Radar

Geachte Radarredactie:
Na 30 jaar buitenland kwam ik in 2003 weer terug op Vaderlandse bodem. In het buitenland heb ik altijd als rechterhand van de manager gefunctioneerd. Dus tamelijke stressvol bestaan, maar altijd met plezier gewerkt!
Terug in Nederland moest ik via het CWI naar een sollicitatiecurcus. We zaten daar met ongeveer 15 personen waarvan 13 personen met een geringe schoolopleiding en meer dan de helft van de groep was de Nederlandse taal niet machtig. Tja, wat moest ik daar nou mee.
Enfin, tenslotte werd ik dan maar naar 'Kliq' doorverwezen. Leuke dametjes in mantelpakjes liepen daar interessant te doen. Tijdens de procedure bij "KLiq" kreeg ik ook 'huiswerk' mee naar huis. Ik moest o.a. een sollicitatiebrief schrijven, en een lijst maken met dingen die ik goed kon en dingen waarin ik niet zo goed was. En zo werd ik maandenlang als een kleuter bezig gehouden. Men beloofde mij gouden bergen in de vorm van een baan via connecties. Niet dus!
In de tussentijd stond ik ook niet stil en solliciteerde me een slag in de rondte. Op zekere dag had ik beet. Ik werd uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek en...werd aangenomen voor een half jaar. Ik blij. Ik heb gelijk de dame van 'Kliq' opgebeld en ze was heel blij voor mij (ze bedoelde, blij voor haar portemonnee en haar baan was weer gegarandeerd!).
Ik vraag me totnutoe nog steeds af of ze haar Bonus gekregen heeft. Ze zal natuurlijk het CWI gezegd hebben dat Kliq MIJ aan die bewuste baan geholpen heeft...terwijl ik het allemaal zelf heb gedaan, zonder Kliq, zonder kruiwagen.
Verspilling van energie en verspilling van belastingcenten. de reintegratiebureau's..dat de Regering dat nu nog niet doorheeft..
Op dit moment zit ik weer zonder werk. Te oud bevonden.Voldoe niet aan het profiel (?). Ik pas niet in het team. Tjonge, Tjonge, wat moeilijk allemaal.
Ik heb het gehad hier en CWI en kornuiten kunnen me de pot op: ik ga weer heerlijk in het buitenland werken, waar je door jong & oud op kantoor, als volwaardig persoon wordt geaccepteerd, en niet als een of ander oud wijf. Daar in het buitenland wordt op kwaliteit gelet en niet op leeftijd. En daar moet Nederland ook naar toe.

Tja, ik heb me al een beetje in die materie verdiept en dat is dus gewoon zo: een zogenaamde 'branche-organisatie' is gewoon door die bedrijven zelf opgezet en zal nooit wezenlijk ingaan op de structurele problemen die er aan dit hele verhaal vastzitten.
Ik zie bij FourStar precies dezelfde mechanismes zoals die in het programma van Radar aan bod kwamen. 'Cherry picking', zo noemen ze dat dus. Het is gewoon compleet nep. En wie zit er in de directie van Borea? Juist, een directeur van FourStar. 'De ene hand wast de andere', heet dat in goed Nederlands.

Quote:
"je moet je echt beter verdiepen in de materie voordat je zoiets schrijft, en zeker als deze opmerking bedoeld is om te corrigeren."

Beste Consulent, dank voor je reactie. Ben het grotendeels (lees: bijna geheel) met je eens.
Overigens werk ik bij een wat groter reïntegratiebedrijf. Ook bij ons is er nog ruimte voor de persoonlijke benadering waarvoor ik voor dit vak heb gekozen.
Weet je wat het wel moeilijk maakt..? Al die wurgcontracten zoals 'no cure less pay' bijvoorbeeld. Ik kan je in alle eerlijkheid vertellen dat veel reïntegratiebedrijven hier niet mee rond komen. Gevolg: grotere caseloads, meer groepsgewijze aanpak (wat op zich kwalitatief ook wel goed kan zijn, ook vanwege de effecten van een groepsproces), minder tijd voor persoonlijke aandacht...
Een voorbeeld: iemand die bij ons wordt aangemeld en eigenlijk niet meteen bemiddelbaar is, bijvoorbeeld door emotie of psychische klachten. Wat je zou moeten doen is de tijd en ondersteuning bieden om de neus weer richting toekomst te krijgen. Wat doe je echter in de praktijk wanneer de opdrachtgever alleen betaalt als de persoon in kwestie binnen drie maanden is geplaatst..??

