Je wilde niet lezen, maar goed. Ik zal toch maar reageren.
Beste Arjan Dokelaar,
Besef je eigenlijk wel dat de psychiatrie een wetenschap is? Een wetenschappelijk terrein waarop wereldwijd miljoenen mensen onderzoek doen?
Ja, dat begrijp ik. Het is een wetenschap, maar wel een die gebaseerd is op leugens en bedrog. Niet alles is bedrog, ze onderzoeken bijvoorbeeld de werking van 'medicijnen in de hersenen'. Ze weten werkelijk waar niet hoe de medicijnen werken, echt niet. Van antidepressiva niet, van antispychotica niet. Maar ze onderzoeken het ja, en ze ondervinden dus dat het hulpvol kan zijn voor psychiatrische stoornissen. Classificaties voor gedrag die volgens veel wetenschappers wetenschappelijk zo dubieus is als het maar kan. Maar goed, er zit wel degelijk een wetenschappelijk karakter aan verbonden.
Dat neemt de leugens en het bedrog echter niet weg.
Bron:
werking van antipsychotica is onbekend
Bron 2:
hoogleraar van der Steen
p.s. begin niet te reppen: "dat is je eigen site" want het zijn wetenschappelijke stukken, dus een beetje respect graag.
Een tak van de gezondheidszorg waar niet "zomaar" wat wordt gedaan, maar waar alles wetenschappelijk verantwoord moet worden?
Wetenschappelijk verantwoord zeg je? Nee, dat is het niet.
Zie:
wetenschappelijke geschiedenis antipsychotica
Verenigd Koninkrijk moet psychiaters met sancties dwingen om wetenschappelijk bewezen effectievere niet medicinale behandelingen te gebruiken
En een quote van Prof. Dr. van der Steen:
Gangbaar is tegenwoordig de veronderstelling dat psychiatrische stoornissen voor een belangrijk deel erfelijk bepaald zijn. Dat kan patiënten het machteloze gevoel geven dat er tot op zekere hoogte niets aan is te doen. De veronderstelling is echter wetenschappelijk dubieus (Van der Steen, 1999; Joseph, 2003; Read, Mosher & Bentall, 2004). Een van de vele problemen bij het onderzoek is dat psychiatrische stoornissen niet goed zijn gedefinieerd; DSM, de classificatiebijbel van de psychiaters, is wetenschappelijk ondeugdelijk (Boyle, 2002). Het is dan ook onwenselijk om mensen etiketten op te plakken zoals “schizofreen”. De aandacht zou niet moeten uitgaan naar DSM-ziektebeelden maar naar symptomen. Daarbij moeten we ons realiseren dat veel van de symptomen die zouden wijzen op een stoornis, bijvoorbeeld het horen van stemmen in het hoofd, ook bij veel “gewone” mensen voorkomen.
Besef je eigenlijk wel dat mensen járen en járen moeten studeren om medemensen met bepaalde aandoeningen te kunnen behandelen?
Dat zal wel ja, maar wat leren ze? Juist: psychisch probleem = pil X.
Zie
dit artikel maar eens van Prof. Dr. J.J.L. Derksen (hoogleraar)
Een korte quote:
Psychodiagnostiek en psychopathologie zijn met behulp van de fameuze DSM (Diagnostic and Statistical Manual of mental disorders) verworden tot classificatie, ordening van de buitenkant zonder enige betekenis voor een diepgaande behandeling en zonder enig inzicht in de werkingsmechanismen van stoornissen. Dezelfde wetenschappelijke ontwikkelingen hebben behandelprotocollen gefabriceerd die de behandelaar reduceren tot een technicus in plaats van een clinicus. DSM etiketten plakken en een protocol volgen is het adagium, werkt het ene protocol niet dan probeert men het andere. De complexiteit die eigen is aan psychische problemen en aan de behandeling is volledig van tafel verdwenen en krijgt ook in de opleiding tot psychiater nauwelijks een kans.
Waar haal je de arrogantie vandaan om te denken dat je al deze deskundigen, wetenschappers en deze vele tientallen jaren aan wetenschappelijk onderzoek zomaar even aan de kant kunt schuiven en geloven dat je het gelijk aan je zijde hebt?
Wel, ik baseer mijn mening op wat anderen mij vertellen. Hoogleraren en andere gerenommeerde mensen. En ik stel mij dan de vraag: wie moet ik hier geloven? Deze paar wetenschappers en hoogleraren? Of al die psychiaters?
Wat is het belang van deze hoogleraren om te liegen versus die psychiaters? Psychiaters hebben wel 100 redenen die ik zou kunnen bedenken om te liegen, die wetenschappers geen enkele. Waarom niet? Omdat ze vaak alles verliezen, respect (van hun beroepsgroep/wetenschappelijke gemeenschap), geld, eer, status.
Ze krijgen er vaak niets voor terug (in de psychiatrie). Ze krijgen patiënten tegen zich die zich vast houden aan hun waanwereld, ze krijgen collega's tegen zich en ze krijgen daarmee het publiek tegen zich.
En waarom doen ze dat dan toch? Ik denk dus: omdat ze eerlijk willen zijn. Omdat ze het lef hebben om geld en status op te geven voor het juiste.
Je doet net alsof het voorschrijven van medicijnen het enige is dat een psychiater doet. Dit is natuurlijk volslagen onzin. Het is niet zo dat je, wanneer je een winterdipje hebt, de volgende dag vastgegespt ligt in een gesloten instelling met een mond vol Prozac. Hier gaat echt wel het een en ander aan vooraf.
Vaak toch wel, zie dat artikel maar eens van hoogleraar J.J.L. Derksen.
Op een of andere manier krijg ik de indruk dat je je eigen problemen probeert te bagatelliseren door de gehele psychiatrie als waardeloos af te schilderen.
En dat is natuurlijk onzin.
Dat kun je helemaal niet stellen, want je hebt mijn berichten niet willen lezen, weet je nog? Gelieve je van die voorbarige stellingnames te onthouden, en verdiep je maar eens in de realiteit. Want wat psychiaters je vertellen, echt waar, dat is grotendeels een leugen.
En ik weet nog steeds niet waarom psychiaters het doen. Geld, status en sociale controle (macht) die kunnen een rol spelen, maar het is voor mij geen afdoende verklaring. Ik begrijp nog steeds niet wat psychiaters drijft. Ze richten zo veel schade aan, en ik begrijp niet waar ze heen willen met wat ze doen.
Het enige dat ik telkens hoor is de vraag: "Wat moeten we dan doen?" alsof ze handelen uit machteloosheid, alsof ze niet beter weten. Echt bijzonder dom dus. Maar hoe kan dat nu de realiteit zijn, dat vraag ik mij dus af.