jeanne-veghel schreef:alsuweza schreef:Mijn dochter is 13 jaar, bijna 14, ze zit nu al 5 weken thuis.
In het verleden (11 jaar geleden) is er bij haar een diagnose gesteld dat ze autistisch (zwaar) zou zijn. Echter verleden jaar hebben we een nieuwe diagnose laten doen en toen bleek dat ze PDD-NOS had, en dan een lichte vorm. Tevens is er toen door de psychiater die het onderzoek heeft gedaan ook op papier gezet dat ze naar een gewone school kon ipv speciaal onderwijs.
Geen enkele reguliere school wil haar plaatsen. We zijn hier al ruim 1 jaar mee bezig en je wordt er moedeloos van!
Van ellende hebben we haar maar naar een speciale school gedaan met als voorwaarde dat ze leerjaar 2 naar een VMBO zou kunnen. Hier stonden ze achter, maar wat bleek nu. Op speciaal onderwijs leer je dus niets, er zijn geen boeken en er wordt 4 x per week tv gekeken in de klas en daarna geknipt en geplakt! Daarna worden ze om half 1 naar huis gestuurd. Echt het was om te huilen.
Hele discussies hebben we gevoerd en er is ons van alles beloofd, alleen er is niets nagekomen.
Uiteindelijk is ze na een discussie met de juf waarbij mijn dochter zei dat ze het er niet mee eens was naar huis gestuurd, ze mocht niet meer terug komen.
Na nog een gesprek op school wilde de juf niet eens met ons praten! Ze kon dat niet aan!
Ze mag nu niet meer op school komen, maar we hebben ook geen brief hierover ontvangen. We hebben net een hoorzitting gehad bij de klachtencommissie van de school. Het is, naar mijn gevoel, wel positief verlopen, maar de uitspraak duurt 30 tot 60 dagen.
En voorlopig zit ze dus thuis, want nog steeds wil geen enkele school haar hebben.
Het onderwijs in Nederland is echt triest voor kinderen met een stempel. Je komt hier dus nooit meer van af.
Mijn dochter wil echt heel graag leren, maar krijgt hier dus de kans niet voor. Ze heeft nu elke dag 1 uur priveles, maar zo ga je natuurlijk geen diploma halen!!
We willen haar nu maar laten studeren via het LOI, dan kan ze toch nog een diploma gaan halen.
Weet er iemand nog een andere oplossing?????
Het is inmiddels september 2010 en de scholen zijn weer begonnen.
Ik hoop dat het goed gaat met de dochter van TS.
In mijn zeer naaste omgeving heb ik ook te maken met autisme en
ik weet uit mijn vriendenkring waar ook kinderen met autisme zijn
dat het vaak zeer moeilijk is vanwege onbegrip en de
kinderen worden gewoon buitengesloten, omdat men als buitenstaander
niet weet hoe ermee om te gaan.
Ik ga iets plaatsen en hoop dat het iets zal toevoegen aan deze
voor velen onbekende wereld.
Jamie,
Hij is zeven jaar oud, klein in een grote wereld. Hij voelt zich wel groot.
Maar diep in zijn hart vindt hij de wereld veel groter. Verwarrend groot ook.
Vaak voelt hij het als iets geks.
Hij heeft al lang gemerkt dat mensen veel dingen gewoon vinden, die hij niet gewoon vindt.
Hij raakt gauw in de war. Zijn vriendjes doen vaak wilde spelletjes, voetbal op een veldje zomaar ergens.
Dan leggen ze een trui neer en noemen dat 'doel'. Doel? Welk doel heeft dat?
En dan rennen ze van de een naar de andere kant en allemaal schreeuwen ze en ze rennen nooit in logische rechte lijnen.
Daar raakt hij van in de war. Hij snapt de zin er van niet.
Maar als hij niet meedoet, praten ze opeens niet meer tegen hem. Dat snapt hij ook niet. Maar hij heeft wel geleerd dat je maar beter vrienden kan hebben.
Hoewel hij net zo lief alleen is.
Soms hebben zijn vriendjes zoveel geschreeuwd, zijn tegen hem aangelopen, waren er teveel auto's die lawaai maken, is het overal druk, dat alles in zijn hoofd in de war raakt.
Dan gaat hij op de grond liggen en schreeuwen. Schreeuwen om de chaos in zijn hoofd te overstemmen.
