Radar

4.4 Het regresrecht van de verkoper
Het richtlijnvoorstel gaat, net als het BW, uit van aansprakelijkheid van de verkoper, met voor deze de mogelijkheid een claim in te dienen tegen zijn voorschakel. Dit regres- (of verhaals)recht van de verkoper is het onderwerp van vraag 4 van de adviesaanvraag. In feite gaat het hierbij om de vraag of behalve de consument ook de verkoper bescherming behoeft, en wel tegenover zijn voorschakels.
Consumenten die in Nederland juridisch verhaal zoeken voor een ondeugdelijk product worden naar hun gevoel vrij vaak van het kastje naar de muur gestuurd. Dit gebeurt vooral wanneer een gebrek na het verstrijken van een gegeven handelsgarantie optreedt, maar nog vóór het verstrijken van de economische levensduur. De eerste ervaringen van verkopers met het effectueren van hun regresrecht uit het BW verschillen sterk per branche en onderneming. In sommige branches komen detaillisten tot goede afspraken met hun voorschakels over de schadevergoeding, terwijl in andere branches op dit punt meer spanning bestaat. De CCA is van mening dat een evenwichtige wetgeving dient te bewerkstelligen dat de bescherming van de consument tegen ondeugdelijke producten uiteindelijk zoveel mogelijk ten laste van de producent in kwestie producent komt, althans indien de verkoper geen verwijt van ondeugdelijkheid kan worden gemaakt. In de relatie koper-verkoper dient deze laatste in beginsel als meer deskundige partij bij de overeenkomst te worden beschouwd, maar het gewicht van dit argument moet niet worden overdreven. Bij de moderne massaproductie van technisch ingewikkelde producten, gepaard met een vervaging van branchegrenzen in de detailhandel, mag de deskundigheid van de verkoper immers vaak niet hoger worden aangeslagen dan die van de koper12. De CCA stemt dan ook in met het opnemen van een regeling voor het regresrecht van de verkoper in het richtlijnvoorstel. Wel tekent zij aan dat de huidige formulering – volgens welke een voorwaarde voor het regresrecht is dat het gebrek aan overeenstemming voortvloeit uit een handelen of nalaten van de voorschakel – van deze regeling een lege huls zou maken.
Een belemmering voor de verkoper om zijn regresrecht uit te oefenen kan zijn gelegen in aansprakelijkheidsuitsluitingen gehanteerd door zijn voorschakels. Volgens de Europese richtlijn oneerlijke bedingen en de BW-regeling algemene voorwaarden wordt van dergelijke bedingen vermoed dat zij “oneerlijk” respectievelijk “onredelijk bezwarend” jegens de consument zijn. Het BW voegt hier nog aan toe dat een voorschakel alleen een beroep kan doen op een beding tot uitsluiting of beperking van zijn aansprakelijkheid voorzover dit gelet op de omstandigheden van het geval jegens de verkoper redelijk is (artikel 7:25, in samenhang met artikel 6:244). Vooral in branches waar aansprakelijkheidsbedingen usance zijn, wordt het regresrecht
vrij vaak door verkopers als een dode letter ervaren13. Op grond van deze praktijkervaring is de CCA van mening dat zowel het richtlijnvoorstel en de BW-regeling koop en ruil alsook de BW-regeling algemene voorwaarden op dit punt zouden moeten worden heroverwogen. Het uiteindelijke resultaat daarvan zou moeten zijn dat voorschakels het regresrecht van verkopers niet meer unnen ‘wegexonereren’ en dat dus de beknelde detaillist wordt bevrijd.

Over de economische levensduur:

Het regresrecht van de verkoper Het richtlijnvoorstel gaat, net als het BW, uit van aansprakelijkheid van de verkoper, met voor deze de mogelijkheid een claim in te dienen tegen zijn voorschakel. Dit regres- (of verhaals)recht van de verkoper is het onderwerp van vraag 4 van de adviesaanvraag. In feite gaat het hierbij om de vraag of behalve de consument ook de verkoper bescherming behoeft, en wel tegenover zijn voorschakels. Consumenten die in Nederland juridisch verhaal zoeken voor een ondeugdelijk product worden naar hun gevoel vrij vaak van het kastje naar de muur gestuurd. Dit gebeurt vooral wanneer een gebrek na het verstrijken van een gegeven handelsgarantie optreedt, maar nog vóór het verstrijken van de economische levensduur. De eerste ervaringen van verkopers met het effectueren van hun regresrecht uit het BW verschillen sterk per branche en onderneming. In sommige branches komen detaillisten tot goede afspraken met hun voorschakels over de schadevergoeding, terwijl in andere branches op dit punt meer spanning bestaat.

Economische levensduur

Bedrijfskundige definite
Met economische levensduur wordt, in bedrijfskundige zin, bedoeld de periode waarin een machine verouderd is. Veroudering treedt op doordat er nieuwe machines op de markt komen waarin de jongste technische kennis is verwerkt. De economische levensduur komt tot uitdrukking in de afschrijving van de investering in de machine. Een kostbare machine wordt bijvoorbeeld over 10 jaar afgeschreven.

Daarna kan de machine echter nog steeds gebruikt worden. De periode totdat de machine echt kapot is wordt de technische levensduur genoemd.


Wettelijk gebruik
De term economische levensduur wordt soms ook door juristen gebruikt bij een koopovereenkomst, waarmee dan de periode wordt bedoelt dat een product het ongeveer uithoud. Hoewel de term niet feitelijk in de wet voorkomt verkiezen juristen soms toch om deze term te gebruiken omdat er een sterke overeenkomst is van de bedrijfskundige praktijk met die van de wettelijke praktijk. Het verschil is dat de koper na deze periode ernstig rekening mee moet houden dat het product niet veel langer te gebruiken is.

