Radar

Zoals ik hier al eens eerder heb gesteld verschilt de Dexia affaire qua beleving bij de mensen met de woekerpolisaffaire.

Bij Dexia krijg je na 3 jaar een rekening gepresenteerd van bv 16.000 euro. Geld dat een gemiddelde Nederlander hier niet zomaar in wil of kan steken. Ofwel het moment is helder en je hebt gigantische rekening liggen. Mensen raken in paniek en de rest is history.

Bij de woekerpolisaffaire wordt het verlies cq schuld geleidelijk per maand opgebouwd. Je legt 100 euro in en er blijft 40 euro aan de strijkstook hangen. Uiteindelijk verlies je na 30 jaar bv ook 10.000 euro (normale beursjaren maar ja die hoge kosten he). Het verlies is in al die jaren langzaam opgebouwd en het komt daarom niet zo hard aan als de Dexia schuld, waarbij je op vrijdagmiddag een aceptgiro van 16.000 in de bus hebt liggen.

Je maakt een geleidelijk verlies wat minder opvalt, maar dit is net zo goed een verlies! Het wakkerschud moment bij Dexia was veel hardhandiger.

Dat beleggingspolis-gedupeerden de neiging hebben hun kop in het zand te steken, constateer ik niet alleen (zie deze forumbijdrage) columniste Erica Verdegaal van NRC/Handelsblad komt tot ongeveer dezelfde conclusie. Lees hieronder haar column van afgelopen zaterdag in NRC/Handelsblad

uit NRC/Handelblad van zaterdag 24 maart 2007

Een consument snakt naar een 'goed gevoel'. Daarom doet hij, tot vreugde van verkopers, aan ''cognitieve dissonantiereductie''. Die marketingterm betekent dat hij een verlies of rampinvestering vrijwillig wegredeneert. Een bedrogen teakhoutbelegger vergoeilijkt bijvoorbeeld: "Ik doe toch iets goed voor het milieu". Of een huiseigenaar met een te dure beleggingshypotheek verzucht: ''Gelukkig is onze overwaarde wel gestegen''. Zo schept de consument zijn eigen wereldje waarin wél alles in orde lijkt. Maar daarbuiten raast een storm.
Sinds 1989 hebben 20.000 teakhoutbeleggers samen een half miljard euro in tropische bomen gestoken. Nu heeft slechts één hardhoutcowboy een vergunning van de Autoriteit Financiele Markten gekregen: de rest moet stoppen. Beleggers en aanbieders moeten onderling maar uitmaken hoe ze dat afrekenen. Ondertussen is het milieu niet erg verwend. Bij een aantal teakverkopers gaat de helft van de inleg op aan management- en administratiekosten. Die verwennen dus vooral hun eigen milieu. Maar dissonantiereductie doet zijn werk: je hoort niemand klagen. Hetzelfde geldt voor houders van beleggingshypotheken, lijfrenten en spaarplannen met een te dure beleggingspolis erin. Van de vier miljoen gedupeerden heeft zich een luttele 2,5% aangemeld bij de belangenbehartigers www.verliespolis.nl ; www.woekerpolisclaim.nl of www.beleggingspolisclaim.nl De overige 97,5 procent zal grotendeel afwachten, een tegenvaller bagatelliseren en braaf slikken. Net als bij aandelenleasen.
Daar heb je 600.000 gedupeerden die elk duizenden tot tienduizenden euro's kwijtraakten. Dertien procent strijd juridisch voor compensatie. En al schreeuwen organisaties als www.platformaandelenlease.nl te blijven vechten, de rust zal spoedig weerkeren. Bijna negen van tien leasebeleggers zullen zich gewillig scharen onder de algemeen verbindend verklaarde Duisenberg-regeling, om hooguit (een deel) van hun restschuld kwijtgescholden te krijgen. Dankbaar beseffen de directies en aandeelhouders van de geldbedrijven dat de tijd negentig procent van alle consumentenwonden heelt. Onvrede door foute financiele producten lost men dus niet op met excuses en compensatie, maar met geruststellen, uistellen en zich indekken. Ondertussen zitten ze te rekenen. Zo becijferden analisten van de Rabobank begin dit jaar dat de woekerpolisaffaire de Nederlandse verzekeraars totaal circa één miljard euro kan gaan kosten. Omgerekend is dat 250 euro per gedupeerde. Daarvan kun je geen hypotheekschuld van 25 of 50 mille aflossen. Een weekeindje weg kan nog net, maar alleen als je op de kleintjes let.
Dissonantiereductie is duur, bedrieglijk en kort werkend: je gooit je eigen glazen in. Want geldbedrijven zijn net kinderen: ze doen stoute dingen als de aandacht of het toezicht verslapt. Zo verkennen ze de wettelijke en menselijke grenzen. Maar hoewel de wettelijke teugels recent zijn aangehaald, geeft de consument de financiele sector nog altijd de vrije hand.
Thuis zou u dat heel anders aanpakken. Hoe reageert u als uw vierjarige zoontje de kracht van een baksteen op uw auto uittest'? Of als uw tienjarige dochter het zakgeld van haar zusje aan zichzelf besteedt? Juist.
Ook geldbedrijven vragen om opvoedkundige correcties. Als individuele klant begin je echter niks. De financiele sector wordt pas gehoorzaam als duizenden of miljoenen klanten samen een corrigerende tik uitdelen. Als consument hoor je daar aan mee te doen, zelfs als dat wat moeite kost of een paar tientjes inschrijfgeld voor een van de genoemde belangenorganisaties.

