Radar

Hoi Iemand,
Wat jammer dat je je genegeerd voelt. Ik voel me dan ook persoonlijk aangesproken. Ik zit zelf ook nog maar kort op deze site en ik denk dat veel mensen elkaar al langer kennen, dat merk ik aan de berichten. Niet iedereen reageert ook op mij, en dat hoeft ook niet, maar af en toe een reactie is inderdaad wel leuk. Volgens mij heb ik jou trouwens wel eens iets gestuurd.
Ik krijg alleen al troost van wat de mensen allemaal schrijven, ik ben niet de enige die depri is.
Hoe oud ben je trouwens?
Trijntje

Hoi Iemand,
Je bent w.s. 24. Een vriendin van mij heeft dezelfde stoornis die jij hebt. Zij is wel ouder dan jij (47) en ze kan niet meer werken. Ook bij haar is de jeugd (veel geweld in het gezin) mede oorzaak van haar depressies en angsten. Ze heeft ook een soort smetvrees.
Jij bent wel heel jong om nu al zo'n last te hebben van zulke stoornissen. Maar ja, ik gebruikte zelf ook al op m'n 21 of 22ste AD.
Het is inderdaad waar dat sommige mensen de spot drijven met mensen die depri of wat dan ook zijn. Zelfs mijn vrienden willen me nog wel eens uitlachen, maar gelukkig zijn er altijd nog anderen die me wel serieus nemen. Ik ben nu anderhalve week ziek. Ik moet maandag weer werken, zie er tegen op,want iedereen weet wel ongeveer wat er aan de hand is, omdat ik op mijn werk in huilen uitbarstte. Ik ben een grote forse vrouw, ik ben sterk en vrolijk (zo doe ik mezelf vaak voor...) en dan opeens zo'n huilbui. Geest. stoornissen zijn nog een taboe, maar je moet je daar niks van aantrekken. Ik hoop dat je mensen om je heen hebt die je kunt vertrouwen, want je hebt toch mensen nodig.
Jammer dat je je moeder niet meer ziet, maar daar zal je een goeie reden voor hebben.

Hallo Iemand,
Vind het vervelend dat je je niet welkom voelt. Is iig nooit mijn bedoeling geweest.
Het is heel verdrietig als de basis voor depressies-angsten al in je jeugd ligt. Ik heb ook geen leuke jeugd gehad met ouders die altijd aan het feesten waren, drinken, carnaval, partnerruil en mijn zusje en ik zaten daar tussen maar in therapie heb ik geleerd dat dat nooit een reden mag zijn om je nu nog triest over te voelen. Het is misschien makkelijker gezegd dan gedaan maar ik geloof in het feit dat je je gedachten ook moet aanpakken en niet alleen ad slikken. Ik zit nu een aantal jaren in therapie en heb 3 oktober pas besloten om ook met ad te beginnen. Gewoon omdat ik me wel weer eens lekker wil voelen.
Het is een moeizame weg om je gedachten om te vormen maar ik geloof er zeker in. Ik lees veel boeken en probeer hier echt aan te werken.
Hoop dat jij ook dat positieve plekje kan vinden en je beter gaat voelen.
Groetjes Doreen

Hoi Trijntje,
Nee hoor ik zie het echt niet als preken wat je doet. Fijn juist om een hart onder de riem te krijgen vooral omdat ik niet weet wat ik kan verwachten van ad en nu toch echt een beetje ongeduldig begin te worden. Maar ik zal proberen nog een paar weken geduld op te brengen.
Je weet zelf wel hoe het is om je moe en wanhopig te voelen.
Ik heb ook dat gevoel van: alles moet perfekt en ik moet werken en een leuke vrouw zijn voor m'n man, leuke moeder, leuke buurvrouw en ook nog leuke dingen doen. Als ik het zo opschrijf word ik er zelf moe van.
Ik heb op dit moment een WW uitkering en het vervelende is dat ik die hard nodig heb om onze kosten te dekken. Dat is ook nog eens een flinke stress situatie.
Maar ja meid, we houden de moed erin, ik ben van karakter best een positief mens en hoop dat het steeds beter gaat. Ook met jou en met iedereen trouwens op dit forum.
Groetjes Doreen

