanvaardbaar zware last van de contracten in relatie tot de bestedingsnorm (afgeleid van het inkomen) en dat dus ook 2/3 van de betaalde termijnen voor vergoeding in aanmerking komt (naast het 2/3 deel van het schuldrestant). Deze situatie is echter in dit geval ontstaan omdat betrokkene twee contracten had afgesloten; bij één contract zou het besteedbaar inkomen ca. € 267 boven de bestedingsnorm zijn gebleven en de vergoeding van 2/3 deel van de rentetermijnen niet zijn toegekend.
Hieruit blijkt tevens weer hoe absurd de berekeningsbeoordeling is die door het Gerechtshof op 1 december 2009 is opgesteld. De redenering van de rechtbank is n.l. dat als het besteedbaar inkomen volgens de berekeningsbeoordeling groter is dan de bestedingsnorm betrokkene had moeten begrijpen dat met geleend geld werd belegd (zie overweging 4.9 van het vonnis) en dus geen vergoeding voor de rentetermijnen wordt toegekend. Sluit je echter meer contracten af (of contracten met hogere lasten), en handel je dus in wezen onvoorzichtiger en daalt het besteedbaar inkomen daardoor onder de bestedingsnorm dan mag betrokkene rekenen op 2/3 vergoeding van de betaalde rentetermijnen (naast 2/3 van het schuldrestant).
Naast de eerdere kritische opmerkingen die ik over de regeling heb gemaakt (onder vermogen kunnen ook toekomstige verplichtingen zijn begrepen, gegevens netto-inkomen zijn nauwelijks meer te achterhalen terwijl hier ook allerlei kostenvergoedingen in begrepen kunen zijn zoals reis-, studie- of ziektekosten, definities ontbreken etc.) is er dus in feite ook sprake van "beloning" van onvoorzichtig gedrag. Bij onvoorzichtig gedrag (en dus het nemen van meer risico) zal het besteedbaar inkomen volgens deze regeling eerder onder de bestedingsnorm komen wat leidt tot een relatief hogere schadevergoeding. Dit lijkt mij een merkwaardige grondslag voor de toekenning van een schadevergoeding. Het pakt in feite relatief gunstig uit voor gedupeerden die in een korte tijd meerdere leasecontracten hebben gesloten en ongunstig uit voor gedupeerden die één of meerdere contracten met lage lasten hebben gesloten.

Alert schreef:Bij onvoorzichtig gedrag (en dus het nemen van meer risico) zal het besteedbaar inkomen volgens deze regeling eerder onder de bestedingsnorm komen wat leidt tot een relatief hogere schadevergoeding. Dit lijkt mij een merkwaardige grondslag voor de toekenning van een schadevergoeding. Het pakt in feite relatief gunstig uit voor gedupeerden die in een korte tijd meerdere leasecontracten hebben gesloten en ongunstig uit voor gedupeerden die één of meerdere contracten met lage lasten hebben gesloten.

Je kunt het ook anders benaderen.
De HR ziet geen kwaad in de verkoop van de leasecontracten van Dexia.
Ze vind het geen bezwaar dat er bij een stagnerende economie geen winst behaald kon worden.
Ze is gemakshalve inhoudelijk aan de contracten voorbij gegaan.
En ze vindt het evenmin een bezwaar dat Dexia de resultaten allemaal wat mooier voorgespiegeld heeft.
De afnemer heeft immers uit vrije wil getekend!
Eigen schuld, dikke bult.

Wat anders is het wanneer Dexia te hoge of te veel contracten heeft afgesloten.
Dan komen de nakomensverplichtingen in gevaar en in die gevallen zegt de HR dat Dexia dat had moeten natrekken en daarom nu voor een deel van de totale schade moet opdraaien.
Die afnemers hebben niet zozeer geluk, Dexia heeft bij hen pech.

Het is dus maar hoe je het bekijkt.

Ik voor mij zeg dat de contracten gewoon niet deugen.
Zowel qua opzet als de manier waarop ze aan de man zijn gebracht.
Pure oplichterij, enkel opgezet om de banken en de colporteurs te spekken.
De contracten verdienden dus allemaal vernietigd te worden gevolgd door volledige schadeloosstelling.
Helaas hebben onze advocaten de rechters hiervan niet kunnen overtuigen en wordt Dexia enkel getoetst en indien van toepassing aangesproken op het niet nakomen van de zorgplicht.

Hoe groot het verschil is bij het toepassen van de formule van het Gerechtshof tussen het wèl of niet onder de (vrij willekeurig bepaalde) bestedingsnorm uitkomen van de lasten blijkt als we de uitspraak van 17 februari j.l. (met de twee AllRound Sparen contracten) nog eens nader bezien. Het nadelig verschil tussen besteedbaar inkomen en bestedingsnorm komt uit op € 5,21 per maand. Als het besteedbaar inkomen € 6 per maand hoger was geweest dan zou de vergoeding niet 66,67% maar krap 15% van de totale schade ad € 19.230 zijn geweest (n.l. 2/3 schuldrestant). Dit heeft uiteraard met redelijkheid en billijkheid weinig te maken.
De formule zou dan ook in al z'n elementen bestreden moeten worden. Ik zie op dit punt echter nog weinig actie.
In beide geschetste situaties is de zorgplicht n.l. in dezelfde mate geschonden (er is o.a. niet geïnformeerd naar het gewenste risicoprofiel; uit de naamgeving van het product bestaat de indruk dat er sprake is van sparen), is de product-informatie misleidend geweest en zou volledige schadevergoeding, incl. gederfde rente over de betalingen, daarom op z'n plaats zijn geweest. Gelet op de hoge stand van de AEX-fondsen begin 2000 en de hoge koers-winstverhoudingen van de aandelen, was het behalen van een positief rendement, mede gelet op de hoge rentelasten van de contracten, vrijwel uitgesloten. Dit blijkt ook uit de AFM-perspublikatie van begin december 2001 (prestaties aandelenleaseplannen) waarin wordt gesteld dat het voor een lange termijnprognose realistischer is uit te gaan van een rendement van 8%. Het risicoprofiel van dit product is bovendien verslechterd door het afschaffen van de aftrekbaarheid van de rente.
De conclusie is dan ook dat dit product op basis van de productinformatie als misleidend moet worden aangemerkt.

