Radar

Beste Check,
Ik denk dat het niet zo zinvol is om steeds maar terug te komen op ons verschil van inzicht over de (noodzakelijkerwijs) juridische aanpak van de rechtzaak tot nu toe door VCG en de omstandigheid dat VCG -m.i. terecht- geen onderscheid maakt cq kan en wil maken tussen categorieen leden. Het artikel over garantieproducten in de Telegraaf -niet echt mijn lijfblad-zal ik nog eens proberen te pakken te krijgen en nalezen op relevantie voor de juristenwerkgroep van VCG. Het additionele beleggingsrapport is als productie ingebracht in de formele memorie van grieven in de appelprocedure. Het is gebruikelijk dat de advocaat van Aegon daarop door middel van een formele conclusie van antwoord reageert. Uiteraard in alles ontkennende- en ontwijkende zin, zo gaat dat. Dit soort conclusies hebben vaak een omvang van tientallen tot honderden pagina''s tekst (er staat ook veel op het spel !)

Ik heb overigens (via/via) begrepen dat er een verkennend contact met Pieter Lakeman heeft plaatsgevonden en Kapé Breukelaar is al een oud, bestaand contact van VCG, dus er zit kennelijk enige beweging op dit front. Je bijdragen op dit forum worden binnen VCG wel serieus genomen, maar moeten blijkbaar nog wat ''handen en voeten'' krijgen.

Terug naar de kern van de zaak -het Sprintpan-bedrog- dan maar ? Gezien de uitspraken van 1 december jl. van het Hof Amsterdam in vier Dexia zaken (waaruit blijkt dat de geschonden zorgplicht door leasebanken blijkbaar alleen jegens de echte minima gelden !) zullen VCG en alle anderen die nog strijdbaar zijn in de aandelenleasestrijd blijkbaar een nieuwe aanloop moeten nemen. Gelijk een hoogspringer die bij een eerste springpoging faalt. In de niet geheel vergelijkbare World Online alias Nina Brink-zaak waren er ook meerdere ''aanlopen'' en circa 10 jaren rechtsstrijd nodig om (een eerste) succes te boeken.

groet
peewee

Beste Peewee,

Prima. Ik ga weer verder met m'n analyse, maar het is een drukke periode, dus het kan even duren.
Groet, Check

Beste Peewee,Check Mankon en diegene die zich geroepen voelen, waarom is het voor jullie moeilijk om jullie kennis door te geven aan C&G ?? Als ik jullie verslagen zo eens bekijk dan lijkt me dat niet geheel onverstandig toch! Groeten Mark

Beste Mark,

Best leuk, om mijn naam in het rijtje terug te zien,
maar deze eer komt toch echt (in ieder geval) Peewee & Check toe.
Zelf ben ik er ook volledig ingetrapt en heb dan ook geen enkel verstand van dit soort garbage "producten".
Ach zo hebben wij allen onze eigen kwaliteiten.

Ciao en voor alle mensen, die wel het juiste hart op de juiste plek hebben: alvast prettige feestdagen en een super en vooral rechtvaardig 2010 !

Manuela

Beste Manuela

Helemaal niet erg per saldo zijn er ruim 100.000 gedupeerden ook ingetrapt waarvan ik er ook een ben, het contract van Aegon Sprintplan is een constructie waar ze bij een oprechte rechtbank niet zomaar mee weg komen in tegendeel ze zullen zeker te verantwoording geroepen worden gezien hun zorgplicht.

Ik hoop van Harte dat 2010 voor alle gedupeerden een gelukkig nieuwjaar mag zijn.


De aanhouder zal zegen vieren

check schreef:Beste Peewee,

Prima. Ik ga weer verder met m'n analyse, maar het is een drukke periode, dus het kan even duren.
Groet, Check

Beste Check,
Het bovenstaande het laatste bericht dateert al weer van een maand of drie terug ? Vlot het nog met de verdere analyse ? Ik ben benieuwd ! Ik heb ook nog een enkele aanvullende vraag ! Ik begreep, via, via, dat de contacten tussen VCG en Sobi van de grond aan het komen zijn.