Doreen, wat voor werk deed je?
Ik zou morgen naar mijn zus in Deventer. Ik bel haar om te vragen of ze nog op me rekenen, zegt ze dat ze eigenlijk heel moe is (want werkt 50 uur) en dat ze grieperig is. Of ik een andere x kan komen. Tuurlijk zei ik. Toen ik de tel. oplegde voelde ik me gelijk verlaten en eenzaam en heb een uur zitten huilen. Ik ben zo teleurgesteld, omdat ze zei dat ik altijd welkom ben, maar dat is dus niet zo. Nu ik haar via een sms heb laten weten dat ik teleurgsteld ben ben ik opeens welkom, maar ik heb geen zin meer. Snap je dat?
Nou ja, ze is erg aardig, m'n zus maar ik ben zo gevoelig voor zulke dingen.
Tjee, als ik lees wat jij vroeger hebt meegemaakt, dan was mijn jeugd superveilig. Kan me voorstellen dat je niet ongeschonden uit je jeugd bent gekomen. Is het nou weer goed met je ouders?
Ja, dat perfect willen zijn, dat is wel lastig. Ik wil ook perfect zijn hoor, alles goed doen, aardig voor iedereen, nooit ziekmelden (nu wel gedaan dus, maar met schuldgevoel), nooit fouten mogen maken, enz.
Wat doen wij vrouwen onszelf toch aan?? Wie vertelt ons toch dat we perfect moeten zijn? Ik weet dat ik verre van perfect ben maar heb altijd het gevoel dat ik faal als er iets mis gaat. Zelfkwelling lijkt het wel.
Nou, jij moet nog maar ff geduld hebben, over een paar weken voel je je beter. Ik gebruik al bijna 2 maanden en barst nog om iets onbenulligs in huilen uit.

Hoi Iemand en de anderen,

Iemand, ik denk niet dat het met opzet is dat er niet op je gereageerd wordt. Bij mij reageren mensen soms ook niet en ook ik reageer niet altijd, niet omdat ik iemand niet mag, maar vaak zijn er zoveel stukjes bijgekomen dat je niet overal op kan reageren. En soms zit je zelf even in de put, dat je alleen dat even wil melden.
Misschien kan je het nog even proberen op dit forum??
En anders schrijf je gewoon: HALLO MAG IK EVEN DE AANDACHT!!
Vervelend dat je de angsten hebt geërfd en dat het een deel te maken heeft met de opvoeding. Patronen kunnen gebroken worden en jouw kind kan er dan heel anders mee omgaan of gewoon geen angsten ontwikkelen.
Als je 24 ben heb je gelukkig nog even de tijd om er aan te werken en later te beslissen of je wel of geen kind wil.
Het is jammer dat huisartsen en zo snel voorschrijven. Mensen in het algemeen weten niet hoe erg angsten en depressies kunnen zijn. Niemand snapt iets van mij. Gezonde leuk intelligente meid, die kan toch gewoon werken... tja.. ik wou dat het zo was!!
Het is ook niet leuk dat er achter je rug om veel gekletst wordt, daar word ik nog meer onzeker van en ben nog banger om sociaal te doen, terwijl ik een ontzettend gezelligheidsdier ben.
En nog even... we zijn allemaal jong geweest (ben het nog steeds!!) En ik denk dat de meeste een hoop hebben meegemaakt. Ik in ieder geval wel. Ik had voor mijn 30ste al meer meegemaakt dan de meeste op hun 90ste.
Ik hoop dat je wat beter voelt en hier uiteindelijk je ei kwijt kan.

groetjes Luna

Dag allemaal,

Ik zit er echt even helemaal doorheen
Ik ben echt mega gespannen....

Ik zit op een wondertje te wachten; namelijk de dag dat ik wat van de werking van de Citalopram ga merken.
Ik heb op dit moment echt zo'n gevoel dat er helemaal niets in m'n lichaam zit wat me positief beinvloed behalve de Xanax, maar dat is een paardenmiddel.
Ik vraag me echt af of dit medicijn mij gaat helpen, aangezien het echt helemaal niets doet nog!

