Re: citalopram/cipramil: reageer!
Geplaatst: 04 okt 2007 06:50
Valeriaan en ssri's. Misschien moeten we het aan een professional vragen? Aanstaande maandag heb ik een afspraak, ik zal wel even informeren.
James, hoe is het nu?
Jeanette? Hugo?
Hier gaat het redelijk/matig/soms slecht/soms ronduit okay. Tja, een breed scala dus, maar dat zal er wel bijhoren.
Succesmoment: één dagje geheel zonder pammetje! Het is vechten en aan het einde van de dag barstende koppijn, maar ik wil toch even ervaren hoe het nu echt gaat zonder 'verdoving' zal ik maar zeggen. Een experiment die ik bij de tandarts nooit zou doen touwens
Ik heb gisteren gegeten bij een vriend met zijn drie kinderen en dat was ontzettend gezellig! Maar dan thuiskomen met een vervelend mailtje in mijn mailbox en ik ben meteen van de leg. Mag ik mijn verhaal even kwijt?
Afgelopen februari ben ik met mijn zoontje naar Kenia geweest. Naast vakantie, zon en snorkelen hebben we daar ook een aids-wezen schooltje bezocht en ik heb sindsdien contact gehouden met een Keniaan die ik heb beloofd om te kijken of ik het schooltje op een één of andere manier financieel kon steunen. De kinderen hadden namelijk helemaal niks, zaten op de grond en hadden amper iets om mee te schrijven. Vanuit Nederland heb ik eerst 100 euro gestuurd en gevraagd of Daniel (zo heet die Keniaan) alvast 4 bureautjes wilde laten maken. Dat heeft hij keurig gedaan en zelfs twee fotootjes gestuurd. Ik ben vervolgens een beetje gaan collecteren bij vrienden en zelf ook een flinke duit in het zakje gedaan en ik heb nog 400 euro gestuurd voor de rest van de bureautjes. Daarna kreeg ik een e-mail dat het allemaal gelukt was, dat ze zelfs nog een heel klein beetje geld overhadden en dat ze nog een schoolbord nodig hebben.
Ik heb geantwoord dat er speciale schoolbordverf bestaat en dat ze dat waarschijnlijk heel makkelijk kunnen realiseren met een groot stuk triplex.
Krijg ik gisteren een mega-pissig mailtje terug. dat er meer geld moet komen en dat ik maar de goede keuzes moet maken en ineens is het lieve toontje verdwenen! !@#$%&*! En in plaats van dat ik boos word, slaat dit meteen bij mij helemaal naar binnen.... een knoop in mijn maag van hier tot Tokyo en mijn zorgvuldig opgebouwde zelfvertrouwen staat te rammelen op zijn toch al gammele grondvesten....
Eigenlijk had ik het kunnen weten, maar goed. Je gelooft in de goedheid van een mens en je wordt afgestraft. En een wijze stem in mij zegt: "ik kan mezelf nog in de spiegel aankijken" - maar het rotgevoel blijft....
Ik was meteen zo van slag dat ik naar iets kalmerends wilde grijpen, maar ik heb het gelukkig niet gedaan. Ik dacht nog: dat gun ik die k**-keniaan dus niet. Hij is het niet waard. Maar boy, wat heb ik het moeilijk op het moment. Ik vind het vooral lastig dat ik gewoon niet weerbaar ben en dat iemand mij kennelijk zomaar omver kan duwen. Ervaren jullie dat ook zo? Dat overgevoelige?
Sorry voor mijn lange verhaal, moest het even kwijt/delen....
lfs
Mathy
James, hoe is het nu?
Jeanette? Hugo?
Hier gaat het redelijk/matig/soms slecht/soms ronduit okay. Tja, een breed scala dus, maar dat zal er wel bijhoren.
Succesmoment: één dagje geheel zonder pammetje! Het is vechten en aan het einde van de dag barstende koppijn, maar ik wil toch even ervaren hoe het nu echt gaat zonder 'verdoving' zal ik maar zeggen. Een experiment die ik bij de tandarts nooit zou doen touwens
Ik heb gisteren gegeten bij een vriend met zijn drie kinderen en dat was ontzettend gezellig! Maar dan thuiskomen met een vervelend mailtje in mijn mailbox en ik ben meteen van de leg. Mag ik mijn verhaal even kwijt?
Afgelopen februari ben ik met mijn zoontje naar Kenia geweest. Naast vakantie, zon en snorkelen hebben we daar ook een aids-wezen schooltje bezocht en ik heb sindsdien contact gehouden met een Keniaan die ik heb beloofd om te kijken of ik het schooltje op een één of andere manier financieel kon steunen. De kinderen hadden namelijk helemaal niks, zaten op de grond en hadden amper iets om mee te schrijven. Vanuit Nederland heb ik eerst 100 euro gestuurd en gevraagd of Daniel (zo heet die Keniaan) alvast 4 bureautjes wilde laten maken. Dat heeft hij keurig gedaan en zelfs twee fotootjes gestuurd. Ik ben vervolgens een beetje gaan collecteren bij vrienden en zelf ook een flinke duit in het zakje gedaan en ik heb nog 400 euro gestuurd voor de rest van de bureautjes. Daarna kreeg ik een e-mail dat het allemaal gelukt was, dat ze zelfs nog een heel klein beetje geld overhadden en dat ze nog een schoolbord nodig hebben.
Ik heb geantwoord dat er speciale schoolbordverf bestaat en dat ze dat waarschijnlijk heel makkelijk kunnen realiseren met een groot stuk triplex.
Krijg ik gisteren een mega-pissig mailtje terug. dat er meer geld moet komen en dat ik maar de goede keuzes moet maken en ineens is het lieve toontje verdwenen! !@#$%&*! En in plaats van dat ik boos word, slaat dit meteen bij mij helemaal naar binnen.... een knoop in mijn maag van hier tot Tokyo en mijn zorgvuldig opgebouwde zelfvertrouwen staat te rammelen op zijn toch al gammele grondvesten....
Eigenlijk had ik het kunnen weten, maar goed. Je gelooft in de goedheid van een mens en je wordt afgestraft. En een wijze stem in mij zegt: "ik kan mezelf nog in de spiegel aankijken" - maar het rotgevoel blijft....
Ik was meteen zo van slag dat ik naar iets kalmerends wilde grijpen, maar ik heb het gelukkig niet gedaan. Ik dacht nog: dat gun ik die k**-keniaan dus niet. Hij is het niet waard. Maar boy, wat heb ik het moeilijk op het moment. Ik vind het vooral lastig dat ik gewoon niet weerbaar ben en dat iemand mij kennelijk zomaar omver kan duwen. Ervaren jullie dat ook zo? Dat overgevoelige?
Sorry voor mijn lange verhaal, moest het even kwijt/delen....
lfs
Mathy