Radar

Is er iemand op het forum die ervaring heeft met beginnen met een nieuwe baan en tegelijkertijd beginnen met AD?
Ik moet nl. weer aan het werk (vind thuis zitten eigenlijk helemaal niks) maar mijn psych heeft aangeraden daar nog enige weken mee te wachten.
Zij zegt dat je anders niet kan bepalen waar de angsten vandaan komen: van de AD of van de spanning van een nieuwe baan.
Hoop van jullie te horen
Groetjes Doreen

Hoi Doreen,

Ik zou zeker even wachten als ik jou was. Ik ben ook gaan solliciteren toen het was beter ging door de citalopram. Ik ben niet aangenomen, maar daar was ik eigenlijk erg blij om, hoe graag ik ook weer aan de slag wilde. Ik ben er absoluut nog niet aan toe. Je mag je dan wel weer even beter door de ad voelen, maar dat betekend niet dat je gelijk weer alles kan. Je hebt zo wie zo nog geruime tijd nodig voor het echt in je lichaam zit en ik zelf merk ook dat ik nog heel wat te verwerken heb.
Maar goed, ieder voor zich natuurlijk.
Dit is mijn ervaring met ad en weer werken.

groetjes en succes Luna

Luna, bedankt voor je reaktie. Heel fijn om van jou te horen hoe je erover denkt.
De echte reden dat ik aan de ad ben begonnen is eigenlijk dat ik weer moest werken maar niet durfde.
Ik zit in een reintegratie traject dus zij zitten me achter de broek. De druk is dus hoog en eigenlijk wil ik ook weer onder de mensen komen maar ik heb te weinig zelfvertrouwen. Kom heel zelfverzekerd over (zeggen veel mensen) maar diep van binnen is dat echt niet zo.
Hoop door de ad weer moed te verzamelen en m'n angsten te overwinnen.
Groetjes Doreen

Hoi Doreen,

Laat je niet gek maken door de mensen van het traject!! Ik ken het. Kamp er al jaren mee. Ze luisteren niet naar je, ze willen alleen dat je zo snel mogelijk aan het werk gaat, zodat zij hun bonus kunnen ontvangen!!
Zij hebben mij nog gekker gemaakt dan ik al ben!! haha
Nee serieus, was helemaal gesloopt en te einde raad. Ze boorde mij alleen maar in de grond. Ik heb uiteindelijk een test bij hun psychologe aangevraagd, ze zaten eerst te dreigen van, zal je dat wel doen, straks komt er 40 uur uit en nu zit je op 20 uur!! Laat me niet bang maken. Kwam dus uit dat ik een half jaar vrijstelling moet hebben van solliciteren en trajecten. Ze zijn nu poeslief maar laten me nog steeds niet met rust!!
Ik kan goed begrijpen dat je daardoor ook aan de slag wil, omdat je continu gehijg in je nek van ze hebt. Vraag anders ook zo'n test aan ofzo, of misschien kan je psycholoog er iets mee.
Ga eerst maar met je problemen aan de slag en onderzoek waarom je de angst heb om weer te werken! Is het omdat je onzeker bent of is het omdat je het nog niet aankan en van de gedachte alleen al in de stress schiet??

Succes ermee!!!
Groetjes

Lieve lieve allemaal...

