Radar

Verzekering

Voor de deelnemers aan dit onderzoek is een verzekering afgesloten. Deze verzekering dekt schade door dood of letsel die het gevolg is van deelname aan het onderzoek, en die zich gedurende de deelname aan het onderzoek openbaart, of binnen vier jaar na beëindiging van de deelname aan het onderzoek. De schade wordt geacht zich te hebben geopenbaard wanneer deze bij de verzekeraar is gemeld.
(In geval van schade kunt u zich direct wenden tot de verzekeraar.)

Centramed:
Onderlinge Waarborgmaatschappij Centramed B.A.
Appelgaarde 4
2272 TK Voorburg

Telefoon 070-301 70 70 – Fax 070-301 70 71

De verzekeraar kan dan vragen naar aanvullende schriftelijke informatie.

De verzekering biedt een maximum dekking van € 450.000 per proefpersoon en € 3.500.000 voor het gehele onderzoek, en € 5.000.000 per jaar voor alle onderzoeken van dezelfde opdrachtgever. De dekking van specifieke schades en kosten is verder tot bepaalde bedragen beperkt. Dit is opgenomen in het Besluit verplichte verzekering bij medisch-wetenschappelijk onderzoek met mensen. Informatie hierover kunt u vinden op de website van de Centrale Commissie Mensgebonden Onderzoek: http://www.ccmo.nl.

Voor deze verzekering gelden een aantal uitsluitingen. De verzekering dekt niet:
 schade waarvan op grond van de aard van het onderzoek zeker of nagenoeg zeker was dat deze zich zou voordoen;
 schade aan de gezondheid die ook zou zijn ontstaan indien u niet aan het onderzoek had deelgenomen;
 schade die het gevolg is van het niet of niet volledig nakomen van aanwijzingen of instructies;
 schade aan nakomelingen, als gevolg van een nadelige inwerking van het onderzoek op u of uw nakomeling;
 bij onderzoek naar bestaande behandelmethoden: schade die het gevolg is van één van deze behandelmethoden; bij onderzoek naar de behandeling van specifieke gezondheidsproblemen: schade die het gevolg is van het niet verbeteren of van het verslechteren van deze gezondheidsproblemen.

Naast de directe schadeverzekering blijven de wettelijke regels omtrent reguliere, medische- en (product) aansprakelijkheid van toepassing.


In geval van schade kunt u ook contact opnemen met het Hoofd Bureau Patiëntenbelangen

Ziekenhuisverzekeraar heeft geen haast met uitkeren
Gepubliceerd op 13 mei 2010, 19:41
Purmerend -
Ziekenhuisverzekeraar Centra Med bedient zich van kwalijke vertragingstactieken tegenover een patiënte van het Waterlandziekenhuis. Dat zegt de advocaat van Tonia Wolters uit Middenbeemster, die ernstig invalide is na operaties in het Purmerendse streekziekenhuis.

Wolters zit in een rolstoel en lijdt ernstig pijn nadat zij in 2006 en 2007 door artsen van het Waterlandziekenhuis aan haar knie en rug was geopereerd. Het begon met een slagaderlijke bloeding die dagenlang niet werd opgemerkt en het eindigde met de amputatie van een been. Ook zal ze nog een zware hersteloperatie aan haar rug moeten ondergaan.

Volgens een deze winter verschenen rapport van een onafhankelijk deskundige is er in Purmerend inderdaad ondermaats gepresteerd. Toch wil de verzekeraar van het ziekenhuis niet uitkeren. In plaats daarvan wacht Centra Med op een second opinion..

,,Een blind paard kan zien dat het ziekenhuis aansprakelijk is. Dit is louter uitstelgedrag", zei advocaat B. Zegers woensdag bij de Haarlemse rechtbank. ,,Typisch voor een verzekeraar als Centra Med, die het liefst tot de Hoge Raad gaat om nog een paar jaar aan een zaak vast te breien. Terwijl het wel om mensen gaat! Die een beperkte tijd van leven hebben en niet acht tot tien jaar op een schadevergoeding kunnen zitten te wachten." Daarom eist hij een flink voorschot voor zijn cliënte.

Centra Med wil dat voorschot niet geven, omdat volgens de verzekeraar de zaak nog onvoldoende is beoordeeld. Weliswaar had men de orthopedisch specialist die het eerste, negatieve rapport schreef, zelf aangesteld. Maar naderhand bedacht men dat ook een vaatchirurg zijn oordeel zou moeten geven. En dat moet nu alsnog gebeuren, vindt men, temeer daar men het huidige rapport niet helder genoeg vindt.

Of dit tweede onderzoek nog nieuwe conclusies over de aansprakelijkheid van het Waterlandziekenhuis zou kunnen opleveren, bleef onduidelijk. Op verschillende vragen van de rechter hierover, antwoordde advocaat E. de Jong van het Waterlandziekenhuis ,,Dat weten we niet. Maar op basis van het huidige rapport kan hoe dan ook geen aansprakelijkheid worden erkend."

