Radar

Ja , maar eerst de staat.
Dat is "alweer" een aantal maanden geleden namelijk.
Wij zitten nog altijd in het verdomme hoekje, walgelijk !

Ja mankon zo is het leven met Bos valt niet te sollen wel met 100.000 gedupeerden hoop dat de juristen eens actie ondernemen, als de Info van Check op waarheid berust (waar ik absoluut niet aan twijfel) staan wij er gunstig voor.

Welke rechtbank durft het aan om de doorslag te geven in deze langlopende Sprintplan rechtszaak ?

Groetjes

In de vorige aflevering heb ik aangegeven hoe gering na vijf jaar de kans op winst was; dit betrof echter alleen de portefeuilles, die vanaf januari 2000 werden uitgegeven. Voor de portefeuilles uit 1998 en 1999 was het beeld nog veel slechter, omdat er geen 100% garantie voor de lening bestond. Die was aanvankelijk 93% en later 90%, wat betekende dat de deelnemers zowel bij winst als verlies voor aanvulling tot 100% moesten zorgen. Bij de 40% rente plus de 3% gemiste rente moet nog respectievelijk 7% en 10% worden opgeteld, waardoor de deelnemers 50% en 53% kwijt waren om aan het sprintplan mee te doen. We zagen eerder, dat wanneer een portefeuille na vijf jaar voor de deelnemers met winst eindigt, de winst gemiddeld 50% bedraagt. De gemiddelde opbrengst is dus gelijk aan of iets lager dan de investering, maar alleen als van ALLE portefeuilles de (samengestelde) index na vijf jaar hoger zou staan dan bij de start. En dat is natuurlijk volstrekt uitgesloten. Als we uitgaan van de waarschijnlijk nog te hoge veronderstelling, dat van tien op willekeurig gekozen dagen gekochte sprintplannen er zeven na vijf jaar hoger staan dan bij de start, dan kunnen we de volgende berekening maken: Betaalde rente 40%, gemist 3% en eigen risico 7%, waarmee de kostprijs op 50% uitkomt. Tien sprintplannen kosten dan 500%, de zeven positief eindigende leveren 350% op, wat een verlies van 150% betekent, neerkomend op gemiddeld 15% per portefeuille. De advocaat van Gesp, die uitging van de portefeuille van mei 1998, heeft aangedragen dat de kans op het verloren gaan van de inleg groot is, maar aan een dergelijke losse opmerking gaat de rechtbank natuurlijk voorbij. Het zou handiger zijn geweest, wanneer hij het hier weergegeven sommetje als argument had aangevoerd en zeker wanneer hij er nog bij had vermeld, dat de betrokken portefeuille Aegon ongeveer 50% extra winst heeft opgeleverd.

De Vereniging Consument & Geldzaken heeft haar klachten gebaseerd op Specifieke Bepalingen uit 1998 en als voorbeeld de portefeuille van 1 juni 1999 gebruikt. In 1999 bedroeg de garantiewaarde 90%, waardoor op analoge wijze een gemiddeld verlies van 18% valt te berekenen. Ik merk hierbij op, dat ik ben uitgegaan van willekeurige startdatums, maar dat Aegon pas met het Sprintplan begonnen is nadat de Amerikaanse en Europese beurzen al zes jaren met koersstijgingen achter de rug hadden. Dat is dus niet willekeurig en het maakte de kans op verlies natuurlijk beduidend groter. Ten slotte is het jammer dat er niet ook voor een portefeuille uit 2000 of 2001 is gekozen. Door de garantiewaarde van 100% werd het voor Aegon een stuk moeilijker om hoge verliezen te veroorzaken en werd het wanbeheer beter aantoonbaar.

Wordt vervolgd

Laten we eens bezien wat de sprintplannen hebben opgeleverd. De eerste vier (december 1997 t/m maart 1998) hadden aanzienlijk betere voorwaarden dan de latere portefeuilles. De winst bedroeg op alle vier 50%, waarvan na inhouding van 7% eigen risico, 43% werd uitgekeerd. Dat komt overeen met de investering, zodat de deelnemers aan deze portefeuilles hebben quitte gespeeld. Ik laat deze portefeuilles verder buiten beschouwing. Bij de portefeuilles van april t/m november 1998 is 10% winst vastgezet, het eigen risico bedroeg ook hier 7%, zodat aan de deelnemers 3% werd uitgekeerd. Bij een investering van 43% werd dus 40% verloren. Bij de portefeuilles van december 1998 t/m februari 2001 stond de samengestelde index bij afloop lager dan bij de start van die portefeuilles, waardoor alle deelnemers 43% zijn kwijtgeraakt.

Te beginnen met maart 2001 is de samengestelde index van alle portefeuilles hoger geëindigd dan begonnen. Voor de tien portefeuilles uit 2001 varieerde de stijging van 0,7% tot 39,5%, gemiddeld 16,7%, dus weinig compensatie voor de geïnvesteerde 43%. De negen portefeuilles uit 2002, die slechts 3% van het totaal der verstrekte leningen uitmaakten, leverden met een gemiddelde stijging van 47% wel een positief resultaat voor de deelnemers op, zij het dat alleen de drie laatste portefeuilles boven 43% uitkwamen. Juli had een plus van 56,0 %, augustus 70,6% en september 73,8%, maar deze drie portefeuilles maakten slechts 0,25% van de totale omvang van de 54 portefeuilles uit, waarvan de ongewogen gemiddelde stijging 11,4% bedroeg. Bij een weging van alle resultaten, zou een stijging van een paar procent uit de bus komen en een gemiddeld verlies van ca. 40%. Veel meer dan bij op willekeurige datums gekochte portefeuilles verwacht mocht worden.

Het zijn beroerde cijfers en de in de brochures genoemde maximale stijging van 100% blijft ver uit de buurt; dit percentage zal mede bedoeld zijn geweest om deelnemers aan te trekken. Vanaf januari 1998 tot heden zijn er geen vijfjaarsperioden geweest, waarin de samengestelde index met 100% of meer is gestegen. Ook met de samengestelde index, die bedoeld is om de kwalijke handelingen van Aegon te verdoezelen, werd verkooptechniek bedreven. In de brochure werd die aangeprezen als een bijzonder gespreide belegging, omdat indirect belegd werd in ruim 750 bedrijven. Maar zoals eerder opgemerkt, gaat het bij het Sprintplan om pure speculatie en dan heb je meer aan een enkele index dan aan een log bewegend lichaam als de samengestelde index.

