alfatrion schreef:De koper stelt bepaalde producten te hebben besteld. En draagt ter onderbouwing zijn bankafschrift aan. Als de verkoper dan stelt dat hij niet die producten te hebben besteld, maar iets anders dan ligt het op zijn weg om dat te onderbouwen.
Als het standpunt van de verkoper is dat er niets is gekocht, dan geld het bedrag als onverschuldigd betaald, zodat ze het geld terug moeten storten.
Ik mag hiet ter verduidelijking wel aan toevoegen dat een kassabon geen overeenkomst voorsteld, doch een bewijs van betaling van de gekochte zaak, zijnde de nakoming van de verplichting van de koper.
Daar het bij het kassasysteem gebruikelijk is het gekochte bij betaling te leveren, zal de kassabon tevens bewijs zijn dat de verkoper aan zijn verplichting, het leveren van de zaak, heeft voldaan.
Daaruit volgt dat wanneer de koper geen bonnetje heeft, en de verkoper dwars ligt en stelt dat deze hier geen kopie van heeft, er geen transactie heeft plaats gevonden, buiten de volgens de verkoper onbestemde betaling van het bankafschrift. Dit houdt in dat er geen zaak is gekocht en geen zaak is geleverd, de betaling verricht door de koper, als Alfatrion al stelde, tot een onverschuldigde makend.
Dat dit niet handig is voor de verkoper behoeft geen betoog, en enig flexibiliteit aan de zijde van de verkoper mag dan wel verwacht worden.
Daarbij is het niet 'wie eist bewijst', maar 'wie stelt bewijst', of beter nog:
150 Rv schreef:De partij die zich beroept op rechtsgevolgen van door haar gestelde feiten of rechten, draagt de bewijslast van die feiten of rechten, tenzij uit enige bijzondere regel of uit de eisen van redelijkheid en billijkheid een andere verdeling van de bewijslast voortvloeit.
En inderdaad, beter maar het bonnetje niet kwijtraken, maar dit kan gebeuren, toch?