Mocht ik over 2 weken nog steeds geen verbetering merken dan stop ik ermee en dan wil ik geen ssri meer voorlopig.
Ik ben dan van plan om een outwash-periode in te lassen van een paar maanden en als ik merk dat ik toch weer aan een AD wil, dan neem ik wel Anafranil ofzo.

Fijn weekend allemaal....groet Bonzo.

bedankt voor jullie lieve reacties.
Ik wil gewoon erkenning. Ik heb mijn hele leven moeten vechten en wist dat er een dag zou komen dat ik het niet meer kon. Nu is het dan zover! Ik probeer mijn opleiding in stand te houden, maar ben soms bang dat het niet gaat lukken. Aan de andere kant weet ik dat ik ergere dingen heb overleefd en er uiteindelijk wel zal komen.

Vanaf jongs af aan ben ik opgegroeid in een gezin met alleen maar ruzie. Ik lag vaak nachten te luisteren, en sliuep hierdoor niet. Ik voelde me verantwoordelijk. Het was toch zeker mijn schuld. Toen ik twaalf jaar oud was overleed mijn vader. Ik was ontzettend hecht met hem. Ik kreeg geen begrip. Als ik verdrietig was kon mijn moeder alleen maar uitstamelen"Wat doe jij mij nou weer aan, heb ik het niet al moeilijk genoeg"Ik ontwikkelde anorexia en besloot op mijn dertiende niet meer te willen leven. Ik nam ontzettend veel valium in alleen ik was niet dood, alleen heel moe. Mijn moeder draaide door. Ik mocht zelfs niet meer bewegen in bed. Ze vloog mijn kamer binnen en zei"jij maakt me het leven alleen maar moeilijker rotmeid"Op mijn veertiende ben ik door de kinderbescherming uit huis geplaatst en heb een jaar bij mijn tante gewoond. Ik leerde mijn ex vriend kennen. Een hele foute jongen!! Op een avond is hij in slaap gevallen achter het stuur op de snelweg hierdoor kregen wij een ongeluk waarbij ik mijn rug op zes plaatsen brak en mijn nek. Hij werd na het ongeluk steeds agressiever op een dag ben ik het huis uitgevlucht. Dit is nog maar een gedeelte van wat ik heb meegemaakt. En ik voel me soms alleen en boos!! Ik heb er toch niet om gevraagd!!
Groetjes

Hoi Iemand,

Ondanks dat dit nog maar een gedeelte is van wat je hebt meegemaakt is het wel een erg heftig verhaal al zeg.
Ik begrijp dat je je door de dingen die jij beschrijft niet bepaald gelukkiger gaat voelen.

Ik neem aan dat je al therapie hebt of hebt gehad om het een ander te verwerken? En anders lijkt het me een wijs besluit om alsnog hulp te gaan zoeken op dat gebied. Want met alleen mediciatie los je niets op.

Zoals je ziet aan het berichtje van mij wat boven die van jou staat, sta je niet alleen met jou psychische problemen. Ik voel me ook erg naar momenteel en heb af en toe het idee dat ik de enige op de wereld ben. Laat het een troost voor je zijn...

Liefs, Bonzo.

Hoi iedereen,
Trijntje: heel vervelend van je zus maar toevallig zat ik net een boek te lezen en ik was bij het hoofdstuk Accepteren. Mensen die depri zijn kunnen slecht accepteren dat er dingen gebeuren waar zij geen controle over hebben. En er zit iets in hoor: probeer de dingen te nemen zoals ze komen, dan vertoon je geen verzet en dat maakt het " probleem" een stuk minder beladen. In jouw geval is het zo dat je zus mag besluiten dat ze geen zin heeft in bezoek. Het is niet persoonlijk tegen jou bedoeld maar ze voelt zich gewoon niet lekker. Als je dat accepteert dan voelt het voor jou niet zo persoonlijk.
Ik werkte trouwens tot voor kort bij Ahoy in Rotterdam. Het verzorgen van evenementen en beurzen. Maar 40 uur in de week vloog me naar de keel. Heb achteraf spijt dat ik niet heb doorgezet want nu is mijn situatie moeilijker. Maar ja, **** happens.
Ben net trouwens dit tegen gekomen in een boek van Louise Hay: Ons vermogen om ons aan te passen en mee te gaan met veranderingen in het levensproces is onze kracht.