Volgens hem is ook niet aangetoond dat de patiënte haast heeft bij het verkrijgen van schadevergoeding. Wolters stelt dat ze torenhoge kosten heeft moeten maken en heeft daarover allerlei bankafschriften overlegd. De advocaat van het ziekenhuis vindt dit onvoldoende inzichtgevend.

Van het Waterlandziekenhuis zelf was woensdag niemand aanwezig. ,,Zeer spijtig, al was het alleen maar uit fatsoen tegenover mijn cliënte", vond advocaat Zegers.

De rechter doet op 26 mei uitspraak.

Patiënte eist schadevergoeding van Waterland Ziekenhuis
Gepubliceerd op 10 mei 2010, 19:41
purmerend -
Niet één orthopedisch chirurg, maar het hele Waterlandziekenhuis in Purmerend is verantwoordelijk voor ernstige medische missers. Dat vindt Tonia Wolters uit Middenbeemster, die woensdag in kort geding een hoge schadevergoeding eist.

Tonia Wolters zit in een rolstoel en lijdt voortdurend ernstig pijn, na operaties aan haar knie en rug in het Waterlandziekenhuis. In 2006 trad bij een ingewikkelde knieoperatie een slagaderlijke bloeding op. ,,Dat kan gebeuren'', zegt Wolters. Maar dat de ernstige bloeding ondanks meerdere consulten door diverse artsen van het Waterlandziekenhuis pas na tien dagen werd onderkend, vindt ze onbegrijpelijk. Daardoor trad onherstelbare schade in haar onderbeen op.
Door dat slechte onderbeen kwam zij in 2008 ernstig ten val, waarbij ze een wervelschijf brak. Bij de daaropvolgende operatie traden weer ernstige complicaties op en bij hersteloperaties nog meer. Uiteindelijk moest haar been worden afgezet en lijdt ze nog altijd ondraaglijke rugpijn.

De operaties werden uitgevoerd door de omstreden orthopedisch chirurg die na veroordelingen door het tuchtcollege en een klachtenstroom van patiënten zijn werk voorlopig heeft neergelegd. ,,Maar ik vind het verkeerd om hém alleen aan de schandpaal te nagelen'', zegt Wolters. Ik heb minstens even ernstige klachten over collega's van hem. Zoals de artsen die mij na mijn knieoperatie steeds weer wegstuurden, hoewel mijn onderbeen gigantisch opgezwollen en extreem pijnlijk was. En de neurochirurg die de rugoperaties mede heeft uitgevoerd. Het hele ziekenhuis treft blaam.''

Wolters had vroeger een eigen onderneming, maar is nu afhankelijk van een arbeidsongeschiktheidsuitkering. Ze heeft inmiddels maanden opname achter de rug in onder meer revalidatiecentrum Heliomare. Binnenkort moet ze naar de Sint Maartenskliniek in Nijmegen voor een gecompliceerde hersteloperatie aan haar rug. ,,De specialist heeft me verteld dat ik op anderhalf jaar ziekenhuisopname moet rekenen.''

Wolters eist vergoeding van torenhoge kosten die zij de afgelopen jaren heeft moeten maken. Ze voelt zich met name gesterkt door een rapportage van hoogleraar orthopedie Prof. J. Verhaar van het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam. Deze heeft op verzoek van beide partijen de gang van zaken beoordeeld en stelt dat er in meerdere momenten 'niet is gehandeld conform de standaard van een redelijk handelend en deskundig beroepsgenoot'. Ook de verslaggeving was volgens Verhaar soms 'mager' en af en toe gewoon onjuist. Wolters: ,,Ik ben zelfs een keer zogenaamd op 30 februari geopereerd!''

Verhaar heeft onlangs een gesprek gehad met de orthopedisch chirurg. ,,Hij zat erbij als een zielig hoopje mens'', zegt ze. Volgens haar heeft de klachtencommissie van het Waterlandziekenhuis erkend dat er fouten zijn gemaakt. ,,Maar Centramed weigert tot nu toe over de brug te komen. Terwijl ik inmiddels financieel aan de grond zit.''

Het Waterlandziekenhuis zegt niet op individuele gevallen in te gaan.

Bedrijfsnaam Centramed
Standplaats VOORBURG
Sector Zakelijke dienstverlening
Vakgebied Directie/management
Maximum salaris 125000
Geplaatst 15 - 05 - 2010


DIRECTEUR WAARBORGMAATSCHAPPIJ
Centramed

Functie omschrijving
Bestuur & Senior Management

DIRECTEUR WAARBORGMAATSCHAPPIJ - 0.6 - 0.8 FTE
verzekeringstechniek - circa 125.000

Onderlinge Waarborgmaatschappij voor medische aansprakelijkheidsverzekering voor organisaties in de gezondheidszorg. Biedt uitstekende verzekeringsformule voor haar leden.