Tot slot nog een citaat uit een brief van Spaarbeleg van maart 2003 aan een teleurgestelde deelneemster: “We begrijpen heel goed dat u zich van de waardeontwikkeling van het SprintPlan een ander beeld had gevormd dan het huidige. Toen u begon was dat zonder twijfel in de hoopvolle verwachting dat de beurskoersen verder zouden stijgen. Met u zijn wij teleurgesteld in de huidige situatie. Net als u konden wij deze echter voorzien noch voorspellen”. Van de schrijfster mocht echter niet verwacht worden, dat zij iets kon voorzien of voorspellen. In de brochure stond toch: “Makkelijk en aantrekkelijk is bovendien, dat u geen kennis van beleggen hoeft te hebben”. Maar nu wordt gesuggereerd, dat de beleggingsexperts van Aegon, die een vermogen van meer dan honderd miljard euro beheerden, net zo onkundig waren als de klaagster. Natuurlijk hebben die geweten, dat het met het Sprintplan slecht moest aflopen. Je kunt dergelijke beleggingen alleen massaal verkopen na een langdurige stijging van de beurskoersen en dan zijn de koersdalingen niet ver weg meer.

Wordt vervolgd

Peewee,

Je zult, naar ik aanneem, uit het voorgaande hebben begrepen, dat de Vereniging Consument en Geldzaken ten onrechte uitsluitend op het eigen, juridische kompas is gevaren. Dit vindt zijn weerslag op de website van de Vereniging waar het sprintplan beschreven wordt, want het zijn niet alleen echte feiten die daar worden vermeld.

Om te beginnen de effectieve rente; de door Aegon aangegeven 8,3% is wel correct. Indien de twaalf maandelijkse rentebetalingen zouden worden vervangen door één jaarlijkse termijn, dan zou die laatste 8,3% moeten zijn om dezelfde opbrengst te krijgen. In de brochure wordt dus terecht gesproken van 8,3% per jaar, maar er is ook nog een werkelijk rendement na vijf jaar. De na één jaar ontvangen rente kan Aegon nog vier jaar rentedragend uitzetten, de tweede jaartermijn drie jaar enz. Zoals ik al heb laten zien, is bij 3% de door de deelnemers opgeofferde rente 43% of 8,6% enkelvoudig per jaar. Een spaarrente van 2% komt uit op 8,4% en een rente van 4% op 8,8% enkelvoudig.

Het Aegon Garantiefonds wordt betiteld als clickfonds, maar zoals al is gebleken, gold dit alleen voor de eerste vier portefeuilles. Bij de overige portefeuilles uit 1998 en 1999 werd slechts de eerste 10%-stijging voorwaardelijk vastgezet en die diende om de garantiewaarde van 90 naar 100% te verhogen, een koekje van eigen deeg. Het is dus zinloos om over de werking van een clickfonds uit te weiden en zeker om daar een aandelenbelegging bij te halen. De Vereniging bezit alle jaarverslagen en had zonder veel moeite kunnen constateren, dat in geen enkele portefeuille aandelen voorkwamen. En omdat het niet om een clickfonds gaat, heeft het berekenen van het rendement eveneens weinig zin; zoals later terecht wordt gesteld, is het Garantiefonds een loterij met heel veel nieten.

Wat er vervolgens over de uitgifteprijs en de omvang van de lening wordt gesteld, raakt kant noch wal. Per de eerste van iedere maand ging een nieuwe portefeuille van start, waarop belangstellenden konden inschrijven. Op het desbetreffende formulier dienden zij, al dan niet via een tussenpersoon, het bedrag te vermelden dat zij maandelijks wilden betalen. Bij een rente van 8% per jaar betaalden ze in vijf jaar 40% van het geleende bedrag, wat vermenigvuldigd met 2½ de grootte van de lening opleverde. Wie dit niet kon berekenen, kreeg het even later van Aegon te horen, maar dat betekende niet dat Aegon zelfstandig de hoogte van de lening bepaalde. Trouwens, Aegon had niets aan zorgplicht gedaan en kende van de deelnemers alleen de NAW-gegevens en de geboortedatum. Wel wat dunnetjes en riskant om dan willekeurig leningen op te leggen.

Het totaal van de bij de aanvang van de portefeuille geleende bedragen werd direct belegd in het Aegon Garantiefonds, dat hiervoor opties kocht tegen koersen, die op dat moment golden. En die weken natuurlijk af van de prijzen die bij eerder gestarte portefeuilles waren betaald. Er was dus geen direct verband tussen de diverse portefeuilles, nog afgezien van soms door Aegon gewijzigde voorwaarden. Iedere portefeuille leidde een eigen leven en had een eigen waardeverloop. Voor de lening, die een deelnemer afsloot werden tegen f. 10, - per stuk participaties, een soort bewijzen van deelgerechtigheid, gekocht. Wie b.v. f. 30.000,- leende, kreeg 3.000 participaties toegewezen. Zou Aegon de uitgifteprijs op f. 5,- hebben gesteld, dan zou deze deelnemer 6.000 participaties hebben gekregen; de hoogte van de lening en de procentuele prijsontwikkeling zouden hierdoor niet veranderen. Dat de deelnemers de uitgifteprijs niet vooraf te horen kregen, is niet echt van belang en zeker niet verbijsterend.

Het is een raadsel hoe hoogopgeleide juristen zulke denkfouten kunnen maken. Die zullen de reden zijn geweest, waarom geen enkele krant het persbericht van de Vereniging d.d. 21 oktober 2008 heeft opgenomen.

Wat over de nagebootste belegging wordt gezegd, is enigszins verwarrend. De bron zal liggen in het viertal artikelen, dat ik in het voorjaar van 2006 heb geplaatst op www.dft.nl in het Aegon forum. Op de pagina’s 13 en 12 zijn ze nog steeds te vinden. Ik heb daar een medewerker van Spaarbeleg geciteerd om te laten zien, dat hij geen flauwe notie had van opties, maar wel brieven daarover mocht schrijven. Bovendien ging hij uit van de start van de portefeuille, terwijl de ‘nagebootste’ opties pas eind 2003 ten tonele verschenen. Door de Vereniging wordt gesteld, dat uit de Specifieke Bepalingen zou blijken, dat het AEGON Garantiefonds een nagebootste belegging is, omdat het niet zelf in de indices uit de brochure zou beleggen. Maar zoals ik eerder heb gezegd, staat in de Specifieke Bepalingen juist dat het gehele vermogen in indexopties is belegd. Dat is een leugen en dus misleidend, maar wel de enige belegging die wordt genoemd. De lening is evenmin nagebootst; dat hebben deelnemers met een restschuld aan den lijve ondervonden. De fraude zit in het voor meer dan 90% onbelegd laten van het vermogen van het Garantiefonds.