Na de drukke dagen volgden gezondheidsproblemen, maar nu ga ik weer verder. Om te beginnen kom ik terug op het bericht van Zirkoon d.d. 17 juli 2009. Het parlementair onderzoek kredietcrisis heeft duidelijk gemaakt, dat commissarissen van financiële instellingen weinig weet hebben van wat er zich binnen die instellingen afspeelt. Dat geldt ook voor de door Zirkoon genoemde commissaris van Spaarbeleg. Hij noemt de deelnemers polishouders en heeft het over het intrestdeel van de lening. Het lijkt me dat hij daar de rente mee bedoelt, die de deelnemers betalen. Dat is immers alles wat zij opbrachten, 8% per jaar en het is uitgesloten, dat daar nog een opslagpercentage van 300% is bijgekomen.

De voormalige commissaris van Spaarbeleg heeft van de directie natuurlijk niet te horen gekregen hoe het beheer van het Garantiefonds in werkelijkheid werd gevoerd. Zijn berekeningen kloppen niet, maar de cijfers die hij geeft, kunnen wel helpen bij het aantonen van de beleggingszwendel. Overigens begrijp ik niet, dat een opslag- of winstpercentage van 300% op de door Aegon betaalde rente zomaar aan de commissarissen werd verteld. Die hadden moeten begrijpen, dat dit geen zuivere koffie kon zijn en om nadere uitleg moeten vragen. Alle woeker- en koopsompolissen zinken hierbij in het niet.

Bekend is nu wel, dat het vermogen van het Garantiefonds, op een korte periode na, nooit rentegevend is belegd. Bij de start van een portefeuille werd het bedrag dat de deelnemers leenden, op de rekening-courant van het Garantiefonds bij Aegon gestort. Het fonds had dus een vordering op Aegon, maar over dit tegoed werd geen rente betaald. Als er geen basisrente is, kun je niet van een rente-opslagpercentage spreken. De informatie over wat wel als basis diende, werd de commissarissen onthouden en je kunt er alleen maar naar gissen. Vermoedelijk zijn ze uitgegaan van de kostprijs van de opties, die bij de start van iedere portefeuille gekocht moesten worden. Dat kan best de door de commissaris genoemde 3% zijn geweest. Tot het voorjaar 2003 zal naar schatting in totaal 5% aan opties zijn uitgegeven, terwijl Aegon in dezelfde tijd ongeveer 12% heeft bespaard door over het vermogen van het garantiefonds geen rente te vergoeden. Bovendien waren begin 2003 de indexkoersen zover gedaald, dat alle van 1998 t/m 2000 binnengehaalde winsten aan Aegon waren toegevallen. Omdat Aegon daar geen mededeling over doet, is slechts een zeer grove schatting van de omvang mogelijk. Ik denk dat die tussen de 100 en 150 miljoen euro lag, wat neerkomt op 7 à 10% van het totale fondsvermogen. Zeg 8%, dan is er 20% verdiend en 5% uitgegeven en dat komt neer op een opslag van 300%. Zoals eerder gesteld, werkt het garantiefonds geheel zonder kosten, die worden door Aegon gedragen, evenals de niet geringe aanloop- en doorlopende kosten. Voor een buitenstaander zijn die niet te schatten en daarmee ook niet de winst die Aegon tot nog toe met het Sprintplan heeft gemaakt.

Wordt vervolgd.

Check,

Het is fijn dat je gezondheid het weer toelaat actief te zijn op dit forum.
Welkom!