Iemand: heftig wat je hebt meegemaakt. Maar ik zou willen zeggen: als je de liefde niet van je ouders hebt gehad probeer dan wel de liefde te ontdekken en aan jezelf te geven. Klinkt dit zweverig?
Ik denk het niet. Ik heb het nl. zelf meegemaakt en er zijn veel boeken over waar je heel veel uit kan halen. Ik heb al een paar keer geschreven dat het boek van Jan Bommerez, Minder Moeten, Meer Flow een aanrader is. Ik heb ook weinig tot geen liefde in m'n jeugd gehad maar uit dit boek heel veel wijsheid gehaald. Sterkte ermee, liefde moet je voelen hoor het is een proces.

Bonzo: Hou vol hoor, ik had zo'n dag gisteren. Voelde me vervelend en wanhopig en zag het allemaal niet meer zitten. Super gespannen van de ad. Maar ik heb alle moed bij elkaar geraapt en naar buiten gegaan. Kilometers gewandeld. En echt het helpt en vanmorgen sta ik op en voel me gewoon goed.
Neem elke dag zoals ie komt. Het komt allemaal goed hoor.
Sterkte allemaal
Groetjes Doreen

De dilah lama heeft ooit iets gezegd waar ik goed over ben na gaan denken en waar ik me nog steeds aan vast hou.
"Als je je afvraagt waarom het jou gebeurt, denk er dan achteraan 'waarom JIJ niet???"
maw waarom moet iets altijd met anderen gebeuren en waarom zou jou niet eens iets gebeuren...

Doreen, dank voor je berichtje en je goeie woorden.
Je hebt gelijk dat ik de situatie moet accepteren zoals het is en inmiddels ben ik ook wel rustig. Ik heb wel een hele tijd zitten huilen en 's avonds xanax ingenomen om te slapen, want ik wilde nergens mee aan denken.
Ik zit nu aan de koffie en voel me een stuk beter. Tuurlijk mag mijn zus afzeggen, maar het kwam rauw op mijn dak. Ik moet leren accepteren dat zulke dingen gebeuren, maar ik deze labiele fase is dat niet altijd makkelijk.
Je voormalige baan klinkt leuk, maar ook heel druk met veel prikkels. Maar vast een heel afwisselende baan. Je kunt dus goed praten en organiseren waarschijnlijk. Begin in elk geval als je weer gaat werken niet met 40 uur, dat is veel te veel. Waarom niet rustig beginnen?

Iemand: jeetje, wat een verhaal, echt schokkend. Ik ben depressief terwijl ik in een relatief stabiel gezin ben opgegroeid. Maar jouw geschiedenis is vele malen erger. Het zal ook niet zo gemakkelijk zijn om je weer op de rails te krijgen, want je bent erg beschadigd.
Hoe heeft je moeder je dit aan kunnen doen? Als moeder gaat je kind toch te allen tijde voor? En op je 13e slikte jij al valium? Wie gaf je dat in vredesnaam, want je was nog maar een kind.
Ik hoop dat je via therapieën en AD weer een beetje in balans komt. STerkte!!

Hoi Eliane,
Ja, het is een mooie wijsheid die je noemt, maar ik denk dat je, als je je diep ellendig voelt, geen boodschap hebt aan zulke mooie woorden. Dan vraag je je soms af: waarom ik? In het geval van Iemand kan ik me voorstellen dat ze alleen maar bezig is om uit de put te klimmen en wat heb je dan aan jouw woorden? Het is geen kritiek hoor, ik probeer zelf namelijk altijd te bedenken dat er veel meer mensen zijn die er slechter aan toe zijn dan ik. En dan denk ik aan oorlogen, honger, enz. Maar ja, als ik zelf depressief ben helpt mij dat ook weinig. Dan ben ik alleen maar bezig met de vraag hoe lang dit nog duurt en hoe ik ervoor kan zorgen dat ik beter word.