“Het is evident dat de Sprintplan-constructie voor de potentiële Sprintplan-deelnemers volstrekt ondoorgrondelijk was”. Geheel mee eens, maar ik zet grote vraagtekens bij het vervolg: “Een team van juristen van de Vereniging Consument & Geldzaken heeft vele maanden nodig gehad om de strekking van het Sprintplan volledig te kunnen doorgronden”. Dat moet een lief sommetje hebben gekost en van de uitkomsten zullen ze bij Aegon niet wakker hebben gelegen.

Dan de computersimulaties; het lijkt me een hele klus de input daarvoor te verzamelen. Ten minste 27 standen van de drie indices vanaf 1980 zien te vinden, waarbij zich nog de complicatie voordoet dat de Dow Jones Euro Stoxx 50 pas sinds 1998 wordt berekend. Maar ook moeten de koersen van de vijfjarige nulcoupon staatsobligaties per gelijke datum worden verzameld, evenals de door Aegon te berekenen rente. Veel en grotendeels overbodig werk. Toen Aegon met het Sprintplan begon, lag de rente voor vijfjarige staatsobligaties tussen 4% en 5%; Aegon hanteerde een opslag van ruim 3% en vroeg dus een rente van 8% voor de leningen. Tussen 1980 en 1995 varieerde de vijfjaars rente tussen 6% en 11% en het tarief van Aegon zou dan op 9% tot 14% zijn uitgekomen. Ook zonder computersimulaties is te zien, dat dit geen percentages zijn waartegen succesvol sprintplannen verkocht kunnen worden.

De specifieke kennis van het sprintplan, waarmee de vele juridische argumenten konden worden ondersteund, ontbreekt helaas.

Wordt vervolgd

Lakeman heeft eindelijk de kat goed in de gordijnen gejaagd en, naar verluidt, zal hij niet worden aangesproken voor de schade, die hij heeft aangericht. Vier jaar geleden zette hij Aegon in harde bewoordingen neer: “Aegon mag blij zijn dat het geen Italiaans bedrijf is. De top van Parmalat zit in de gevangenis wegens boekhoudfraude, terwijl Aegon straffeloos wegkomt met vergelijkbare trucs. Uit alles blijkt dat Aegon met stroman-constructies werkte, kosten verkeerd boekte en analisten op het verkeerde been zette door vooruitzichten en ratio’s mooier voor te stellen dan zij waren.” Deze beschuldigingen logen er niet om! Kunstmatig cijfers oppoetsen om bonussen veilig te stellen en de koers van het aandeel Aegon omhoog te krijgen, waardoor ook de personeelsopties meer waard worden. Maar net als DSB vond Aegon het verstandiger om Lakeman met rust te laten. Een soortgelijk geval deed zich onlangs met Harry Mens voor. Hij noemde de in beleggingsfraude gespecialiseerde advocaat Dion Bartels ‘een hoer in menselijk leed, een patiënt die een gevaar is voor zichzelf’. Ook Mens kon dit ogenschijnlijk straffeloos zeggen. De aangevallenen slikken blijkbaar de beledigingen; zij zien de vuile was liever niet naar buiten komen.

Bartels is niet de enige belangenbehartiger van slachtoffers van beleggingsfraude en net als hij, zijn niet alle(n) zuiver op de graat, zoals blijkt uit onderstaand artikel, overgenomen uit De Telegraaf van 15 augustus j.l.:

‘Groepsclaims zijn lucratief’

Consumenten die zich gedupeerd voelen door instortende aandelenkoersen, omvallende spaarbanken en misleidende verzekeraars kunnen zich vandaag de dag steeds vaker aansluiten bij een stichting die hun belangen wil behartigen. De vraag is echter of zij ook weten dat de juristen erachter ook hun eigen belang niet uit het oog verliezen.
“Een aantal mensen zal weten dat er wat geld bij de advocaten blijft liggen, anderen niet” stelt bijzonder hoogleraar rechtsgeleerdheid Ton Jongbloed. Volgens de Ombudsman Financiële Dienstverlening, Jan Wolter Wabeke, is het dan ook van groot belang dat deze organisaties open zijn over hun activiteiten en de daaraan verbonden kosten. “Zodat consumenten kunnen nagaan wat ze krijgen voor hun financiële bijdrage.”
Dat de collectieve claim een lucratieve business is in Nederland, bewijst Morand Juridische Bijstand, de juridische dienstverlener achter loterijverlies.nl. Uit inschrijfgeld is inmiddels al € 0,5 miljoen verdiend. Als de totale claim wordt toegekend, komt daar nog eens € 2,5 miljoen bij.
De woekerpolisstichtingen, die namens hun leden schikkingen troffen met verzekeraars, zagen vele miljoenen binnenstromen. Stichting FortisEffect int 10% van alle eventueel toegekende claims. Hypotheekleed richt zijn pijlen in die zin op DSB Bank.
Wabeke ziet wel het nut in van een groepsclaim. “iemand alleen weet minder en kan minder. Met een massa-actie is op zich niets fout” stelt hij. Ook Jongbloed ziet voordelen: “De drempel is verlaagd en de kosten zijn lager; als individu betaal je een advocaat per uur, nu deel je de kosten.”

De Stichting PAL plaatst zeer getrouw artikelen over (vermoedelijke) beleggingszwendel op haar website, maar het onderhavige artikel werd niet overgenomen. Wel het interview met Wabeke over woekerpolissen in dezelfde krant. Merkwaardig, al kan ik me moeilijk voorstellen, dat PAL dit opzettelijk heeft nagelaten, want GESP en Pal lijken mij ten aanzien van het Sprintplan de enige belangenbehartigers die niet op eigen gewin uit zijn.
Wordt vervolgd

Check,
Anders dan je meent is er -zo is mij bekend- door Consument & Geldzaken wel degelijk een aanvullende rapportage ingebracht van een(externe) beleggingsexpert. Ik heb vanmorgen dat rapport er nog eens op nageslagen en dit toont een geringe overlap met jouw, vanaf juni jl., hier aangedragen standpunten over het ''bedrog'' van Aegon met het Sprintplan. De ene expert is de andere niet, zoals ook juristen onderling in hun focus en kwaliteit verschillen. Dit gezegd hebbende, ga ik er van uit dat hetgeen je op dit forum over het Aegon/Sprintplan bedrog over het voetlicht wilde brengen inmiddels is afgerond. Dit stelt mij namelijk in staat een aantal vragen en opmerkingen over je bijdragen op te werpen. Ik zal ze niet in één keer behandelen.