Centramed biedt een medische aansprakelijkheidsverzekering en wikkelt schadeclaims voor de leden af. Is actief in stimulering van het terugdringen van personenschades in kader van Veiligheids Management Systeem. Voorbeeld daarvan is de Centramonitor. Een solide compacte zelfstandige organisatie met gespecialiseerde professionals.

Kennis en inzicht in medisch aansprakelijkheidsrecht en marktkennis van de gezondheidszorg zijn voorwaarden voor succes. Gezochte directeur is samen met de Algemeen Directeur verantwoordelijk voor Centramed. Focus ligt op beleidsontwikkeling en -uitvoering van schadebehandeling, verzekeringstechniek en eventueel herverzekering en beleggingen. Hier past een jurist met nadrukkelijke kennis van zaken, opgedaan in advocatuur, bij verzekeraar, schade-expertise of in de zorgsector. Is aanspreekpunt en stimulator van het team van personenschade specialisten. Onderhoudt externe contacten met relevante stakeholders. Diplomaat, teamworker en inspirerend en rationeel manager.

Referentie 16807V. Voorburg

Aanvullende informatie
Ebbinge & Company
020-5725725


Bedrijfsprofiel
Onderlinge Waarborgmaatschappij voor medische aansprakelijkheidsverzekering voor organisaties in de gezondheidszorg. Biedt uitstekende verzekeringsformule voor haar leden.

Ebbinge & Company
De Cuserstraat 87
1081CN AMSTERDAM
Email: [email protected]
Onder vermelding van: Referentie 16807V

Luz schreef:organisatie met gespecialiseerde professionals... jaja

@Chocomelk: ga ergens anders zeuren als dit onderwerp je toch niet interesseert

ga ergens anders zeuren als dit onderwerp je toch niet interesseert

Medio juni komt 'Medische letselcode'
19-05-2010 • 0 reacties

Naast de Gedragscode Behandeling Letselschade (GBL) komt de Gedragscode Medische Aansprakelijkheid (GMA). Deze wordt op 16 juni aan minister Hirsch Ballin aangeboden. De GMA is ontwikkeld door een projectgroep, bestaande uit vertegenwoordigers van de aansprakelijkheidsverzekeraars MediRisk en Centramed, rechtsbijstandsverzekeraars en organisaties van artsen, patiënten, advocatuur, overheid en wetenschappers.
Gebleken is dat de GBL niet volledig toepasbaar is bij letselschaden die voortvloeien uit medische aansprakelijkheid. Bij onbedoelde gevolgen van medisch handelen gaat het vooral om de aansprakelijkheid en causaliteitsvraag. Daarnaast is de rol van de veroorzaker bij verkeersletsel heel anders, omdat dit meestal een onbekende was voor het slachtoffer, terwijl dit bij medisch handelen doorgaans niet het geval is. Het slachtoffer kende de zorgaanbieder vooraf en had vertrouwen in het medisch handelen.
Deze leemte in de GBL wordt nu ingevuld door een aparte gedragscode voor medische aansprakelijkheid. "De GMA biedt aanbevelingen om open en transparant te communiceren tussen de betrokken partijen waarbij de patiënt centraal staat en er voortvarender gewerkt kan worden", aldus De Letselschade Raad, die de GMA 'uitvoert'.