Met vriendelijke groet,
Zirkoon

Nu zal ik proberen aannemelijk te maken, dat er bij het Garantiefonds schijntransacties hebben plaatsgevonden.
Met ingang van 1 juli 2002 waren uitgevers van beleggingsfondsen verplicht om in Financiële Bijsluiters een beschrijving van de fondsen te geven. Die bijsluiters zouden door de AFM en andere deskundigen bekeken worden en daarom kon Aegon ten aanzien van het Sprintplan niet de onzinnige verklaring uit de Specifieke Bepalingen opnemen, dat het vermogen geheel in opties werd belegd. Waarschijnlijk om mogelijke problemen met de bestaande deelnemers te voorkomen, werden alle sinds april 1998 gestarte portefeuilles in december 2001 conform de Financiële Bijsluiter herbelegd. De deelnemers kregen eind 2001 te horen, dat de oorspronkelijke optieconstructie was vervangen door een belegging in opties en vastrentende waarden (dat werden nulcoupon obligaties).
Zoals eerder gezegd, zorgden die voor de garantie op de lening, omdat er een dusdanig aantal van werd gekocht, dat bij de expiratie de schuld van de deelnemers ermee kon worden afgelost. Voor Aegon een prima belegging, want de garantie was hiermee veilig gesteld en van waardeveranderingen van de obligaties had Aegon geen last. Dat gold echter niet voor deelnemers die tussentijds hun participaties verkochten; eventuele verliezen op de obligaties werkten door in de waarde van die participaties. Het Garantiefonds, dus Aegon ondervond hier geen enkel nadeel van en daarom valt niet te begrijpen, dat Aegon behalve de nulcoupon obligaties ook zogenaamde caps heeft gekocht. Caps zijn te vergelijken met opties en dienen om renterisico’s af te dekken. Wanneer de marktrente stijgt, worden obligaties minder waard, maar zorgen de caps voor (enige) compensatie, afhankelijk van de bij de aankoop overeengekomen voorwaarden. Nu hebben deelnemers, die willens en wetens de volle vijf jaar hun participaties aanhouden, voor- noch nadeel van de caps. Zij hebben alleen te maken met de garanties voor de lening en de eventuele stijging van de (samengestelde) index. Uitsluitend de deelnemers, die tussentijds participaties verkochten, konden baat hebben bij de caps, maar dat was juist de groep, die er door Aegon met allerlei kunstgrepen van werd weerhouden om participaties te verkopen. Aegon deed met de aankoop van de caps een, technisch bekeken, onzinnige belegging, waarvan alleen verkopers van participaties konden profiteren. Dat is verdacht.

Wordt vervolgd.

Opvallend is, dat de caps niet voor één jaar zijn gekocht, maar voor periodes, die gelijk zijn aan de resterende looptijden van de portefeuilles, dus van ruim één tot vijf jaar. Dat maakt de caps een stuk duurder en vergroot de verliezen als de marktrente niet stijgt, maar daalt. En dat is meteen in 2002 gebeurd, waardoor de caps sterk in waarde terugliepen en dit is niet meer goed gekomen. Aanvankelijk werd dit gedeeltelijk gecompenseerd door de extra koersstijging van de nulcoupon obligaties, maar daar kon alleen van geprofiteerd worden door ze te verkopen. En dat heeft Aegon gedaan; waar de koerswinst is terechtgekomen, is niet duidelijk. Het is overigens de vraag of het bij de verkoop uitsluitend om de koerswinst ging, want ook obligaties waar geen winst op zat, werden verkocht. In het jaarverslag over 2002 werd aan het verdwijnen van de nulcoupon obligaties stilzwijgend voorbij gegaan, hoewel dit opnieuw een wijziging van de Specifieke Bepalingen inhield. Anders dan in december 2001 kregen de deelnemers hier niets van te horen en dat gold eveneens voor de volgende verandering in 2003. Toen werden de beleggingen als volgt omschreven: “Het Aegon Garantiefonds belegt in OTC opties gerelateerd aan één of meer indices. In de OTC-optie is een belegging in een zero coupon bond opgenomen die in belangrijke mate voor het garantie-element zorgt.” Dit lijkt me net zo’n onzin als het kopen van caps en voornamelijk op schijntransacties te berusten. Tussendoor een vraagje voor peewee: deze wijzigingen kwamen naar mijn mening op een verandering van de Specifieke Bepalingen neer. Had Aegon de deelnemers daar niet over moeten informeren?
Alle portefeuilles hebben in 2002 een netto renteaangroei beleefd van naar schatting 3% en dat gold ook voor de acht portefeuilles, die ik in mijn bericht van 23 juli 2009 heb besproken. Door de zware daling van de aandelenkoersen in 2002 was de samengestelde index van deze portefeuilles ver onder de beginstand beland, waardoor er geen reden bestond om weer opties te kopen. Verwacht mocht dus worden, dat de verliezen op deze portefeuilles aan het einde van 2002 met 3% waren teruggelopen, maar de werkelijkheid was anders. Ik geef van de acht portefeuilles uit 2001 de verliezen per 31 december 2002 en tussen haakjes die van 31 december 2001. Januari 8,5% (16,1%), februari 7,9% (13,4%), maart 5,8% (5,7%), april 7,8% (8,8%), mei 10,5% (18,6%), juni 9,6% (7,9%), juli 10,5% (7,3%) en augustus 10,2% (4,7%). Volstrekte willekeur dus, maar er zit wel systeem in. De portefeuilles, die er het slechtste voorstonden (januari, februari en mei) vertonen een krachtig herstel en portefeuilles met wat kleinere verliezen (juni, juli en augustus) gingen verder achteruit.