Quote:
Als een computer 3 jaar of ouder is, heeft reparatie (grote) geen zin meer, omdat die dan total-loss is.

Wat bedoel je met deze uitspraak bbcs, als ik een computer (costum build) van 2000 en nog wat euri heb gekocht ik dit kan weggooien als er een mankement aankomt?

Geplaatst op 18 Mei 2008 23:24 door BBCS

Wettelijk gebruik
De term economische levensduur wordt soms ook door juristen gebruikt bij een koopovereenkomst, waarmee dan de periode wordt bedoelt dat een product het ongeveer uithoud. Hoewel de term niet feitelijk in de wet voorkomt verkiezen juristen soms toch om deze term te gebruiken omdat er een sterke overeenkomst is van de bedrijfskundige praktijk met die van de wettelijke praktijk. Het verschil is dat de koper na deze periode ernstig rekening mee moet houden dat het product niet veel langer te gebruiken is.

Als een computer 3 jaar of ouder is, heeft reparatie (grote) geen zin meer, omdat die dan total-loss is.

Geplaatst op 18 Mei 2008 23:41 door puma73

Als een computer 3 jaar of ouder is, heeft reparatie (grote) geen zin meer, omdat die dan total-loss is.

Eeen computer is geen auto, in welk wettelijk kader plaats jij de kreet "total loss"?

WillemV schreef:

Wettelijk gebruik
De term economische levensduur wordt soms ook door juristen gebruikt bij een koopovereenkomst, waarmee dan de periode wordt bedoelt dat een product het ongeveer uithoud. Hoewel de term niet feitelijk in de wet voorkomt verkiezen juristen soms toch om deze term te gebruiken omdat er een sterke overeenkomst is van de bedrijfskundige praktijk met die van de wettelijke praktijk. Het verschil is dat de koper na deze periode ernstig rekening mee moet houden dat het product niet veel langer te gebruiken is.

Wanneer er juristen worden ingeschakeld bij het sluiten van een overeenkomst gaat het over overeenkomsten tussen bedrijven onderling. Dit heeft niets met het consumentenrecht van doen.

BBCS schreef:De technische levensduur is die periode waarin de computer maximaal mee kan gaan inclusief reparaties.

Geplaatst op 18 Mei 2008 23:54 door alfatrion

Overgens zou je dat laatste citaat eens aandachtig moeten doorlezen. Wat jij verstaat onder technische levensduur wordt daar uitgelegd als economische levensduur.

Eeen computer is geen auto, in welk wettelijk kader plaats jij de kreet "total loss"?

Geplaatst op 18 Mei 2008 23:54 door alfatrion

Ik lees dit citaat anders, namelijk dat juristen deze term (ten onrechte) gebruiken in een poging om de wet behapbaar te maken voor mensen die er geen verstand hebben.

Je verkoopt op een dag 100 computers van het zelfde model. Het moment waarop 50 van hen nog net niet terug geweest zijn is de gemiddelde levensduur aka juridisch economische levensduur.

Total loss betekent dat reparatie duurder is dan wat het product op dat moment waard is.

Vandaar dat ik die term van de autobranche heb overgenomen.
Economisch gezien is reparatie dan te duur.

En dat komt veel vaker voor dan je zou denken.

Jij hebt die kreet overgenomen.

Je zal er versteld van staan hoe vaak de winkelier de consument bedondert bij reparaties.

Over de economische levensduur:

Het regresrecht van de verkoper Het richtlijnvoorstel gaat, net als het BW, uit van aansprakelijkheid van de verkoper, met voor deze de mogelijkheid een claim in te dienen tegen zijn voorschakel. Dit regres- (of verhaals)recht van de verkoper is het onderwerp van vraag 4 van de adviesaanvraag. In feite gaat het hierbij om de vraag of behalve de consument ook de verkoper bescherming behoeft, en wel tegenover zijn voorschakels. Consumenten die in Nederland juridisch verhaal zoeken voor een ondeugdelijk product worden naar hun gevoel vrij vaak van het kastje naar de muur gestuurd. Dit gebeurt vooral wanneer een gebrek na het verstrijken van een gegeven handelsgarantie optreedt, maar nog vóór het verstrijken van de economische levensduur. De eerste ervaringen van verkopers met het effectueren van hun regresrecht uit het BW verschillen sterk per branche en onderneming. In sommige branches komen detaillisten tot goede afspraken met hun voorschakels over de schadevergoeding, terwijl in andere branches op dit punt meer spanning bestaat.

Geplaatst op 19 Mei 2008 00:27 door BBCS

Nog maar een keer:

Volgens de wet moet de verkopende partij gedurende de eerste 6 maanden met het bewijs komen en daarna de consument.

Total loss betekent dat reparatie duurder is dan wat het product op dat moment waard is.

Geplaatst op 19 Mei 2008 00:55 door BBCS

Waarom dat de winkelieren tegen dit syteem zijn:

De consumenten zullen proberen om alle schade onder non-conformiteit te gooien, en hierdoor altijd gedurende de technische levensduur gratis reparatie of vervanging te eisen.

Geplaatst op 19 Mei 2008 01:19 door alfatrion

Eigenlijk zou de Nederlandse consumentenbond een voorbeeld moeten nemen aan de Duitse. Gewoon hier en daar een proefproces starten. En dat dan helemaal uit vechten tot het Europees Hof.