Dankjulliewel voor jullie meelevende, opbeurende en mooie woorden..
Ik ben niet in staat op iedereen persoonlijk (bij naam) te reageren, ik kan het gewoonweg niet onthouden!
Tot één minuut geleden heb ik het nog proberen vol te houden om te overleven op die 20MG. Ik ben eigenwijs én ik heb dit natuurlijk eerder meegemaakt in mijn leven en toen ging het jaren goed op die 20MG. Zo goed dat ik besloot te stoppen en nu....nu zit ik maar mooi met de gebakken peren.
Gisteren had ik één 'goede' dag, één goede dag, in al die jankweken. Mijn mams was jarig en ik heb bloemen gekocht en ben er heen gereden. Natuurlijk de agorafobische startproblemen, maar het lukte me prima. Het was kalm daar en ik genoot.
Vandaag werd ik wakker....en jullie raden het al, het is wéér helemaal *** met peren. En weer voel ik mij verdrietig en boos om alles, en weer heb ik die allesoverheersende koppijn. Doe je één leukig dingetje en dat is het dan weer...
De huisarts was al 'dicht'....Dus heb ik zonet mijn therapeute gebeld van het GGZ. Eigenlijk om te overleggen over die opbouw naar 30MG. Ik kreeg groen licht...Haar 'toestemming' is belangrijk voor me, want in het verleden heb ik wel eens stiekem met doseringen zitten rommelen!
Kan ik nu gewoon van 20MG naar 30MG gaan....krijg ik dan weer die leuke bijwerkingen? Mijn peute wilde liever dat ik met de vloeibare versie zou gaan opbouwen, maar mijn vloeibare reut had ik al weggemikt, die was bijna op en ik had immers alweer pillen.
Ik knal gewoon zo'n 20MG pil doormidden! Toch?

Ik las nog wat over 'vrienden' verliezen e.d. Omdat ik dit, waar ik nu in zit, acht jaar geleden al een keer heb meemaakt, was mijn vriendenkring al flink uitgedund! Ik vond dat een verrijking, want diegene die over blijven zijn de echte vrienden! Ik heb een select kringetje om mij heen, schatten van mensen, die er ook nu weer voor mij zijn. Zij begrijpen dat ik weinig tot niks kan hebben, niet mee kan naar feesten of op verjaardagen komen, de boodschappen soms niet kan doen, mijn werk zo mis, dat het niet altijd gemakkelijk is mijn puberdochter in mijn eentje op te voeden en te begeleiden met haar school, zij begrijpen dat mijn proces tijd kost, heel veel tijd. Het is niet morgen over en dat beseffen mijn lieve vrienden nog beter dan ikzelf. Want daarom huil ik steeds, ik wil dat het morgen over is...

Ik heb altijd 'gezworen' (ja echt met zo'n kwatspuugje tussen je vingers door) dat dit mij geen tweede keer zal overkomen....En toch kwam het op mijn pad...weer op mijn pad. Waarom? Wat heb ik over het hoofd gezien? Ik moet door, voor mijn kind en alle mensen die van mij houden...En voor mezelf, ik hou van mij, alleen ik voel het even niet..

Heel veel liefs, kracht en moed...EnJoy.

p.s.; Dit alles wat mij overkomt heeft een oorzaak te weten: PTSS...Post traumatische stress stoornis.

@Doreen.
Ik zou ook even wachten met aan het werk gaan totdat je rustiger in je vel zit.
Maar aan de andere kant, zodra je merkt dat je rustiger wordt en dat het spul gaat werken zo snel mogelijk wat gaan doen, al is het maar een paar uur in de week. Lijkt me therapeutisch zeer verantwoord en wellicht kun je dan rustig opbouwen naar meer uren.

Succes!
Bonzo.

Hoi allemaal,
Vannacht kon ik niet slapen en ik wilde in loggen op deze site, maar die was niet beschikbaar. Jammer want ik was onrustig en wilde m'n ei kwijt.
Ik ben binnen anderhalve week van 20 naar 40 mgr citalopram gegaan en ik heb hoofdpijn en voel me nog somber. De paniekaanvallen zijn gelukkig wel voorbij. Maar zouden dit bijverschijnselen kunnen zijn, de hoofdpijn?
In ieder geval, ik heb naar mijn werk gebeld dat ik ook volgende week niet kom werken, ik kán gewoon niet, voel me leeg en alle blijheid in me lijkt verdwenen. Ik ben bang dat het niet meer terugkomt, die blijheid maar misschien moet ik nog even geduld hebben. Ik heb ook vreemd genoeg erg weinig eetlust en dat is niets voor mij, want ik was een veelvraat, lust alles, maar ik ben in een week 2 kilo afgevallen. Kennen jullie deze bijverschijnselen?
Groet, Trijntje