Wordt vervolgd

Check,
Ik sluit me aan bij de woorden van Zirkoon hierboven. Ik heb het momenteel te druk om te reageren op je bijdragen. Las ze wel even snel door. Steeds meer bekruipt mij het gevoel dat het beheer van het Aegon Garantiefonds door Aegon het spreekwoordelijk topje van de ijsberg vormt. Ik citeer hier het vorige week verschenen boek van Kees Kooman ''De woekerpolisaffaire'' en het daarbij door verzekeraars gefrustreerde IFO-onderzoek (pagina 114) ''Hoe was het mogelijk dat dat de meeste beleggingsresultaten zo slecht waren en bleekjes afstaken tegen de rendementen van andere instellingen, zoals die van vermogensbeheerders ? Konden de verzekeraars de exacte gegevens niet overleggen, wilden ze het niet ? (....) De Verzekeraars leken niet goed uit te kunnen leggen aan de hand van de accountancy wat er met de miljoenen individuele beleggingsportefeuilles was gebeurd''

Kortom, was (en is ?) het heimelijk plunderen van het belegde vermogen van de Nederlandse consument de standaardpraktijk ?

Peewee, het lijkt er wel op.

Ik herhaal nog maar eens, dat de inkomsten en uitgaven van het garantiefonds in principe voor rekening van Aegon komen; alleen deelnemers, die tussentijds hun participaties verkopen, vinden hun aandeel daarin terug in de participatieprijs. Waarom zou Aegon geld uitgeven voor een zinloze belegging in caps en de aankoop daarvan onnodig duur maken? Zo groot is het negatieve effect op de participatiewaarde nu ook weer niet. Maar dit wordt iets anders wanneer het om een kosteloze schijntransactie gaat. Die zou o.a. als volgt kunnen zijn uitgevoerd: Spaarbeleg of een ander onderdeel van Aegon verkoopt de caps aan het Garantiefonds tegen betaling van de koopsom. Indien, zoals in de praktijk is gebeurd, de caps na vijf jaar geen waarde meer hadden, dan had het Garantiefonds (=Aegon) het aankoopbedrag verloren, maar had Spaarbeleg eenzelfde bedrag verdiend. Zou de marktrente niet gedaald, maar gestegen zijn, dan had Spaarbeleg op de caps een uitkering moeten doen aan het Garantiefonds. Maar omdat alle mutaties in het Garantiefonds voor rekening van Spaarbeleg kwamen, kunnen genoemde bedragen bij afloop van de portefeuilles tegen elkaar worden weggestreept. In feite verkocht Aegon de caps aan zichzelf. Zonder ook maar een cent uit te geven, heeft Aegon met deze ‘papieren’ transacties het waardeverloop van de participaties beïnvloed. Bij de indexopties ging het om meer geld; daar kom ik op terug.

