Radar

Dit betekent dat de consument van een product mag verwachten na uitgaand op de uitspraken van de winkelier!

En de aard van het product (met een mobiel moet je in de regen kunnen bellen) en de uitspraken van de fabrikant.

Het punt dat ik probeerde te maken was dat de verkoper verantwoordelijk is voor het product dat hij verkoopt. (U verklaarde dat "onzin".) Dat hij geen invloed heeft op de wijze waarop het gemaakt wordt doet daar niets aan af.

Waar het om gaat is dat als de winkelier in de algemene voorwaarden zet dat als een product niet conform de handleiding gebruikt is (met andere woorden: normaal gebruik) en er is schade dan komt de schade volledig voor rekening van de consument. De rechter is het daar niet mee eens en vind dit een onacceptabele beperking.

Nee zo stond het er niet.

Verder wil Dell (net als veel andere verkopers) de garantie laten vervallen wanneer het product niet 'normaal wordt gebruikt'. Een onduidelijke bepaling, vond HCC, omdat daarmee ook die aansprakelijkheid wordt uitgesloten wanneer er bijvoorbeeld fouten in een handleiding van Dell staan die tot gevolg hebben dat het product abnormaal wordt gebruikt. Het Hof liet weten dat inderdaad een beperking van Dell's aansprakelijkheid te vinden. Hierdoor werd de bepaling onredelijk bezwarend voor de consument en dus ontoelaatbaar.

@afatrion

De schrijver geeft in een van de zinnen die vlak op de geciteerde zin volgen, het een kader aan voor wat hij bedoelt met goed: "In ieder geval moeten ze voldoen aan de verwachtingen die een koper in alle redelijkheid mag hebben." Mij is niet duidelijk uit welke tekst zou blijken dat de schrijver vind dat een mp3 speler van 10 euro dus net zo "goed" moet zijn als één van 500 euro.

Juist omdat het niet duidelijk is, slaat het nergens op. Wat is een redelijke levensverwachting? Wat ik redelijk vind is in jouw ogen misschien totaal onredelijk. Hierop kun je geen eerlijke uitspraak doen.

Nee, als de remmen falen is er een zaak tussen de koper en de verkoper van de remmen. In het voorbeeld is Dell de verkoper van de remmen. De verkoper is aansprakelijk voor defecten in producten die ze verkopen. Het is van tweeen een: producten van anderen verkopen en de aansprakelijkheid aanvaarden of de producten van anderen niet verkopen.

In het stuk staat duidelijk dat de verkoper altijd aansprakelijk moet zijn, ook als het produkt stuk gaat door toevoegingen van derden. Die remmenvergelijking gaat dus wel degelijk op!

Ik lees weer iets anders: Ze (Dell) is aansprakelijk voor wat ze (Dell) doet of juist nalaat.

Goed gelezen, maar anders geinterpreteerd. Het geeft klanten een vrijbrief om Dell aan te vallen op wat ze maar willen en dat kan niet juist zijn.

Het gaat hier niet om garantie, in de volle betekenis van het woord, maar om levensverwachting. Bij het maken van een lamp steld de wetgever als voorwaarde dat de lamp een minium levensverwachting heeft van twee jaar. Dat vind ik heel redelijk. Brood is daar van uitgesloten gezien de aard van dat product.

Dit is echt zo ontzettend idioot! Wat als je een produkt maakt zoals die lamp, die gegarandeerd niet langer dan 6 maanden mee gaat, maar wel veel voordeliger is. Dan moet je 3 keer een nieuwe geven "omdat een lamp nou eenmaal 2 jaar mee moet gaan". Wie maakt het produkt nou? De fabrikant, de wetgever of de klant? En ik vind dat een brood op de plank na 2 jaar nog goed moet zijn. De aard van het produkt ken ik niet, dus ik wil over twee jaar mijn brood kunnen eten. Hoe krom is dat?? Als ik een auto bouw van een materiaal dat na 2 jaar volledig gerecycled is, dan moet ik daarna een nieuwe auto geven, want de levensverwachting is nou eenmaal 6 tot 10 jaar? Hoe bestaat het dat deze discussie zelfs maar gevoerd moet worden!!! De fabrikant maakt iets, en als je het produkt slecht vind, dan koop je het maar niet, in plaats van het toch te kopen en dan zelf je eisenpakket eraan vast te knopen.

Om even op die laatste opmerking in te gaan:

Je kunt van een auto verwachten dat die langer meegaat dan 2 jaar. Bij een auto kan daar een levensverwachting bij horen van 6 tot 10 jaar (hangt ook af van het type, uiteraard).