1 In je bijdrage van 21 juli is het volgende te lezen dat de door Aegon gekochte opties '' gelden voor een jaar''. Mijn vraag is waaruit blijkt dat het om opties met een looptijd van één jaar gaat. In de stukken wekt Aegon de indruk dat het om opties gaat gelijk aan de totale looptijd van 5 jaar.

De vraag lijkt me uiterst relevant omdat je stelling van de immoraliteit van het Sprintplan (uitgewerkt in je bijdrage van eind juli, vanaf 21 juli) hieraan wordt opgehangen in een beschrijving van de hypothetiche ontwikkeling van een portefeuille.

2 In je bijdrage van 24 juli stel je dat de nulcoupon obligaties van de portefeuilles vanaf april 1998 pas in december 2001 ziin aangeschaft. Waaruit blijkt dit ?

3 In je bijdrage van 25 juli stel je (onderaan) dat het verkopen van de participaties tegen de marktwaarde van de achterliggende opties alleen mogelijk is ''indien het gehele vermogen uit opties bestaat'' Die conclusie vloeit voor mij niet automatisch voort uit het vorenstaande. Tussentijdse beeindiging -zo leert de ervaring- vindt immers altijd slechts plaats door een (klein) deel van de deelnemers. Waarom is het niet mogelijlk tussentijds een deel van de opties te verzilveren. Kun je dit nader toelichten ?

Ik zie uit naar je reactie en komt dan met volgende vraagpunten.

Peewee,

Onder mijn laatste bijdrage staat ‘wordt vervolgd’, zodat je kon begrijpen, dat mijn betoog nog niet ten einde is. Aan jouw poging te voorkomen, dat ik mijn pijlen ook zou afschieten op de Vereniging Consument & Geldzaken, waaraan jij op de een of andere manier gelieerd bent, ga ik voorbij. Ronald Hilgersom, de voorzitter van die vereniging behoort naar mijn mening tot de groep belangenbehartigers, die hun eigen belang vooropstellen. Alleen al van de ’Sprintplanleden’ komt jaarlijks ongeveer een half miljoen euro aan contributie binnen, waartegenover de honoraria van de advocaten slechts een schijntje zullen bedragen. Nu gun ik Hilgersom, na de waarschijnlijk magere beginjaren van zijn vereniging, best een aantal vette jaren, maar er zijn grenzen.

Begin 2005 heb ik me voor het eerst in de discussies op dit forum gemeld, nadat ik had geconstateerd dat de omschrijving van het Sprintplan op de website van de Vereniging gebrekkig en deels onjuist was. Daar heb ik toen op gewezen en geadviseerd om niet alleen de wijze, waarop het Sprintplan verkocht werd aan te vallen, maar ook het plan zelf te onderzoeken. Het was me toen al duidelijk, dat het plan en zeker het beheer ervan niet deugden. Eén jaar later heb ik dit advies herhaald aan het einde van mijn laatste plaatsing op het Aegonforum van de Financiële Telegraaf en bovendien heb ik Pieter Lakeman genoemd als deskundige op dit gebied. Een bekwame, onsympathieke, niets en niemand ontziende man, al jaren gebeten op Aegon en op de ruimhartig meewerkende Ernst & Young Accountants, die een kwalijke rol hebben gespeeld bij het Sprintplan.
Lakeman leek mij geschikt voor de aanval op het Sprintplan, hij was waarschijnlijk niet goedkoop en tegenover zijn honorarium zouden geen of weinig extra inkomsten staan; het zou de Vereniging, lees Hilgersom, dus geld gaan kosten. Vervolgens werd de indruk gewekt, dat de Vereniging financieel in zwaar weer was gekomen, want per 1 januari 2007 werd de contributie verhoogd met € 1,50 tot € 23,--, in totaal neerkomend op ca. € 35.000,--. De voortdurende stijging van tal van (externe) kosten maakte dit noodzakelijk! In plaats van geld uit te geven om Aegon op een tweede front te bestrijden, werden de leden nog verder geplukt. Zij zijn slachtoffers van Aegon’s graaicultuur en mogelijk ook van de hebzucht van Hilgersom, waardoor hun een goede kans is ontnomen om al hun schade vergoed te krijgen. En die kans had natuurlijk moeten worden aangegrepen.

Tot mijn verrassing vertel je nu, dat er door de Vereniging een aanvullende rapportage van de hand van een (externe) beleggingsexpert is ingebracht. Wanneer is dat gebeurd? Er is een geringe overlap met mijn verhaal, wat betekent, dat zijn verhaal in belangrijke mate verschilt van het mijne. Dat maakt me nieuwsgierig naar de hoofdzaken.
Op jouw vragen kom ik nog terug.

Check,
Dank voor je reactie. Je opmerkingen over voorzitter Hilgersom en VCG lijken mij voor de zaak (de Sprintplan-kwestie) niet zo ter zake doende. Ik zal ze verder negeren; blijkbaar zit er wat ''oud zeer'' bij je. Het zij zo. Mij gaat het om de inhoud en niet over personen; het maakt mij ook niet uit wie de (lastig gebleken) rechtsstrijd met Aegon wint, als hij maar tot een adequate schadeloossteling van gedupeerden leidt. Je afsluiting ''wordt vervolgd'' zag ik blijkbaar over het hoofd. Je standpunt dat de rechtsstrijd niet op een uitsluitend ''juridisch kompas''gewonnen kan worden, moet ik, denk ik, anno 2009 wel beamen, maar dit zegt ook iets over de (bekritiseerbare; claims indammende) rol van rechters in deze affaire. Het is als schieten op een bewegend doel. Zie ook het boek van Cees Roelofs over de Dexia-affaire.

