Radar

Kom eens concreet met een plan waarvan jij denkt dat het gaat werken dan.

Ik kan wel een suggestie voor een traject of een aantal stappen verzinnen. (Net noodzakelijk in deze volgorde en het is ook maar een suggestie, er is veel meer mogelijk.)

Ik zou in elk geval de algemene heffingskorting weer uit te betalen maken.

Zorg er voor dat voor mensen​ die zo weinig hebben dat ze sterk afhankelijk zijn van toeslagen, de armoedeval minder wordt. En (meer) werken ook meer oplevert. Dus de sterke daling van die toeslagen als je inkomen stijgt zou minder moeten worden. Daarmee 'verleng' je eigenlijk meteen al de groep mensen die nog voor een deel in aanmerking komen voor die toeslagen. Dat zou ook niet heel raar zijn, omdat je nu een grote groep hebt die rond modaal verdient en overal buiten valt. Die verdienen te veel voor toeslagen, maar te weinig om goed van de hypotheekrenteaftrek te profiteren. Dit zal natuurlijk wel geld kosten, maar die kosten zul je gedeeltelijk weet terugverdienen met een iets hoger belastingtarief. (En met de extra belastingen van het groepje mensen dat gestimuleerd wordt om te gaan werken)

Die toeslagen en de daling in de toeslagen zou je vervolgens ook helemaal kunnen fiscaliseren en algemeen maken, door die toeslagen aan iedereen te geven, gecombineerd met een IB-tarief dat hoger ligt dan het huidige tarief. Het deel huurtoeslag zou dan natuurlijk wel in mindering komen op de hypotheekrenteaftrek. Dit kost waarschijnlijk ook een hoop geld, maar levert misschien wel een rechtvaardiger stelsel op voor de 'middengroep'. Bovendien zou het administratief een hoop schelen als deze toeslagen niet met apart moeten worden toegekend en gecontroleerd.

Vervolgens kun je ook de diverse uitkeringen in stapjes fiscaliseren. Maak ieder jaar het bedrag van de afzonderlijke uitkeringen een bepaald bedrag lager en laat de algemene heffingskorting met het zelfde bedrag toenemen. En combineer dat met een iets hoger IB-tarief. Zo dalen langzaam maar zeker de afzonderlijke bijstand, AOW etc. uitkeringen naar nul (en daarmee ook het aantal uitkeringen en het aantal medewerkers van die uitkeringsinstanties) en stijgt tegelijk de algemene uitkering, voor iedereen, tot een bijstandsniveau.