De portefeuille van mei 2001 heeft het hoogste verliescijfer weten te bereiken; acht maanden na de start stond dit op 18,6%. Om de participatiewaarde mee te laten stijgen met de samengestelde index zijn opties nodig. Laten we, enigszins aan de hoge kant, aannemen, dat hiervoor 3,6% van het vermogen nodig is, dan blijft er nog een verlies van 15% te verklaren. Maar laat ik eerst nog even in herinnering brengen, dat indien de portefeuille belegd was conform het in het prospectus en de financiële bijsluiter gestelde, het verlies slechts ongeveer 1% was geweest.
De jaarverslagen van het Aegon Garantiefonds bevatten t/m 2003 steeds de navolgende mededeling: “In het verslag is geen winst- en verliesrekening opgenomen, omdat er geen exploitatieresultaten in het fonds zijn. Er worden geen kosten voor beheer en bewaring geheven in het fonds, deze zijn via het product Sprintplan verdisconteerd in de financieringsstructuur met Aegon Bank. Als gevolg hiervan wordt in het verslag geen expense ratio opgenomen.” Deze ratio geeft aan welk percentage van het vermogen aan kosten wordt geheven. Aegon zou door kosten te berekenen het verlies nog wat kunnen vergroten, maar het verlangen om zo min mogelijk informatie te geven, woog zwaarder. Het verlies valt dus niet door kosten te verklaren.
Volgens en bepaling in het prospectus worden liquiditeiten en leningen op de nominale waarde gewaardeerd. Het tegoed in rekening-courant van de portefeuille zijn in mijn ogen liquiditeiten, maar je zou het ook een vordering op Aegon kunnen noemen. En een vordering, die geen rente oplevert, is minder waard dan een vordering, die dat wel doet. Een afwaardering van de eerste was theoretisch mogelijk, maar dan hadden de verliezen van alle voornoemde portefeuilles uit 2001 ongeveer gelijk moeten zijn. Bovendien hadden, toen eind 2001 de vorderingen werden omgezet in obligaties, de onderwaardering en de verliezen weer moeten verdwijnen, maar dit gebeurde niet.
Blijft ter verklaring van de verliezen alleen de een of andere belegging over. De Specifieke Bepalingen noemen uitsluitend opties, die de samengestelde index volgen en daarvan moeten er aanzienlijk meer zijn gekocht dan nodig was.

Wordt vervolgd.

Omdat het vermogen van het Garantiefonds geen rente opbracht, werden de extra aankopen ten laste van het portefeuillevermogen gebracht, dat daardoor een verlies van bijna 19% aanwees. Dit verlies was terug te vinden in de participatiewaarde en hiervan werden tussentijdse verkopers de dupe. Wat was nu het gevolg van de teveel gekochte opties voor de waardeontwikkeling van de portefeuille? Wanneer per 1 mei 2002 de samengestelde index niet zou zijn gestegen, zou de investering in opties geheel verloren zijn gegaan. Maar er zou wel een vermogensverlies van 19% zijn blijven staan. Stel, dat de samengestelde index wel was gestegen, b.v. met 20%, dan zou de reële optieaankoop van 3,6% er voor gezorgd hebben dat ook de participatiewaarde met 20% zou zijn gestegen. De 15% extra gekochte opties zouden tezamen nog eens 80% winst hebben opgeleverd, waardoor de participatiewaarde na aftrek van de geïnvesteerde 19% een stijging van circa 80% zou vertonen. Maar geloof maar niet, dat de deelnemers hiervan iets zouden terugzien. Net als wat bij de portefeuilles uit 1998 en 1999 was gebeurd, zouden alle winsten, die boven de stijging van de samengestelde index uitkwamen, door Aegon worden afgeroomd. Voor de deelnemers maakte het dus niets uit of de index nu steeg of daalde; de extra opties betekenden in beide gevallen voorlopig een verliespost. Voorlopig, want Aegon moest uiteindelijk zelf alle opties betalen.
In 1998 en 1999 had Aegon vier middelen om tussentijdse verkoop tegen te gaan, namelijk een voorwaardelijke winstclick van 10%, een onmiddellijke heffing van het eigen risico van 7% á 10%, een boete van 2% en een vermogensverlies van eveneens 7% tot 10% door het niet vergoeden van rente. Vanaf het jaar 2000 werd er geen 10% winst meer voorwaardelijk vastgezet en bedroeg de garantie 100%. Om die deelnemers van verkoop te weerhouden, boden de tot 5% verhoogde boete en het niet vergoeden van rente onvoldoende soulaas. Er werden hardere en m.i. criminele methoden toegepast.