Het externe beleggingsrapport dat ik eerder noemde zal omstreeks februari/maart 2006 zijn opgesteld; voorafgaande aan de start van de appelprocedure bij het Gerechtshof. Hieruit blijk al dat VCG, gezien de inmiddels ook door anderen opgedane ervaring met de aandelenleaserechtsspraak ) het juridische kompas toen al wat verlaten (of zo men wil verbreed) heeft (maar het blijft wel een rechtszaak !!!!). Het rapport heeft als insteek te verduidelijken dat een belegging met geleend geld (8,3% eff.) anno 1998 en daarna feitelijk een vrijwel kansloze exercitie was. Het rapport heeft een lieve duit gekost; hoeveel exact weet ik niet. Het rapport heeft geen ''accountancy-achtige'' insteek (onderzoek in de jaarcijfers van de portefeuilles van het Aegon GarantieFonds) gekozen en dit kan mogelijk als een tekort worden aangemerkt. (De beste stuurlui staan altijd aan de wal ?) Gezien de noodzakelijkerwijs pragmatische/flexibele aanpak in de VCG rechtszaak staat VCG -daarvan ben ik overtuigd- open voor aanvullende onderzoeksdeskundigheid door externe partijen en is ook bereid (gebleken) daarvoor geld te alloceren. Of Lakeman (resp. Sobi) daartoe een geschikte partij is (na de DSB ontwikkelingen van de afgelopen weken) weet ik niet.........misschien wel.........misschien ook niet.

Anno 2005/2006 (ten tijde van je ''advies'' op een DFT-forum, dat hoogstwaarschijnlijk door niemand binnen VCG geraadpleegd wordt !) zal men binnen VCG vermoedelijk niet snel aan Lakeman gedacht hebben, gezien diens eerdere rol min of meer aan de zijde van Dexia -ook ter zelfverdediging- in de rechtszaak Leaseverlies/Consumentenbond tegen Dexia.
Misschien heb je anno 2009 nog een suggestie voor een gelijkwaardig alternatief voor Sobi. Ik mag toch hopen dat Sobi geen monopolie heeft in NL op dit werk ?

Het leggen van de link tussen het juridische en het beleggingsanalytische is in elk geval voor een relatief kleine organisatie als VCG (6 krachten; 5 fte) een ietwat lastige opgave gebleken. Een zeker spanningsveld tussen de nog immer strijdvaardige 2 interne VCG juristen enerzijds en een deel van het VCG-bestuur en VCG-advocaat (Wendelgelst) anderzijds, valt ook wel te onderkennen. Naar ik het laatste jaar zo aanvoel, lijken de laatsten het liefst op een schikking (in casu een vermoedelijk nogal magere schadefooi) met Aegon aan te willen sturen. Kortom, het soort spanningveld als tussen de clubs Hypotheekleed (Lakeman) en de club van die meneer Hendrixks in de DSB affaire (maar dan intern !).
Ik zie je volgende bijdrage met belangstelling tegemoet. En geef even aan hoe en wanneer er verduidelijkingen op je stellingen in je (eerdere)bijdragen gevraagd kunnen worden.
groet Peewee

Dag Peewee,

ik weet niet of de opmerking al eens eeder is geplaatst. wat is de riol van de AFM in dit verhaal.

Ik bedoel dus de rol van de AFM m.b.t het gehele Spaarbeleg /Sprintplan. Er zijn diverse instaties die zich profileren als zijnde toezichthouders financiele markten. Er is momenteel veel aandacht in de media als het gaat om woekerpolissen, lijfrentes ed. Diverse namen worden genoemd alleen en schadeclaims worden overal neergelegd. behalve het Sprintplan hoor ik nog niet in dit verhaal.
Daarnaast heb ik nog een vraag wanneer wij op z'n vroegst iets kunnen vernemen dat de zaak eens tot zijn eind komt. Mocht het zo zijn dat het voor alle geduppeerden goed uitpakt (wat we hopen natuurlijk) wat is dan in de praktijk de afhandeling van een zaak als deze. Ik denk dat de meest praktische vraag is hoe lang gaat e.e.a duren voordat een gedupeerde zijn / haar geld krijgt.

Zipper,
Je opmerking is voor het onderwerp niet van belang. De AFM is geen geschillenbeslechter in een rechtsstrijd. Bovendien is de AFM pas opgericht nadat het hele aandelenleasedrama in 2002 al ontstaan was. Over het tekortschietende overheidstoezicht op aanbieders van aandelenleaseproducten zijn op dit subforum en op het algemene aandelenlease(sub)forum op deze TrosRadar website de afgelopen 7 jaar al vele honderden bijdragen geleverd. De Sprintplan-schade zal bij AEGON verhaald moeten worden en nergens anders.

Peewee,

Bij de DSB-tragedie rollen de belangenbehartigers over elkaar heen en het is duidelijk, dat ook het eigen belang niet wordt vergeten. Er wordt thans gesproken over regelingen en een gedragscode voor advocaten.
Ten aanzien van Hilgersom blijft jouw mening een andere dan de mijne; de door hem ontvangen contributies waren ruimschoots genoeg om een echte beleggingsdeskundige in te huren. Dat zou een extra kans in de strijd tegen Aegon hebben gegeven en ‘zijn’ ca. 25.000 sprintplanleden mochten toch verwachten, dat hij iedere mogelijkheid zou aangrijpen.

Van het externe beleggingsrapport heb ik geen hoge pet op. Dat het Sprintplan waarschijnlijk weinig kans op winst bood, werd al door de advocaat van Gesp aangedragen, maar zonder feitelijke onderbouwing gaat de(ze) rechtbank daaraan natuurlijk voorbij. Zonder specifieke kennis van het Sprintplan kom je niet ver en op juridisch gebied lijkt me dat de advocaten van de VCG al het mogelijke hebben gedaan. Waarmee die externe beleggingsexpert een smak geld heeft verdiend, is voor mij een raadsel. Hij had op zijn minst de amateuristische en deels onjuiste beschrijving van het Sprintplan op de website van VCG kunnen verbeteren; daar zijn geen jaarverslagen voor nodig. Ik ga er van uit, dat ook de heren Hilgersom en Weenink geen hoge dunk van deze expert hadden, getuige een interview van beiden met Manno van den Berg, financieel journalist bij De Telegraaf. Het werd afgedrukt in de krant van 11 januari jl. en daarin werd onder andere gezegd: “Opmerkelijk is dat tot nu toe in geen van de rechtszaken voorlichting aan de rechter door een externe deskundige heeft plaatsgevonden.”

Dat valt niet te rijmen met jouw mededeling over het externe rapport, want dan zou de rechter al in 2006 de mening van een dergelijke deskundige hebben vernomen. Hoe dan ook, die mensen werken niet gratis en Hilgersom was de enige die over voldoende middelen kon beschikken. Eufemistisch gezegd, met zijn opmerking is hij niet in mijn achting gestegen.