31 765
Kwaliteit van zorg Nr. 20 BRIEF VAN DE MINISTER VAN VOLKSGEZONDHEID, WELZIJN EN SPORT Aan de Voorzitter van de Tweede Kamer der Staten-Generaal
Den Haag, 3 juni 2010
Tijdens het AO Kwaliteitszorg cure van 14 april 2010 (31 765, nr. 17) heb ik toegezegd u te berichten over de duur van de afhandeling van medische schadezaken en de geschilleninstantie. Met deze brief kom ik deze toezegging na.
Vooraf verdient opmerking dat de problematiek met betrekking tot de duur van de afhandeling van medische schade zaken zich in de eerste plaats afspeelt in de relatie tussen het slachtoffer (en indien aanwezig diens belangenbehartiger) en de zorgaanbieder en diens verzekeraar. De overheid is slechts verantwoordelijk voor het creëren van de randvoorwaarden die bijdragen aan een snelle afhandeling van medische schade zaken.
Onderscheid dient bovendien te worden gemaakt in enerzijds de afhandeling van medische schadezaken door de Geschilleninstantie en anderzijds de afhandeling van dergelijke zaken door de civiele rechter. Deze brief gaat in hoofdzaak over de afhandeling van medische schadezaken voor de Geschilleninstantie.
Volgens het rapport van Stichting de Ombudsman uit mei 2008 getiteld «Over leven in de medische letselschadepraktijk» heeft in ruim 40% van de medische schade zaken waarbij aansprakelijkstelling bij de civiele rechter volgde, de discussie daarover langer dan 3 jaar heeft geduurd. Dit is geen wenselijke situatie. De veldpartijen hebben in reactie op dit rapport de op hen rustende verantwoordelijkheid genomen en een gedragscode opgesteld over openheid van medische incidenten en een betere afwikkeling van medische aansprakelijkheid. Deze code zal op 16 juni a.s. aan de Minister van Justitie worden aangeboden. Met deze code doen de veldpartijen aanbevelingen ter verbetering van het proces van afwikkeling van medische aansprakelijkheidszaken, waardoor de doorlooptijd van dergelijke zaken naar verwachting korter wordt. De werking van de code staat en valt bij de bereidheid van partijen zich aan de code te committeren. Centramed en Medirisk, de twee grote spelers in de markt voor aansprakelijkheidsverzekeraars, hebben reeds aangegeven zich aan te sluiten bij de code. De vereniging voor advocaten van slachtoffers van personenschade (ASP) heeft aangegeven haar achterban te adviseren zo veel mogelijk volgens de code te werken. De code heeft ook draagvlak bij de zorgaanbieders, de KNMG en de NPCF.
Op 1 juni 2008 is de Geschillencommissie Zorginstellingen operationeel geworden. Het doel van de Geschillencommissie is om op een eenvoudige, snelle en laagdrempelige manier geschillen tussen cliënten en zorgaanbieders buitengerechtelijk te beslechten. Deze geschillencommissie behandelt geschillen over ziekenhuiszorg, gehandicaptenzorg, verpleeg- en verzorgingshuiszorg, thuiszorg en geestelijke gezondheidszorg. Hiertoe behoren ook geschillen met betrekking tot medische schade. Op dit moment is de geschillencommissie bevoegd een schadevergoeding van maximaal € 5.000,– toe te kennen. Het is op dit moment voor zorgaanbieders niet verplicht zich bij een geschilleninstantie aan te sluiten. De cijfers over de Geschillencommissie tonen aan dat de gemiddelde behandelingsduur van zaken die in 2009 voor de Geschillencommissie hebben gespeeld 5,2 maanden bedraagt. Tot op heden worden nog niet veel gevallen die betrekking hebben op medische schade voor deze geschilleninstantie afgedaan.
Op dit moment spelen er in de randvoorwaardelijke sfeer twee trajecten die beogen dat de behandelingsduur van medische schade zaken wordt verkort.
– De Minister van Justitie heeft een wetsvoorstel voorbereid waarmee geschilprocedures kunnen worden versneld. Dit wetsvoorstel «Wet deelgeschilprocedure voor letsel- en overlijdensschade» is inmiddels door de Tweede en de Eerste Kamer aangenomen en heeft tot doel om moeizaam verlopende onderhandelingen tussen partijen in een buitengerechtelijke geschilprocedure te versnellen door middel van een rechterlijke beslissing op het onderdeel in de procedure dat de onderhandelingen bemoeilijkt danwel vertraagt. Het niet tijdig reageren of het niet verstrekken van bepaalde informatie waardoor het schadetraject (te) lang stil ligt kan onderdeel zijn van de deelgeschilprocedure. De beoogde inwerkingtredingsdatum is 1 juli 2010.

– Binnenkort wordt het wetsvoorstel «Wet cliëntenrechten zorg» (Wcz) naar uw Kamer gezonden. Met dit wetsvoorstel worden zorgaanbieders verplicht zich aan te sluiten bij een onafhankelijke geschilleninstantie die bindende uitspraken kan doen ter beslechting van geschillen over onder andere medische schade.
De Geschillencommissie Zorginstellingen zal naar verwachting opgaan in de geschilleninstantie. In dit wetsvoorstel is bepaald dat de geschilleninstantie uiteindelijk in ieder geval vorderingen tot € 25.000,– moet kunnen toewijzen. Om de zorgaanbieders, de verzekeraars en de geschilleninstantie in staat te stellen zich zorgvuldig daarop voor te bereiden, is het bedrag via een overgangsbepaling vooralsnog beperkt tot € 10.000,–. Naar verwachting zal deze verhoging tot gevolg hebben dat meer zaken zich voor de geschilleninstantie zullen afspelen. Gelet op de resultaten van 2009 van de geschillencommissie wordt hiermee een slag geslagen in de verkorting van de behandelingsduur van medische schade zaken. Indien de schadeclaim een hoger bedrag betreft, ligt het in de rede dat de geschilleninstantie de cliënt verwijst naar de civiele rechter.
Met de hiervoor beschreven initiatieven wordt beoogd de duur van een medische aansprakelijkheidsprocedure te verkorten. Daarbij wordt de competentiegrens van de geschilleninstantie verhoogd, waardoor slachtoffers van medische schade sneller en eenvoudiger hun recht kunnen halen. Ik vertrouw erop u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd.
De Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport,
A. Klink

bedankt voor plaatsen van de brief. fijn dat ik ergens een beetje op de hoogte word gehouden van ontwikkelingen.
ik ben eigenlijk wel benieuwd naar jouw zaak, hoe het verloopt.
mijn zaak 'loopt' nu ruim 2 jaar, de misser is 5 jaar geleden.
ik vind het een hele opgave om het allemaal uit te zoeken; een ziekenhuis dat de verantwoordelijkheid niet neemt,
en een verzekeraar die de zaak loopt te rekken. daarnaast de medisch specialisten die hun lippen stijf op elkaar houden, of 'het allemaal ook niet weten'
vind je het wat om buiten dit forum e.e.a. te bespreken?