Hallo allemaal,

Jeetje, iemand, dat is niet niks. Ik kom gelukkig wel uit een fijn gezin en dat is voor mij dan ook het enige goede geweest en mijn veilige haven. Kan mij heel goed voorstellen, dat je daardoor helemaal van slag bent. Het is toch fijn om iemand om je heen te hebben die je blind kan vertrouwen. (ook al begrijpen ze het niet altijd)
Lijkt me een heel goed plan om goede begeleiding te zoeken bij je herstel. En wat Doreen zei klopt als een bus. Van jezelf gaan houden is DE basis voor je herstel. En zo wie zo DE basis voor een fijn leven. Ik heb het ook moeten leren en dat gaat niet 1,2,3 maar het gaat al veeeeel beter. Ik moet mezelf nu ook eens dingen kunnen gunnen.

Trijntje ik ben het met je eens. Het zijn mooie woorden, maar niet iedereen kan het gebruiken. Dat vind ik trouwens met heleboel dingen. De een heeft hier iets aan en de ander totaal niet. Maar ik ben blij dat mensen de dingen opschrijven die hen helpen. Je weet nooit wat het met jou kan doen!

Ik had nog een vraagje.. wie van jullie heeft ook (bijna) continu een soort nerveus gevoel. Zoals vroeger als je ergens ging logeren en dan onder je borst soort vlinders krijgt, omdat het een beetje spannend is ook al is het ook erg leuk. Kan het gevoel niet zo goed omschrijven, maar ik heb het heel erg. Met alles. Ik vind het wel storend en raak er van in de war.

Bonzo, hoe lang en hoeveel mg slik je nu? sterkte en hou vol!!

Groetjes allemaal en geniet van het weer!!!!

Hai Luna,

Je slaat de spijker op z'n kop! Dat nerveuze gevoel heb ik nu dus ook hele dagen! Ik leg het aan mensen uit alsof je op het punt staat om rij-examen te gaan doen, deze zenuwen gieren dan door je lijf. Nou dat gevoel heb ik dus hele dagen . Blijkbaar ben ik niet de enige .

Dat is direct ook de graadmeter dat ik kan merken dat de Citalopram z'n werk niet doet.
Ik ben op 1 september begonnen met de afbouw van de Paroxetine en met de opbouw van de Citalopram.
Sinds 29 september zit ik alleen nog op Citalopram, 30mg en sinds 11 oktober op 40 mg.
En ik moet eerlijk zeggen, ik voel geen enkele verbetering ten opzichte van de Paroxetine....en dat is zwaar frustrerend!!!Alhoewel ik wel aan het afvallen ben en minder moe ben.

Groet, Bonzo.

Hoi Bonzo,

Ja vervelend gevoel he? Ik had dat gevoel meestal bij veranderingen. Meestal leuke veranderingen. Dan moet ik even wennen ofzo.
Ik zie het juist niet, dat de cita zijn werk niet doet. IK heb juist daardoor het gevoel dat het heel erg zijn werk doet. En ik geloof wel dat de cita indirect voor de veranderingen zorgt. Mijn hoofd is wat ruimer geworden zeg maar en zie dingen nu weer beter in. En sta nu ook veel stil bij het feit dat ik deel uitmaak van de maatschappij, waar ik nog niet actief in deel kan nemen. En dat is echt een raar gevoel. Voorheen leefde ik op mijn eigen planeet en de maatschappij was iets wat niet bij mij hoorde.

Trouwens al jullie stukjes zetten mij ontzettend aan het denken. Ik kan trouwens niet bevatten, dat als er zoveel mensen met deze klachten rondlopen, waarom er nog steeds geen begrip voor is. Net als migraine. Vinden mensen snel aanstellerij en joh, beetje hoofdpijn, neem een aspirine.