Beste guust flater ik ben het met jouw eens en ik heb mij al enige jaren verdiept in dit fenomeen.

Als je via de KvK informatie gaat zoeken dan blijkt een aantal bedrijven zelfs onder een zelfde BV thuis te horen. Die BV valt weer onder HOLDING maatschap en die valt weer onder een MOEDER NV. Het kost heel veel tijd maar is beslist de moeite van het uitzoeken. Ook blijken aantal bestuurders zetels te hebben in de losse BV's en als bestuurder ook in de HOLDING en een neven functie de moeder NV. ook worden opdrachten voor cursus gegeven aan een BV die onder de zelfde HOLDING hangen. Daarnaast en nu komt het voor de WAOers onder u: Ook de ARTSEN die een keuring uitvoeren lopen mee in deze kliek. Ik ken een arts die werkt op maandag + dinsdag in dienst van het UWV en op woensdag, donderdag en vrijdag voor een aantal reintegratie bureaus werkt. De kans is aanwezig dat je op een gegeven moment bij een reintegratiebureau in jouw regio geconfronteerd wordt met een arts die een jaar eerder jouw case heeft behandeld voor het UWV. Kortom het is beslist de moeite dat RADAR aandacht geeft aan deze geld verslinders of geldstroom gochelaars en er is voldoende stof voor een vervolg in deel 2, zo lijkt .
TiP voor RADAR: Ga eens dieper spitten en u komt op zijn minst allerlei 'vreemde' zaken tegen. Misschien dat leden raad van bestuur van UWV ook eens nader onder de loep genomen moeten worden .... o.a. voor neven functies....

Beste George Swartemeer,

In dit forum schuw je kritiek ten opzichte van de werkzoekenden in geen geval. Prima, ieder moet zijn kritiek en mening kunnen geven. Echter ben je zo hartstochtelijk bezig, ik vroeg mij af of je dat ook in de dagelijkse praktijk doet? Zo ja, dan verbazen al die klachten over RIB's me niets. Deze betweterigheid ten top doet mensen denken weer op de kleuterschool te zijn beland, je vergeet dat mensen bagage van teleurstellingen en kwaadheid meedragen...positief denken en zeur niet zo, zijn signalen van jouw kant welke mij volstrekt onterecht lijken. Heb jij wel eens echt met iemand in een gesprek gezeten, of ben je zo afgestompt dat je alle werklozen lekker categoriseert als de 'negatieve, afhankelijke uitkeringstrekker'. Nog als uitsmijter mijn quote:
George, als je je werk niet leuk vindt, zoek je toch lekker gemotiveerd een andere baan!

Eerder kreeg ik het verwijt alleen kritiek te hebben. op Alexander Calder heb ik inderdaad alleen kritiek en weet ik echt niks positiefs te melden.
De instellingen waaar ik vrijwilligerswerk heb gedaan (Humanitas en de raphaelstichting) daar ben ik wel uitermate postitief over.

Bij deze instellingen zagen ze me terug vallen toen ik bij Calder "in traject" zat en wist men dus wat ik kon VOOR ik aan een reintegratietraject begon.

Waar Alexander Calder geen tijd had voor een individueel gesprek, kon ik hier wel over mijn reintegratie, twijfels en onzekerheid praten, terwijl dat eigenlijk niet tot de taken van deze instellingen behoort.
Maar hier had men luistervaardigheid, mensenkennis, oprechte interesse, etc.

Nog een voorbeeldje: ik opperde bij Calder ooit eens om een periode onbetaald stage te gaan lopen. Dit idee werd de grond ingeboord door mijn consulente, want ik moest me nu eindelijk eens gaan laten betalen voor alles wat ik deed. Enige weken later regelde mijn consulente een onbetaalde werkervaringsplek bij de raphaelstichting waar ik in 1e instntie OP EIGEN INITIATIEF naar een betaalde baan had gesolliciteerd.

Maar mijn complimenten voorr zowel Humanitas als de raphaelstichitng die me gestimuleerd hebben om door de zure appel heen te bijten en zagen wat ik wél kon.