Wanneer die auto dus een maand na het verlopen van de garantie stuk gaat, niet te repareren, dien je inderdaad zorg te dragen voor een nieuwe auto. Echter, onder aftrek van de jaren dat de eigenaar van het voertuig er probleemloos mee heeft gereden. Het bedrag dat daarvoor staat, dient de eigenaar dus bij te betalen.

Wanneer echter binnen de garantieperiode het nodige is versleuteld aan de auto, onderdelen vervangen omdat die niet goed functioneerden bijvoorbeeld, doet dit laatste niet ter zake. Immers: wanneer betreffende onderdelen probleemloos zouden hebben gefunctioneerd, waren ze normaalgesproken niet vervangen.

Maarja, sommige consumenten gaan over lijken en denken alleen maar aan zichzelf. Als zij er maar beter van worden, al gaat dat ten koste van andere mensen.

Hier ga je wel heel ver ikbenik, zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten

Dat mijn uitspraken niet in mijn voordeel zijn, weet ik.
Maar ik kom op voor de gewone consument en natuurlijk ook voor de eerlijke kleine zelfstandige.

Wie is de gewone consument ik of jij En wat is ongewone consument

Overigens ga ik apart nog even in op het onderwerp va dit topic. Er zullen uiteraard mensen zijn, namen noem ik maar niet, die hierover een eigen opvatting erop nahouden.

De term garantie is voor de een duidelijker dan de ander.

Voor zover ik begrepen heb, is er in de aankoopsprijs van wat voor artikel dan ook (uitgezonderd dan produkten die zich niet voor garantie lenen), rekening ermee gehouden dat verreweg de meeste artikelen probleemloos zullen funktioneren, en dat maar een klein percentage daarvan stuk gaat, of niet doet wat ze behoren te doen.

Waar ik het gelezen heb, weet ik niet meer, maar ik ken een witgoed-handelaar, die zegt dat 3 procent ven de verkoopprijs wordt gereserveerd voor garantie. Dus vele kopers betalen gewoon mee aan vervanging/reparatie van dat ene artikel dat stuk gaat. Op zich heel normaal, het werkt zo immers ook bij verzekeringen.

Ergens is hier gesuggereerd dat een fabrikant failliet zou gaan, indien ie op alle artikelen levenslange garantie zou geven. Nou is levenslang natuurlijk wel heel ruim op te vatten, maar toch zijn er artikelen waarbij met deze term wordt geadverteerd. Bestekken, bijvoorbeeld.

Maar daar gaat mijn opmerking niet over: ik wil aangeven, dat het onzin is om te veronderstellen dat een verkoper, een fabrikant, failliet gaat wanneer die levenslang garantie moet geven.

Immers, afgaand op die drie procent, funktioneert 97 procent van de artikelen wel probleemloos, die 97 procent betaalt dus mee aan de overige 3 procent waar iets mee aan de hand is.

De fabrikant komt dus pas in de problemen wanneer er aanmerkelijk meer artikelen niet blijken te deugen dan die 3 procent. In de praktijk zul je dit echter bijna nooit zien.

Ben je dan zo'n consument die altijd z'n zin wil doordrijven?

Nee jij

Quote:
Nee, als de remmen falen is er een zaak tussen de koper en de verkoper van de remmen. In het voorbeeld is Dell de verkoper van de remmen. De verkoper is aansprakelijk voor defecten in producten die ze verkopen. Het is van tweeen een: producten van anderen verkopen en de aansprakelijkheid aanvaarden of de producten van anderen niet verkopen.

In het stuk staat duidelijk dat de verkoper altijd aansprakelijk moet zijn, ook als het produkt stuk gaat door toevoegingen van derden. Die remmenvergelijking gaat dus wel degelijk op!

Als ik een computer lever en de klant zet later zelf een andere harde schijf en een geluidskaart erbij.
Dus als dan de extra harde schijf defect gaat, dan moet de klant dus aanspraak kunnen maken op de garantie van de computer zelf, omdat ik die dus geleverd heb?

Totaal bezopen.
Als de computer dan kapot gaat dan heeft de klant van mij alleen recht op garantie met wat ik geleverd heb en andere onderdelen niet.
Gaat de extra geluidskaart defect en gaat de rest dan van de computer ook defect, dan vervalt de garantie.

Het gaat hier niet om garantie, in de volle betekenis van het woord, maar om levensverwachting. Bij het maken van een lamp steld de wetgever als voorwaarde dat de lamp een minium levensverwachting heeft van twee jaar. Dat vind ik heel redelijk. Brood is daar van uitgesloten gezien de aard van dat product.

Totale onzin.
De wetgever bepaald niet de garantie en de product eigenschappen, de consument niet, de winkelier niet.
Alleen de fabrikant bepaald dat.

Maar de consument heeft daar schijt aan. Die wilt alleen maar korting, terwijl het de winkelier heel veel geld kost.

