Radar

Hoog-gedoseerde orale vitamine B12-suppletie ter bestrijding van absorptiestoornis


In de medische wereld wordt doorgaans aangenomen dat bij pernicieuze anemie en andere door gastro-intestinale factoren veroorzaakte vormen van vitamine B12-deficiëntie het tekort alleen kan worden gecorrigeerd door de patiënt regelmatig B12-injecties te geven.

Uit een onderzoek van Kuzminski et al. blijkt nu dat deze opvatting onjuist is.

Zij stelden vast dat met orale B12-suppletie, indien daarbij zeer hoge doses worden toegepast, een serumconcentratie kan worden bereikt die zelfs beduidend hoger is dan het niveau dat met een gangbare intramusculaire behandeling wordt gerealiseerd.

Twee absorptie-mechanismen
De geringe hoeveelheid vitamine B12, ofwel cobalamine, die een mens dagelijks nodig heeft (slechts 1 tot 2 µg) kan normaliter betrekkelijk makkelijk uit de voeding worden opgenomen. Gebonden aan de in de maag geproduceerde intrinsieke factor wordt de vitamine getransporteerd naar het ileum en daar via een speciaal mechanisme geabsorbeerd.

Door uiteenlopende oorzaken, waaronder een ileumresectie of onvoldoende beschikbaarheid van de intrinsieke factor (zoals bij pernicieuze anemie het geval is), kan dit absorptie-mechanisme verstoord zijn. Uit de voeding kan dan niet voldoende B12 worden opgenomen en er ontstaat een cobalamine-deficiëntie. In het algemeen wordt verondersteld dat een dergelijk tekort alleen kan worden bestreden door regelmatig, bijvoorbeeld eenmaal per maand, een B12-injectie te geven.

In de jaren 1950 en 1960 werd echter al vastgesteld dat het organisme nog over een tweede intestinaal absorptie-mechanisme beschikt. Daardoor kan, ook als de intrinsieke factor ontbreekt of het ileum niet intact is, toch enige opname van oraal gesuppleerde vitamine B12 plaatsvinden. Hoewel daarbij slechts circa 1% van de toegediende hoeveelheid cobalamine wordt opgenomen, bleek het mogelijk om bij mensen met pernicieuze anemie door toepassing van een hoge orale dosering toch een adequate absorptie te bereiken.


Oraal versus intramusculair
In het door Kuzminski et al. uitgevoerde 4 maanden durende gerandomiseerde onderzoek werden 18 patiënten met B12-deficiëntie die hoog-gedoseerde orale suppletie kregen (groep A) vergeleken met 15 patiënten bij wie het tekort op de gebruikelijke wijze intramusculair werd behandeld (groep B). Oorzaken van het B12-gebrek waren onder meer: pernicieuze anemie met antistoffen tegen de intrinsieke factor, chronische atrofische gastritis, gebruik van medicamenten die de absorptie van B12 uit de voeding bemoeilijken, en een voorafgaande maag- of ileumoperatie.

Bij het begin van het onderzoek was het serum-cobalamine-gehalte bij alle proefpersonen verlaagd (d.w.z. minder dan 200 pg/mL) en bedroeg de gemiddelde waarde in de A-groep 93 pg/mL en in de B-groep 95 pg/mL.

Groep A kreeg gedurende 120 dagen orale B12-suppletie in de vorm van 2 mg cyaonocobalamine per dag. Bij de patiënten in de controlegroep werd in totaal 9 keer 1 mg cyaonocobalamine intramusculair toegediend. Begonnen werd met een injectie op dag 1, 3, 7, 10, 14, 21 en 30. Vervolgens werd een maandelijkse onderhoudsdosis gegeven op dag 60 en 90.

Zowel bij het begin van het onderzoek als na 1, 2 en 4 maanden werden verschillende parameters van het B12-metabolisme geëvalueerd.


Opvallende verschillen
Vastgesteld werd onder meer dat na 1 maand therapie de gemiddelde serum-cobalamine-concentratie in beide groepen tot ongeveer hetzelfde niveau was gestegen. Daarna deden zich tussen de twee groepen echter opvallende verschillen voor. Terwijl de stijging van het serum-cobalamine zich in groep A verder voortzette, trad in groep B een terugval op. Met als resultaat dat na 2 maanden therapie het serumgehalte in de oraal gesuppleerde groep ruim twee keer zo groot was als in de controlegroep, namelijk 643 tegen 306 pg/mL, een verschil dat statistisch zeer significant was. Na 4 maanden was het cobalamine-gehalte in de orale groep zelfs meer dan drie keer zo groot als in de intramusculair behandelde groep (1005 versus 325 pg/mL).