Zelreflectie? Ik had veel eerder een ander (kleiner en persoonlijker) reintegratiebedrijf moeten gaan zoeken. Sommige mensen functioneren beter in grote groepen, anderen zijn beter gebaat bij persoonlijke aandacht.
Ik ben niet de enige met kritiek op CAlder, maar velen durven de kritiek niet te uiten (er wordt bij Calder en door het UWV nogal eens geintimideerd met het stopzetten van de uitkering).

Verder sprak ik ooit eens informeel met een consulent van re-fit op een banenmarkt (ze luisterde naar mijn verhaal, zei dat het belangrijk was dat het klikte met een consulent en dat er maatwerk geleverd werd-betreffende consulente had voor Calder gewerkt, maar was er weggegaan, omdat het bij Calder meer om de euri's dan om de mensen gaat).

Tja gelukkig heb ik straks dankzij mijn vrijwillligerswerk een betaalde baan (Calder had me vorig jaar als 'hopeloos geval' uit het traject gezet) en hoef ik niet opnieuw zo iets vernederends te ondergaan als een reintegratietraject.

Ik ben het met veel klagers eens hoor, veel trajecten mislukken. En inderdaad vaak bijgrote bedrijven. Zoals Borea al laat weten hebben die bedrijven te maken met een soort wurgcontracten vanuit het UWV. Wat denk je dat er gebeurt met mensen die onder een 'no cure no pay' contract vallen? Als in de intake niet blijkt dat zij snel plaatsbaar zijn (en dus bonussen opleveren) dan komen ze in den 'laag frequentie contact' of hoe het ook maar genoemd wordt. DAt betekent dus, zo weinig mogelijk energie aan verspillen. In de offertes staan altijd hele mooie trajecten omschreven, voor een bepaald bedrag per traject. Maar slechts een klein aantal krijgt ook daadwerkelijk het hele traject aangeboden. De meederheid niet, maar het wordt wél gefactureerd. Ik weet zeker dat de meeste reintegratieconsulenten zeer betrokken zijn, begaan met hun clienten en zich tot het uiterste in willen zetten om iemand inderdaad aanhet werk te helpen. MAar als je door je organisatie alleen gestuurd wordt op het behalen van zoveelmogelijk omzet en je dat terug ziet in je beoordeling, tja dan kies je toch voor jezelf?
Ik weet het omdat ik zo'n (inmiddels ex)-adviseur ben. Nu heb ik een klein bureau waar de client samen met mij bepaalt hoe een traject eruit kan zien. Ik bezoek sowieso iedere client thuis (tenzij hij/zij dat niet wil) Alleen gesprekken nodig? OK. Moet ik samen met de client achter de PC om een brief en CV te maken? Ook goed. Mee op gesprek? Als het nodig is OK. Enzovoort. En daar boek ik succes mee. Inderdaad, aandacht, tijd en energie van BEIDE kanten. De mensen die ik begeleid verwachten veel vanmij maar ik verwacht ook veel van hen. Alleen dan kom je er samen uit. Ik voel mij nu prettiger, geen 'baas' meer die het voor mij bepaalt én ik heb veel meer het gevoel dat ik ook iets kan doen voor iemand die werk zoekt.

Incognito: zo zou m.i. elk bedrijf moeten werken. groepsprocessen kunnen best handig zijn (bij het zoeken neer (h)erkenning, maar ik trapte in een valkuil om mensen te helpen met cv's maken etc, -belangrijkste taak van een consulent: koffie drinken)waardoor ik niet goed aan mijn 'eigen' traject toekwam).
Ook had ik bij Calder het geluk met een voormalig intercedente in de "klas" te zitten, die wel mensenkennis had en wist wie nij wat voor soort bedrijf te passen.
Het lijkt me dat als je mensen thuis bezoekt je heel veel kunt halen uit hoe ze wonen, wat ze maken, wat hun hobby's zijn en bovendien de mensen zich in hun eigen omgeving meer op hun gemak voelen.