Hoi Trijntje,
Ik was 9 kilo afgevallen in denk ik 4 weken. Ik had ook totaal geen trek in eten en het ging er met moeite in.
Ik denk dat ik nu weer een klein beetje ben aangekomen, want mijn eetlust is weer terug. Ik ben wel van mijn vreetbuien af.. zelfs als ik ongesteld ben!! haha
Succes ermee

ook ik ben in de opbouwfase van het medicijn 7 kilo afgevallen :O
maar het zit er nu weer bij hoor (ik slik nu bijna 4 weken)

Hoi Trijntje,

De verschijnselen die jij hebt zijn heel normaal bij de opstart. Ik ben gisteren van 30 naar 40 mg. gegaan (van 0 naar 40 in één maand!) en ik had vaochtend ineens diarree en heb een nogal spacey gevoel zeg maar. Depressiviteit is ook heel normaal in het begin en zal hoogstwaarschijnlijk op korte termijn wegtrekken.

Groet,Bonzo.

Depressiviteit is ook heel normaal in het begin en zal hoogstwaarschijnlijk op korte termijn wegtrekken.

Daar zit ik ook al een tijdje over na te denken.Toen ik begon met slikken werd ik ineens erg down en helemaal nergens meer zin in. terwijl ik normaal gewoon wel mn ding deed en bij vrienden langsging. De paniek was ook ineens 100 keer zo erg. Nu ik bijna op 4 weken zit (nu op 20 mg) is de paniek iets minder geworden als voordat ik ging slikken, maar dat downe gevoel is er nu nog steeds. Ik moet mezelf dwingen om dingen te gaan doen, want het liefst blijf ik gewoon binnen. Dat gevoel van "o nu ga ik even dit en dat doen" is weg, terwijl ik dat voordat ik ging slikken wel erg had. De paniek is dus wat minder.....maar de stemming is ver te zoeken helaas. Kunnen de ervaren slikkers mij hierbij iets helpen?

gaat dat sombere gevoel wel echt weg, of hoort dit gewoon bij de gevoelsafvlakking die je krijgt van de pillen. Dus ook de pieken van impulsief ergens heengaan ofzo worden eraf gehakt door de pillen? Hoe moet ik het me een beetje voorstellen? Kijk, dat de angst minder is vind ik wel leuk, maar als ik constant heel neutraal ben en het liefst binnen zit schiet ook niet op natuurlijk het is ook niet dat ik zit te wachten tot het echt gaat werken ofzo, want ik verplicht mezelf gewoon om dingen te gaan doen. Maar vertel op ben benieuwd

groetjes

James, ben dan misschien niet een meer ervaren gebruikster dan jij, maar waag me toch aan een berichtje
Ik had alleen de eerste week dat ik ook alleen maar binnen wilde zitten. Daarna ben ik alleen maar ondernemender geworden dan voor dat ik begon met de pillen (wat dalmomenten daar gelaten ofcourse). Misschien duurt dit bij jou langer? Ook omdat je eerst op 10 zat (ik zit nml 4 weken op 20). Mijn angst en paniek is denk ik minder...zie het zelf niet overduidelijk, maar mijn omgeving wel. In ieder geval heb ik wel minder spanning in mn lijf, op rotdagen zoals gisteren na dan. Maar voor de pillen had ik elke dag lichamelijke klachten. Vooral mn hart, ben ook meerdere malen bij cardioloog geweest, die zei dat ik een hartritmestoornis had en gaf me medicijnen...die ik nooit heb genomen om dat ik dacht dat het door de paniek en stress kwam. Anyway na de eerste week pillen is het op alle fronten min of meer vooruit gegaan. Misschien toch een hogere dosis voor jou? Heb je dit al met je psych overlegd?