Gedragscode Openheid medische incidenten
Patiënten die te maken hebben met onbedoelde medische schade, mogelijk als gevolg van een medische fout, kunnen vanaf nu terugvallen op de ‘Gedragscode Openheid medische incidenten; betere afwikkeling Medische Aansprakelijkheid’, de GOMA. Deze gedragscode, zorgt voor optimale helderheid voor patiënten na een medisch incident. Zorginstellingen, verzekeraars en belangenbehartigers hebben zich aan deze gedragscode verbonden.

Het belang van de patiënt moet centraal staan bij de afwikkeling van klachten of claims na een medisch incident. Dat besef werd al door de betrokken organisaties breed gedeeld. De rapporten van Stichting De Ombudsman en de NPCF over negatieve ervaringen van patiënten na een medisch incident, waren een duidelijk signaal voor de branche om gezamenlijk te werken aan het verbeteren van de positie van de patiënt. De Letselschade Raad heeft dit project gefaciliteerd.

Met de invoering van de GOMA wordt nu een belangrijke vervolgstap gezet ten behoeve van patiënten, die van mening zijn dat zij schade hebben opgelopen door onjuist handelen van een hulpverlener of zorginstelling. De gedragscode heeft steun van vertegenwoordigers van verzekeraars, zorg, patiënten, advocatuur en wetenschap. Daarmee is de GOMA verzekerd van een breed draagvlak.

Open en transparant
De GOMA heeft tot doel openheid te verschaffen na een medisch incident en een betere afwikkeling van de medische aansprakelijkheid mogelijk te maken. Concreet betekent dit onder meer dat zo spoedig mogelijk na een incident een gesprek met de patiënt plaatsvindt en dat alle partijen inzicht hebben en houden in de behandeling van de zaak. Ook is in de gedragscode geborgd dat patiënten kunnen beschikken over volledige dossiers. Het Nederlands aansprakelijkheidsrecht brengt met zich mee dat de juridische afwikkeling van claims in de medische sector complex en tijdrovend kan zijn, daarom is het des te belangrijker dat misverstanden en onnodige vertragingen worden voorkomen.

Verzekeraars pakken code op
Medische aansprakelijkheidsverzekeraars zoals Centramed, Medirisk en VvAA, maar ook rechtsbijstandverzekeraars hebben de code van harte onderschreven en meegeholpen om overeenstemming te bereiken over een betere afhandeling van klachten en claims na medische incidenten. Ook is nu duidelijk vastgelegd dat het wenselijk is dat artsen medische fouten erkennen en daarvoor verontschuldigingen aanbieden. Het wegnemen van het misverstand dat het zeggen van ‘sorry’ gevolgen heeft voor de aansprakelijkheid, vinden verzekeraars van groot belang. Door de menselijke maat en empathie een plaats te geven na een medisch incident kan immers onnodige frustratie en irritatie worden voorkomen. De leden van het Verbond van Verzekeraars zullen zich de komende maanden inspannen om de code bekend te maken en te implementeren. Eind 2011 zal de praktijk worden geëvalueerd.

2.29. De vraag of een door een ongeval getroffene als gevolg van het ongeval schade heeft geleden door verlies van (toekomstige) inkomsten uit arbeid, dient te worden beantwoord door vergelijking van de feitelijke inkomenssituatie na het ongeval met de hypothetische situatie bij wegdenken van het ongeval. Bij zo’n vergelijking komt het aan op de redelijke verwachting van de rechter omtrent toekomstige ontwikkelingen. Daarbij geldt tevens dat aan een benadeelde die blijvende letselschade heeft opgelopen, geen strenge eisen mogen worden gesteld met betrekking tot het te leveren bewijs van schade wegens het derven van arbeidsinkomsten die de benadeelde zou hebben genoten in de hypothetische situatie zonder ongeval. Het is immers de aansprakelijke veroorzaker van het ongeval die aan de benadeelde de mogelijkheid heeft ontnomen om zekerheid te verschaffen omtrent hetgeen in die hypothetische situatie zou zijn geschied.