Het zoeken naar een baan is een baan op zich, wat ik me terdege beseft heb. IK ben ook ontezettend blij dat er steeds meer kleinere persoonlijkere bedrijfjes bijkomen (Zoals ook die ene mevrouw in RAdar er een gestart is).
Behalve BOREA zijn er ook de brancheverenigingen Phoenix en DE Bestemming, die door de politiek stelselmatig verzwegen worden, maar waar de kleinere berijven veelal bij aangesloten zijn.

Door jouw berichtje besef ik me dat een reintegratiebedrijf op deze manier bijna niks anders kan dan cherry-picking. Bedankt hiervoor; zo zie ik het ook eens van de andere kant.

Lof voor diegenen die wel de energie en tijd in een hulpvragende durft en wil steken. Diegenen die niet bang zijn voor de soms bodemloze put waarin mensen (b)lijken te zitten en waar alleen een persoonlijke aanpak echt helpt. Alleen moet er ook werk gevonden worden, dus werkgevers moeten oprecht mee willen werken.
Jammer dat dit niet meer gebeurt want werkgevers die echt mee willen en durven werken zullen merken dat ze weliswaar een tijdje wat minder productieve werknemers hebben (maar zeker in de eerste periode worden ze daar tenslotte in geholpen als het goed is, ook qua financien etc, maar daarna sterk gemotiveerde mensen in dienst hebben!

Medelijden met diegenen die alleen in woord zeggen dat ze het goed doen en zich (blijven) verschuilen achter allerlei drogredenen en dooddoeners. Nog meer medelijden en vooral ook afschuw voor diegenen die misbruik maken van het feit dat hun hulp gevraagd wordt en waarbij ze het vertrouwen schaden van de hulpvragers, ze feitelijk nog verder in de **** duwen.

En vooral ook om die redenen ben ik, mede door heel wat ervaring, zo tegen de geprivatiseerde commerciele aanpak die bijv. arbodiensten een verlengstuk van de werkgever hebben gemaakt.
Maar ooit zullen zulke figuren zichzelf een keer tegenkomen en dan heb ik dus echt medelijden met hen.

Het kennismakingsgesprek was bij Alexander Calder Reïntergratiebureau in Ridderkerk erg positief. Ik ging met een heel goed gevoel naar huis. Maar dan... aangezien we iedere cent om moeten draaien valt het niet mee om een kleine veertig kilometer met het openbaar vervoer te moeten reizen om bij hun te komen. In het begin ben ik er een paar keer geweest en had ik één keer per week contact. Al snel heb ik op eigen kracht, voor mij, een ideale baan gevonden. Ik kon werken en leren tegelijk. Helaas ben ik na bijna en maand heerlijjk gewerkt te hebben ontslagen. Dus weer terug naar het reïntergratiebureau. Dit kaar heb ik de hele ochtend moeten wachten om in gesprek te komen met mijn begeleidster. Zij had maar een 10 minuten tijd voor mij. Zo heb ik nog een paar keer heen en weer gehobbeld te hebben had ik er schoon genoeg van. De begeleiding die ik verwacht te krijgen bleef uit. Het geld wat ik ervoor uit moest geven kon ik beter gebruiken en heb haar een brief geschreven. De eerste reactie moet ik nog krijgen van haar en er zijn nu al zeker drie maanden voorbij eb nog heb ik geen rectie. Zo trouw als ik dan heb ik mijn sollicitatieactiviteiten mee gestuurd en gevraagd om een reactie van haar kant. Ook na een poging om haar telefonisch contact met haar te krijgen is niet gelukt. WAAR IS DE BEGELIEDING GEBLEVEN VAN DE EERSTE PAAR KEER? Het is toch een kleine moeite om een briefje terug te sturen?