Nou ja, ik maar eens beginnen met mijn huishouden. Heb het nu lang genoeg uitsgesteld..

Sterkte voor de dippers!!! Probeer altijd een lichtje voor je te houden al is het heel klein!!

groetjes xxx Luna

Bij de Paroxetine had ik dit de laatste maanden ook. Dan kon ik me ergens heel erg op verheugen en dat sloeg dan door in hele erg nervositeit...
Ik heb toen ook gedacht dat de Paroxetine TE goed z'n werk deed...en later toch maar besloten om over te stappen.
Omdat ik nu dit gevoel nog steeds heb begin ik me af te vragen of ik nog wel geholpen ben met SSRI..maar dat zie ik over een paar weken wel. Ik ben niet iemand die direct afhaakt.

Wat betreft de acceptatie door de omgeving heb ik wel prettige ervaringen. Zowel op mn werk als privé heb ik een aantal mensen om me heen die me steunen op ieder z'n manier en dat is prettig.
Tuurlijk zijn er ook mensen die me niet steunen of geen zin hebben om zich er in te verdiepen, die laat ik zoveel mogelijk in hun waarde en daar verwacht ik ook geen steun van.

Mijn blinddate van 2 weken terug is uitgelopen op een vaste relatie (hoezo spannend..haha) en zelfs zij steunt me volledig. Het lijkt een lot uit de loterij...

Liefs,Bonzo.

Hoi Bonzo,

Fijn te horen dat jouw omgeving zo met je meeleeft.
Ik loop al 20 jaar rond met problemen. School dat niet lukt, omdat het te saai is. Werk dat maar niet lukt. Wederom saai en snel routine. Dan nog eens depri erbij. Jij hebt gelukkig nog werk, maar ik niet. En mensen kunnen het maar niet begrijpen, waarom het bij mij niet lukt. Al mijn vrienden hier door verloren. Ik heb nu wel 2 vriendinnen, maar die zitten in hetzelfde schuitje, dus we begrijpen elkaar door en door.
Ik denk dat een hoop wat in mijn leven niet ging zo als het zou moeten ook komt door de ADHD.

Nou ja, ik hou moed en blijf vechten. Ooit zal er een dag komen dat ik mijn draai kan vinden en de dingen op mijn manier kan doen..

Ik zit trouwens te denken om een opleiding te gaan doen...


xxx Luna

PS en nu ga ik echt stofzuigen!! haha

hey Bonzo

Wat vervelend dat je je zo voelt.Ik kan het me heel goed voorstellen. Op zo'n moment wil je het liefst van de aardbodem verdwijnen maar kop op.Het klinkt heel lullig, ik weet het, maar morgen is er weer een nieuwe dag.
En neem rust dat kan ik je aanraden

Ik ben mijn hele leven doorgegaan met alles half kotsend was ik presentaties aan het houden en heb dan ook een mavo en mbo diploma en ben net met het Hbo begonnen. Klinkt heel mooi, maar ik merkte op een gegeven moment dat het teveel werd. Ik sliep niet meer, at niet meer en kon niets anders dan huilen. Laatst ben ik naar de dokter geweest omdat mijn hartkloppingen zo erg werden dat ik dacht dat ik dood zou gaan(stomme gedachte natuurlijk maar ja)Dus teveel doorgaan kan behoorlijk wat problemen veroorzaken.

Bij wie werkt de citalopram wel en waar merkten jullie dat aan??? Ik ben er nog steeds niet uit.

Hoi Iemand,

Bij mij slaat cita aan!! Ik merkte dat geloof ik al in week 3, dat ik ineens blij wakker werd zonder aanleiding. Ik ben nu ook ineens mijn huis grondig aan ruimen en opknappen. Heb meer zin in het leven. Mijn ouderwetse vrolijkheid komt langzaam weer terug. Ik kan veel meer aan.
Heb nog wel het een het ander te doen, want de cita is helaas geen wondermiddel, maar het helpt je zeer goed op weg!!

groetjes