Wordt vervolgd

Het gaat hier dus over de portefeuilles uit 2000 t/m 2002. In het eerste jaar werden door Aegon (soms zeer) forse verliezen veroorzaakt, die, zoals gezegd, voorlopig waren, want uiteindelijk moest het vermogen van de portefeuille voldoende zijn om de lening na vijf jaar te kunnen aflossen. Aegon bouwde het verlies dus geleidelijk af door geld naar de portefeuille over te maken, waarschijnlijk met de mededeling ‘garantie lening’. Laten we bekijken hoe dit bij de portefeuille van mei 2001 verliep. Eind 2001 moest de deelnemer die zijn participaties wilde verkopen, het verlies van 18,6% plus 5% boete (een kleine 24%) aan het Garantiefonds betalen. Deelnemers, die niet over voldoende vermogen beschikten of zelfs schulden hadden, waren bij voorbaat gedoemd om tot het einde toe door te betalen. Wie wel over voldoende middelen beschikte, maakte een rekensommetje: er waren nog vier jaren en vier maanden te gaan, wat een kleine 35% aan rente zou kosten. Direct stoppen zou 11% voordeliger zijn, maar doorgaan betekende, dat voor slechts 11% meer er nog vier jaren en vier maanden kansen waren op een herstel van de beurzen. Eén jaar later was het verlies teruggebracht naar 10,5%, waardoor verkoop van de participaties 15,5% zou kosten. De resterende looptijd kwam nu uit op drie jaren en vier maanden, over welke periode een kleine 27% aan rente moest worden betaald. Weer de keuze stoppen en 11% besparen of doorgaan. Eigenlijk hetzelfde dilemma, waarbij nog speelde, dat bij een nieuwe daling van het verlies met 8%, een jaar later stoppen 2% plus de 5% boete zou kosten. Maar helaas, één jaar later bedroeg het verlies nog altijd 7% en nu moest 12% worden afgewogen tegen een resterende rentebetaling van bijna 19%. Voor een kleine 7% extra kon dus 2 jaren en vier maanden gehoopt worden op betere tijden. Eind 2004 bedroeg het verlies nog maar 3,5% en met nog één jaar en vier maanden te gaan stond direct 8,5% betalen tegenover een kleine 10,3% aan rente later. Een zeer geraffineerd systeem van Aegon, waardoor de overgrote meerderheid van de deelnemers bleef doorbetalen. Zowel in 2001 als in 2002 is slechts 2,6% van de uitstaande participaties verkocht, in 2003 4,2% en in 2004 3,3%.

Wordt vervolgd

Hoewel het voor de deelnemers niet uitmaakt of het verlies van 15% werd veroorzaakt door een reële aankoop van opties of door een schijntransactie, het lijkt me toch zinvol dit te onderzoeken. Zoals we hebben gezien, zijn deze opties niet nodig om de risico’s, die Aegon bij een stijging van de samengestelde index liep, af te dekken. Als de opties daadwerkelijk bij een grote buitenlandse instelling werden gekocht, dan had Aegon daar veel eigen geld ingestoken en moest afwachten of het wat zou opleveren. Aegon speculeerde met die opties dan geheel voor eigen rekening. Daarnaast werd door de aankoop via de sprintplanportefeuille te laten lopen, daarin 15% extra verlies veroorzaakt. Nadat vanaf 1993 de aandelenmarkten vrijwel continu waren gestegen, kwam in het najaar van 2000 de kentering. Ik acht het niet erg waarschijnlijk, dat de beleggingsexperts van Aegon al in mei 2001 van mening waren, dat het dieptepunt was bereikt. Een reële transactie ligt dan ook niet voor de hand en dat vindt ondersteuning in het volgende.
Het Aegonconcern geeft jaarverslagen uit met daarin geconsolideerde cijfers van alle bedrijfsonderdelen en van de meeste deelnemingen. Daartoe behoort ook Spaarbeleg, waardoor de toelichting op de cijfers ook van toepassing is op Aegon Bank (=Spaarbeleg). In de jaarverslagen wordt steeds ruime aandacht besteed aan afgeleide producten, z.g. derivaten, waartoe ook caps en opties behoren. In de verslagen over 1999 t/m 2002 wordt in verschillende bewoordingen verklaard, dat Aegon op de balansdatum geen handelsposities had in derivaten. Het duidelijkst staat dit in het jaarverslag over 2002: “Aegon heeft geen posities in financiële derivaten voor speculatieve doeleinden.” Waarschijnlijk is speculatieve handel in derivaten bij Aegon, gezien de grote risico’s, verboden. Denk maar aan Nick Leeson, die de Barings Bank te gronde richtte, en meer recent aan de Fransman Kerviel, die 5 miljard van de Société Générale verspeelde. Je mag aannemen, dat in de door de accountant gecontroleerde jaarverslagen naar waarheid over de derivaten wordt bericht. En dan zijn alle extra aankopen van indexopties en caps schijntransacties, uitsluitend bedoeld om verliezen te veroorzaken. Een neveneffect van deze verliezen vormt de belastingbesparing, die beter gesitueerde beleggers ermee hebben verkregen; onbewust pleegden ze fraude.
Ik ga me nu verdiepen in de structuur van het sprintplan om te herleiden wie, waar voor verantwoordelijk was en hoop, dat peewee daarna de juridische consequenties wil beoordelen. Ik neem dus even een time-out.