Ik heb geen idee hoe het elders geregeld is, maar in Utrecht is het zo dat de ID-ers (schoolassistenten, congierges etc.) na jarenlang hard werken door de gemeente eerst naar een vaag reintegratiebureau (SagEnn) zijn gestuurd voor een zo mogelijk nog vager assessment. Vervolgens werd iedereen naar UW Reintegratie gestuurd voor een serie zgn. workshops, gevolgd door een sollicitatietraining van niks. Beloofde scholing/cursussen om je kansen op een baan te vergroten waren er niet.
De ca. 150 overgebleven ID-ers hebben op 30 juni een contract tot 01/01/06 MOETEN tekenen bij UW Traject. Niet tekenen betekende géén uitkering, dus géén inkomen. Keus was er dus niet. Per 1 augustus is iedereen tewerkgesteld op de Sociale Werkplaats: de hele dag snoepjes inpakken, stickertjes plakken of plantjes in potjes doen, om maar wat bezigheden te noemen. Je wordt er behandeld als een kleuter, en als je het lef hebt om er iets van te zeggen 'moet je je bek houden'. De ID-ers zitten nu op WSW-plaatsen, zonder daarvoor de indicaties te hebben. De WSW-ers die hier zouden willen/kunnen werken blijven dus maar minimaal een half jaar langer op de wachtlijst staan, en die lijst is al lang genoeg.
UW Traject zou nu actief gaan bemiddelen naar ander regulier werk, maar daar merkt men niks van. Er zijn gevallen bekend van mensen die willen gaan solliciteren en daar geen vrij voor krijgen. Of dat men sollicitaties opgeeft, zodat ze van de SW kunnen controleren of je wel gesolliciteerd hebt, en niet een dagje 'spijbelt'. Dan is je kans op de baan meteen verkeken: de SW die belt of hun plantjespotter of stickertjesplakker inderdaad geweest is....
Mensen die overspannen raken (van de stress of het geestdodende werk bv) krijgen van de 'bedrijfsarts' te horen dat die niks aan ze kan zien en er dus niks aan de hand is. En dat ze niet nóg een keer met die klacht moeten komen want dan worden ze voor straf gekort op het salaris. Of dat ze dan juist geschikt zijn voor het werk op de SW vanwege een 'psychische stoornis'...
Ondertussen vangen ze bij UW vrachten geld voor de ID-ers. De gemeente heeft de ID-ers verkocht aan UW: slavenhandel anno 2005...

Voor (ex)ID-ers is er een Meldpunt opgericht. Het Meldpunt wil een totaalbeeld verkrijgen van hoe het in diverse gemeenten is gegaan met de afbouw van de ID-regeling.
Bij deze vragen wij (ex)ID-ers te reageren, met zowel goede als slechte ervaringen met bv reintegratiebureaus. Uw reacties worden anoniem verwerkt in een rapport, dat tzt ook zal worden aangeboden aan minister A.J. de Geus van SoZaWe.

Reacties kunt u sturen aan:
MIDWU
Meldpunt ID Werknemers Utrecht
Postbus 518
3500 AM Utrecht
e-mail: [email protected]

Ik zelf loop ook bij een reintegratiebureau.ik ben ook 3jaar werkloos en nog steeds niet aan een baan geholpen.dit is nu mijn 2de bureau.mijn eerste bureau was alexander de calder of zoeits naja dat was echt verschrikkelijk echt je wordt daar gedwongen om dit en dat te doen en je zat zowat niks te doen en beetje te lanterfanteren kan je thuis ook wel doen.
maar nu zit ik bij KLIQ had je eerst sollicitatietraining leren hoe je moet soliciteren maar dat wist ik al.nu moet je dus werk gaan zoeken beetje op internet en in de kranten gaan kijken maar ja datkan je thuis ook wel doen.tuurlijk helpen ze je wel mee hoe je een brief moet maken en ze kijken je brief na dat is wel makelijk.en ze kijken ook naar vacatures voor je en ze komen ook wel met vacatures die ze daar hebben.ze helpen je ook met voorbereiden van een gesprek.
ach ja je moet er wel aan mee werken anders kom je zelf in moeilijk heden dan stoppen ze je uitkering je moet er wat voor over hebben.maar ja er zijn veel werklozen op dit moment ze kunne niet iedereen tegelijk helpen.

Goedendag,

Ik ben al sinds 1 december 2004 zonder werk en heb gebruik gemaakt van mijn recht op een iro.
Heb een goed bureau uitgezocht en een prima plan en baangarantie voor elkaar.

Kom ermee bij het UWV en wat scherts mijn verbazing? Het bureau is niet een uit het lijstje van het UWV gekozen bureau dus jammer voor u mevrouw, plan kan de vuilbak in.

En dan vraag je dus om het lijstje met goedgekeurde bureau's omdat je deze teleurstelling geen tweede keer meer wilt meemaken, en dan zegt je coach, ja sorry, maar als ik het lijstje meegeef dan stuur in je naar een bureau en dat is voorkeur en dat mag ook niet.