Over werk: ik zit ook echt in een rotsituatie qua werk. Nadat ik besloten had Citalopram te gaan slikken ben ik nml ontslagen. Dat was bijna een reden om te stoppen met slikken, maar mijn psych zei: als je dan toch al in een rotperiode zit op je werk (moet nog tot de 19e daar uitzitten) dan kunnen die bijwerkingen er ook wel bij. Ik heb me 2 weken ziek gemeld omdat het er niet bij ging. Onmogelijk om je kostbare energie in een baan te stoppen die je toch verliest. Ik had echt tijd voor mezelf nodig. Omdat ik me 2 weken ziek meldde na mijn ontslag werd ik meteen bij de Arbo arts op het matje geroepen, dus geen enkel vertrouwen van mn baas, maar gelukkig was de Arbo arts een hele aardige vrouw die me helemaal begreep!! (had ik daarvoor nou in de stress gezeten??) Toch nog gerechtigheid (in your face!)
Maar ja, per 1 nov heb ik dus geen baan meer en ik vind het erg moeilijk om me nu op solliciteren enzo te richten. Laat staan daadwerkelijk met een nieuwe baan beginnen! Maar ik zal toch iets moeten doen om een inkomen te krijgen he, dus wel echt een ***situatie. Wil rustig aan mezelf kunnen werken maar dat van dat inkomen geeft druk. En toch.... ik denk dat ik voor de pillen helemaal geflipt was in zo'n situatie (dwz veel meer last van mn klachten en down) en nu heb ik nog geen instorting gehad!! Ik voel meer euforie over het feit dat ik die stomme baan niet meer hoef te doen! haha Heb ook mijn baas nogal zwart gemaakt bij elke collega die het maar wilde horen, heel kinderachtig, maar het luchtte wel op. Ik kijk ook wel uit naar de vrijheid, hoeveel onzekerheid er ook bij komt kijken. Dus of ik nou gevoellozer ben door de pillen of wat minder labiel en daardoor niet zo snel van de leg door zulke gebeurtenissen... either way komt het erg goed uit in deze situatie.

@Enjoy : hartstikke goed dat je naar je moeders verjaardag bent gegaan en dat het goed ging!!! Wees trots op jezelf! Uit zulke dingen moet je echt je kracht putten...nee het gaat nog lang niet elke dag goed, misschien wel de meeste dagen slecht...maar er zijn ook goeie dagen dus je kan het wel!!! Vol blijven houden hoor! Oja, nog even dat je jezelf had gezworen dat het je geen tweede keer zou overkomen: er zijn meerdere mensen die het de tweede keer overkomt, of misschien wel de derde of vierde...lees maar na in dit forum. Bij mij komt het ook om de zoveel jaar weer terug in alle hevigheid, het is blijkbaar mijn zwakke plek. Maar als je het in het verleden hebt overwonnen kun je het nu ook weer.

Suxes
dikke knuf

Hey Jana

Ik heb ook nog eens wat verder zitten zoeken, en de werking voor depressie komt het allerlaatte pas. Dat kan je goed beoordelen op 6 weken. Ook kan je zonodig dan nog wat verhogen enzo. OOk las ik dat het het eerste werkt voor sociale fobie en daarna voor angst, en dan weer voor depressie. En dat klopt ook wel een beetje want die sociale fobie wrd bij mij gelijk al als eerste minder en dus nu daarop volgt de paniek. Dus ik denk dat het ng eventjes de tijd nodig heeft. En opzich zie ik nog wel een stijgende lijn. Zodra die er niet meer is moet ik inderdaad een dosis omhoog. Misschien doe ik dat wel maandag. Ik zie niet eens meer zo tegen een verhoging op, omdat ik nu merk dat het uiteindelijk toch weer alsmaar beter word. En of je bij een verhoging weer zulke erge bijwerkingen krijgt betwijffel ik ook wel.