2.37. Geheel ten overvloede overweegt de rechtbank dat in zijn algemeenheid een stroeve en weinig welwillende afhandeling van een schade door een schaderegelingsbureau zich uiteindelijk wel, in de vorm van een per saldo hogere schade, tegen de opdrachtgever van een schaderegelingsbureau kan keren. Een dergelijke wijze van schaderegeling leidt gemakkelijk tot een wederzijdse verharding van standpunten die tot gevolg kan hebben dat het slachtoffer meer claimt, en wellicht toegewezen krijgt, dan oorspronkelijk de bedoeling was en leidt in ieder geval tot een langere duur, en daarmee tot hogere kosten, van het schaderegelingsproces. Bovendien zullen eventuele schadebeperkende suggesties van een schaderegelingsbureau waarin het slachtoffer geen of weinig vertrouwen heeft door het slachtoffer niet snel in welwillende overweging genomen worden, terwijl de schadeveroorzaker er juist belang bij heeft dat het slachtoffer wel ingaat op schadebeperkende suggesties. Uit het tussenvonnis volgt dat het niet (onmiddellijk) opvolgen van dergelijke suggesties niet zonder meer de conclusie kan dragen dat de schadebeperkingsplicht geschonden is. Tenslotte dwingt een schaderegelingsbureau dat zich weinig soepel opstelt het slachtoffer in de rol van slachtoffer, met alle gevolgen van dien. Het komt de rechtbank dan ook voor dat een schaderegelingsbureau er alleen al uit welbegrepen eigenbelang verstandig aan doet te streven naar een goede verstandhouding met het slachtoffer. Uit hetgeen [eiseres] over het handelen van Assuraad naar voren heeft gebracht volgt dat Assuraad daarin, wat daarvan ook de oorzaak mag zijn, zeker niet is geslaagd.

Een uitputtingsslag
Door Maud Effting

Fout van ziekenhuis mondt uit in jarenlange strijd met verzekeringsmaatschappij. ‘Ze weten dat ze uiteindelijk moeten betalen.’

Het verhaal van Robin Kiel begint acht jaar geleden in het Laurentius Ziekenhuis in Roermond. ‘Het moment dat we zijn hoofdje voor het eerst zagen, vergeet ik nooit meer’, zegt zijn moeder Lenneke Kiel (36). ‘Hij was helemaal slap en grijs. De arts-assistent die met de bevalling bezig was, werd meteen opzij geduwd door de gynaecoloog. Robin werd eruit getrokken en weggehaald.’

Hun zoontje wordt meteen gereanimeerd. Maar de ongerustheid groeit. ‘In de lift naar boven stopte hij steeds met ademen’, vertelt Lenneke. ‘Eén van de artsen nam me later apart en zei: ga er maar vanuit dat dit heel ernstig is’, zegt zijn vader Arnold Kiel (42).

Toch blijft het jongetje leven – tegen alle verwachtingen in. Wat er precies mis is gegaan tijdens de bevalling, weten zijn ouders dan nog niet. Laat staan wie er verantwoordelijk voor is.

Ze kunnen dan nog niet vermoeden dat het zal uitlopen op een jarenlang touwtrekken tussen advocaten en verzekeraars. Een gevecht met vuistdikke dossiers en moeizame procedures. Met als inzet een schadevergoeding die er nog steeds niet is – na bijna acht jaar.

Maar op die bewuste dag, 13 maart 2002, is er maar één ding dat telt: het leven van hun zoontje. De artsen besluiten Robin over te plaatsen naar het Academisch Ziekenhuis Maastricht. Voor hun vertrek staan zijn ouders nog even bij de balie. ‘De arts-assistent die de bevalling had gedaan, zat achter de computer, met de rug naar ons toe’, zegt Lenneke. ‘Ze heeft geen woord meer tegen ons gezegd.’

In Maastricht blijkt dat Robin ernstig zuurstoftekort heeft gehad rondom zijn geboorte. Maar hoe dat precies komt, blijft onduidelijk. Hij blijkt uiteindelijk ernstig gehandicapt.

Robin heeft nauwelijks controle over zijn spieren: hij kan niet praten, niet lopen, niet zitten, en beweegt ongecontroleerd met armen en benen. Ook eten en drinken zijn problematisch. ‘Soms waren we bijna 12 uur per dag bezig om eten en drinken in hem te krijgen’, zegt Lenneke. ‘Er gaan maar hele kleine beetjes in omdat hij zijn kaken niet onder controle heeft.’ Toch is er een lichtpuntje: ‘Geestelijk is hij bijna een normaal jongetje’, aldus Lenneke. ‘Met zijn hoofd is weinig mis. Het is een pienter mannetje, maar hij zit gevangen in een onwillig lichaam.’

De gynaecoloog probeert hen de eerste maanden een paar keer te bellen. ‘Maar steeds als we terugbelden, was hij óf op congres óf in gesprek’, zegt Arnold. ‘Na Maastricht is Robin teruggegaan naar het Laurentius Ziekenhuis, maar in die tijd hebben we niets van hem gehoord.’

Vergeven
Pas als Lenneke een jaar later opnieuw zwanger is, gaan ze opnieuw naar hem toe. ‘We wisten dat we niet meer thuis mochten bevallen, maar niet waarom’, zegt Arnold. ‘Bovendien waren we zenuwachtig voor die tweede bevalling. We wilden weten hoe we het beter konden doen.’