Check,
Dank voor je additionele bijdragen van de voorbije weken. Nadat je de resultaten van je verdere onderzoek wereldkundig hebt gemaakt, zal ik op de juridische aspecten ingaan. Alvast een schot voor de boeg: ik stel mij voor cq vermoed dat de juristen en advocaten van VC&G worstelen met de causaliteit van je verhaal. Voor aansprakellijkheid is vereist dat de onrechtmatige handeling (misleiding, wanbeheer, maatschappelijk onbetamelijk handelen/nalaten etc.) in causaal verband stand met de feitelijk ontstane schade bij gedupeerden.
Ik zie je verdere bijdragen tegemoet.

groet,

peewee

Beste Check,
Tussentijds toch nog een vraag mijnerzijds naar één van de kernpunten van je betoog tot nu toe. Dit kernpunt van je is dat Aegon actief en in strijd met de gewekte indruk kortlopende OTC opties zou hebben gekocht in plaats van opties met een looptijd van 5 jaar. Uit een bestudering van de jaarverslagen vind ik niets dat (direct) op dit laatste wijst. Verder is het zo -ik speel hier even advocaat van de duivel- dat kortlopende opties relatief duurder zijn dan langlopende. Als Aegon de toezegging van de koerswinst op de samengestelde index na 5 jaar zou afdekken met kortlopende opties, neemt het een groot risico. Stel dat in het eerste jaar na de start van de portefeuilles de koersen dalen, dan lopen de opties van één jaar waardeloos af. Vervolgens zal Aegon dan echter nieuwe opties moeten kopen om de toezegging alsnog te kunnen nakomen.Daarvoor is dan echter onvoldoende geld in kas en zou betekenen dat Aegon het verschil zelf zou moeten bijstorten om de toezegging te kunnen nakomen. Is, en zo ja op welke wijze valt aannemelijk te maken dat Aegon dit (grote) risico genomen heeft ?
Misschien zie ik iets over het hoofd dat je wel eerder verduidelijkte. Ik zie je reactie met belangstelling tegemoet.

groet Peewee

Peewee,
In antwoord op je vragen van 2 en 17 juni het volgende:

Causaliteit kun je alleen helder aantonen bij deelnemers uit 2000 en 2001, die hun participaties verkocht hebben. Die hebben duidelijk nadeel ondervonden van de door de beheerder veroorzaakte onnodige verliezen. Voor de oudere portefeuilles kun je aan de hand van de jaarverslagen laten zien, dat het fondsvermogen t/m 2001 geen rente heeft opgeleverd, wat in ieder geval nadelig is voor de verkopers van participaties. Voor deelnemers die de volle vijf jaar rente hebben betaald, ligt het een stuk moeilijker. Je zult moeten bewijzen, dat het sprintplan een beleggingszwendel is.

De andere vraag heb ik ten dele al op 3 november 2009 beantwoord, maar ik moet je nageven, dat in ieder geval het jaarverslag over 2002 hier niet duidelijk over is. Ik ontleen hier o.a. aan: “Het AEGON Garantiefonds belegt in OTC-opties gerelateerd aan één of meer indices. En: Deze opties garanderen dat na vijf jaar een zeker percentage van de inleg wordt uitgekeerd, aangevuld met een eventuele stijging van de index.’
Er staat hier niet, dat hiervoor opties met een looptijd van vijf jaar worden gebruikt; dat zou ook onverstandig zijn, zoals ik op 3 november heb betoogd. Als na één jaar de opties waardeloos zouden aflopen, dan was het pas weer nodig om opties te kopen, wanneer de index zich tot het beginniveau had hersteld. Bij portefeuilles uit 2000 is dit niet meer gebeurd, bij de meeste portefeuilles uit 2001 was dit eind 2005 wel het geval en werden weer opties gekocht. In beide gevallen zou Aegon met vijfjarige opties slechter af zijn geweest.
Als Aegon het fondsvermogen rentegevend had belegd, dan zou er altijd voldoende geld beschikbaar zijn geweest om opties te kopen.
Overigens garanderen de indexopties uitsluitend een eventuele stijging van de index en beslist niet een zeker percentage (90, 93 of 100) van de inleg. Misschien wordt hier gedoeld op de in 2001 gekochte caps, maar die hebben niets met een index te maken en bovendien worden ze niet genoemd. Misleiding is het handelsmerk van Aegon.