----------
bron: NRC/Handelsblad 24 maart 2007

@Peewee.

Natuurlijk bevat merendeel der posting van gedupeerden verontwaardiging, dat zou bij mij niet anders zijn wanneer ik op zo'n schandalige wijze in het ootje genomen was. Daarbij komt nog dat er vaak bemiddeld werd door banken etc. in bepaalde zaken.
Maar of de situatie nu echt zodanig is dat het de moeite waard is om te procederen betwijfel ik in veel gevallen, dit hangt af van de baten welke daardoor verkregen worden en dat is nu juist koffiedik kijken.
Dat de mensen woedend zijn om zoveel geld is niet zo gek!

Chanmaster

Chanmaster,
Als je individueel zou gaan procederen en je daarvoor je advocaat 175,- euro PER UUR moet betalen, is procederen niet heel erg zinvol (tenzij je tienduizenden euro schade lijdt of dreigt te lijden).
Vandaar dat er belangenorganisaties in Nederland bestaan (al sinds 1953 toen de Consumentenbond werd opgericht en sinds 1994 meer specifiek toen de Vereniging Consument & Geldzaken werd opgericht als belangenbehartiger voor de financiele consument !) die dit soort zaken aanpakken voor het collectief van aangesloten gedupeerden !

Correct Peewee, maar stel eerst de vraag of het de moeite waard is.
Natuurlijk is collectief procederen goedkoper!

of het de moeite waard is

bij een collectief proces worden de handel en wandel en de "op het randje praktijken" van de banken/verzekeraars die vooral zichzelf verrijken tegen het licht gehouden én gemeten aan de huidige regelgeving.
Op basis daarvan kunnen gedupeerden (geheel of gedeeltelijk) gecompenseerd worden, consumenten gewaarschuwd worden en wetgeving aangepast worden.
Dat lijkt me per definitie de moeite waard.

Kiz, er zijn ook zogenaamde geduppeerden welke wel juist geïnformeerd zijn geweest en wisten wat hun te wachten stond en nu zeggen; "Eigen schuld, dom van mij"! Jammer geld!" maar ook mensen die schuil gaan in hun eigenwaarde en niet willen weten toen een fout te hebben gemaakt. Of die blindelings vertrouwen in hun bank en zich totaal niet bewust zijn van hetgeen speelt.

Geplaatst op 27 Mrt 2007 08:03 door Chanmaster

U bent allen gewoon belazerd en dat is dan ook de rode draad in deze.
Dat kunt u winnen maar dan moet u wel een goede advocaat in handen nemen.
De mensen welke u het onderhavige product verkocht hebben hadden redelijkerwijs beter moeten weten.
Zij zijn voor u als gedupeerden de direct aansprakelijke personen omdat ze u een product in de maag hebben gesplitst op basis van onvolledige informatie.
Zo'n zaak win je toch zo! Het is zo helder als glas.
Heel simpel, men gaat uit van een langjarig gemiddelde. Die jaren waren voor de effecten en beleggingswereld een goudmijntje. Mensen op die basis verkoop je toch geen product waar de markt elk moment als gevolg van de economische malaise kan instorten?
U is een rad voor de ogen gedraaid!

Ben je er zelf al uit CM?

Misschien wel verstandig om hierover een discussie te starten?

Of zal ik staatsobligaties gaan aankopen. Die gaan als zoete broodjes over de toonbank! Staatsobligaties geven een vaste renten en zijn betrekkelijk zeker dus ook nooit 100% want wanneer er in een land de pleuris uitbreekt vermindert geld snel in waarde maar daar gaan we maar niet van uit.

Wordt vervolgd

@chanmaster,

Een obligatie is een schuldbewijs voor een lening die in de meeste gevallen door een overheidsinstelling of een al dan niet commercieel bedrijf of instelling is aangegaan. Als een bedrijf geld nodig heeft kan het onder andere door uitgeven van een obligatielening aan de nodige middelen komen. De koper van de obligatie leent de uitgever een bedrag tegen een veelal van tevoren bepaalde rentevergoeding

en niett

Oh wat obligaties zijn? 100 aandelen is een obligatie

wn wwn aandeel is:

Een aandeel is een eigendomstitel van een bedrijf. De bezitters van de aandelen van een bedrijf worden samen de aandeelhouders genoemd, en zijn dus gezamenlijk eigenaars van het bedrijf. Aandelen hebben doorgaans geen vervaldatum, het gaat meestal om permanente terbeschikkingstelling van het geïnvesteerde kapitaal

Dus chanmaster, kom een keer terug als je weet waar je over praat.

Ik wil gewoon weten wie het juiste antwoord geeft!

Je bent gestoord

En wat denken wij eraan te hebben?

Ik wil gewoon weten wie het juiste antwoord geeft!

Enige juiste antwoord voor jou, Chatmeester: Wij niets.........

Dat is af te wachten Elias, de ontwikkelingen afwachten.

Oh wat obligaties zijn? 100 aandelen is een obligatie!

Nota bene met uitroepteken.....

100 aandelen hebben niets met obligaties te maken, een optie heeft betrekking op (meestal) 100 aandelen.

Chatboy wordt totaal niet gehinderd door enige kennis van zaken.
Zwam verder beste chatboy.

Ook_handelaar, dat weet ik ook. Ik was alleen benieuwd naar wie er commentaar zou geven. Laat dat nu net even anders uitpakken!

Chanboy, je hebt professionele hulp nodig. Alles wat begint met psych.. is voor jou welkom en broodnodig.