Vermeldenswaard is verder dat aan het eind van de onderzoeksperiode het serum-cobalamine in de intramusculaire groep bij 4 patiënten lager was dan 200 pg/mL, d.w.z. lager dan de ondergrens van hetgeen als normaal wordt beschouwd, terwijl het bij geen van de oraal behandelde proefpersonen minder dan 300 pg/mL was.

(Effective treatment of cobalamin deficiency with oral cobalamin; Kuzminski AM et al. (Division of General Internal Medicine, Bassett Healthcare, Cooperstown, NY, USA); Blood 92(4):1191-1198, 15 aug. 1998)

vitaminenpillen waar een overdosering inzit om maar toch het gewenste effect te verkrijgen.

Bij orale absorptie en dus ook bij Vitamist is hier absoluut geen sprake van.

Orale sprays hebben een niet-toxisch spraypompje (zonder drijfgassen) die de zuiverste vorm van vitaminen, mineralen, kruiden en andere voedingssupplementen direct in de bloedbaan brengen. Door het sprayen in de mond, worden micro-kleine druppeltjes onmiddellijk geabsorbeerd via de kleine bloedvaatjes die tegen de oppervlakte van het mondslijmvlies liggen. Dit proces zorgt ervoor dat de nutriënten binnen enkele seconden geabsorbeerd worden zonder extra belasting van onze organen.

De sprays bevatten geen bindmiddelen of vulstoffen in tegenstelling tot de vervaardiging van pillen. De gebruikelijke vulstoffen bevatten talk, gist, zetmeel, suiker en dierlijke bestanddelen. De meeste coatings / bindmiddelen zijn gemaakt van was of schellak. Daardoor neem je bij het gebruiken van pillen of capsules ongewenst materiaal in. Voor het fabricageproces van pillen en capsules worden ook materialen gebruikt afkomstig van dierhoeven en darmen. Met de mond en klauwzeer en gekke koeienziekte, om er maar een paar te noemen, stellen we onszelf bloot aan ingrediënten die riskant zijn voor onze gezondheid. Door het gebruik van de spray neemt u dit soort vulstoffen of bindstoffen niet in en krijgt u alleen de zuiverste vormen van vitaminen, mineralen of andere supplementen binnen die er beschikbaar zijn. Door het gebruik van de spray heeft u ook geen last van oplos en absorptieproblemen zoals die voorkomen bij traditionele voedingssupplementen.


E.a. zoals is afgebeeld in de Physician's Desk Reference.
Orale absorptie is effectief tot 90 procent en zorgt ervoor dat uw lichaam alle benodigde nutriënten kan benutten. Pillen, die maar een opnamepercentage hebben van 10 tot 50 procent, bevatten bindmiddelen om de ingrediënten bijeen te houden.

Laten we eens kijken naar de spray in relatie tot de huidpleisters. Rokers plakken de pleisters op hun huid om zo toch nicotine in hun bloedstroom geabsorbeerd te krijgen. Mensen met sinus of allergische problemen gebruiken inhalatie-medicijnen via de neus. Dit is eigenlijk hetzelfde concept: de kleine haarvaatjes liggen dicht tegen de oppervlakte en zorgen ervoor dat het lichaam de stoffen snel in de bloedbaan kan opnemen.

Door orale absorptie komen de nutriënten direct in de bloedbaan en daarna in de cellen, binnen enkele minuten. Feitelijk, hebben testen van het Massachusetts General Hospital kunnen aantonen dat er hogere bloedconcentraties van insuline zijn door de inname van insuline via orale toediening. Zelfs bij injecties duurt het 30 minuten langer om gelijke insulineconcentraties in het bloed te bereiken. Niet alleen is orale absorptie gemakkelijker, het zorgt er ook voor dat diegenen met spijsverteringsproblemen, prikkelbare darmsyndroom, hernia diafragmatica, diverticulitis en slikproblemen in staat zijn hun nutriënten te nemen welke in pil, tablet of capsules irritatie hebben veroorzaakt.

5. Mijn dokter zegt dat vitamines slikken onzin is en dat het alleen maar dure urine oplevert. Hoe sta jij hier tegen over?

Hier sta ik lijnrecht tegenover, zo'n uitspraak bevestigt twee dingen
1. Je dokter leest geen research over voeding en vitamines.
2. Hij doet domme onwetenschappelijke uitspraken die technisch onmogelijk zijn.
Vitamines hebben een aantoonbare anti-vrije radicalen werking, dat kunnen laboratoria aantonen. Verder hebben de artsen de RDA te laag staan: RDA houdt in hoeveel we nodig hebben om niet ziek te worden. Wil je meer hierover lezen dan moet je het boek van Rene Martina lezen: "Niet alle vitamines zijn hetzelfde".