Groeten,
Check

Een jaar of vijf geleden had ik een discussie met Peewee over de eigendom van de participaties. Mij leek, dat de koper ervan ook de eigenaar was, Peewee dacht van niet. In de Algemene Voorwaarden worden de participaties omschreven als ‘vorderingsrechten, elk recht gevende op een deel van het vermogen van het Aegon Garantiefonds’. Lijkt op eigendom, maar er staat ook in de voorwaarden, dat de participaties na aankoop op naam van de Stichting Aegon BeleggingsGiro worden gesteld, die de participaties voor rekening en risico van de cliënt gaat houden. Vanaf dit moment is de cliënt deelnemer in de desbetreffende portefeuille en zijn alle voor- en nadelen, verbonden aan de participaties voor rekening en risico van de deelnemer. De Stichting Aegon BeleggingsGiro zal de aan de participaties verbonden rechten op zodanige wijze uitoefenen, dat de belangen van de gezamenlijke deelnemers daarmee zo goed mogelijk worden gewaarborgd. Tot die rechten behoort ook het stemrecht; eigenaar of niet, Peewee had gelijk: de deelnemers worden monddood gemaakt. Opmerkelijk is de bepaling, dat de Stichting in deze handelt onder verantwoordelijkheid van de beheerder van het Aegon Garantiefonds. De bestuursleden van de Stichting Aegon BeleggingsGiro worden benoemd door Aegon Bank, die ze te allen tijde ook weer kan ontslaan.

De beheerder van het Aegon Garantiefonds is Aegon Investment Management B.V. een groot en belangrijk onderdeel van Aegon N.V., dat indertijd een belegd vermogen van 200 miljard euro onder zich had. De beheerder speelt de belangrijkste rol bij het sprintplan. Hij gaat over alle aan- en verkopen van beleggingswaarden en bepaalt het al dan niet rentegevend vastzetten van de liquide middelen. De van de beheerder onafhankelijke bewaarder, Aegon Custody B.V., is belast met de bewaring van de fondswaarden. Alle fondswaarden worden ten name van de bewaarder, maar voor rekening en risico van het Garantiefonds aan de bewaarder in bewaring gegeven. De bewaarder is zelfstandig eigenaar van, onderscheidenlijk rechthebbende op alle fondswaarden. Alle bankrekeningen van het Garantiefonds worden ten name van de bewaarder gesteld. De beheerder en de bewaarder treden uitsluitend op in het belang van de participanten en de deelnemers. Onder participant wordt verstaan: de Stichting Aegon BeleggingsGiro als houder van participaties voor rekening van deelnemers, alsmede Spaarbeleg N.V., als houder van participaties voor eigen rekening. Elke aansprakelijkheid voor het gevoerde beheer en de gevolgen daarvan wordt door de beheerder uitdrukkelijk uitgesloten, tenzij er sprake is van opzet, grove schuld of enig handelen in strijd met de Fondsvoorwaarden. Voor de goede orde, dit alles heb ik ontleend aan het door de Nederlandsche Bank goedgekeurde prospectus. Deze toezichthouder is dus akkoord gegaan met de beknotting van de rechten der deelnemers en met de bepaling dat een eventuele verkoopopdracht van participaties maximaal één jaar kan worden opgeschort. Een later onderzoek naar het verloop van het sprintplan werd kennelijk overbodig geacht; Aegon stond immers bekend als een gerenommeerde en betrouwbare onderneming.

En dan is er nog Spaarbeleg N.V., die voor de werving van en het contact met de deelnemers zorgt, daarbij gesteund door de beheerder en mogelijk de afdeling Publiciteit van Aegon. Spaarbeleg regelt ook de maandelijkse incasso van de rente en eventuele betalingen aan de deelnemers.

Wordt vervolgd.