Radar

De constructie begint zich zo langzamerhand steeds duidelijker af te tekenen:

In verband met de Wet op het consumentenkrediet (Wck) was/is voor geldleningen een bankvergunning vereist met als toezichthouder destijds De Nederlandsche Bank (DNB). Daarnaast viel alles wat met aandelen van doen had onder de Wet toezicht effectenverkeer 1995 (Wte) met als toezichthouder de Stichting Toezicht Effectverkeer (STE).
Voor de combinatie ‘geldlening bestemd voor aankoop van effecten’ moest een financiële instelling destijds dus twee vergunningen hebben, met twee toezichthouders en alle kosten/rompslomp van dien.

Dit alles echter met één belangrijke uitzondering: Huurkoop.
Door aandelenlease juridisch op te stellen als huurkoop, met verkrijging van de aandelen na afbetaling in twee termijnen (1e termijn van ƒ 100,- in voorlaatste maand) was die lastige bankvergunning niet nodig en was er op deze wijze slechts sprake van 1 toezichthouder, de toen nog volstrekt tandenloze STE !

Wat weten we anno 2006 van bijvoorbeeld de constructie ‘WinstVerDriedubbelaar’?
- het betreft hier op papier een geldlening met een fiks rentepercentage, tot bijna 15%;
- tussentijdse beëindiging kostte 50% van de resterende termijnen;
- met de lening werden (op papier) in drie (-jaar) delen aandelen voor 1 prijs gekocht ter dekking van de mogelijke koerswinst. Er wordt gebruik gemaakt van een constructie met call- en putopties;
- koersstijging betekent koerswinst, door LL afgedekt met de gekochte call-opties;
- vanwege de kostenstructuur betekent koerswinst niet per definitie netto (contract-) winst. Hiervan is pas sprake bij een koerswinst boven de betaalde maandrente + boeterente;
- koersdaling betekent veelvoudig koersverlies, vermeerderd met bovengenoemd renteverlies.
- er zijn geen aandelen verpand aan contractanten (zie rapport AFM)

Conclusie: de klant wint zelden, en zeker bij ingenieuze inzet van het eigen effectenbezit (zie AFM) wint de bank altijd. Ga maar na: ongeacht het koersverloop verdient de bank over de gehele looptijd de jaarrente (ook bij tussentijdse beëindiging), en is met deze vergoeding + de optieconstructie ook nog ingedekt tegen eventueel koersverlies op haar eigen aandelen!

In de jaren ’90 was het toentertijd uiterst succesvolle bedrijf Legio Lease 100% dochter van de deftige Bank Labouchere, op haar beurt weer 100% dochter van Aegon. CEO van Labouchere van 01-07-1991 tot 01-10-1997 was Jos Streppel, sinds 04-05-2000 lid Raad van Bestuur Aegon NV. Deze Jos Streppel was en is naar verluid het grote financiële brein achter talloze ingenieuze constructies binnen Aegon. Naar alle waarschijnlijkheid tevens de grote architect achter de verkoop van Labouchere op 3 augustus 2000, voor 900 miljoen euro en met een boekwinst van ongeveer € 574 miljoen, aan Banque Internationale à Luxembourg, onderdeel van de Dexia Groep.

De (gerealiseerde) rendementsdoelstelling van Aegon is jarenlang 15% geweest. Hoe zouden ze dat nou toch gedaan hebben?

Conclusie: de klant wint zelden, en zeker bij ingenieuze inzet van het eigen effectenbezit (zie AFM) wint de bank altijd. Ga maar na: ongeacht het koersverloop verdient de bank over de gehele looptijd de jaarrente (ook bij tussentijdse beëindiging), en is met deze vergoeding + de optieconstructie ook nog ingedekt tegen eventueel koersverlies op haar eigen aandelen!

Procesvoerder
Geplaatst op: 18 Okt 2006 14:21 Onderwerp:



Bruce spreekt kennelijk uit eigen ervaring. Als verkoper van Legio.

daardoor hebben de mensen volgens mij nu recht op een groot deel van hun verloren geld.

Bruce, dank voor uw uitvoerige en dit keer zuivere reactie. Vooral uw conclusie zal velen deugd doen, wellicht iets voor een verbeterd Dexia-aanbod? Bijvoorbeeld 50% van de inleg terug?