Lakeman wordt nog steeds aangesproken op de positieve beoordeling, die hij in 1994 en 1995 heeft gegeven over Legiolease, een oordeel dat voor de deelnemers zeer gunstig is uitgepakt. Legiolease werd daarna overgenomen door Aegondochter Labouchere, aan het hoofd waarvan de ons welbekende Jos Streppel stond. Die kwam met een in meerdere opzichten slechter vervolg en daar heeft Lakeman zich niet meer bemoeid. Door Leaseverlies werd hij later beschuldigd dit wel te hebben gedaan, waarna hij zich in de rechtszaak tegen Dexia heeft gevoegd om zijn onschuld te kunnen bewijzen. En dat deed hij zo bekwaam, dat ik in hem de vakman zag (en zie), die in de strijd tegen Aegon zou kunnen helpen. Overigens is dit niet meer aan de orde, want ik heb hem zelf een keer over het Sprintplan benaderd. Hij vond het een interessant gebeuren, maar was verder niet geïnteresseerd, wat hij op een botte manier liet merken. Kapé Breukelaer, die regelmatig voor televisieprogramma’s wordt gevraagd, lijkt mij bekwaam en integer, hij komt zeker in aanmerking. Overigens ben ik van mening, dat binnen VCG wel degelijk naar het DFT-forum is gekeken; op dit forum werd er door verschillende deelnemers naaar verwezen.

Wordt vervolgd.

Peewee,

Nu de antwoorden op jouw vragen. Op 21 juli citeerde ik uit de Financiële Bijsluiter: “Indien er sprake is van een daling van de samengestelde index, dan zullen de opties geen waarde hebben.” Je weet intussen, dat alle uitgaven van het Garantiefonds voor rekening van Aegon komen, behalve wanneer deelnemers tussentijds participaties verkopen. Aan hen wordt dan een deel van de uitgaven via de participatiewaarde in rekening gebracht. De opties worden dus door Aegon betaald en die zal daarbij zo weinig mogelijk risico willen lopen. Opties op de samengestelde index met een looptijd van één jaar kosten ongeveer 3½%, vijfjarige naar schatting 15%, relatief goedkoper dus. Maar als de index na één jaar is gedaald en zich in de resterende jaren niet meer herstelt, wat b.v. met de portefeuilles uit 2000 is gebeurd, dan is er onnodig ruim 11% meer uitgegeven. Maar waarom een looptijd van één jaar en niet van een half jaar, wat ook zou kunnen? Zoals gezegd, heeft Aegon het recht om eventuele verkoopopdrachten één jaar op te schorten en dat past bij éénjarige opties.

Voor alle portefeuilles, behalve de eerste vier, zijn in december 2001 nulcoupon obligaties gekocht. Dit blijkt uit een brief aan de deelnemers en uit het jaarverslag over 2001.

Er bestaan opties, die te allen tijde kunnen worden uitgeoefend c.q. verzilverd en opties, waarbij dit uitsluitend op de afloopdatum kan. Het laatste type opties biedt natuurlijk minder kansen op winst en is daarom goedkoper dan het eerste. Het zal je niet verbazen, dat Aegon voor de goedkoopste opties kiest en daartoe een koopovereenkomst sluit met een grote internationale financiële instelling. Het zijn bovendien incourante OTC (=Over the Counter)-opties, die praktisch niet te verhandelen zijn. Maar de deelnemers kunnen hun participaties steeds per de eerste van de maand ten verkoop aanbieden, dus moet maandelijks van ieder portefeuille de participatiewaarde worden vastgesteld. Volgens de Specifieke Bepalingen uit 2000 en 2001 bestaan de portefeuilles geheel uit opties en de marktwaarde van die opties bepaalt de waarde van de portefeuille en dus de participatiewaarde. In de productleeswijzer wordt dit bevestigd. Zouden er naast opties ook andere beleggingen b.v. nulcoupon obligaties zijn, dan telden die natuurlijk ook mee voor de waardebepaling. Wat ik heb geprobeerd duidelijk te maken is, dat de leugen uit de Specifieke Bepalingen nodig maakte, dat ook in de productleeswijzer werd gelogen.
Ten slotte, de deelnemers konden wel tussentijds hun participaties verkopen, maar omdat Aegon dit niet met de opties kon, liep Aegon risico tot de afloopdatum van de opties. Vandaar de mogelijkheid om de risico’s op de deelnemers af te wentelen door de verkoop op te schorten.

Mijn verhaal is nog niet af, maar stel gerust vragen.
Groeten, Check

Check,
Dank voor je beide bijdragen. Ik zal slechts op de eerste bijdrage twee korte opmerkingen plaatsen. Ik constateer dat je Hilgersom vereenzelvigt met VCG (een soort ''eenmanszaak''). Dit lijkt mij een vreemde misvatting. De rol van Hilgersom binnen VCG is al een jaar of tien, qua invloed, beperkt (hoewel bij stemmen over bestuursbesluiten zijn stem onder omstandigheden wel de doorslag kan geven. zo werkt dit nu eenmaal). Je kennis over VCG -ook ten aanzien van andere zaken- dateert blijkbaar van vóór de millenniumwisseling. Voor zover ik het kan overzien, doet Hilgersom slechts hand- en spandiensten voor VCG en de externe betrekkingen en is verder technisch voorzitter van de bestuursvergaderingen. VCG wordt feitelijk en inhoudelijk door anderen gedragen.

De inbreng van een deskundigenrapport door één van de procederende partijen in een rechtszaak is iets heel anders dan een externe deskundige. De laatste wordt door de rechtbank benoemd, is meestal een hoogleraar en rapporteert onpartijdig aan de rechtbank (of Gerechtshof of Hoge Raad). In het Telegraaf interview werd op zo'n laatstbedoelde externe deskundige gedoeld. In geen van de duizenden gevoerde aandelenleaserechtszaken heeft de rechter het tot nu toe nodig gevonden een externe deskundige te benoemen om hem voor te lichten.