Maar wat een lastige situatie verder met dat ontslag enzo. Ik weet natuurlijk niet hoe de vork verder in de steel steekt, maar ik kan je wel adviseren om gewoon eerst eens ff aan jezelf te denken. Dat is wat nu toch wel het belangrijkste is.

groetjes

Hoi allemaal,
Luna en Bonzo bedankt voor jullie reaktie.
Het is idd een beetje tegenstrijdig. Het UWV wil dat ik zo snel mogelijk aan het werk ga en dat zorgt voor onwijs veel stress bij mij.
Maar aan de andere kant wil ik ook graag weer onder de mensen komen, volgens mij is dat een goede afleiding om niet zoveel met je problemen bezig te zijn. Moeilijk hoor.
Moet volgende week weer naar dat reintegratie gedoe en zal eens vragen om zo´n test. Goed idee Luna!
Sinds ik ad slik (sinds 9 dagen) heb ik het gevoel dat het 's ochtends zwaar kl#te gaat en het in de loop van de dag steeds beter gaat.
's Avonds heb ik af en toe momenten dat ik denk: waarom slik ik eigenlijk, het gaat best goed. Heel vreemd.
Groetjes
Doreen

Over werken gesproken. Wat de achtergrond ook is, een werkgever mag je toch nooit ontslaan omdat je AD gebruikt? Vind ik echt een rotstreek. Wees blij dat je van die werkgever afbent en losisch dat je je baas slecht maakt, zou ik ook doen. Hele normale reactie.
Ik werk bij de gemeente en heb een goeie ontslagbescherming. NOu is er bij mij helemaal geen sprake van ontslag, ik ben eigenlijk nooit ziek, maar toch durf ik mijn baas niet eens te bellen om me ziek te melden. Mijn eigen baas is per vandaag met vakantie en ik heb vanochtend zijn vervanger gebeld met de mededeling dat ik volgende week ook niet kom omdat ik gewoon niet kan werken nu. Wel laf he dat ik mijn eigen baas niet eens durf te bellen, maar ze hebben het de hele dag over manieren om het ziekteverzuim te verlagen, ik ben dir.secr. en het is dan wel een hoge drempel om je ziek te melden. Maar ik heb het toch gedaan en die vervangende chef kwam gelijk met een vriendin/collega op bezoek om me een hart onder de riem te steken. Ze namen eten mee (ik heb geen eetlust meer) en tijdschriften. Lief he?
Daarna ben ik als een zombie met hoofdpijn in bed gedoken en wonder boven wonder ben ik nu wat helderder. Ik hoop in vredesnaam dat ik het ergste heb gehad en uit het dal klim.
Deze site is voor mij mijn redding, het geeft me zoveel troost te weten dat zoveel mensen in dezelfde situatie zitten. Het maakt me minder eenzaam.

@trijntje:

Ik ben het er helemaal mee eens. Er word bij veel bedrijven veel te licht gedacht over depressies enzo. Als je bij een particulier bedrijf werkt is de kans groot dat ze je er gewoon uitwerken. Ik heb net als jij gelukkig de luxe dat ik bij een gemeente in vaste dienst ben. Ook is alles qua arbo goed geregelt. Mijn arboarts zei na mij gezien te hebben zelfs tegen me dat ik voorlopig nog niet kon gaan werken. Verder hoor ik weleens van vrienden ofzo hoe erg hun arboarts ze achter de vodden aanzit als ze ziek zijn. Dat levert een hoop onnodige stress op jammer genoeg

James86, bij ons staat de bedrijfsarts nog wel achter de medewerker, maar ziekzijn is tegenwoordig een hoop gedoe. Steeds bellen met je baas, afspraak dit, afspraak dat. Ik heb in deze fase geen enkele behoefte aan een baas die wil weten wanneer ik weer begin voordat ie vraagt hoe het nou eigenlijk met me gaat. Het is gewoon een stuk harder geworden, de hele maatschappij.
Bij ons op het werk is het al zo, dat als je vaker dan 4x per jaar ziek bent, een gesprek krijgt, evt. een traject aangeboden krijgt om bijv. je werk beter aan te kunnen en als dat niet lukt wordt je met lichte drang verzocht je carriere elders voort te zetten.
Je kan beter je benen breken of kanker krijgen, klinkt wel grof maar dan geloven mensen je tenminste. Depressie en/of een angststoornis is vaak onzichtbaar en veel mensen denken dat het aanstellerij is. Ze moesten es weten.
Mijn zussen begrijpen me goed, want 3 van hen gebruiken ook AD, dus zij begrijpen mij het beste.