Snapt u het nog? ik niet meer.

sinds juli 2004 ben ik bezig met mijn tweede reintregratie traject. de eerste keer was de begeleiding redelijk maar hier werd tijdens de training weinig rekenen gehouden met het taal niveau. in de groep zaten mensen die het Nederlands niet goed beheerste en of dat goed is voor zo,n groep? maar uit eindelijk kom men mij niet verder bemiddelen. daarna kwam ik bij een ander reintegratie bureau. hier was de aanpak anders individueel, meer dan samen een sollicitatiebrief en CV maken is er in de eerste maanden niet gedaan. de consulente die ik had stopte na een aantal maanden en het heeft meer dan 2 maanden geduurt voordat ik weer iets hoorde van dit bureau, hoewel ik een aantal keren gebeld of meerdere emails had gestuurd met de vraag hoe het verder ging. eerst kreeg ik samen met een aantal andere een ochtend waar in werd uitgelegd dat de begeleiding door personeels te kort niet optimaal was en dat men er nu iets aan ging doen. na een paar weken zou ik iets meer horen maar dat heeft uiteindelijk bijna 5 maanden geduurd, ondanks mijn pogingen om via emails te horen hoe het nu stond met mijn traject. in juni kreeg ik een nieuwe consulente toe gewezen maar na een gesprek belde ze me op dat zij met haar werkzaamheden moest stoppen bij dit bureau want haar contract werd niet verlengd. nu krijg ik weer een ander consulente. na ruim anderhalf jaar dus eigenlijk niets opgeschoten

Laatste relaas is, net als een aantal andere, helaas wel herkenbaar. Tip: zelf het heft in handen nemen en actie eisen. Zou niet hoeven eigenlijk... jammer hoor. Succes alsnog gewenst!

Miepie1, het kan zijn dat voor jou een dergelijke training niet werkt. Geef dat ook aan bij het bureau; het gaat immers om jou.

Overigens zou het ook zo kunnen zijn dat sommige dingen best zouden kunnen helpen. Neem nou het `kaartspelletje`. Het kennen en vervolgens kunnen benoemen van je goede eigenschappen is essentieel in het sollicitatieproces. Kan het feit dat je niet op je brieven wordt uitgenodigd, liggen aan dat je jezelf onvoldoende presenteert doordat je je kwaliteiten en beweegredenen niet kent of kunt verwoorden..? Groet Lodi

Mijn eerste IRO client gaat aan het werk!!!!

B had best veel werkervaring in financieel, administratieve richting maar geen diploma's. Zij wilde haar IRO graag gebruiken om een opleiding PDL (Praktijkdiploma Loonadministratie) te volgen. Ik heb voor haar uitgezocht waar in haar woonplaats zij die opleiding kan volgen en heb haar aangemeld. Ze is begonnen...

Drie weken terug liet ze me weten graag snel aan het werk te willen. Samen hebben we haar CV opgepoetst en hebben we doorgenomen wat ze graag zou willen en wat haar sterke kanten zijn. Deze wensen en pluspunten heb ik in een profiel gezet en naar een W&S bureau gemaild waar ik mee samen werk. Telefonisch heb ik haar pluspunten nog even onder de aandacht gebracht. Vandaag om 17:15 kreeg ik een telefoontje van het W&S bureau. B is aangenomen bij een opdrachtgever en gaat a.s. dinsdag aan het werk. Ik heb B nog niet gesproken maar ik hoorde van het W&S bureau dat ze heel blij is.

Dit is geen kul-verhaal maar echt gebeurt.

Ik heb ook aangegeven dat deze vorm van arbeidsintegratie niet bij mij past, maar meer hebben ze niet te bieden. Je kunt beginnen met een training om erachter te komen wat je wil, nou dat weet ik dus wel en vervolgens stap je in de dynamische bemiddeling met nog tien anderen, ik vind het geiten wollen sokken gedoe en onze consulent blijft positief, goed voor haar, maar na wat ik het afgelopen jaar allemaal heb meegemaakt en tegen honderduizend muren te zijn gelopen gaat dat positieve er toch vanaf. daarbij komt dat ik in West Brabant woon, waar de werkgelegenheid toch een stuk lager ligt dan in de rest van Nederland. En dat is gewoon een feit.