Het rapport dat door VCG is ingebracht in de appelprocedure in 2006 zal pas aan het eind van de appelprocedure door de rechter gelezen worden. Rechters gaan zich pas inhoudelijk in een zaak verdiepen zodra de procedure (na de slotpleidooien) is afgerond, dus vlak vóór vonniswijzing.
Ik zal je tweede bijdrage morgen intensiever bestuderen.
Dank en groet,
Peewee

Peewee,

Bedankt voor de rechtzetting. Ik had kunnen bedenken, dat een vereniging doorgaans een bestuur heeft. Maar dat maakt de zaak er niet beter op, want nu heeft niet één man, maar een bestuur besloten van het aantrekken van een beleggingsdeskundige af te zien. De bestuurders hebben meer aan de eigen beloning dan aan de zorgen bij hun leden gedacht. Mijn provinciale dagblad had op 6 november een artikel, dat begon met: “Het duurt veel te lang voordat een rechter in Nederland uitspraak doet over een schadeclaim. In zo’n klimaat kunnen claimadvocaten als Dion Bartels goed gedijen, zegt hoogleraar Maurits Barendrecht. De rechterlijke macht moet klantgerichter worden.” Ik weet, dat de VCG één der ondertekenaars was van een verzoek aan de Hoge Raad om de procesgang te bespoedigen, maar in hoeverre was dit echt gemeend?
Eén dag later in dezelfde krant onder de kop ‘Klant heeft niets aan waakhond AFM’: “Het financieel toezicht in Nederland moet op de schop om consumenten beter te beschermen. De Autoriteit Financiële Markten (AFM) is in de huidige opzet niet in staat consumenten te behoeden voor de gevolgen van foute leningen, hypotheken of beleggingsverzekeringen. Dat zeggen de Consumentenbond en Consument & Geldzaken.” Hierbij kunnen we ons wel mee verenigen, denk ik. De AFM heeft zich tegenover de grotere instellingen steeds als een papieren tijger gedragen.

Wat weten rechters werkelijk over het Sprintplan? Niet meer dan door de claimadvocaten is aangedragen en dat leidde slechts tot veroordeling van Aegon voor het niet nakomen van de zorgplicht. Voor de rechtbank zijn de deelnemers slechte verliezers, die voor hun hebzucht zijn afgestraft en nu Aegon hierop aanspreken, Aegon, de zo goed bekend staande verzekeraar. Daarom hebben die rechters geen zin om zich in de zaak te verdiepen en worden belangrijke documenten buiten beschouwing gelaten c.q. afgevoerd.
Van hen kun je niet verwachten, dat zij in zo’n simpele kwestie uit eigen beweging het advies van een externe deskundige zullen inroepen. Waarom zouden ze? De VCG heeft indertijd verzocht een opinie- of deskundigenonderzoek (Reclamecodecommissie?) over misleiding te gelasten, maar dat werd afgewezen. De rechters hebben nergens zin in! Dat zou anders zijn, indien Aegon van zwendel werd beschuldigd, hard gemaakt met feiten, zoals het grotendeels onbelegd en renteloos laten van het vermogen, een bekend verschijnsel bij beleggingszwendel. Op de website van de VCG staat over het sprintplan o.a.: “Het hele Sprintplan-concept is een kunstmatig opgetuigde constructie, waarmee Aegon het oogmerk moet hebben gehad Sprintplan-deelnemers te foppen.” De VCG weet dus wat bij de rechters (nog?) onbekend is en daarom vind ik het huichelachtig die aan te spreken op het niet inroepen van een expert. Zoals gezegd, had dit op de weg van de CVG gelegen.

Groeten, Check

Beste Check,

Ik laat je opmerkingen over VCG maar voor wat ze zijn. Er is dus WEL een beleggingsdeskundige aangetrokken ! Laten we het er verder maar op houden dat je niet weet hoe een consumentenorganisatie functioneert. Niet vreemd, want dat weten meestal alleen personen met werk- en/of bestuurservaring in zo'n (ietwat atypische) organisatie. Plus het ''oude zeer'' dat ik al eerder noemde.

Naar mijn mening en ervaring van nabij (in VCG juristenwerkgroepverband) is dat het enige zelfverwijt dat VCG zich mogelijk kan maken is dat men het moeizaam blijkende karakter van de rechtsgang heeft onderschat. Met name het (laakbaar) rechterljk manipuleren met ''open rechtsnormen'' als misleiding en zelfs de zorgplichtschending in de aandelenleaserechtstrijd . Dit zal overigens voor alle procederende partijen tegen de aandelenleasebanken gelden: Gesp; Leaseproces; Leaseverlies/Consumentenbond; Pay Back etc. . ''Schieten op een steeds maar bewegend doel'' zo valt dit te kwalificeren, en blijft altijd lastig. Maar de strijd is nog niet ten einde !
Nu maar terug naar de inhoud d.w.z. de elementen van de Aegon-zwendel ?
Want voor de vertaalslag van ''stellingen'' naar ''bewijsvoering'' valt er nog heel wat werk te verrichten. ''Zwendel'' is overgens een lekenterm en als zodanig niet terug te vinden in het aansprakelijkheidsrecht.
groet Peewee

Peewee,

Je blijft als een kat om de hete brij heen draaien, daarom een paar concrete vragen: Staat de VCG ingeschreven bij een Kamer van Koophandel en zo ja, bij welke? Worden er jaarcijfers gedeponeerd of elders gepubliceerd? Had naar jouw mening de VCG, net als de Stichting GESP, de contributiebetaling moeten opschorten of verlagen? Vind je dat de VCG, wetende dat het Sprintplan op bedrog berustte, meer had moeten doen? Geloof jij eigenlijk wel, dat het Sprintplan een zwendelbelegging is? Kun je ten slotte uitleggen, waar mijn “oude zeer” op slaat? Ik heb nooit enig contact met de VCG of een andere belangenbehartiger gehad, dus niemand kan mij pijn gedaan hebben.

