Hier een wat algemeen verhaal over mijn idee mbt reïntegratie. Kort en niet volledig, maar een globaal beeld. Dit als reactie op vragen van forumdeelnemers.
*De uitkeringen in Nederland rijzen de pan uit. Er wordt veelvuldig gefraudeerd, o.a. met de ziektewet. Er is een cultuur ontstaan van niets meer kunnen als je je been hebt gebroken. Dit alles beweegt de regering om strengere regels te maken. Meewerken aan reïntegratie wordt verplicht, en het uitgangspunt wordt wat je nog wél kan.
Dit leidt tot schrijnende gevallen, onder het motto "de goeden moeten onder de kwaden lïjden". UWV pakt de zaken "voortvarend" aan, wat een idee geeft van "moeten" en onredelijkheid.
Toch zorgt deze benadering er ook voor dat veel mensen naar kansen in plaats van belemmeringen worden gewezen. De arbeidsmarkt komt naar mijn mening meer in beweging.
*RIbureaus schieten als paddestoelen uit de grond. Net als bij de uitzendbranche in de jaren 70/80 zijn er te weinig goede richtlijnen, regels enzovoort. Het nieuwe van het systeem zorgt voor onduidelijkheid en malafide wildgroei.
*Een goede aanpak zou zijn volgens mij:
-Onafhankelijke en goede medische keuring, en kijken wat iemand nog zou kunnen. Niet aan de hand van het systeem dat nu wordt gehanteerd ("melkmonsternemer") maar gedegen en realistisch. Dat vraagt daarnaast óók een meer open mind van de betrokkene. Moeilijk als je jarenlang bent genegeerd in je ziekte, je uitsluiting van de arbeidsmarkt.
-Aangeven dat reïntegratie een wettelijke verplichting is. Mogelijkheden uiteenzetten mbt ondersteuning: aanmelding RIbureau, IRO of zelf doen, mits onderbouwd.
-Terugkoppeling met he bureau, duidelijke afspraken van inzet tijd en middelen, en daar een goede prijs voor en een goede controle.
-RIbureau spreekt met de betrokkene en maakt een plan van aanpak op maat. Dat kan betekenen, variërend van alleen wat hulp bij het zoeken naar vacatures tot een compleet traject met bijvoorbeeld sociale activering. Plan van aanpak moet wel flexibel zijn, want kun je dit al maken na één intakegesprek..?
Overigens is mijn mening dat de meeste clienten gebaat zijn bij een zo volledig mogelijk traject. Dat kan er dan zo uitzien, met de aantekening dat dit een wat algemeen praatje is en niet op maat:
#De eerste fase van het traject: kán iemand wel de arbeidsmarkt op? Is er sprake van belemmerende factoren? Bijvoorbeeld: iemand kan door een ziekte het eigen werk niet meer doen. Vervolgens is er jarenlang geen aandacht geweest. Er kan dan sprake zijn van gevoelens van teleurstelling, boosheid, verdriet enzovoort. Dat maakt solliciteren moeilijker. Daar zal dan eerst aandacht aan gegeven moeten worden, bijvoorbeeld door ervaringen uit te wisselen met mensen met gelijke achtergrond. Pas als je zolderkamer is opgeruimd kunnen er nieuwe spullen op. Dat klinkt geitenwollensokkenachtig, maar ik heb ervaren dat grof geschat 80% van mijn clienten hier behoefte aan had. Niet omdat ik het wilde, maar omdat dit naar voren kwam in de eerste periode van de trajecten.
#De tweede fase: de persoonlijkheid van de betrokkene. Uitgangspunt voor het zoeken naar een nieuwe werkgever zijn de eigenschappen en kwaliteiten van de persoon. Zijn die duidelijk? Aan mij, maar juist ook aan de persoon zelf? Mijn ervaring is dat mensen het vaak moeilijk vinden om een (positief) beeld van zichzelf te hebben. En als je het zelf niet helder hebt, kun je het ook niet overbrengen. Of geen passende baan zoeken. Ik zie dit als de fundering van een traject.
Als er clienten waren die dit wél konden, en geloof me dat waren er weinig, dan kon herhalen ook geen kwaad. Het geeft een positieve draai aan altijd maar de focus op de "tekortkomingen".
Als duidelijk is wat je persoonlijke eigenschappen zijn, en je ervaringen, dan kan gericht worden bepaald welk soort werk passend zou kunnen zijn. Pas dan kan ook een opleiding worden overwogen.
Hier geldt wel dat de regels wat stringenter zijn; er wordt niet zo gekeken naar kwaliteiten, maar "als je twee gezonde benen en armen hebt kun je ook schoonmaken". Niks mis mee, hoewel ik persoonlijk meer ga voor een meer duurzame en passende oplossing, vanuit de capaciteiten van de persoon dus. Doelstelling bepalen die gedragen wordt door de betrokkene is essentiëel.
k zie dit als de fundering van het traject.
#Als je neus de goede kant opstaat en je weet wat je wil, wat je kan en wat je doelstelling is, pas dán kan de arbeidsmarkt betreden worden. Waar vind je de vacatures, hoe zoek je ze, wat zijn de mogelijkheden, is er vraag naar enzovoort. Welke opleiding zou ik moeten doen? Dat hangt af van je zoekrichting en is geen doel op zich.
#Als je vacatures hebt gevonden kun je gaan solliciteren. Hoe doe je dat? Telefonisch informatie inwinnen, een goeie brief schrijven (en dat s mijn stokpaardje: ik heb nog NOOIT een client gehad die al aankwam met een goeie brief.), goed CV erbij (ook moeilijk), en een goed gesprek kunnen voeren. Bij dit alles staat voorop dat ook hier de pesoonlijkheid van de betrokkene centraal blijft staan. Dit alles kan in een training aan bod komen, samen met de voorgaande fases, omdat dit daarop voortbouwt.
Het daadwerkelijk solliciteren is dus pas stap 4 in een traject. Niet voor een ieder, er zijn er die hier meteen mee kunnen aanvangen, maar in mijn praktijkervaring kwam dat niet veel voor.
#Als je dan werk hebt aanvaard, dan is nog van belang om dit een tijdje te volgen en te zien of alles passend en duurzaam blijkt.
Ik denk dat door een goed traject de kansen op de arbeidsmark toenemen. Al zou het betekenen dat je een maand eerder werk vindt, dan heb je de kosten van een traject er al uit.
Ik neem een risico door in te gaan op de vraag om inhoudelijk op reïntegratie in te gaan. Bovenstaande biedt waarschijnlijk veel voedingsbodem om met tegenargumenten of weerstand te komen. Ik benadruk dat het voor mij niet mogelijk is om álles aan te geven wat ik zou willen, het gaat om de idee erachter. Kritiek of reacties welkom, graag gefundeerd, bijvoorbeeld met eigen ervaringen, en graag op inhoud..!
En een voorbeeldbrief van een van de forumdeelnemers blijft welkom...
Tot slot hoop ik dat dit mensen een beetje houvast kan bieden die op het punt staan te moeten reïntegreren.
Groet AHW
Mocht jij of iemand anders een inhoudelijke vraag hebben over reintegratie, dan lees ik het wel...
dat wil nog wel eens helpen.
Grootmoedigheid is ook een eigenschap..