Radar

misschien een leuke om dat ook even bij de NPCF te melden....duidelijk een punt voor hen om op de agenda te zetten namelijk, tenminste wel met de rol die zij zichzelf toegedicht hebben.

Ergens begrijp ik ts ook nog wel, ik bedoel dat ze haar verhaal hier neerzet.

Wij zijn ook van die mensen die al langer meelopen in de diverse medische molens, het gekke is dat je je nog steeds laat overdonderen door bepaalde uitslagen of de manier van het medische personeel om je iets te zeggen.
Later bedenk je dan hee..........maar dan ben je al thuis.

Ook wij hebben met een huisarts hele vervelende ervaringen gehad, de huisarts van ts ging kort daarna met pensioen, die van ons zat er (mogelijk) ook wel tegenaan, maar ik heb besloten van huisarts te veranderen, en dan blijkt achteraf..................juist dat ik veel te lang met de oude huisarts heb doorgemodderd, vertrouwen had ik al niet meer in hem, maar je denkt altijd hij zal het wel weten, het zal wel normaal zijn, hoewel je in je achterhoofd weet dat het eigenlijk niet normaal is, maar wie bevestigt dat?
Ik bedoel, als je keer op keer met een kluitje in het riet gestuurd wordt zou je toch bijna denken dat jezelf een aansteller bent en het allemaal wel meevalt?
Toch ik weet van mezelf dat we geen zeuren zijn, indien niet nodig zal ik de huisarts niet lastigvallen met een pukkel bv, daar hebben die mensen het veel te druk voor, maar als er serieuze zaken niet serieus genomen worden, tja.

Ook met diverse ziekenhuizen hier ervaringen, met sommigen goede, met andere waardeloze, en toch ben je wel van ze afhankelijk.
Je denkt ook dan weer, oke zij zullen het wel weten.

En zelfs met een ziekenhuis waar we eigenlijk altijd goede ervaringen hadden, was wel eens wat aan te merken.
Bv de foto's en scans van een tumor in het hoofd mochten we niet inzien, dat was niet voor onze ogen bedoeld, ze zeiden het destijds anders hoor.
Toch ik was het een beetje zat aan het worden, van het kastje naar de muur en weer terug, ze maken je van alles wijs maar wat is dan wel zo en wat valt wel mee? dat wil ik dan graag met eigen ogen zien.
Het heeft me een dag bellen gekost, en zelfs toen we bij de endocrinoloog waren mochten we nog de foto's niet zien omdat hij ze niet bij de hand had, en omdat de personen het niet mochten zien, nou dat vind ik toch zo gek, we vragen niet om foto's in te kijken van de buurman, maar van onszelf.
Naja dan heb ik de hele dag tijd, zoek ze maar op, ik wil het zien.
Uiteindelijk is dat ook gebeurd en dan blijkt dat ze je eigenlijk al 5 jaar aan het lijntje gehouden hebben.
Jammer want als ze eerder duidelijk en eerlijk waren geweest, dan was ons vertrouwen niet zo beschaamd en zou blijken dat wat wij al die jaren al riepen dat dat wel zo was, maar het werd keer op keer afgedaan met litteken weefsel (wat dus toch weer de terugkerende tumor bleek te zijn).
Ik riep ook steeds, litteken weefsel groeit niet, de tumor zelf kan groeien, maar litteken niet.
Het kleine stukje rest tumor wat zij benoemden bleek een flinke sinas appel te zijn, dat vind ik persoolijk geen klein stukje, maar wat vind ik klein en wat vinden de specialisten dan klein?
Bovendien hebben de artsen zelf 5 jaar ontkend dat het toch weer tumor was, maar als het in jou hoofd zit en jij hebt uitvalsverschijnselen dan moet je als arts daar toch serieus mee omgaan lijkt mij, zeker als je eerder al een tumor bij diezelfde patient op die plek verwijderd hebt.