Mensen worden dan bang voor hem. Dat is wel zo rustig.
Alleen de juffrouw mag hem dan aanraken. Heel voorzichtig doet ze dat. De juffrouw snapt hem.
Vroeger was dat anders.
Dan liet de juffrouw een plaatje van een koe zien. Ze plakte het op het schoolbord.
En vroeg dan: wat zie je?
En dan zei hij: ik zie een papiertje met een omgekrulde hoek en met een beetje vuil linksonder, het zit geplakt op het schoolbord en daarop staat een... En dan onderbrak de juffrouw hem ongeduldig. Tenminste, dat besefte hij later.
Ze werd dan ongeduldig.
Maar dat begreep hij niet. Ze vroeg wat hij zag en als hij dat dan zei, was het niet goed.
Het bleek dat hij dan alleen had moeten zeggen dat hij een koe zag. Maar hij zag geen koe.
Hij zag een plaatje met een omgekruld hoekje en met een beetje vuil linksonder en op dat plaatje was een koe afgebeeld.
Maar het was geen koe.
Het was een stukje papier.
Hij is zeven jaar jong en weet niet of hij echt van mensen kan houden. Hij weet niet zo goed wat hij daarmee aan moet.
Zijn mama zegt vaak: Ik houd van je, Jongen. Maar hij kan het niet terug zeggen.
Hij vindt mama wel lief.
Maar soms is ze anders en dat maakt hem dan weer in de war.
Hij houdt wel van dingen.
Van zijn doekje bijvoorbeeld. Dat mag mee naar bed.
Hij praat tegen zijn doekje en hij weet ook dat zijn doekje dat begrijpt.
Doekje mag altijd blijven.
Mensen zeggen dat hij zo goed kan leren. Maar vaak is school erg verwarrend. Hij ziet meer dan hij misschien moet zien.
Of de andere mensen willen het niet zien. Mensen zeggen ook dat hij zo'n leuk spontaan kind is. Daar heeft hij op geoefend.
Hij is wat de mensen willen dat hij is. Ze moeten hem alleen niet aanraken. En niet zoveel lawaai maken.
Waarom maken mensen allemaal zo'n lawaai? Hij maakt ook geen lawaai.
Behalve als hij erg in de war is dan. Maar dat is toch logisch?
Mensen zeggen dat hij zich niet goed kan inleven. Maar dat kan hij best.
Hij snapt niet vaak waarom iemand huilt, maar hij voelt het wel.
Hij kan pijn voelen. En dan voelt hij zich eenzaam in die grote wereld.
Sinds kort leert hij lezen. Dat vindt hij erg leuk. Maar soms draaien de letters rond. Of staan er tekens die hij niet begrijpt.
En dan zegt de juffrouw dat hij het heus wel begrijpt.
Hoe kan zij dat nou weten? Letters veranderen soms.
Maar dat ziet zij niet.
En soms slaat hij een bladzijde om en is de bladzijde opeens knalgeel.
Daar raakt hij van in de war. Waarom kunnen bladzijden niet gewoon wit zijn?
Hij is zeven jaar jong in een grote wereld. Zijn kamertje is zijn veilige haven.
Maar als het 's avonds donker wordt, verdwijnt al dat veilige om hem heen.
En dan wordt hij bang. Hij vindt donker eng. Het neemt de prikkels weg, maar ook alles dat houvast biedt.
Hij weet dat mensen grapjes ten koste van elkaar maken, grapjes waar hij om moet lachen.
Niet omdat hij ze leuk vindt.
Maar omdat het van hem verwacht wordt.
Hij is zeven jaar oud en hij leert.
Hij leert wat het betekent als mensen lachen, als mensen huilen, hij leert emoties herkennen, hij leert wat wel en wat niet kan. Hij leert hoe mensen vinden dat je moet reageren.
Maar hij kan zich, zo jong al, zo buitengesloten voelen. Soms denkt hij dat hij in het verkeerde land en bij de verkeerde mensen is geboren. Alsof hij niet kan meekomen.
Zeven jaar oud. Zoveel te leren. Zoveel bergen te beklimmen.
Nu al weten dat hij anders is.
Bron: onbekend maar zeer hoogst gewaardeerd...
Ondertussen doet hij het zo goed, dat hij voor volgend jaar als uitstroomprofiel VMBO met leerweg ondersteuning heeft.