Re: hoe zuiver is DSI
Geplaatst: 29 dec 2003 14:14
Toezichts-tombola
Frans Faas - 29 december 2003
Om maar gelijk elke verdenking weg te nemen: ik schrijf deze column niet om een gratis lidmaatschap van de VEB te verwerven.
Ook het tientje korting interesseert mij niet... ik ben immers al lid.
De discussie die is aangewakkerd door Onno in zijn column De Flop 5 boeit mij. Dat geldt ook voor de repliek van Peter Paul de Vries in zijn bijdrage Nee, Onno.
Iedereen die als betweter probeert misstanden aan de kaak te stellen, vraagt zich namelijk van tijd tot tijd af of de door hem ingeslagen weg wel de juiste is.
Ook de zelfbenoemde controleur heeft immers een verantwoordingsplicht. De essentie van de column van Onno valt in twee delen uiteen.
Naïef vertrouwen
Allereerst gaat het om de effectiviteit van het toezicht, terwijl daarnaast de keuzes die men daarbij maakt tegen het licht worden gehouden. Wat dat eerste betreft, geldt volgens mij bij het publiek ten onrechte een soort beheersingsillusie. Er is een instantie die toezicht houdt, dus kunnen wij rustig gaan slapen. Dat is op zijn zachtst gezegd naïef.
Hoeveel fietsen bent u in uw leven kwijt geraakt of hoe vaak is er bij u ingebroken ondanks de aanwezigheid van een politie-apparaat? Blijkbaar is de prikkel voor financieel gewin toch zo sterk dat voor veel mensen de verleiding niet te weerstaan is. De kiem voor boekhoudschandalen, handel met voorkennis of het misleiden van de markt is daarmee gelegd.
Gebrek aan bevoegdheden?
Dat betekent overigens niet dat de toezichthoudende organen niet effectiever kunnen optreden en meer daadkracht moeten tonen. Wim Kan heeft in het kader van Watergate opgemerkt dat je voor wat betreft de mogelijke schul-digheid van Nixon niet (alleen) op zijn uiterlijk mag afgaan.
Wie Docters van Leeuwen (de hoogste baas van de AFM) ziet, kan zich toch niet aan de indruk onttrekken dat copieus dineren bij hem prevaleert boven het toezicht op de financiële markten. Ook het vaak gehoorde 'gebrek aan bevoegdheden' is een slap excuus. Paul Frentrop merkte daarover in zijn column in Fem de Week al terecht op dat als dit al waar zou zijn, de uitbreiding van het personeels-bestand van de AFM naar 400 volkomen ondoelmatig is.
Het tweede item dat Onno in zijn column expliciet naar voren brengt, zijn de keuzes die toezichthouders maken bij de uitvoering van hun werkzaamheden. Hierin noemt hij naast Euronext en de AFM ook de VEB als voorbeeld. In essentie komt het er wat mij betreft op neer dat hoe groot je apparaat ook is, er altijd keuzes gemaakt moeten worden.
Merkwaardige paradox
Een basiskenmerk van de economie ('oneindige behoeften, beperkte middelen') geldt ook hier en dat is een onoplosbaar probleem. In feite maakt iedere - al dan niet zelfbenoemde - toezichthouder zich dus onvermijdelijk schuldig aan selectieve verontwaar-diging: je pakt de zaken aan die je het meest beroeren en laat de rest onbesproken. Dat leidt tot een merkwaardige paradox.
Immers hoe goed je bedoelingen ook zijn, je draagt daarmee in feite bij aan een toename van de onrechtvaardigheid. Dat beeld doemt bij mij bijvoorbeeld op als ik het programma Breekijzer van Pieter Storms zie. Het is evident dat de getoonde gevallen schrijnend zijn en het is fijn dat deze doorgaans opgelost worden.
Maar hoeveel onbeantwoorde brieven en onopgeloste zaken blijven buiten het beeld van de camera? Een actueel voorbeeld brengt mij terug bij de financiële markten. Regelmatig worden er pogingen ondernomen bedrijven van de beurs te halen. Zelden zijn minderheidsaandeelhouders tevreden over de geboden prijs.