Groeten, Check

Beste Check,

Niks om de hete brij heendraaien. Ik ben het gewoon met jouw - blijkbaar op oppervlakkig inzicht gebaseerde- visie over VCG niet eens, dat is alles.
VCG is opgericht medio 1994 bij notariele akte en zal in het verenigingenregister van de KvK in Amsterdam geregistreerd staan. VCG is overigens zelf weer een rechtsopvolger van de BCBV (Belangenvereniging voor Clienten van Banken en Verzekeraars; die laatste club was al in 1991 opgericht, maar was destijds nooit echt goed van de grond gekomen). Aangezien bij iedere vereniging, ook VCG dus, de algemene ledenvergadering het hoogste orgaan is, wordt ook door dit orgaan ieder jaar het jaarverslag en financieel jaarverslag goedgekeurd en wordt décharge verleend voor het gevoerde beleid. Dit is de afgelopen 14 jaar ook steeds gebeurd. Ook heeft de algemene ledenvergadering uiteraard altijd de verhogingen van de contributie goedgekeurd vóórdat die verhoging werd ingevoerd. Die contributie was na een eerdere (lichte) verlaging bij de introductie van de euro in 2001 (van 48,00 gulden naar euro 19,95) omstreeks 2006/2007 langzaamaan al te zeer uit de pas gaan lopen met de ''benchmark'' contributies van de twee andere consumentenorganisaties in ons land, de Consumentenbond en Vereniging Eigen Huis. De verhoging per 2007 hangt bovendien sterk samen met introductie in 2007 van het nieuwe, dikkere full coulour ledenblad ''De Financiele Consument'' als opvolger van het ledenblad ''Geldzaken''. Alleen al de kosten van dit nieuwe blad slokken circa 25-30% van de totale baten van VCG op. De contributie verhoging geldt voor alle leden (niet slechts voor de categorie Sprintplan-gedupeerden). VCG maakt uberhaupt geen onderscheid tussen groepen leden, en dat lijkt me correct (de statuten staan dit niet eens toe).
Dat consumentenorganisaties altijd ledenverenigingen zijn, geldt al sinds het ontstaan van de Consumentenbond in 1953. De activiteiten en de dienstverlening voor de leden van VCG omvatten véél méér dan alleen de rechtszaken tegen Aegon en Fortis/Groeivermogen. De vergelijking met de Stichting Gesp gaat aan alle kanten mank. Een stichting kent geen leden en dus ook geen Algemene Ledenraad en verder is deze stichting Gesp particulier initiatief van iemand die zelf door het Sprintplan is gedupeerd.
Met betrekking tot de kennis over het Sprintplan cq het Aegon Garantiefonds zal er binnen VCG sprake zijn van een proces van ''voortschrijdend inzicht''. Deels in reactie op de tegenstribbelende houding van rechters in de aandelenleasestrijd. Zoals al eerder door mij aangegeven heeft VCG op basis van de ontwikkelingen in de rechtsstrijd, het steven al begin 2006 gewend door een additioneel beleggingsrapport in te brengen (over de kwaliteit/ potentiele effectiviteit van dit rapport kan altijd redetwisten; ''smaken'' verschillen).

Ik persoonlijk geloof zeker dat er sprake is van wat je met lekentermen kunt aanduiden als misleiding, bedrog, belazerd zijn van de Sprintplandeelnemers door Aegon. Ik vrees alleen dat jij -blijkbaar niet-jurist zijnde- de moeilijkheidsgraad van het vertalen van stellingen (de meeste van je bijdragen over het Sprintplan zijn stellingen) naar houdbare juridische bewijsvoering onderschat.
Ik heb je eerdere ietwat ''onaffe'' bijdragen op dit forum eerder al ter kennis gebracht van de juristenwerkgroep van VCG. Daar wordt nu gekeken naar wat men er juridisch mee ''kan''. In de lopende hoger beroepsprocedure bij het Gerechtshof is er nog ruimte om te komen tot een zg ''wijziging van eis''. (Terzijde: dit zal de rechtszaak wel weer vertragen, maar ''soit'') . Vandaar ook mijn eerdere suggestie medio dit jaar aan je om rechtstreek contact op te nemen met de afdeling juridische ledenservice van VCG in Zoetermeer (tel.:079-3229958), in plaats van de omweg van dit forum (waarop bovendien ook Aegon ongetwijfeld meekijkt; 'feind hoert mit'')

groet Peewee

Peewee,

Je beantwoordt slechts een deel van mijn vragen, maar ik begrijp, dat je jouw vrienden van de VCG niet wilt afvallen. Het is dus een goed gestructureerde vereniging waarvan de ledenraad het laatste woord heeft. Mooi! Maar dat die raad een bestuursvoorstel tot contributieverhoging goedkeurt, zegt mij niet veel; ik heb als bestuurslid van een coöperatieve vereniging een langdurige ervaring met een ledenraad en afkeuring komt nauwelijks voor. Om de contributie van de VCG te vergelijken met de genoemde benchmark, komt me enigszins lachwekkend voor: een kinderboerderij is ook goedkoper dan Artis. De VCG heeft in zes jaar twee rechtzaken gevoerd en in die tijd ongeveer 2,5 miljoen euro aan contributie geïnd. GESP heeft eveneens twee rechtzaken gevoerd en daar ongeveer een ton voor nodig gehad en daarom heb ik de contributieverhoging ‘graaien’ genoemd En dat gaat een vereniging misscien beter af dan een stichting.

Ik neem aan, dat het additioneel beleggingsrapport ook ter kennis van Aegon is gebracht; hoe was de reactie daarop?

Verder herinner ik je er aan, dat ik deze reeks artikeltjes ben begonnen om aan te geven, hoe dom het optreden van alle juristen, die opkwamen voor de sprintplandeelnemers, is geweest. Als zij iemand met een technisch probleem, b.v. scheuren in de muren van een nieuwbouwwoning, moesten bijstaan, dan zouden zij ongetwijfeld een bouwkundige in de arm nemen. Ten aanzien van het sprintplan heeft geen van hen deskundige hulp nodig geacht. Zelfoverschatting of een kwestie van geld?

Van een voortschrijdend inzicht heb ik nog niets gemerkt. Herlees maar wat ik over de beschrijving van het sprintplan en de uitingen in de pers heb geschreven. Ik neem direct aan, dat de juristen van de VCG op hun gebied zeer vakbekwaam zijn, maar dat geldt niet als het om beleggingstechniek gaat. Ik moet ze dan ook sterk afraden, liefst verbieden om met wat ik hier vertel zelfstandig Aegon te lijf te gaan. Dit gebrek aan kennis weerhoudt mij ervan om contact met de VCG te zoeken. Met mijn informatie kunnen ze niet zelf uit de voeten en ik ben fysiek niet in staat ze te begeleiden. Als ze niet een echte beleggingsexpert weten aan te trekken, houdt het voor mij op.

Afgelopen zondag stond in De Telegraaf een artikel dat een goede uitleg over garantieproducten gaf. Interessant was de opmerking, dat onderzoekers van de Consumentenbond ruim twee jaar geleden vijf producten van vijf aanbieders hadden nagerekend op alle mogelijke beursscenario’s. De onderling verschillende producten hadden een opmerkelijke overeenkomst: er was een vrij grote kans dat de beleggers alleen hun garantiebedrag –variërend van 90 tot 100% van hun inleg- terugkregen. Het gaat hier om mensen, die met eigen geld een garantieproduct kochten. De rente over het gestorte kapitaal van 4 à 5% per jaar was toereikend om de benodigde opties te kopen. Bij het sprintplan waren de deelnemers jaarlijks 8,3% kwijt en daarmee werd de kans om er iets aan over te houden, nog aanzienlijk kleiner.

Wordt vervolgd