Alert schreef:De conclusie is dan ook dat dit product op basis van de productinformatie als misleidend moet worden aangemerkt.

Zo spraken we hier een kleine 10 jaar geleden.
En iedereen hoopte toen nog dat de rechters er ook zo over zouden denken.
Het liep echter anders.
Er waren te veel gedupeerden en het zou Dexia te veel geld gaan kosten.
De rechters wisten daardoor zelf niet meer hoe ze zich hier uit moesten redden.
In de hoop dat het probleem zichzelf zou oplossen gaven ze Dexia steeds opnieuw haar zin als Dexia weer wat had bedacht om de boel te vertragen.
Het is nu te laat om nog aan te kaarten dat de leaseproducten na 1998 niet meer winstgevend konden zijn.
Men is daar nooit serieus op ingegaan want dan zou het misleiding zijn geweest, gevolgd door vernietiging.
Schending van de zorgplicht was voor de rechtbank nog wel acceptabel.
Maar tegelijkertijd werd de vreugde van de gedupeerde getemperd door de zogenaamde billijkheidsregeltjes.
Met deze combinatie kon de buitenwereld denken dat Dexia schuldig was bevonden en gestrafd werd terwijl de rechtbank in werkelijkheid vrij was om naar eigen goeddunken de gedupeerde voor een groot deel van de schade te laten opdraaien.
En hier zal ze ook in de toekomst niet meer van afwijken.
Geen enkele rechter die zich nu nog gaat verdiepen of de contracten na 2000 nog winstgevend konden zijn.
Er is zowiezo niks meer te bedenken, alles is inmiddels van tafel geveegd.

Geen enkele rechter die zich nu nog gaat verdiepen of de contracten na 2000 nog winstgevend konden zijn.
Er is zowiezo niks meer te bedenken, alles is inmiddels van tafel geveegd.

Alle onderwerpen zijn zeker nog niet aan de orde gesteld en in ieder geval nog niet op de juiste wijze (dat vraagt wel nog de nodige onderbouwing). De wijze waarop b.v. het collectieve proces door Leaseverlies/Consumentenbond is gevoerd (vonnis 7 juli 2004) is op z'n minst gezegd niet erg sterk (schendig van de zorgplicht werd niet eens geëist en de verwijten over de fiscale aftrekbaarheid van de rente waren niet ontvankelijk omdat verwezen werd naar een advertentie in de krant van dec. 2000 waarin al geen sprake meer was van renteaftrek!!).
Verder moet de rechter in zaken altijd nog toetsten aan de bijzondere omstandigheden van het geval en niet te vergeten de persoonlijke omstandigheden van de klant. Ook hier kunnen nog verrassende uitspraken uit voortvloeien. Tot slot is er nog de categorie eegazaken (incl. de binnen drie jaar na verlenging vernietigde contracten) waar zeker nog resultaten van verwacht mogen worden.
Thuis zitten wachten totdat de schikking van Dexia in de bus rolt lijkt mij voor de mensen die een opt-out hebben ingediend ook geen optie (om maar eens een financiële term te gebruiken waarmee het goed mis is gegaan bij o.a. de WinstVerdriedubbelaar zonder dat de consument hiervan de gevolgen kon overzien; bovendien was er van verdriedubbeling van een resultaat al helemaal geen sprake). De feiten en omstandigheden zijn nog steeds in het voordeel van de consument. De rechters zullen echter wel de juiste conclusie moeten trekken uit de (inmiddels niet meer omstreden) minimaal geconstateerde schending van de zorgplicht en dit niet moeten wegstrepen tegen de stelling dat de consument beter had moeten lezen en opletten (verkeerde productinformatie is nu eenmaal niet te doorgronden en al helemaal niet als een toezichthouder wel constateert maar naar buiten toe zwijgt).

Misschien moet ik het anders stellen.
Probeer maar eens een advocaat te vinden die zich nu nog wil verdiepen in alles wat er mis was aan de leasecontracten.
En dan ook nog eens op de juiste wijze naar voren brengen.
Veel advocaten stipten wel alles aan maar niet altijd even goed onderbouwd waardoor de meeste fouten die nu nog nog naar voren worden gebracht bij voorbaat in de meeste gevallen kansloos zijn.

Ten alle tijde ook vermelden tot welk doel een dergelijke produkt of produkten is of zijn aangekocht voor een bepaalde bestedingsdoeleinde.

De consument behoeft toch niet helemaal of grotendeels door de leasebanken berooid achter te blijven. de schikkingen hebben tot dusver nooit wat voorgesteld dat een fobspeen en afzien van rechten