Maar het gesprek loopt anders dan ze hadden verwacht. ‘Ik vroeg hem wat ik verkeerd had gedaan’, zegt Lenneke. ‘Maar ineens zei hij: het spijt me zo, ik hoop dat jullie het me ooit kunnen vergeven.’

Tijdens de bevalling van Robin blijken er fouten te zijn gemaakt: er is niet ingegrepen, terwijl op de monitor te zien was dat het de laatste anderhalf uur steeds slechter ging met het hartje van de baby. De verzekeringsmaatschappij van het ziekenhuis erkent later in een brief dat ‘geen adequate actie is ondernomen op een pathologisch CTG’.

‘Ze hebben me aan een infuus met weeënopwekkers gehouden, terwijl ik een weeënstorm had’, zegt Lenneke. ‘Daardoor kwamen de weeën veel te snel na elkaar, kon ik niet meer op adem komen en heeft Robin in de baarmoeder meer dan anderhalf uur zuurstoftekort gehad.

‘De gynaecoloog zei tijdens het gesprek tegen ons dat hij wel had gezien dat het fout ging, maar dat het kwartje niet viel. Hij is teruggegaan naar kantoor en heeft de arts-assistent het grootste deel van de bevalling laten doen. Hij kwam uiteindelijk de verloskamer in omdat hij het te lang vond duren.’

Zijn mededelingen komen als een complete verrassing. ‘We waren verbijsterd’, zegt Arnold. Dan spreekt hij hen opnieuw aan, met de deurklink al in de hand. Arnold: ‘Hij zei: ik mag het eigenlijk niet zeggen, maar als u een zaak begint, dan maakt u een goede kans.’

Dat de gynaecoloog volgens hen in eerste instantie niets vertelde over de fout, nemen ze hem achteraf kwalijk. ‘Hij had me maanden vol schuldgevoelens kunnen besparen’, zegt Lenneke.

Bovendien hebben ze een vreselijke tijd achter de rug. ‘Robin was in het begin een huilbaby. Ik heb wel eens hyperventilerend in de tuin gestaan omdat ik het niet aankon.’

Na het gesprek vragen Robins ouders alle dossiers op. ‘Die spullen hebben we nog een hele tijd laten liggen’, zegt Lenneke. ‘We dachten: joh, dit gebeurt alleen in films.’ Arnold: ‘We twijfelden; het was met Robin al zo druk en bovendien kwam er een tweede kindje aan. Pas later besloten we er een advocaat bij te halen. Die zei tegen ons: het leven gaat erg duur worden met zo’n jongetje, u moet het ziekenhuis aansprakelijk stellen.’

Ze nemen zijn woorden serieus en beginnen een zaak tegen het ziekenhuis. Ze besluiten de gynaecoloog niet aan te klagen bij het tuchtcollege. Lenneke: ‘We dachten: hij doet dit niet expres. Aan de andere kant zitten we wel al acht jaar lang in deze situatie. En al die tijd is de gynaecoloog gewoon verder gegaan met zijn leven. Terwijl ons leven met Robin lood- en loodzwaar is.’

Zo geeft ze haar baan op omdat Robin dag en nacht verzorging nodig heeft. ‘Onder zijn nek heeft hij nul controle’, zegt Lenneke. ‘Als je hem aankleedt, gebeurt er iets in zijn hersenen waardoor zijn armen en benen alle kanten op zwaaien – alsof je een wild beest kleren aan probeert te trekken. En zo gaat het met alles: douchen, luiers verwisselen, traplopen. Hij is zwaar spastisch.’

Ook moeten ze oppassen met zijn gewicht. ‘Normaal weegt hij 16 kilo, maar op een gegeven moment was dat nog maar 12 kilo. Hij krijgt vaak ernstige infecties, met koortsstuipen erbij. Dan lukt het eten al helemaal niet. Toen we een keer met hem op de Eerste Hulp kwamen, schrokken ze zich kapot. Nu heeft hij een permanente sonde.’

Ook de nachten zijn zwaar. Arnold: ‘Bij een goede nacht wordt hij drie keer wakker. Maar bij een slechte nacht is dat zes keer of meer. Dan is hij elk uur wakker. Soms moet ik letterlijk zijn handen vasthouden om hem weer rustig te krijgen, zodat hij kan inslapen.’

Als hun advocaat de eerste stappen zet, loopt alles eerst redelijk snel. In augustus 2003 erkent Centramed, de verzekeringsmaatschappij van het ziekenhuis, aansprakelijkheid voor de schade ‘die het gevolg is geweest van het onzorgvuldig handelen’.

Maar dan moet er worden gepraat over de hoogte van de schadevergoeding. En in het bijzonder: over een nieuw huis. ‘Alle partijen zijn het erover eens dat er een nieuw huis moet komen’, zegt hun huidige letselschadeadvocaat Martin de Witte van SAP Advocaten. ‘Ze wonen in een prima huis, maar het is ongeschikt voor hun zoontje.’

Maar vanaf dat moment werkt verzekeringsmaatschappij Centramed van het ziekenhuis stelselmatig pogingen tegen om tot overeenstemming te komen, stellen Lenneke en Arnold Kiel.