Frans Faas - 29 december 2003
Om maar gelijk elke verdenking weg te nemen: ik schrijf deze column niet om een gratis lidmaatschap van de VEB te verwerven.
Ook het tientje korting interesseert mij niet... ik ben immers al lid.
De discussie die is aangewakkerd door Onno in zijn column De Flop 5 boeit mij. Dat geldt ook voor de repliek van Peter Paul de Vries in zijn bijdrage Nee, Onno.
Iedereen die als betweter probeert misstanden aan de kaak te stellen, vraagt zich namelijk van tijd tot tijd af of de door hem ingeslagen weg wel de juiste is.
Ook de zelfbenoemde controleur heeft immers een verantwoordingsplicht. De essentie van de column van Onno valt in twee delen uiteen.
Naïef vertrouwen
Allereerst gaat het om de effectiviteit van het toezicht, terwijl daarnaast de keuzes die men daarbij maakt tegen het licht worden gehouden. Wat dat eerste betreft, geldt volgens mij bij het publiek ten onrechte een soort beheersingsillusie. Er is een instantie die toezicht houdt, dus kunnen wij rustig gaan slapen. Dat is op zijn zachtst gezegd naïef.
Hoeveel fietsen bent u in uw leven kwijt geraakt of hoe vaak is er bij u ingebroken ondanks de aanwezigheid van een politie-apparaat? Blijkbaar is de prikkel voor financieel gewin toch zo sterk dat voor veel mensen de verleiding niet te weerstaan is. De kiem voor boekhoudschandalen, handel met voorkennis of het misleiden van de markt is daarmee gelegd.
Gebrek aan bevoegdheden?
Dat betekent overigens niet dat de toezichthoudende organen niet effectiever kunnen optreden en meer daadkracht moeten tonen. Wim Kan heeft in het kader van Watergate opgemerkt dat je voor wat betreft de mogelijke schul-digheid van Nixon niet (alleen) op zijn uiterlijk mag afgaan.
Wie Docters van Leeuwen (de hoogste baas van de AFM) ziet, kan zich toch niet aan de indruk onttrekken dat copieus dineren bij hem prevaleert boven het toezicht op de financiële markten. Ook het vaak gehoorde 'gebrek aan bevoegdheden' is een slap excuus. Paul Frentrop merkte daarover in zijn column in Fem de Week al terecht op dat als dit al waar zou zijn, de uitbreiding van het personeels-bestand van de AFM naar 400 volkomen ondoelmatig is.
Het tweede item dat Onno in zijn column expliciet naar voren brengt, zijn de keuzes die toezichthouders maken bij de uitvoering van hun werkzaamheden. Hierin noemt hij naast Euronext en de AFM ook de VEB als voorbeeld. In essentie komt het er wat mij betreft op neer dat hoe groot je apparaat ook is, er altijd keuzes gemaakt moeten worden.
Merkwaardige paradox
Een basiskenmerk van de economie ('oneindige behoeften, beperkte middelen') geldt ook hier en dat is een onoplosbaar probleem. In feite maakt iedere - al dan niet zelfbenoemde - toezichthouder zich dus onvermijdelijk schuldig aan selectieve verontwaar-diging: je pakt de zaken aan die je het meest beroeren en laat de rest onbesproken. Dat leidt tot een merkwaardige paradox.
Immers hoe goed je bedoelingen ook zijn, je draagt daarmee in feite bij aan een toename van de onrechtvaardigheid. Dat beeld doemt bij mij bijvoorbeeld op als ik het programma Breekijzer van Pieter Storms zie. Het is evident dat de getoonde gevallen schrijnend zijn en het is fijn dat deze doorgaans opgelost worden.
Maar hoeveel onbeantwoorde brieven en onopgeloste zaken blijven buiten het beeld van de camera? Een actueel voorbeeld brengt mij terug bij de financiële markten. Regelmatig worden er pogingen ondernomen bedrijven van de beurs te halen. Zelden zijn minderheidsaandeelhouders tevreden over de geboden prijs.