Uit het feit dat de wet het over enstige overlast heeft leid ik af dat lichte overlast acceptable dient te zijn voor de consument. Een leentoestel licht voor de hand als het gaat om het voorkomen van ernstige overlast. Indien deze dat niet doet of wil doen dan kan de consument zelf een product huren en dat als gevolgschade verhalen op de verkoper.
Er zijn twee opties:
- De consument kan een lichte overlast hebben. De consument en de winkelier worden niet op de kosten gejaagd.
- De consument mag nooit of te nimmer overlast hebben. Dit betekent dan automatisch dat de winkelier op de kosten gejaagd wordt.
Wat ik me echt aan stoor is dat de consumentenorganisaties en steeds meer rechters menen dat als een product kapot gaat dat de winkelier hier alle schade van moet vergoeden.
Zij gaan er dus vanuit dat de winkelier ook de fabrikant is.
Dus de winkelier wordt behandeld alsof hij de fabrikant van het product is.
Daar erger ik me echt aan.
Want dat is dus niet het geval.
Ook wordt er steeds gezegd:
De consument heeft toch niet om die problemen gevraagd.
Dus moet de winkelier maar voor de kosten opdraaien.
Dat is ook het tweede punt waar ik me aan erger.
De praktijk is dat de winkelier producten koopt bij de fabrikant en doorverkoopt. Als bij problemen de fabrikant heel moeilijk doet, dan is altijd de winkelier de dupe.
Daarbij komt ook nog dat de winkelier ook niet iedere product van te voren kan gaan testen en uitproberen. Daarnaast produceerd de winkelier de producten niet. Heeft ook geen reserveonderdelen op voorraad.
Dus als ik zou doen wat de heren rechters en consumentenorganisaties willen, dan dien ik alle reserveonderdelen aan te schaffen en voor alle schade die de consument heeft doordat de fabrikant maar wat doet.
je begrijpt dat dat onmogelijk is.
De reden dat ik hierop vaak heel fel reageer is het volgende:
Ik voel me door de regelgeving in de hoek gedrukt. Ik voel me als kleine zelfstandige behoorlijk door de wetgever bedrogen.
Ik moet meer geld uitgeven dan er binnenkomt.
Dus als ik voor €200,- verkoop en ik heb dan €20,- verdiend, dan mag ik wel voor €180,- uitgeven aan schadeclaims.
Te bezopen voor woorden.
Begrijp me niet verkeerd!
De consument hoeft hier ook niet de dupe van te zijn, maar de schade moet wel op het bordje van de fabrikant komen en niet op het bordje van de winkelier.
Heren rechters en consumentenorganisaties:
Ik ben geen producent en fabrikant!
Willen jullie dat wel in jullie oren knopen!
Behandel mij als winkelier dan ook niet als producent of fabrikant!
Dank U!