Wat een uitspraak weer, slaat op jezelf ikbenik, zo ben jij

Ikbenik:

De garantie geldt voor het oorspronkelijke produkt. De garantie over het toegevoegde produkt blijft voor verantwoordelijkheid van de fabrikant/leverancier van dat toegevoegde produkt.

Wanneer de computer stuk gaat als gevolg van het toevoegen van (in dit geval een harddisk) dit toegevoegde produkt, dan is het terecht dat jij daar niet voor verantwoordelijk bent.

Wanneer echter een standaard onderdeel al een paar keer is vervangen, dan ben je daar dus wel voor aansprakelijk. Dat onderscheid maak ik wel.

Je kunt van een auto verwachten dat die langer meegaat dan 2 jaar. Bij een auto kan daar een levensverwachting bij horen van 6 tot 10 jaar (hangt ook af van het type, uiteraard).

Wanneer die auto dus een maand na het verlopen van de garantie stuk gaat, niet te repareren, dien je inderdaad zorg te dragen voor een nieuwe auto. Echter, onder aftrek van de jaren dat de eigenaar van het voertuig er probleemloos mee heeft gereden. Het bedrag dat daarvoor staat, dient de eigenaar dus bij te betalen.

Als de fabrikant uitdrukkelijk aangeeft dat de auto maar 2 jaar mee gaat en de fabrikant geeft 2 jaar garantie dan klop het verhaal van jouw totaal niet.

Want dan moet je zelf als consument volledig voor de reparaties betalen.

De productverwachting wordt door de fabrikant bepaald en door niemand anders.

De gewone consument hoe kom je erop

Ikbenik je moet een cafe/kroeg beginnen dan kom je er wel achter wat de gewone consument is en dan kun je lekker de hele dag door drinken en ouwehoeren en over harde schijven lullen

Juist omdat het niet duidelijk is, slaat het nergens op.

Dus, samenvattend, redeneerd u: Wat redelijke verwachtingen zijn is niet objectief vast te stellen. En dus zal zal de schrijver wel bedoelen dat producten uit een andere klasse aan exact de zelfde eisen moet voldoen.

In het stuk staat duidelijk dat de verkoper altijd aansprakelijk moet zijn, ook als het produkt stuk gaat door toevoegingen van derden. Die remmenvergelijking gaat dus wel degelijk op!

Er stond dat de verkoper aansprakelijk moest is, ook als er deel producten van anderen in waren verwerkt.

"Dell denkt daaraan te ontkomen door in haar algemene voorwaarden te zetten dat zij niet aansprakelijk is voor schade die wordt veroorzaakt door producten van anderen die in haar computers worden toegepast." Wie de producten toepast wordt verduidelijkt in een vervolg zin: "Daarmee worden bijvoorbeeld onderdelen als dvd-branders of harddisks die Dell in haar computers heeft ingebouwd, of geïnstalleerde OEM-software."

Ik lees dan de verkoper Dell is ook aansprakelijk wanneer hij deel producten verwerkt in zijn product van andere producenten dan de product Dell.

Wie maakt het produkt nou? De fabrikant, de wetgever of de klant?

De fabrikant maakt iets, en als je het produkt slecht vind, dan koop je het maar niet, in plaats van het toch te kopen en dan zelf je eisenpakket eraan vast te knopen.

"Hoe durft de wetgever een wettelijk kader aan te geven? De fabrikanten moeten volledige vrijheid hebben.", hoor ik u haast pleiten, "Als de consument het niet leuk vind dat het product na drie maanden stuk gaat, had deze het maar niet moeten kopen!" U geeft de fabrikant een wel hele dominante positie.

De nationale en Europese wetten zijn natuurlijk lang bekent voor dat de fabrikanten de producten op deze markt aanbied. Als haar dat niet bevalt moet zij het product maar gewoon niet aanbieden.

ikbenik schreef:De wetgever bepaald niet de garantie en de product eigenschappen, de consument niet, de winkelier niet.

De wetgever bepaald de kaders. Voor garantie is dit minimaal 6 maanden en voor de levensverwachting minimaal twee jaar. En dat weet u!

Vanish, kun je niet ophouden met je off-topic geblaat overal tussendoor? On-topic ben je al een paar dagen geleden gewezen op je ongelijk, en nu mag je ook met dit geneuzel ophouden. Je hebt niets zinnigs meer toe te voegen, dus neem je verlies en pak een ander topic waar je wel normaal aan mee kunt doen.

Ikbenik:

De garantie geldt voor het oorspronkelijke produkt. De garantie over het toegevoegde produkt blijft voor verantwoordelijkheid van de fabrikant/leverancier van dat toegevoegde produkt.

Wanneer de computer stuk gaat als gevolg van het toevoegen van (in dit geval een harddisk) dit toegevoegde produkt, dan is het terecht dat jij daar niet voor verantwoordelijk bent.