Lieve mede-dippers en mede-paniekzaaiers

Oh, ik was even een dagje niet zo aanwezig en het hele forum staat weer vol! Goed om alles even door te lezen....
Wat ik graag nog even zou willen toevoegen aan het gesprek over het werk is dat het therapeutisch gezien wetenschappelijk gezien bewezen is (jaja, ze gaat smijten met het woordje wetenschappelijk!) dat het beter is, dat mensen met psychische problemen, tòch proberen te blijven werken. Al is het bij wijze van spreken maar anderhalf uur per dag. Mijn huisarts vertelde dat terugkeer na bijvoorbeeld 6 weken al als een enorm 'breekpunt' wordt ervaren. Als een medewerker zo lang uit het proces is, wordt het alleen maar moeilijker om terug te keren. Simpelweg omdat je het 'contact' met je werk een beetje kwijt bent.
Toen ik begon met AD, ben ik gewoon mijn volle 30 uur blijven doorwerken, maar ik barstte na 3 weken bijna uit elkaar van ellende! Ik heb toen mijn baas en meteen ook hoofd PZ gebeld en verteld dat ik mij totaal overspannen voelde (ik heb juist expres niet het woordje depressief gebruikt, maar ik heb iets verteld in de trant van: "privé-omstandighedem, een sterfgeval in de familie - wat ook echt zo is en de werkdruk) Ik ben zelf meteen met het plan gekomen om 50% te blijven werken. Dus sinds 4 weken zit ik nu op die 50%. In het begin was het echt heel zwaar. Na 3 uurtjes snakte ik naar mijn auto om zo snel mogelijk weer naar huis te mogen en rookte ik wel 4 sigaretten achter elkaar totdat ik thuis was. En dat terwijl ik officieel eigenlijk helemaal niet rook!
Nu, 4 weken later, bouw ik heel langzaam weer op. Op de dagen dat ik mij beter voel, blijf ik rustig 1 a 2 uurtjes langer doorwerken en die sigaretten heb ik eigenlijk ook niet meer nodig. Kun je nagaan!
Of het nou die therapeutische werking is van die routine, dat werkritme, of dat de AD's lekker beginnen te werken of een combinatie van de 2...?
Uiteraard moet ik wel even bijvertellen dat ik mijn werk hartstikke leuk vind. Ik heb wel een onmogelijke leidinggevende (op zich een leuke vent, maar hij functioneert gewoon niet - hij stelt echt aLLES uit en doet NOOIT wat hij zegt), maar die is nu op vakantie en dat scheelt de wereld!
Anyway, dat is mijn ervaring. Ik moet overigens aanstaande vrijdag voor het eerst naar de bedrijfsarts en daar wil ik een mooi opbouwschema mee gaan maken wat betreft mijn uren. Ik hoop niet dat ze mij het lastig gaan maken.
Overigens denk ik ook dat ze zo streng zijn, zo uit jullie verhalen te horen omdat ze ook weten dat het goed is voor een werknemer om in contact te blijven met het werk. Of ben ik nu te naief en gaat het echt alleen maar om de bonussen?

lfs
Mathy

Overigens denk ik ook dat ze zo streng zijn, zo uit jullie verhalen te horen omdat ze ook weten dat het goed is voor een werknemer om in contact te blijven met het werk. Of ben ik nu te naief en gaat het echt alleen maar om de bonussen?

Helemaal mee eens. Ik ben ook de mening toegedaan dat het 't beste is om aan het werk te blijven hoe moeilijk dat ook kan zijn en al is het maar voor een paar uur.
Ik denk dat als je thuis gaat zitten dat het van kwaad tot erger wordt en drempel dus steeds hoger wordt.