Tegenwoordig is men veel mondiger dan bv 20 jaar geleden, artsen verwachten geloof ik ook wel een beetje dat iedereen mondig is, maar helaas is dat niet zo, ja de jeugd is veel mondiger, maar de generaties van nu ongeveer 50 jaar en ouder zijn lang zo mondig niet en denken nog steeds vaak als de dokter het zegt dan is het zo.
Toch als je er dan tegenin gaat wordt dat soms kort afgedaan, vooral bij oudere artsen merk ik dat, de jongere artsen leggen meer uit als je ernaar vraagt is mijn ervaring.

Ja en soms zoals in ts in haar geval voel je je zo machteloos, als je al met rechtszaken moet dreigen voor je iets gedaan krijgt vind ik dat toch wel erg triest ja, dat zou toch helemaal niet moeten gebeuren, mogelijk is het juist dat machteloze gevoel waardoor je daarmee op de proppen komt, als de artsen of het andere personeel nu gewoon normaal vriendelijk uitlegt dan was dat waarschijnlijk helemaal niet nodig geweest.

En idd niet alleen huisartsen kunnen fouten maken, dat kunnen ze ook niet ziekenhuizen, het gebeurd zovaak, en vaak als de juiste behandeling gelijk was gestart was de schade ook (redelijk) beperkt gebleven.
Toegeven dat ze fout zijn dat zullen ze bijna nooit doen, toegeven dat ze kostbare tijd verspild hebben doen ze ook niet (eigen ervaringen).

Soms zit je zo met bepaalde zaken dat je je hart wilt luchten, maar je weet gewoon niet waar, je bent boos en je staat zo machteloos, en waar moet je met jou verhaal dan naartoe?
Ik denk (en excuse me if i'am wrong) dat dit bij ts ook het geval is, het gaat niet om schadevergoeding, maar gewoon om ruchtbaarheid aan de gang van zaken te geven zodat ze die gang van zaken kunnen aanpassen en hun voordeel ermee kunnen doen (verbeteren dus).

Al snap ik ook wel dat alle bezuinigingen in de zorg niet erg meewerken om bepaalde zaken te kunnen verbeteren.

Wat vreselijk om zo behandeld te worden !!
Ik ben zelf behandeld aan kanker in het Viecuri ziekenhuis in Venlo en daar zijn ze ontzettend vakbekwaam. Toen ik daar bij de oncoloog op gesprek ging heeft hij me direct doorgestuurd naar de mamma poli. Daar aankomend werd ook een tumor van 12 cm geconstateerd en het werd direct professioneel georganiseerd door diverse chirurgen in te schakelen (plastische chirurg voor eventuele correcties en oncoloog). Ik werd nog geen 3 weken later opereert met fantastisch resultaat.

Als u merkt dat een ziekenhuis u niet serieus neemt, dan kunt u het beste contact opnemen met het Viecuri, want daar zijn de assistenten uiterst vriendelijk en de chirurgen vakbekwaam !!

maandagje7 schreef: Ik werd nog geen 3 weken later opereert

Gefeliciteerd dat het met u goed afgelopen is. Maar ik vind 3 weken ook veel te lang. Wanneer een dergelijke tumor wordt geconstateerd wil je die het liefste binnen 24 uur eruit hebben. Een tijdje geleden heb ik een bericht gelezen dat er inmiddels ziekenhuizen zijn die dit zo georganiseerd hebben.

@Degrelle,

Wij hebben dat inderdaad zo georganiseerd, (niet binnen 24 uur overigens, want dat lukt echt niet, maar wel binnen een paar dagen). Soms kan het gebeuren dat een patient extra tests nodig heeft voor de operatie, waardoor deze dus langer op zich laat wachten. Het is dus eigenlijk een beetje per individu verschillend.

isabel

@ degrelle
Daar moet ik je gelijk in geven,als ik het zou hebben,waar dan ook,zo snel mogelijk weg!!!
Drie wek is idd lang,maar wat isabel zegt,soms willen ze weten hoever iets is of dat er uitzaaiingen zijn ,of...en dan scan en nig onderzoek en nog een en ja dan ben je soms idd wel twee wk verder minimaal...
Ik zou ook geen rust hebben,eerlijk is eerlijk...