Spraakcomputer
Het nieuwe huis is nodig omdat Robin een erg grote elektrische rolstoel heeft, waaraan een spraakcomputer vastzit. Die past niet in hun huidige huis en staat nu noodgedwongen altijd op zijn school. Daardoor kan Robin zich thuis niet zelfstandig verplaatsen of via zijn spraakcomputer praten. Hij communiceert nu thuis door ja of nee te knikken. Lenneke: ‘Dat ding heeft een draaicirkel van 1 meter 80 – het is alsof je met een enorme eettafel door de kamer draait. Robin moet hem met zijn hoofd besturen, maar omdat hij zijn hoofd niet lang stil kan houden, wordt die draaicirkel nog veel groter.’ Arnold: ‘Als we nu willen oefenen met zijn rolstoel, dan moeten we rondjes gaan rijden op een parkeerplaats.’ Ook de loopwagen waarmee Robin zich kan verplaatsen en zijn spieren traint, staat nu vanwege de grootte op school.

Hun zoontje heeft bovendien en slaap- en badkamer op de begane grond nodig. ‘Volgens deskundigen had Robin al vanaf zijn vierde in een ander huis moeten wonen’, zegt Lenneke. ‘Hij is nu bijna 8. Je wilt niet weten hoe vaak ik bijna onderaan de trap heb gelegen met hem. Ook in de douche moeten we hem nu in een soort houdgreep vasthouden. Hij doet erg zijn best om stil te blijven, maar het is alsof je een woest om zich heen slaande beer vast hebt.’

‘We hebben meerdere huizen door experts laten zoeken en uitgebreide rapporten op laten stellen’, zegt Arnold. ‘Maar op elk huis dat we voorstelden, zeiden ze nee bij Centramed. En ze beargumenteerden vrijwel nooit waarom het niet kon, behalve dat het te duur was.’ Lenneke: ‘Terwijl we geen onredelijke eisen stellen. We hebben voorgesteld er zelf aanzienlijke bedragen in te stoppen. We zijn niet uit op Amerikaans toestanden. We hoeven er niet rijk van te worden.’

Wel kwam Centramed volgens Arnold zelf met een split level woning met een voordeur op 1 meter 20 hoog. ‘Ik heb berekend hoe lang de helling moest zijn die we aan hadden moeten leggen voor zijn rolstoel. Die was midden op straat uitgekomen.’

‘Als we daar langskwamen, werden we neergezet als een stelletje golddiggers’, zegt Lenneke. ‘Er werd tegen me gezegd: ja, maar u wilt ook wel in een mooi huis wonen. Toen ik zei dat we nu al in een mooi huis wonen, is daar nooit meer een reactie op gekomen.’

Ook steggelt de verzekeraar nog steeds over vergoedingen, stellen ze. Bovendien werd keer op keer een nieuwe medewerker op hun zaak gezet. Arnold: ‘De eerste man bleek iemand die tegen zijn pensioen aanzat. Die hebben we nooit gezien. Toen waren we al bijna een halfjaar verder. En toen kwam nummer twee. En nummer drie. We hebben er minstens zes gehad. En elke keer hoorden we weer dat ze eerst het dossier moesten gaan bestuderen.’

De tactiek van verzekeringsmaatschappij Centramed komt neer op vertragen, zegt hun advocaat De Witte. ‘Als je niets wilt en niets afspreekt, dan komt er ook geen huis. Ze willen gewoon geen afspraken maken. Ze houden de ouders aan het lijntje. Het is hen gelukt om hier nu al zeven jaar over te steggelen.’

Inmiddels is het stel weer naar de rechter gestapt, in de hoop schot in de zaak te krijgen. Deze week werd een deskundige benoemd, die waarschijnlijk bindende beslissingen zal kunnen nemen.

Onbegrip
De afgelopen acht jaar zijn uitgelopen op een uitputtingsslag. ‘Het vreet energie om tegen een verzekeringsmaatschappij te vechten’, zegt Arnold. ‘Ze weten dat ze uiteindelijk moeten betalen, maar ze kunnen wachten. En wij zitten ondertussen met het probleem. Onze kosten lopen op. We kennen mensen in soortgelijke situaties die heel slechte regelingen hebben geaccepteerd omdat ze er financieel aan onderdoor gingen. Hoe langer ze rekken, hoe groter de kans dat mensen denken: laten we het dan maar doen.’

Toch weigeren ze daaraan toe te geven: het leven van hun zoontje mag hier niet onder lijden.

‘Deze mensen hebben nooit zitten wachten op dit soort procedures’, zegt advocaat De Witte. ‘Maar steeds als ik tegen de verzekeraar zei dat we tot een oplossing wilden komen, stuitte ik op een muur van onbegrip. Als dit maar zo doorgaat, dan worden ze opnieuw slachtoffer – maar dan van de verzekeringsmaatschappij.’