Jaaap Aaap schreef:
Ik betwijfel of de realiteit ook echt gekend wordt door niet-werklozen. Die kunnen slechts notie nemen van die realiteit via de verhalen van werklozen zelf, en aangezien die bij aanvang al niet serieus genomen worden zullen niet-werklozen vaak blijven steken in de verhalen van de andere zijde; de verhalen die gemeenten en reintegratieburo's in de media ophangen. Er zullen natuurlijk ook gevallen zijn waar de realiteit gekend wordt doch uit balorigheid gewoon miskend wordt.
Ik hoop dat je je realiseert dat je nu behoorlijk aan het generaliseren bent?
ronald g schreef:Ik ben wat dat betreft wel een ervaringsdeskundige, 4 jaar lang een uitkering gehad met een stempel als onbemiddelbaar een ex ondernemer valt zowiezo buiten de boot als het om werk gaat.
Daar heb je er al één die de andere kant kent.
Zelf ken ik die ook, in het verleden is het me wel eens vaker niet gelukt om aansluitend aan een "einde dienstverband" een nieuwe baan te vinden. Recent heeft mijn partner een half jaar zonder werk gezeten, maar tóch weer aan het werk gekomen. En zeer recent is mijn eigen arbeidsovereenkomst niet geheel vrijwillig geëindigd (hoewel het formeel de titel "met wederzijds goedvinden" draagt). Formeel ben ik nog niet werkloos (i.v.m. de verplichte opzegtermijn) en inmiddels heb ik ook weer een andere baan weten te bemachtigen. Daar heb ik overigens wel een jaar over gedaan.
Het kán dus wel. Zelfs in de huidige moeizame arbeidsmarkt, zélfs als 45 plusser, en zélfs als je nog geen werkervaring hebt maar wel een "vers" diploma op zak.
Werk zoeken is hard werken en vooral tijdrovend. Ik heb dat naast mijn werk, studie en gezin gedaan.
Je beklagen over je situatie en de manier waarop werklozen worden weggezet is wellicht begrijpelijk, maar niet constructief. Als je wil werken, zet je daar dan voor in. Er zijn legio websites, LinkedIn groepen en andere mogelijkheden om je behulpzaam te zijn met tips en trucs. Besteed je tijd daar aan, in plaats van je te beklagen over hoe een ander tegen je aan kijkt.