Wanneer echter een standaard onderdeel al een paar keer is vervangen, dan ben je daar dus wel voor aansprakelijk. Dat onderscheid maak ik wel.

Volgens het stuk waar je op reageert is de verkoper wel degelijk verantwoordelijk voor alle aanpassingen die de klant doet. Ook een extra harde schijf valt daar onder. Ben je het nu wel of niet eens met dat stuk?

En ik heb dan een vraag. Wat als ik een produkt maak, waarvan ik vind dat het maar 6 maanden mee mag gaan? Ik pas de prijs hierop aan en ik adverteer daar duidelijk mee. Bijvoorbeeld een bio-mp3 speler die na 6 maanden oplost in de lucht. Volgens dat stuk moet ik dan toch perse tot de volle 2 jaar zorgen voor een werkende mp3 speler, en na die 2 jaar moet hij ook nog werken, want dat is wel zo redelijk. Ik mag dus alleen mp3 spelers maken die minimaal 2 jaar mee gaan, ook al pas ik de prijs erop aan? Ik mag dus ook alleen auto's fabriceren die een paar jaar mee gaan, ondanks dat ik de prijs daarop aan pas? Dat vind jij terecht?

"Hoe durft de wetgever een wettelijk kader aan te geven? De fabrikanten moeten volledige vrijheid hebben.", hoor ik u haast pleiten, "Als de consument het niet leuk vind dat het product na drie maanden stuk gaat, had deze het maar niet moeten kopen!" U geeft de fabrikant een wel hele dominante positie.

Tja, niet om het een of het ander, maar is het niet zo dat de fabrikant bepaalt wat hij maakt en hoe? De fabrikant heeft geen dominante positie, zolang de klant kan bepalen of hij/zij het wel of niet koopt. Anders is het als de klant verplicht moet kopen.

Als ik morgen zelf een auto wil bouwen (met typegoedkeuring) dan mag ik toch zelf weten welke materialen ik gebruik en hoe de auto in elkaar zit? En als ik iets wil bouwen dat na 1 maand uit elkaar valt, en dat er bij verkoop bij zeg, dan is het echt niet terecht dat deze auto toch 6 jaar mee moet gaan. Ik maak toch die auto? Ik bepaal toch waar die aan moet voldoen? De klant hoeft hem niet te kopen!

Wat is het volgende? Een kunstenaar mag alleen een duur doek schilderen als het mooi is? Dat mag je immers verwachten van een duur doek! En wat als dat dure doek zo'n 5 jaar in de brandende zon hangt? Dan treedt er verkleuring op en dat mag niet, want met zo'n prijs mag je verwachten dat het doek zo'n 100 jaar oud wordt. Dan mag de schilder dus alleen nog speciale verf gebruiken die niet verkleurt. Dat kun je toch echt niet recht praten, dit soort onzin? Dat kun je gewoon echt niet menen!

Als JIJ iets maakt en het voldoet aan JOUW wensen en JIJ verkoopt het, dan is het aan anderen om het WEL of NIET te kopen. Het is dan ook aan JOUW om te bepalen wat de kenmerken van het produkt zijn.

Bijvoorbeeld een bio-mp3 speler die na 6 maanden oplost in de lucht. Volgens dat stuk moet ik dan toch perse tot de volle 2 jaar zorgen voor een werkende mp3 speler, en na die 2 jaar moet hij ook nog werken, want dat is wel zo redelijk.

Er zijn een aantal uitzonderingen op de regel. Als het appraat oplost heeft u wellicht een goed argument in handen waarmee dit product bij de uitzonderingen hoort.

Ja dat begrijp ik, maar met woorden als "verwachte levensduur" en "aannemen" kan zo'n beetje alles omschreven worden en daarom vind ik dat regels zo niet omschreven mogen worden. Daar valt alles namelijk onder. En wat de één normaal vind is bij de ander abnormaal. Hiermee ligt de last bij de verkeerde mensen.

Tja, niet om het een of het ander, maar is het niet zo dat de fabrikant bepaalt wat hij maakt en hoe?

Tot op een punt. De wetgever geeft de kaders aan en daar binnen mag de fabrikant beslissen.

En als ik iets wil bouwen dat na 1 maand uit elkaar valt, en dat er bij verkoop bij zeg, dan is het echt niet terecht dat deze auto toch 6 jaar mee moet gaan.

Er spelen hier twee zaken: De minium levensduur zoals deze genoemd wordt in de europese richtlijn. En de levensverwachting waar een koper van uit mag gaan als deze niet gemeld wordt. Onder de termijn van 6 jaar kun je uit door uw levensduur te melden. Onder de minium levensduur eis, van twee jaar, van de richtlijn in beginsel niet.